30 januari 2011

De 5 guilty pleasures van 2010

Als u deze blog al eens leest, of als u een beetje bekend bent met mijn kijkgedrag, weet u dat ik niet vies ben van een beetje pure schlock. Het is niet eerlijk om elke film aan dezelfde standaarden te onderwerpen; niet elke film is nu eenmaal een Taxi Driver, en niet elke film probeert datzelfde niveau te halen. Intelligente scripts, visionaire regisseurs, indrukwekkende acteerprestaties, ... allemaal goed en wel, maar soms is een flinke dosis plezier genoeg om een film te redden. Er zijn regisseurs die daarin slagen zonder over wisselvallige kwaliteit te moeten spreken, zie bijvoorbeeld twee van mijn favoriete films aller tijden: Evil Dead II en Big Trouble in Little China, maar zeker bij kleinere producties gaat het er lichtjes anders aan toe. Slechte CGI, constante inconsistenties, houterige dialogen en beschamend acteerwerk: het zorgt ook allemaal voor plezierige films. En dat zijn mijn grote guilty pleasures: het is slecht gemaakt of slaat helemaal nergens op, maar het is een bron van puur amusement. De lezers die dat kunnen appreciëren vormen in het grote geheel een niche, veel van deze films worden door het grote publiek gezien als simpelweg de smaakloze, dubieuze producten die het eigenlijk zijn. Maar voor wie het plezier daarin kan terugvinden zijn dit de vijf beste genrefilms die ik dit jaar gezien heb.


Image and video hosting by TinyPic

Ongetwijfeld het vreemdste uitgangspunt dat dit jaar het licht gezien heeft. Zoals hierboven in vol ornaat te bezichtigen valt is Sharktopus precies wat het belooft: half haai en half octopus. In principe gebruikt de film zijn potentie niet volledig, gezien de moorden die het beest uitvoert niet heel erg inventief zijn. Het gebruikt zijn tentakels en bijt mensen dood, meer doet dit vreemde creatuur eigenlijk niet wanneer het over land rondwaggelt. Maar de film wordt gered door de luchtige aanpak. Syfy heeft dit soort projecten al vaker te serieus behandeld, wat keer op keer leidt tot saaie en platte films. Maar Sharktopus zit vol met zelfrelativerende onzin waaruit blijkt dat de hele cast met plezier aan deze film heeft gewerkt, en zoiets werkt altijd aanstekelijk. Ik hoop dat Syfy hieruit geleerd heeft en dat we diezelfde ludieke aanpak in de aankomende projecten mogen verwachten. En de themesong van The Cheetah Whores blijft het meest belachelijk catchy muziekstuk dat ik dit jaar gehoord heb.




Image and video hosting by TinyPic

We gaan een potje valsspelen. Er waren zes films die ik absoluut in deze top 5 wou, dus ik bundel deze twee Asylum-producten samen, en niemand die mij kan tegenhouden. De twee hebben eigenlijk helemaal niets met elkaar te maken, maar staan allebei op hoog niveau, en een top 6 maken is ook zo flauw.

Allereerst Mega Shark vs. Crocosaurus: ik heb deze late 2010-release recent besproken en was behoorlijk tevreden. De aanwezigheid van Steve Urkel (die nog altijd dat rare hoge stemmetje heeft wanneer hij enthousiast wordt) en Gary Stretch als Australiër waar zelfs Mel Gibson alleen maar bewondering voor kan tonen vormt een toffe basis voor de film. Verder weet het de vreemde CGI-hoogtepunten die we inmiddels allemaal wel kennen te plaatsen binnen een onderhoudende film, waar deze scènes vroeger al eens los durfden staan van een gammel plot.

En Moby Dick doet dat ook, sterker nog: de opvulling is hier de echte kracht van de film. De CGI van Moby Dick is bij momenten redelijk, bij andere momenten belachelijk, maar er zitten geen typische haai-eet-vliegtuig-op-scènes in. Wat je wel krijgt is een geweldige cast. Allereerst is er Renée O'Connor als vrouwelijke wetenschapster (helaas geen bril), beter bekend als Gabriella binnen het Xena-universum. Ze was ook al naast Bruce Campbell te zien in de zwakke B-film Alien Apocalypse, maar het is aangenaam om haar ook in een degelijke film te zien. Maar ze staat volledig in de schaduw van de fenomenale Barry Bostwick, ons aller gekend als burgemeester Randall Winston in Spin City. Het is een genot om hem van het scherm te zien spatten in één van de meest voldoening schenkende acteerprestaties die ik dit jaar gezien heb. Hij mankt rond in zijn onderzeeër en schreeuwt oneliners als "Why do babies die in their sleep?", "He's not a whale, HE IS THE DEVIL HIMSELF!", of het hoogtepunt: "MADAM, I'D STRIKE THE SUN IF IT INSULTED ME."Barry brengt een enorme hoevelheid energie en badassery in zijn rol, die op zich al vrij badass is. Op een bepaald moment is Ahab zijn prothese-been kwijt, dus hij huppelt naar een graf, ramt het kruis in zijn stomp en loopt daarop verder. Onvoorstelbaar cool.


Image and video hosting by TinyPic

Black Dynamite is een speciale film in deze lijst, omdat het eigenlijk geen bedenkelijke film is. Als je de artwork, stijl of acteurs zou bekijken zou je zweren dat dit een echte blaxploitation-film is, maar dat is absoluut niet zo. In feite is dit een parodie op genrefilms als Shaft, Boss Nigger, Blacula, etc. etc. maar dan wel een die in volledig overtuigende stijl gebracht wordt. Verschrikkelijke dubbing, personages die tijdens een cut van acteur veranderen, ... zo'n dingen worden hier ook gebruikt, wat voor een opvallend subtiele humor zorgt. Het is echt een komedie waarbij je naar veel grappen moet zoeken, anders kijk je er simpelweg overheen. Maar zelfs los daarvan is dit een hilarisch verhaal over ex-CIA agent en allround superneger Black Dynamite die zijn community moet beschermen. Hij gaat op zoek naar jive sucka's, krijgt kennis van Doctor Wu's kung-fu treachery en komt uit bij wat waarschijnlijk de beste climax van eender welke film dit jaar is. Om het niet volledig weg te geven: Richard Nixon heeft een belangrijke rol. En over themesongs gesproken: er is dit jaar geen audiofragment geweest dat zo vaak in mijn hoofd rondgespookt heeft als het onderstaande. DY-NO-MITE, DY-NO-MITE.




Image and video hosting by TinyPic

Wie had durven denken dat The Asylum een mockbuster zou uitbrengen die beter is dan de film waarop hij gebaseerd is? Deze Sherlock Holmes bevat minstens tien keer zoveel entertainmentswaarde als Guy Ritchie's film en reduceert het personage niet tot een straatvechter met superkrachten. Een kritiekpunt dat ik had op de big budget Sherlock Holmes was dat het aanvoelde als een Scooby Doo-aflevering. Deze mockbuster heeft eenzelfde charme, maar dan nog eens flink versterkt. In deze Sherlock zien we namelijk een loslopende dinosaurus, een Kraken-achtig zeemonster en zelfs een vliegende, vuurspuwende draak. De vriendschap tussen Sherlock en Watson is ludieker, het plot is enorm amusant en de film straalt simpelweg veel meer fun uit dan het origineel. Ik zou zelfs zover durven gaan als zeggen dat dit de beste Asylum-film tot op heden is: een waanzinnig plezierige rit, ga dit zien!


Image and video hosting by TinyPic

Tja, welke film zou er anders aan de top kunnen staan? Ik had heel hoge verwachtingen voor Piranha en deze werden stuk voor stuk probleemloos ingelost. Het milieu rond de B-film is tegenwoordig flink anders dan in de 80's: in veel films krijg je vooral veel CGI en een standaard plot waar niets mee gedaan wordt, maar vroeger werd er veel meer liefde in dit soort films gestoken. En dat is hoe Piranha aanvoelt: een passieproject. Het is natuurlijk makkelijker om dit op een groter budget te realiseren, maar dit is ook effectief de eerste film in lange tijd die het écht goed doet. Een heel toffe cast (Jerry O'Connell is het grappigste personage van het jaar), originele gore (veelal met praktische effecten) en gewoonweg een feest om naar te kijken. De film was een vrij groot succes en de opvolger is al in de maak, we kunnen alleen hopen dat die dezelfde sfeer weet op te roepen als dit juweeltje.

29 januari 2011

A Serbian Film (2010)

Het originele The Texas Chain Saw Massacre blijft naar mijn gevoel zowat de meest effectieve horrorfilm aller tijden. Horror zal mij nu eenmaal nooit echt 'bang' kunnen maken, dat is inmiddels al lang bewezen, maar bij die klassieker voelde ik me erg onwennig tijdens het kijken. Door de cinematografie en soundtrack beleefde ik die film heel sterk en werd ik er fysiek zelfs een beetje misselijk van. John Carpenter's The Thing heeft ook zo'n psychosomatisch effect: de spanning die die film op weet te roepen beleef ik fysiek en is daardoor sterker dan de meeste van zijn genregenoten. A Serbian Film is ook een film die ik bij momenten zo beleefde. Maar in tegenstelling tot de eerdergenoemde meesterwerken is dat allesbehalve een positief punt. A Serbian Film is een afschuwelijk stuk cinema.

Dat gevoel van fysieke onwennigheid wordt hier namelijk niet op een subtiele wijze opgewekt als in The Texas Chain Saw Massacre of meesterlijk gehanteerd als in The Thing. Een voorbeeld: de eerste scène die zo vervelend om te zien was, was het beeld van een vrouw die zwanger op tafel ligt. We zien in ware Het Leven Zoals het Is stijl hoe de baby geboren wordt, waarna de dokter de pasgeborene verkracht. De penetratie wordt niet expliciet in beeld gebracht, maar het gekrijs van die baby is gruwelijker dan het beeld had kunnen zijn.

En meer hoef je niet te weten. Neem van mij aan dat ik even graag "fucked up" films zie als de volgende persoon; of het nu torture porn is als licht vermaak zoals in Hostel, als stevig onderbouwde horror als in Ôdishon of als een betekenisvolle metafoor als in Antichrist. A Serbian Film probeert voor die laatste vorm te gaan, en heeft ook wel iets te zeggen over het steeds verdergaande amusement. Maar zoiets deed pakweg The Running Man ook zonder dat daarvoor een vrouw de tanden uitgetrokken werd en een erecte penis haar bebloede mond in geforceerd werd tot ze stikte. Serieus, ik heb geen zwakke maag als het op dit soort zaken aankomt, maar A Serbian Film is gewoon enorm onaangenaam om te zien. Ik weet dat zoiets zeggen op veel mensen een omgekeerd effect zal hebben, en ze het daardoor juist wel willen zien - zo gebeurde het bij mij ook, bedankt nog Tim - maar ik kan deze film niet sterk genoeg afraden. Hier valt geen plezier uit te halen, alleen maar pure walging.

Natuurlijk slaagt de film daarmee in principe wel in zijn opzet. Hij is gemaakt om te shockeren en dat doet hij ook wel overtuigend, maar als je een film wil zien puur omdat je hoopt dat hij je zal doen walgen scheelt er iets met je. Als het iets minder over the top was gegaan had het veel effectiever kunnen zijn, maar de "gross out" scènes in A Serbian Film zijn er zo zwaar over dat de film geen enkele impact maakt buiten walging, en dat is een heel goedkoop effect. De film is nochtans goed gemaakt - zowel qua regie, soundtrack en acteerwerk - en op basis daarvan zou ik de film misschien wel een paar punten hoger moeten geven. Maar aan de andere kant kan ik deze film ook gewoon niet anders dan de laagst mogelijke score geven.

22 januari 2011

New Moon (2009)

Onze favoriete emo zagetrien en charisma-, emotie- en acteertalentloze vampier zijn terug in New Moon, en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om daar "The Twilight Saga" voor te zetten. Volgens de belachelijk grote fanbase van deze franchise zou de opvolger slechter zijn dan het originele Twilight, en dat komt dus van de cult die dat originele debacle effectief goed vond. Ik herhaal wat ik in die recensie al schreef: ik begrijp waarom meisjes van pakweg 15 tot 25 Twilight zo geweldig vinden. Dit is je reinste vrouwenporno: een domme, inhoudsloze romance en een half uur gespierde Indianen wiens bovenlichaam allergisch is voor eender welke vorm van kledij. Het zou enorm hypocriet zijn om die doelgroep dit niet te gunnen, en verklaringen dat dit wél goede cinema is zijn gewoon een manier om zich in te dekken. Diep vanbinnen weten die meisjes heus wel dat dit brol is, daar zijn ze al vaak genoeg op gewezen. Maar ik heb nooit de pretentie gehad dat ik niet aan die enorme hoop argumenten zou willen bijdragen, dus moesten er per ongeluk Twilight-fans zijn die dit lezen: dames, ik begrijp de aantrekking van deze franchise, maar om diezelfde reden voelen mannen de aantrekking om dit verhaal helemaal kapot te zeiken.

Allereerst goed nieuws: ik vond New Moon iets beter dan zijn voorganger. Goed, het heeft een nog veel hoger emo-gehalte, maar ik heb mij minder verveeld tijdens deze film dan de vorige. Begrijp me niet verkeerd, Chris Weitz moet zich schamen voor de pretentie die hij hier toont: meer dan twee uur voor zo'n dun verhaaltje? Daardoor zijn er logischerwijs sequensen die behoorlijk saai zijn, wat makkelijk vermeden had kunnen worden. Maar gezien ik mij bij Twilight zowat het complete eerste uur verveeld heb is dat geen groter kritiekpunt dan eerst. En nog iets positiefs: de koude kleurenfilter ontbreekt grotendeels, dus de film is fysiek al minder onaangenaam om naar te kijken. En dat was zowat al het positieve dat er te zeggen valt. Om alvast met een punt te beginnen dat los van de rest van deze recensie staat: de muziek is afschuwelijk. De orkestrale score is matig, maar onderbouwt de scènes niet degelijk, terwijl de soundtrack dan weer vol goede muziek staat, maar elke scène zowat compleet naar de haaien helpen.

Bella is niet meer het platte, karakterloze personage dat ze was. Positief nieuws, want daardoor wordt het sowieso al interessanter. Jammer genoeg blijkt haar spiksplinternieuwe persoonlijkheid echter een afschuwelijk lelijk geval, waardoor je als kijker bijna niet anders kan dan haar personage verachten. Als introductie tot de nieuwe, "verbeterde" Bella wil ze zelf een vampier worden. Maar waarom? Edward wijst haar erop dat het een afschuwelijk bestaan is dat hij niemand zou willen aandoen. En wat dan nog te denken van haar arme vader, of haar vrienden? Wat zou de drijfveer kunnen zijn om de gevoelens van de twee belangrijkste mensen in haar leven zomaar aan de kant te schuiven en haar zelfbelang voorop te stellen? Een midlifecrisis. Bella zag namelijk in een droom dat ze ooit oud en lelijk zal worden, en heeft daarop prompt de beslissing gemaakt dat ze de metamorfose wil ondergaan. Ik denk dat er een beetje van schrijfster Stephenie Meyers onderbewustzijn in Bella gekropen is, want een achttienjarige met deze complimenten opzadelen is geen goed begin voor de film. Alsof het stereotiepe "de eerste rimpels" nog niet oppervlakkig genoeg was, geeft New Moon ons "het idee van de eerste rimpels".



Bella is jarig; ze wordt overladen met cadeaus en complimentjes en heeft 's avonds een feestje bij de Cullens thuis, haar vampieren-schoonfamilie in spé. Terwijl ze haar geschenken uitpakt is ze zo stom om zich aan het papier te snijden: een dikke druppel bloed stroomt langs haar vinger. Geen goed idee wanneer je omringd wordt door vampiers. Nu, de Cullens zijn gesofisticeerde vampiers en kunnen zichzelf bedwingen, op één na. Die begint enorm hard te stuiptrekken en Edward ziet dat hij op het punt staat Bella aan te vallen. Hij beschermt haar door haar met volle kracht tegen de borst te slaan, zodat ze aan de andere kant van de kamer tegen een kast aanvliegt! "Ik moet je beschermen Bella, dus AAN DE KANT TRUT!". Helemaal mooi is dat Bella's hele rechterarm nu compleet open ligt, zodat het bloed nog veel heviger stroomt. Vlot gedaan, Edward. Maar hij beseft zelf ook wel wat voor een randdebiel hij geweest is, dus hij beslist dat hij Bella moet verlaten. Hij - of alleszins zijn omgeving - is te gevaarlijk voor haar, dus verlaat hij haar. Niet door gewoon een normale uitleg te geven en het vervolgens simpelweg af te bollen, neeneen: dit is Twilight waarover we het hebben. Het is veel logischer om haar weg te jagen met pijnlijke opmerkingen: "je hoort niet bij mij", "ik wil je niet", "je haar ziet er stom uit", ... enfin, u begrijpt het principe. De bewuste scène kan u hieronder ongeveer bekijken, al zijnde het nog wat emotioneler.



Als we er even van uitgaan dat er effectief iets als "Team Edward" en "Team Jacob" is - en dus "Team Bella-is-een-slet" niet de enige juiste keuze is - zou de keuze simpel zijn: Jacob. Goeie God, zelden zo'n simpele keuze moeten maken, en wie er anders over denkt mag er eens aan denken een psychiater te bezoeken. Niet dat Jacob zo geweldig is: hij is een enorm naïef, dom en afhankelijk personage dat compleet met zijn voeten laat spelen. Aantrekkelijk? Allerminst. Maar wanneer het alternatief een arrogante, koude, nonchalante klootzak is die dan ook nog eens een vampier blijkt te zijn is het toch wel als een keuze tussen syfilis en een simpel griepje. Want van de charme die die Edward uitoefent op zowat alle goed gestockeerde eierstokken ter wereld begrijp ik nu eens helemaal niets. Zijn enige kwaliteit blijkt het uiten van pseudo-poëtische zinnetjes te zijn. Een kleine greep uit zijn repertoire: "You give me everything just by breathing", "The only thing that could hurt me is you", ... het komt allemaal niet in de buurt van het geweldig mooie heroïne-compliment, maar toch. Wat dan? Fysiek is hij nu toch ook allesbehalve aantrekkelijk. Binnen de juiste omgeving zal hij vast wel een knappe vent zijn, maar binnen New Moon is dat toch wel heel wat anders. Die idiote kuif, die bleke huid, ... het helpt natuurlijk ook niet dat Robert Pattinson zijn acteertalent helemaal in de strijd gooit deze keer. In Twilight was hij slecht. In Remember Me was hij slecht. Maar wat hij in New Moon laat zien is van een onvoorstelbaar abominabel niveau. In Friends zei Joey ooit dat, wanneer je als acteur op commando moet wenen, je met een pincet in je eigen vel moet knijpen. Pattinson lijkt deze methode gedurende de volledige film met een berenval uit te voeren. De pijn die deze jongen gedurende zowat elke scène uitstraalt is afschuwelijk. Zie bijvoorbeeld onderstaand screenshot, dit is vlak voordat hij Bella kust.


Niemand die kan ontkennen dat Edwards middagmaal op het punt staat om terug naar boven te komen. En aangezien Pattinson het acteur is dat zelden van uitdrukking of intonatie verandert is dit ongeveer het object waar "Team Edward" constant voor zit te juichen. En u hoeft mij niet op mijn inconsistentie te wijzen: ik weet dat er andere acteurs zijn die ik geweldig vind voor exact dezelfde reden.


Maar dat is iets compleet anders! Nicolas Cage verdient een standbeeld, Robert Pattinson verdient een stand-in. Want zelfs al zou je Twilight als komedie zou bekijken, dan nog is Pattinsons prestatie niet grappig: het is alleen maar verontrustend en dodelijk saai.

"Team Jacob" kan ik dan wel wat beter volgen, al valt daar ook wel een hoop op aan te merken. Allereerst blijf ik erbij dat Taylor Lautner - zeker met lang haar - de kop van een aap heeft. Ik probeer geen grap te maken en ik probeer hem niet zinloos te beledigen, maar het is iets wat ik er nu al meer dan een jaar in zie: letterlijk een aap.


Maar goed, dat effect verdwijnt wel aanzienlijk wanneer hij zijn haar kortknipt, dus we gaan daar niet op verdergaan. Want het mag wel gezegd worden dat zijn fysiek lovenswaardig is. Hij is enorm gespierd en aangezien hij meer dan de helft van de film zonder shirt rondloopt zal er niet al te vaak naar zijn apenkop gekeken worden. Net zoals de eerste Twilight moet dit effect natuurlijk ook overgebracht worden voor de blinde kijkers, dus wordt er regelmatig naar gerefereerd, met subtiele zinnen als "Wauw Jacob, you're so buff", "Nice biceps" of "You're so beautiful, Lisa". Alleen jammer dat zijn personage zo'n slappe vod is. New Moon is in tegenstelling tot zijn voorganger namelijk een poging tot een liefdesdriehoek, en dan ook nog eens een absoluut onlogische. Jacob is compleet afhankelijk van Bella en heeft geen enkele andere bezigheid in zijn leven. Bella heeft hem bij zijn ballen vast en sleurt hem mee waar ze maar wil. Ze moet zelfs nog tickets voor hem kopen wanneer ze naar de cinema gaan, omdat hij te jong is; zo sterk hangt hij van Bella af. Je zou verwachten dat New Moon daarmee behoorlijk feministisch is - dat is tenminste wat ik zou denken - maar niets lijkt minder waar. Want wanneer Bella Edward ziet vertrekken klapt ze helemaal toe. Ze zit half-letterlijk drie maanden in een stoel niets te doen, wordt 's nachts jankend wakker en wordt zelfs pseudo-suïcidaal. New Moon is dus eigenlijk tegelijk feministisch én conservatief. Verwarring alom!

Maar waarom is Jacob zo horendol van Bella? Dat Edward haar ziet zitten kunnen we nog wel enigszins begrijpen - hij kan haar gedachten niet lezen - maar buiten die kwaliteit heeft ze toch maar weinig anders te bieden. Ze is niet bijzonder aantrekkelijk, heeft nooit echt de aanwezigheid van enige intelligentie of een gevoel voor humor getoond en is zelfs nooit ook maar een beetje interessant. Ze is ongetwijfeld de meest vervelend saaie persoon in die hele school, maar om een of andere reden is Jacob smoorverliefd op haar. Dit is het moment waarop Bella's nieuwe karakter komt bovendrijven. Ze lijkt er geen moment aan te twijfelen dat Edward "de ware" is, maar in plaats van dit duidelijk te maken houdt ze Jacob aan het lijntje. Ze doet hem vermoeden dat hij misschien nog wel een kans maakt, om dan net wanneer hij lijkt te happen terug te trekken en opnieuw te beginnen. Deze emotionele mishandeling is nergens voor nodig, en als we de regie mogen volgen lijkt het er zelfs op dat we partij moeten trekken voor Bella. Yikes. Neen, Bella en Edward verdienen elkaar echt: twee van de minst sympathieke personages in de moderne filmgeschiedenis, en dan reken ik zelfs nog veel schurken mee. Bijgevolg - en dit komt onverwacht zeg - overtuigt de romance tussen Bella en Edward ook nooit. Elke scène tussen de twee komt geforceerd over, en niet één keer lijkt er een natuurlijke band tussen die twee te zijn. Hoewel dit jonge liefde hoort voor te stellen lijkt het meer op een echtpaar dat al vijftig jaar op elkanders kap heeft moeten zitten. Er zit een scène in de film waar iemand een foto van de twee trekt, met als begeleidende woorden "Show me the love". En dit is het resultaat.


En dan is er nog de discriminerende, typisch Amerikaanse ondertoon. Hoewel de hele franchise een duidelijke allegorie is die abstinatie voor het huwelijk propagandeert, valt daar weinig van terug te vinden in deze film. Dat is ongetwijfeld iets dat in de volgende delen sterker terug zal keren, maar in deze wordt er nauwelijks naar gehint. Neen, er is een beter onderwerp terug te vinden: geïmpliceerde homohaat!


Jacob en zijn troep halfnaakte Indianen is namelijk een metafoor voor homo-, of op zijn minst biseksuelen, en dat is op meer gebaseerd dan alleen het kietelgevecht tussen Jacob en zijn vrienden. Dit valt vooral terug te leiden tot twee grote gesprekken tussen Jacob en Bella, waar ze het hebben over Jacobs weerwolf zijn. Weerwolven hebben hier namelijk niets met volle maan enzo te maken, maar wanneer één van de Indianen pissed is ontploft hij gewoon als een gigantische wolf uit zijn jeans-short. Maar zonder specifiek over weerwolven te spreken krijgen we het meest vreemde gesprek uit de film voorgeschoteld, en dat wil al heel wat zeggen. Bella stelt een paar vragen als "Can't you find a way to stop it? I mean, it's just... wrong". Waarop Jacob antwoordt met opmerkingen als "It's not a lifestyle choice Bella, I was just born this way". En laten we eerlijk zijn: het hele weerwolf-gebeuren is nu niet bepaald een positieve eigenschap. De manier waarop meermaals geïmpliceerd wordt dat Jacob het maar "in de kast" moet opbergen laat weinig aan de verbeelding over: New Moon is duidelijk tegen het openbaren van homoseksualiteit. Vertel dat de volgende keer maar eens wanneer een vriendin weer over Jacob begint te vertellen.

En dat is zo ongeveer waar ik over te klagen heb bij deze film. De afschuwelijke dialogen van het origineel keren terug, opgevuld met nog afschuwelijkere personages. Er valt natuurlijk nog meer dan genoeg te klagen over het plot, wat ik voor één keer eens achterwege gelaten heb. Oké dan, één ding: Edward wil zelfmoord plegen door halfnaakt in een drukke stad rond te wandelen, zodat de opper-vampieren hem zullen doden voor het verraden van zijn soort. Het laatste wat iemand ooit zal denken wanneer ze een naakte, glinsterende man zien rondlopen is dat het een vampier betreft. Maar goed, de essentie van de film is de liefdesverhouding, en die is even afschuwelijk als verontrustend. Er is nog veel meer om af te keuren dan in het originele Twilight, maar daardoor is er ook meer om je effectief bezig mee te houden. Hoewel het personage van Bella verschrikkelijk is, heeft ze deze keer wel een persoonlijkheid. Daardoor is New Moon sowieso al een interessantere kijk dan zijn voorganger. Uiteindelijk slaagt de film zelfs volledig in zijn opzet, maar puur en alleen omdat het zo weinig ambitie kent, omdat het nooit meer wil zijn dan het allerlaagste. Een aantal zaken in deze New Moon waren zeer frustrerend, maar ik kijk liever naar New Moon, terwijl ik geïrriteerd ben door de inhoud, dan dat ik mij zit te vervelen bij Twilight.

19 januari 2011

Mega Shark vs. Crocosaurus (2010)

Mega Shark with a Vengeance! Je dacht dat de Megalodon aan het einde van Mega Shark vs. Giant Octopus dood de dieperik in zonk? Dommerik! The Asylum kende met die film een succes dat ze nooit hadden zien aankomen en bijgevolg hebben ze daarmee hun eerste franchise beet. Mega shark keert nu terug om het tegen Crocosaurus op te nemen, en niet alleen is de titel van deze opvolger nog cooler dan de vorige (ik daag iedereen uit om de titel luidop uit te spreken zonder te glimlachen): de film is ook nog eens een pak beter.

2010 was een goed jaar voor iedereens favoriet productiehuis. Mega Piranha was nogal overdreven silly, maar was zeer amusant. Met Moby Dick werd al duidelijk dat ze het medium steeds beter begrijpen en de 90 minuten steeds beter opvullen, en Sherlock Holmes was simpelweg de beste Asylum-film die ik dusver gezien heb. Ze sluiten hun succesjaar af met Mega Shark vs. Crocosaurus, een werkstuk waaruit blijkt dat al die andere films geen toeval waren: de films worden - verrassend genoeg - kwalitatief gewoon steeds beter en beter. Dus houdt u zich alvast klaar voor het aankomende Mega Python vs. Gatoroid.

Het heeft bijzonder lang geduurd, maar The Asylum heeft de succesformule eindelijk gekraakt. Dit soort films vraagt nu eenmaal om onnozeligheid, en je zou zeggen hoe meer hoe liever. Maar dat is niet altijd zo. Mega Piranha kende zoveel vreemde zaken (ik zal uw geheugen opfrissen: gigantische piranha's die ontploffen wanneer ze tegen gebouwen springen) dat de film zijn drive erin verloor. Het was een halve film lang vervelend om te kijken, en een halve film een opeenhoping van toffe, dwaze scènes. Die eerste helft was echter zo vervelend omdat de film niets te bieden had buiten de over the top scènes die het einde van de film opvulde. Nog vervelender is wanneer er te weinig van dat soort hoogtepunten zijn: zo was er dit jaar ook Dinoshark - van die andere "Masters of Disaster": Syfy - dewelke ik niet gerecenseerd heb omdat er gewoon zo weinig over te vertellen viel: saai, saai en nog eens saai. The Asylum begint nu echter stilaan te beseffen dat je film ook kijkbaar moet zijn wanneer er geen monsters of slechte CGI het scherm bedelven.

Misschien is regisseur Christopher Ray daar wel de oorzaak van. Hij is een min-of-meer debutant, maar wel de zoon van B-film legende Fred Olen Ray, die in 2011 trouwens met Super Shark komt (waar blijven ze het toch halen!). Ray heeft in tegenstelling tot veel regisseurs van andere Asylum-projecten zijn film onder controle: hij zet toffe personages neer, verspreidt het verhaal over het volledige anderhalf uur uit en lijkt van begin af aan te weten waar hij naartoe wil. Dit soort films hebben al eens de gewoonte om nogal rommelig naar de climax toe te prutsen, maar in Mega Shark vs. Crocosaurus zit altijd een lijn. En er zitten zelfs twee scènes in waar hij de Michael Bay aanpak hanteert - slow motion, ronddraaiende camera, veel explosies - en daar eigenlijk beter in slaagt dan Bay zelf. Het is te hopen dat hij nog meer films voor The Asylum inblikt - hij doet ook de aankomende Thor mockbuster - want dit is iemand die weet waar hij mee bezig is.

Zit u goed? Wees klaar om van puur enthousiasme uit uw stoel te springen: de hoofdrol hier wordt ingevuld door Jaleel "Steve Urkel" White. De man met de bretellen en het komische brilmontuur, het klunzige genie, de dagelijkse ergernis van Laura én Carl Winslow, ... wel, daar hadden ze op zich wel wat beter mee kunnen omspringen. Jaleels prestatie ligt ergens tussen Steve Urkel en Stefan Urquelle in: dat hoge stemmetje komt soms nog wel eens terug, net als dat gestamel wanneer hij nerveus wordt, maar over het algemeen behoudt hij zijn cool wel vrij goed. En dat is jammer, want er zijn slechts een handvol scènes waar je echt kan lachen om White. Goed voor hem, neem ik aan, maar dit is een Asylum-film, verdomme! Er zit niet eens een "Did I do that?" in het scenario, of een "I'm fallen and I can't get up". Ik kan begrijpen dat je geen plotse pauze kan inlassen zodat iedereen de Urkel kan dansen, maar een paar kleine referenties konden toch geen kwaad, zeker? Urkel heeft naar het einde van de film toe een halve mentale instorting en heeft nog een paar amusante scènes doorheen de film, en slaagt er de hele film in om niet vervelend te worden. Hij doet het eigenlijk vrij goed, het is gewoon een hele hoop ongebruikt potentieel.

Nog belangrijke personages: Sarah Lieving - binnenkort ook te zien in het eerdergenoemde Super Shark - als een staatsagent. Het soort ijskoude bitch dat geen enkele emotie toont en waarschijnlijk een guillotine verborgen houdt tussen haar benen. Ze doet dat ok, maar een uitdaging is dat natuurlijk niet. Cooler - véél cooler zelfs - is Gary Stretch als een Australische krokodillenjager. En niet zo'n halfbakken Crocodile Dundee: Gary speelt de karikatuur van een Australiër, zoals het hoort. Hij is dus heel erg OHSTRALIAN MATE, drinkt niets dan whisky en bedreigt al eens een kleuter met een pistool. Het is het soort acteerprestatie waarbij het af en toe ongepaste mompelen van de acteur doet vermoeden dat er wel eens echte Jack Daniels in die borrels zat. Dikke fun, dus.

Maar goed, in het soort film dat tegenwoordig als CGI-sploitation bestempeld wordt is de CGI natuurlijk behoorlijk belangrijk. Ook hier lijkt The Asylum eindelijk zijn draai te vinden. Om nog eens terug te grijpen naar Mega Piranha: daar was de CGI erbarmelijk slecht. Daar kan je al eens mee lachen, maar uiteindelijk haalt het je ook wel heel sterk uit de film. Op dat vlak zit de balans nu ook beter: het is nog altijd duidelijk low budget en bij momenten behoorlijk grappig, maar het is niet zo afschuwelijk dat je elke keer opnieuw verrast bent door de afschuwelijke effecten. De Mega Shark ziet er simpelweg uit als een matig gerenderde haai en de Crocosaurus ziet eruit als een... wel, gewoon een te grote krokodil. Wat wel behouden is - we zouden het echt niet anders willen - is de proportionele continuïteit. Het allereerste shot dat we van Mega Shark zien is hoe hij over een slagschip springt. Als kijker weten we meteen: deze haai is min of meer even groot als de boot. Nog geen twee minuten later is zijn vin alleen al echter ruim 200 meter hoog. Er zit een shot in de film van de Crocosaurus, waardoor we weten dat die ongeveer de grootte van een vrachtwagen heeft. Even later slaat hij echter een helikopter uit de lucht met zijn staart. Een helikopter die er trouwens voor een keer wél overtuigend uitziet, wat een grote vooruitgang is voor The Asylum, aangezien ze in zowat elke film dat ze produceren wel in helikopters kruipen.

Dus, is dit een aanrader? Natuurlijk! Liefhebbers van andere Asylum-werken zullen zich hier dik mee kunnen amuseren. Weg is de saaiheid: dit is nog eens een film die niet voor drie kwart uit louter opvulling bestaat. Daarmee is het gelijk één van de beste Asylum-films, zonder aan memorabele scènes te moeten inboeten (vooral de crocosaurus die doorheen een stad rondloopt is tof om te zien). Het plot is coherenter dan in hun vorige delen en kent zelfs een toffe climax: ik wil niet te veel weggeven, maar Mega Shark wordt Nuclear Mega Shark en Crocosaurus vormt een klein leger. Als dat klinkt als iets voor u: niet twijfelen, dit is meer dan geslaagd entertainment.

16 januari 2011

Star Wars: Episode I - The Phantom Menace (1999)

Ik hou van Star Wars, en bijgevolg heb ik een hekel aan de prequel trilogie. Iedereen die van Star Wars houdt zou er eigenlijk hetzelfde over moeten denken. Toen George Lucas na vijftien jaar plots zin kreeg om zijn succesfranchise nog eens nieuw leven in te blazen stond de wereld op zijn kop. Hoge verwachtingen, natuurlijk, maar wat George Lucas met The Phantom Menace creëerde is een complete abominatie. Makkelijk de grootste teleurstelling aller tijden: probeer maar eens een film te bedenken waar meer mensen zo sterk naar uitkeken en die nog zuurder bleek te zijn dan deze. Die bestaat gewoon niet, omdat George Lucas met deze film niet alleen zijn complete fanbase, maar ook zijn eigen origineel product volledig te kakken zette. Het introduceert plothole na plothole, de continuïteit wordt compleet verprutst, personages worden minder interessant... het achtergrondverhaal dat in een paar zinnen vermeld wordt in de originele trilogie is ontelbaar veel sterker dan deze uiteindelijke uitvoering. Een onderbouwde recensie kan ik hier niet over geven, maar ik kan wel alles opsommen wat er mis is met deze film. Daarmee zal dit ongetwijfeld een gigantisch artikel vol gezeik worden, maar het zij zo.

Het begint al meteen bij de grote voorbijscrollende tekst. Typerend voor Star Wars is dat de beginsituatie altijd uitgelegd wordt aan de hand van een geschreven boodschap. Natuurlijk is dat in principe slecht filmmaken, maar het is nu eenmaal iconisch geworden voor de serie. Er heerst onrust in de Galactische Republiek omdat er een conflict is over het belasten van handelsroutes, waarop de handelsfederatie een blokkade opstelt rond de planeet Naboo. Waarom Naboo? Geen idee. Aangezien het Congres het probleem niet oplost worden er twee Jedi gestuurd om de boel uit te praten.

Klinkt dat überhaupt als Star Wars? Er wordt geen oorlog gevoerd, er is geen groots goed-versus-slecht verhaal. Neen, George Lucas schotelt ons hier een politiek geladen verhaal voor dat bij momenten belachelijk saai wordt. De epiek tussen de simpele held en opperschurk was iets voor het oude Star Wars, bij de prequels leer je tenminste nog iets over intergalactische handelswetten! En dan nog te bedenken dat ik deze film voor de eerste keer in de bioscoop zag: ik was toen negen jaar oud, het kan niet dat ik toen ook maar iets van deze film begreep. En dat terwijl Star Wars toch altijd veel aantrek heeft gehad bij jongeren.

De personages in The Phantom Menace zijn eendimensionaal tot in het belachelijke. Geen enkel van hen heeft een uitgewerkte persoonlijkheid, een handvol hebben een oversimpele persoonlijkheid en de grote meerderheid wordt gedefinieerd door hun beroep en uitzicht. En dat was misschien nog wel de grote kracht van de originele trilogie: er zijn hier helaas geen Luke Skywalkers of Han Solo's te bespeuren. Er is geen enkel personage dat je doorheen de film meesleurt, dat ervoor zorgt dat je meevoelt met het verhaal. Qui-Gon Jin komt nog het dichtst in de buurt, maar is allesbehalve interessant. Het is niet zo dat je echt kan zeggen dat je Qui-Gon tof vindt, maar hij is zowat het enige personage dat effectief een persoonlijkheid heeft, al zij het redelijk oppervlakkig. Zelfs Obi-Wan Kenobi is gereduceerd tot een vervelend ventje dat altijd maar zit te klagen, terwijl ze gewoon zijn persoonlijkheid van A New Hope hadden kunnen overnemen.

Obi-Wan en Qui-Gon zijn de twee die naar de blokkade worden gestuurd. Wanneer ze binnenkomen worden ze ontvangen door een protocoldroid (zo'n robot à la C-3PO) die gelijk kan zien dat het Jedi zijn. Nute Gunray - een belangrijk persoon binnen de handelsfederatie - zegt dat de Jedi geliquideerd moeten worden. De protocoldroid brengt hen wat te drinken. Qui-Gon merkt even op dat het een gevaarlijke situatie is en drinkt dan zonder aarzeling de drank op. Denk even terug aan een andere productie waar George Lucas wat te zeggen had: Indiana Jones and the Temple of Doom. Daar wordt Indy in de introscène al meteen vergiftigd via een drankje, zodat ze kunnen onderhandelen met het tegengif. Dat is precies wat Nute Gunray hier had kunnen doen: de Jedi vergiftigen. Maar neen, daar waren ze zelf blijkbaar niet opgekomen. Ze hebben een beter plan: ze sluiten eerst de deuren, zodat de Jedi alvast op hun hoede zijn. Vervolgens blazen ze hun schip op, zodat ze weten dat er gevaar dreigt. En dan vullen ze de kamer met een giftig gas. Een dik, wit, rokerig gas. Ze hadden een ander gas kunnen gebruiken dat niet zo duidelijk opvalt - koolstofmonoxide komt meteen bij mij op - of ze hadden zelfs het raam gewoonweg kunnen openzetten om zo alle zuurstof uit de kamer te halen. Maar neen, een dik, opvallend cartoonesk gas.

Je zou dan denken dat de Jedi gelijk de deur in stukken gaan hakken (zoals we ze twee minuten later zien doen), maar neen: ze houden hun adem in en wachten gewoon af. Na pakweg vijf seconden (hou die deur gewoon een week gesloten!) beveelt Nute om de deuren te openen en de nu vast wel levenloze lichamen te verwijderen. George Lucas heeft in de 90's meer James Bond gekeken dan goed voor hem is. De battledroids worden met alle gemak vernietigd, het is pas wanneer er twee droidekas (met een eigen krachtschild) opduiken dat de Jedi moeten vluchten. Deze tegenstander kunnen ze niet aan. Ze komen erachter dat het droidleger klaar staat om Naboo binnen te vallen, en besluiten dat ze Naboo moeten waarschuwen. Dus ze kruipen elk een apart ruimteschip binnen en gaan mee aan grond. Vraag: hoe kan je een stad waarschuwen voor een leger als je gelijktijdig met hen arriveert? En waarom kruipen Qui-Gon en Obi-Wan in aparte schepen? De kans dat ze elkaar op de grond tegenkomen is behoorlijk klein. En waarom doet de handelsfederatie dit allemaal? We komen er later achter dat Palpatine hen de opdracht geeft uit zelfbelang, maar er wordt nooit enige vorm van een motief gegeven achter het gedrag van de handelsfederatie. Bijzonder veel vragen voor één scène.

Het bestuur van Naboo is inmiddels aan het videochatten met Palpatine, maar hun beeld valt weg. "Een invasie!", weten ze meteen, terwijl dat een miljard dingen kan betekenen. Misschien wordt de antenne geblokkeerd? Misschien ligt de server plat? Het is nogal een flinke veronderstelling om meteen naar "invasie" te springen wanneer je verbinding even wegvalt.

En dan maakt Qui-Gon - die inmiddels aan land gekomen is - de grootste fout in de film. Hij redt het leven van Jar Jar Binks. Jar Jar is het meest bespottelijke, frustrerende en beledigende personage dat ooit een franchise van deze grootte bevuild heeft. Hij is luid, alomtegenwoordig, nooit grappig en duidelijk beïnvloed door kleurlingen in de tijd dat slavernij nog oké was. Het is verwonderlijk dat hij niet de hele film in blackface rondloopt.

Obi-Wan loopt heel toevallig voorbij (komt dat even goed uit zeg!) wanneer Qui-Gon beslist dat Jar Jar hen moet meenemen naar de Gungan stad. Het idee om koningin Amidala te waarschuwen als je gelijktijdig aankomt sloeg al nergens op, maar als je dan ook nog even andere zaken gaat doen denk ik dat je er van mag uitgaan dat je te laat zal komen. Ze proberen de Gungan leider te overtuigen om te vechten, gebruikmakend van enkele volstrekte leugens ("You and the Naboo form a symbiote circle, what happens to one of you happens to the other one", alsof dat enigszins steek houdt). Aangezien dat mislukt brainwashen ze de leider om hen een voertuig te schenken - een moreel grijs gebied - en vertrekken naar Naboo.

Want Naboo ligt blijkbaar aan de andere kant van de planeet. "De kortste weg naar Naboo is doorheen de planeetkern", zegt de leider namelijk. Dussss: waarom werden de droids niet een paar honderd meter buiten de stad, maar helemaal aan de andere kant van de planeet gedropt? Sterker nog: er wordt gezegd dat Naboo geen leger heeft, enkel een kleine burgerwacht, dus waarom worden de droids niet rechtstreeks de stad in gedropt? En waarom is de kern van de planeet gemaakt uit water? Ik heb geen idee of dat überhaupt mogelijk is, maar het klinkt toch vrij niet geheel overtuigend.

Nog zo'n punt waarom The Phantom Menace brol is: er zit geen spanning in de film. Wanneer Qui-Gon en Obi-Wan in contact komen met een honderden meters groot zeemonster schrikken ze nog geen seconde. Ze blijven gewoon cool zitten en varen achterwaarts weg. Ze weten al dat er niets gaat gebeuren, en dus weten wij als kijker dat er niets zal gebeuren. Hetzelfde verhaal met de droids. Hoewel je kan zeggen dat de clones in de originele trilogie ook niet bepaald de meest accurate schutters zijn, zijn de droids toch wel specifiek voor die taak geproduceerd. Het zijn robots met één doel: mensen neerschieten, en dat lukt hen nooit. Een gigantische designfout voor zo'n massaproductie. En de clones hadden natuurlijk nog Darth Vader, de bad motherfucker waar niemand mee solde. Phantom Menace heeft Darth Maul: één van de zwakste schurken aller tijden. Hij krijgt ochgod twee zinnen binnen de film, en verder moet hij het maar hebben van zijn schmink en de pinnen op zijn hoofd. Het design is zeer knap, daar niet van, maar Maul is wederom nauwelijks een personage, laat staan een dreiging.

Koningin Padmé Amidala weigert een verdrag te tekenen en wordt door Nute Gunray weggestuurd. Hij weet dat de 2 Jedi op de planeet rondlopen (hij heeft het zelf al tweemaal gezegd) en Amidala is de belangrijkste pion in het hele plan, dus welke bewaking krijgt ze? Acht droids. For fuck's sake, in de beginscène met de giftige rook hebben de twee er meer neergemaaid zonder enige moeite. Mijn voorstel: TWEE DROIDEKAS. De Jedi hebben twee gevechten gehad: één kostte geen enkele moeite om te overwinnen, van de andere liepen ze weg. Dan is het niet bepaald raketwetenschap om te beslissen welke bewaking je aan de sleutelfiguur van je plan oplegt. Sterker nog: stuur vijf droidekas. Of twintig. Er is toch geen leger waar ze zich mee bezig kunnen houden, dus er is letterlijk geen enkele reden om het niet te doen.

De Jedi, Amidala en haar entourage ontsnappen in een ruimteschip, maar moeten voorbij de blokkade zien te geraken. Het vuur wordt geopend. Het is moeilijk te zeggen wie nu dom is: Qui-Gon of Nute Gunray. Aan de ene kant is het een heel gevaarlijk plan en zouden ze allemaal makkelijk kunnen sterven. Maar aan de andere kant is Nute Gunray de sigaar als Amidala sterft. In ieder geval gebeurt er dan een cliché dat ik nooit echt begrepen heb: de schildgenerator wordt geraakt en valt uit. Hoe kan een schildgenerator geraakt worden? Het is toch de bedoeling dat dat een schild aan het genereren is zodat vijandig vuur het schip niet kan deren? Dat lijkt mij zelfs zo'n beetje de definitie. Simpele oplossing: steek gewoon een extra schildgenerator op je schildgenerator zodat je zeker bent dat het niet geraakt kan worden. Goed, een bende astromechdroids wordt naar de schildgenerator gestuurd, en het is de bekende R2-D2 die uiteindelijk het schild terug werkende krijgt (door een kabeltje in te steken, grappig genoeg). Nu het schild terug werkt kan het schip probleemloos doorheen de blokkade vliegen en van Naboo ontsnappen. Behoorlijk zwakke blokkade, als je het mij vraagt. Sowieso: als elk schip dan toch over een schildgenerator beschikt kunnen die toch allemaal probleemloos rond die blokkade heen vliegen?

R2 is de held van het schip en wordt naar de koningin gebracht (klinkt niet al te logisch, maar kom). Nu, later in de film komen we te weten dat de koningin en één van haar dienaars van plaats gewisseld hebben: de echte Padmé Amidala is gewoon één van de diensters, en het meisje op de troon is in feite slechts een dienstmeisje. En wat doet dit dienstmeisje? Ze beveelt de koningin om R2 schoon te maken. Een behoorlijk ballsy move. Er blijkt iets mis te zijn met de hyperdrive, dus ze landen op Tatooine, waar Qui-Gon op zoek gaat naar het onderdeel. En wie neemt hij mee voor deze onderneming? Amidala (verkleed als dienstmeisje), R2-D2 en Jar Jar. Precies wie ik zou kiezen om zo onopvallend mogelijk rond te lopen, inderdaad. En Jar Jar in Tatooine, tja... hij trapt in een drol, verlamt zijn tong, er is een scheetgrap... u begrijpt dat ik daar geen woorden aan vuil ga maken.

Enter Anakin Skywalker. Kinderen zijn wel vaker vervelend, maar Anakin is echt een klasse op zichzelf. Allereerst is ook hij alweer geen personage. De persoon die later uitgroeit tot Darth Vader is een engeltje, met een vocabulaire variërend van "aw shucks" tot "jee wizz". Een rotventje is het gewoonweg. En hij wordt dan nog eens gespeeld door Jake Lloyd ook, een afschuwelijk slechte kindacteur. En dat is niet eens mijn mening: na Phantom Menace heeft Lloyd nog één film gemaakt, vooraleer hij zelf besliste dat dat hele acteren toch niets voor hem is. In hetzelfde jaar als The Phantom Menace kwam bijvoorbeeld ook The Sixth Sense uit, waar Haley Joel Osment toonde dat er genoeg kinderen zijn die wel kunnen acteren. Maar George Lucas en zijn bodemloze zak geld vonden blijkbaar niemand die Jake Lloyd kon overtreffen.

Anakins baas Watto - een extreme gierigaard met een grote neus en rauwe stem (hoezo een Jood?) - garandeert Qui-Gon dat ze dat onderdeel nergens anders hebben dan in zijn shop. Qui-Gon accepteert dit blindelings. Nu, de valuta die de groep bij zich heeft is nutteloos op Tatooine en de Jedi mindtrick werkt niet, dus welke keus is er nog voor Qui-Gon en co? Het onderdeel stelen? Hun schip inruilen voor een kleiner, werkend schip? Een ander schip stelen? Een ruimtetaxi bellen? Meeliften met een schipbezitter (zie ook: Star Wars: A New Hope)? Neen: Qui-Gon gaat gokken op een podrace! Hij zet zijn schip in op Anakin, die nog nooit een race geëindigd, laat staan gewonnen heeft.

Aangezien we nu al een hele tijd weten dat R2-D2 op het vluchtschip van Amidala zat, is het hoog tijd om C-3PO te introduceren. Deze werd blijkbaar gebouwd door Anakin om zijn moeder te helpen. In welke mate zijn moeder nood had aan een droid die excelleert in protocol en taal weten we niet, maar het lijkt weer een behoorlijk geforceerde referentie naar de originele films. Het was zoveel logischer geweest om de twee om te wisselen: C-3PO als vertaaldroid van koningin Amidala, R2-D2 gebouwd door Anakin om zijn moeder te helpen. Maar neen, zelfs zo'n kleine dingen worden fout gedaan in The Phantom Menace. Sterker nog, als we eerlijk zijn hadden de twee droids gewoon niet in deze prequels moeten zitten, want dat deze twee ooit bezit van Darth Vader waren zorgt weer voor een hoop nieuwe plotgaten.

Misschien wel de pijnlijkste poging om de originele films te veranderen vinden we in de Force. Nu, Star Wars is geen science-fiction, belange niet. Het is simpele fantasy met robots en lasers, waar geen wetenschappelijk gebrabbel in zit. Maar toch probeert Lucas juist dat te doen. 'The Force' was misschien wel het meest mystieke rond Star Wars. Een kracht die overal en nergens is, die alles verbindt en tot verrassend veel in staat is. Een mooi idee. In Phantom Menace: micro-organismen! De mystieke kracht is niet meer dan een hoop microscopisch klein leven (de zogenaamde midi-chlorians) dat letterlijk overal inzit. Microbiologie heeft geen plaats in Star Wars, toch vreemd dat George Lucas zo'n dingen niet weet.

Ondertussen wordt er wat opgebouwd naar de podrace toe. Zo zien we bijvoorbeeld hoe Sebulba wordt gemasseerd door twee wezens die sterk doen denken aan de Diva van The Fifth Element. Dat klinkt als iets volkomen willekeurig om te zeggen, maar omdat die film nog sterk gaat terugkomen wanneer ik Attack of the Clones bespreek vermeld ik het nu al even. Maar dus: de podrace. De enige écht coole tien minuten binnen de film. Pas op, er is nog altijd geen spanning (ergens hoop je misschien wel dat Anakin crasht en sterft), maar qua mooie beelden waar je niet bij na hoeft te denken doet het zijn werk. Toch triestig dat dàt het hoogtepunt van de film is.

Eén van de redenen dat Anakin uiteindelijk naar de dark side keert is door de dingen die er met zijn moeder gebeuren. Wel, dat kan je hem absoluut niet kwalijk nemen. Ik begrijp dat Jedi geen contact mogen hebben met hun familie enzo, maar was het nu echt zoveel werk om even een Jedi terug te sturen en Anakins moeder vrij te kopen? Je zit nu eenmaal met de persoon met het hoogste midi-chloridian gehalte ter wereld, je zou toch verwachten dat je onnodige (en vooral: vermijdbare) duisternis in zijn leven wil vermijden. De Jediraad zegt het zelfs tegen Anakin, recht in zijn gezicht: "Your thoughts dwell on your mother". Wel, doe er dan ook iets aan! En zelfs al stond het los van elkaar: de Jedi horen toch ridders te zijn. Dan is het wel zo nobel om de vrouw die net van haar zoon gescheiden werd vrij te kopen. Verder leren we in Attack of the Clones dat Anakin nogal een rebel is; geen mens die gelooft dat hij tien jaar lang netjes zou doen wat hem gezegd wordt, vooraleer hij terug zou gaan om zijn moeder te bevrijden uit de klauwen van Watto. Waarom heeft Watto haar eigenlijk als slaaf? Anakin was nog nuttig, zijn moeder lijkt de hele dag thuis te zitten.

En nog zoiets onnozels: de liefdesverhouding tussen Anakin en Padmé. KOMAAN! Padmé is ergens achteraan haar tienerjaren, Anakin is een kleuter. Zoiets werkt niet! Je zit sowieso al met twee non-personages waar je emotie bij wil opwekken, maar dan ook nog eens zo'n gigantisch leeftijdsverschil. De enige sexuele relatie die een jongen op die leeftijd overtuigend kan brengen is met een pastoor, en hoewel dat als een flauwe grap klinkt weet je ook dat het waar is. En het is niet alsof zo'n problemen moeilijk te vermijden zijn: laat een andere vrouw koningin zijn, en toon Padmé als de jonge prinses. Plotgewijs moet je niet eens aanpassingen maken, zo simpel kan een verbetering nu eenmaal zijn...

Qui-Gon wil Anakin trainen, maar mag niet omdat Obi-Wan nog altijd zijn trainee is. DUS: Obi-Wan is geen Jedi. Nu, ik dacht van wel, maar goed, een logische fout aangezien dat precies is wat er in de introducerende tekst staat. "Two Jedi knights", niet "A jedi knight and his apprentice". Het begint er serieus op te lijken dat George Lucas zijn script nooit eens heeft nagelezen. Nog vervelender: in The Empire Strikes Back zegt Obi-Wan dat hij opgeleid werd door Yoda. Hij zegt zelfs dat er veel woede in hem zat. Dat zijn woorden die George Lucas zelf geschreven heeft, en vervolgens geeft hij ons dit vervelend ventje dat opgeleid werd door Qui-Gon Jin.

Yoda waarschuwt Qui-Gon ook nog: er schuilt veel angst in Anakin Skywalker. En, zo zegt hij, "Fear leads to anger, anger leads to hate, hate leads to suffering". Bullshit die nergens op slaat: waarom zou angst naar kwaadheid leiden? En waarom daar al stoppen? Laten we zelf eens een stukje verder improviseren: "Suffering leads to unhappiness, unhappiness leads to resistance, resistance leads to confrontation, confrontation leads to unity, unity leads to togetherness, togetherness leads to love." Driewerf hoera voor Anakin! En de logica staat even sterk als die in de film gehanteerd wordt.

Nadat Palpatine verkozen wordt tot nieuwe kanselier (wat trouwens de reden bleek voor de hele blokkade enzo) keren Amidala en de groep terug naar Naboo. Hoe wordt niet getoond, terwijl ik mij toch meen te herinneren dat ze heel wat moeite hebben gehad om daar te ontsnappen. Je weet wel, die hele blokkade... Wel, daar wordt geen woord over gerept en wanneer we er later naar terugkeren zien we dat er slechts één van de tientallen schepen overgebleven is. Achja, de film is op dit punt toch al hopeloos verloren, dus waarom zouden ze nog proberen? Jar Jar overtuigt de rest van de Gungan om te helpen met het plan om Naboo terug over te nemen. Jar Jar wordt daarop aangesteld als generaal, want dat is hoe je iemands PR-skills beloont. In de strijd die daarop volgt zien we hoe Jar Jar per ongeluk een paar droids vernietigt, en het lijkt onwaarschijnlijk dat hij geen enkele mede-Gungan geraakt heeft.

Qui-Gon, Obi-Wan en Darth Maul houden ondertussen een lightsaber duel dat op niks trekt. In de originele trilogie waren dit echte zwaardgevechten, waar twee respectabele personen het tegen elkaar opnamen. Er zat kracht en emotie achter veel van de slagen. De moderne variant is eerder een ballet met gloeistaafjes. Het is een hoop gespring en behoorlijk sierlijk, maar het komt echt niet over als een gevecht op leven en dood. Daar is het allemaal veel te glad en netjes voor. De omgevingen slaan ook al nergens op (Een ruimte vol gigantische, paarse energiezuilen? Krachtvelden die een gang verdelen?), maar de muziek weet de scène lichtjes te redden. Uiteindelijk legt Qui-Gon het loodje en bengelt Obi-Wan boven een afgrond. Maul kan het makkelijk afmaken, want de lightsaber ligt toch helemaal aan de andere kant van de kamer. Maar hij vergat even dat Jedi tovenaars zijn, dus Obi-Wan springt over hem, grijpt de lightsaber en snijdt hem in twee. Allemaal behoorlijk 'silly'.

Nog 'sillyer' is wat Anakin ondertussen allemaal uitspookt. Hij moet zich verschuilen in het oorlogsgebied (het lijkt toch veel veiliger om Anakin gewoon niet mee te nemen?), dus hij kruipt een ruimteschip in. Hij vertrekt per ongeluk, vliegt per ongeluk het enige overgebleven schip van de blokkade binnen en zorgt er - per ongeluk, uiteraard - voor dat dat ontploft. Wat een heroïsche personages in deze film. Op de grond - waar de Gungan het tegen de droids opnemen - vallen alle droids stil omdat het ruimteschip ontploft. Toch wel een kleine designfout. Waarom kunnen ze niet gewoon verder doen met Gungans afslachten? Dat deze hele climax van de film is natuurlijk een gigantische CGI-drukte is moet ik vast niet meer vertellen. Sommige shots worden letterlijk propvol geduwd met allerlei details, het is bij momenten gewoon veel te veel.

En dan vlak voor de credits starten moet de opzet naar Darth Vader nog afgerond worden. We zouden het bijna vergeten, met al die CGI enzo. Obi-Wan wordt tot Jedi bekroond en hij zegt dat hij Anakin wil opleiden. "Geen sprake van", zegt Yoda, "hij is veel te gevaarlijk. En daarbij is hij al te oud". Precies Yoda, zo zit het. Er werd al eens vastgesteld dat het echt geen goed idee is om Anakin op te leiden, en dat wordt hier prima benadrukt. "Maar... ik heb het Qui-Gon beloofd". Awwwwwww, wel oké dan: als je het beloofd hebt mag het. Het is niet alsof de toekomst van de wereld en het leven van miljoenen mensen hier op het spel staat, toch?

8 januari 2011

De 10 slechtste films van 2010

Driewerf hoera, het is weer lijstjestijd! Verreweg het tofste aan de jaarwisseling is de terugblik op het afgelopen jaar. Op vlak van film was 2010 weer dubbel en dik de moeite met enkele héél sterke films, maar er is natuurlijk ook een hoop brol uitgekomen. Onvermijdelijk, maar helaas. Nu, dit zijn altijd verreweg de minst accurate lijstjes: slechte films probeer je natuurlijk bovenal te vermijden, maar toch trap je vaak genoeg in de val en is een top 10 jammer genoeg weer moeiteloos samen te stellen. Nu zijn slechte films iets speciaals: soms kan een film bij de release middelmatig lijken, maar ontwikkel je er achteraf pas echt haat tegenover de film. Anderzijds is er nog zoiets als de quotering: als ik een film destijds een 6 gaf, betekent dat niet dat die in principe niet onder een 3 kan belanden (ik hanteer ook slechts een vaste puntenschaal sinds halfweg dit jaar). U kan natuurlijk ook afkomen met opmerkingen als "Waarom zit Zot van A. niet in deze lijst?" Het antwoord zal in ieder geval zijn: "Omdat ik die film niet gezien heb, en jij had hetzelfde moeten doen". Dus maakt u zich daar vooral niet te druk om: dit zijn in mijn hoofd momenteel de 10 slechtste films van 2010. Ze kunnen technisch in orde zijn, ze kunnen zelfs Oscars gewonnen hebben: dit is de lijst van films die onder mijn huid gekropen zijn en mij tot in het oneindige geïrriteerd hebben. En voor wie de originele recensies wil lezen: klik op de banners.


Image and video hosting by TinyPic

Goed, The Book of Eli is verre van een afschuwelijke film. Sterker nog, gedurende een groot deel van de film vond ik em vrij matig. Oké qua regie en acteren, een flauw verhaal dat nogal overdreven Christelijk is, maar kom: we hebben veel erger gezien. Maar dan dat afschuwelijke, desastreuze einde! Om mijn keuze bij te lichten zal ik het hier spoilen, dus als je deze film alsnog wil zien: sla deze alinea gerust over. Voor de rest: het boek waar iedereen op uit is is de bijbel in braillevorm, want Denzel Washington is blind. Niet dat dat op andere momenten effectief zo lijkt: hij vecht bijvoorbeeld onder een brug tegen een schurk met een kettingzaag. Probeer een blinde onder een brug maar eens aan te vallen met een kettingzaag, dan mag hij nog over een volgroeid spider-sense beschikken, hij gaat jou heus niet in elkaar slaan. Een verschrikkelijk vervelende twist die het voor elkaar gekregen heeft om een film waarin Gary Oldman de schurk speelt te verpesten.


Image and video hosting by TinyPic

In Clash of the Titans tonen de Goden zich in het openbaar, maar toch trekken de sterfelijken hen in twijfel. En daar stopt Clash of the Titans met enigszins steek te houden en verdwijnt de film in een achtbaanrit. Een bijzonder matige achtbaanrit die in zowat elk aspect teleur wist te stellen. Ralph Fiennes en Liam Neeson in één film zonder indruk te wekken: check. Matige special effects: check. Het superieure origineel overhoop gooien: check. Bah.


Image and video hosting by TinyPic

Prince of Persia krijgt het dan weer voor elkaar om de kritiekpunten op #9 en #10 samen te voegen. Ook dit is een matig indrukwekkende achtbaanrit die nooit echt opwindend wordt, maar toch verpest wordt door het einde. Op een nog frustrerende manier dan Book of Eli dat al deed: wat is er vervelender dan de complete film te verprutsen? Wel - en dit zijn uiteraard weer spoilers - de complete film gewoonweg uitwissen. Weg ermee, alsof het nooit gebeurd is. Aan de climax van de film wordt de film ongeveer een uur teruggespoeld, waarna Jake Gyllenhaal alles oplost en de duidelijkste badguy van het jaar Ben Kingsley al confronteert voor hij effectief iets mispeuterd heeft. Om jezelf naar de haren te grijpen.


Image and video hosting by TinyPic

Dit is zo'n film waar ik bij de release te mild voor geweest ben. Mijn mening over Alice in Wonderland was een beetje verward, waardoor ik uiteindelijk te gematigd was. Maar enkele kritiekpunten die bijna een jaar ja de release nog altijd vers op mijn geheugen branden : Johnny Depp als de Mad Hatter. De Mad Hatter als gewoonweg Jack Sparrow die soms Schots praat of een tekenfilmfiguur nabootst. Het complete plot van A tot Z. Het feit dat er überhaupt een plot is. De stem van Christopher Lee. Het weinig gebruiken van de paar toffe personages. De koppijn-opwekkende 3D. De finale hoegenaamd "epische" veldslag. DE FUTTERWACKEN! Deze film gaf ons de futterwacken... ik denk dat dat mijn keuze wel rechtvaardigt. Maar ere wie ere toekomst: de eerste film in deze lijst die niet gebogen gaat onder een constante, gatlelijke kleurenfilter.


Image and video hosting by TinyPic

Oh wat zou Percy Jackson toch al te graag Harry Potter zijn. Maar helaas: de serie is slechts een klein fenomeen en daardoor vooral een luide poging om een franchise te creëren. Pierce Brosnan met het onderlichaam van een paard, dat was amusant ja... Verder is dit vooral een hoop veredelde cameo's van toch niet de eerste de beste acteurs, product placement tot in het belachelijke (Uma Thurman als Medusa die een iPhone gebruikt...) en gewoonweg een film die half-half over de Griekse Mythologie gaat, maar toch muziek van Lady Gaga gebruikt. Verwerpelijk.


Image and video hosting by TinyPic

Proficiat Kurt Wimmer: u schreef het belachelijkste scenario van 2010. Is Angelina Jolie nu een Russische spionne of niet? Ja! Maar is ze ook een dubbelspionne? Ja! Maar is ze ook een driedubbelspionne? Ja! Zo kunnen we nog wel even doorgaan, denk ik. Het plot wordt tot in het oneindige gewrongen tot het een abstracte vorm heeft aangenomen, en net wanneer je dat accepteert wordt Salt 2 aangekondigd...


Image and video hosting by TinyPic

Dit was een film die makkelijk zo slecht had kunnen zijn dat het weer goed werd. Het acteerwerk van Pattinson én Brosnan (tweede keer in deze lijst!) in combinatie met het meest hilarische einde dit jaar had voor een komisch meesterwerk kunnen zorgen. Maar neen, het staat vol van het kinderlijke pseudo-drama en voelt aan als een zit van minimaal drie uur. Dat is iets wat ik zelfs met de Twilight-franchise nooit ondergaan ben. Bijna onkijkbaar saai.


Image and video hosting by TinyPic

Niets pijnlijker dan een slechte komedie. Een slecht drama (zoals Remember Me hierboven) heeft altijd nog de potentie om grappig te zijn, maar zo'n onbedoeld komisch effect is nu eenmaal onmogelijk bij komedies. Nu, normaal heb ik daar niet zoveel last van: de Movie-franchise vermijd ik als de pest (geen Vampires Suck in deze lijst!), net als films van het kaliber Grown Ups, Little Fockers en zoveel meer. Maar wanneer Kevin Smith een film uitbrengt wil je het toch altijd wel eens proberen - Zack and Miri make a Porno was nu eenmaal een recente poging én vrij degelijk - maar deze Cop Out... makkelijk het slechtste dat hij ooit gemaakt heeft. Niet één goede grap. Niet één...


Image and video hosting by TinyPic

Zelden zo'n slechte adaptatie gezien als The Last Airbender. Neen, ik heb de serie nog altijd niet gezien - dat zal eerder laat dan vroeg gebeuren - maar toch had ik er geen enkele moeite mee om de individuele afleveringen uit deze film te vissen. Stukjes van 5 à 10 minuten staan compleet los van elkaar, er zit geen enkele spanning, humor of zelfs maar iets om interesse te wekken in deze film. The Last Airbender is een vervelende zit die - op de pakweg 1 minuut tai-chi na - absoluut geen toegevoegde waarde kent. Misschien wel Shyamalans slechtste. Precies ja: Shyamalans slechtste, een zwaarder oordeel werd nooit eerder geopperd.


Image and video hosting by TinyPic

Ik had al een gigantische hekel aan deze film toen hij nog Precious (Based on the Novel Push by Sapphire) heette, en mijn walging is alleen maar gegroeid nu hij blijkbaar plotsklaps omgetoverd werd tot Precious (Base on Nol by Saf). Heeft er hier iemand een reden voor, zoja: gelieve mij zo snel mogelijk in te lichten. Enfin: belachelijk slecht geschreven drama, zwak geregisseerd (die gebakken eieren tijdens een verkrachting, om in te lijsten) en zwak geacteerd (fuck die Oscar!). Is Precious echt zoveel slechter dan de films hierboven? Het zal een nipte race worden, maar wat hier de doorslag geeft is dat ik zowat de enige lijk te zijn die de rotzooi lijkt in te zien. Gelauwerd door critici, publiek én awards, maar op zo'n moment zal ik mijn mening absoluut niet herzien. Sterker nog: iedereen is zot, behalve ik!

6 januari 2011

How to Train your Dragon (2010)

Hoera, Dreamworks heeft met deze How to Train your Dragon eindelijk een animatiefilm op Pixar-niveau gemaakt. Nu ben ik één van die mensen die Pixar tot in het belachelijke overschat vindt, maar het is een vaststaand feit dat ze met kop en schouders boven Dreamworks uitsteken. Maar hun nieuwste is een mooi verhaal dat niet bol staat van de popcultuur-verwijzingen of fysieke humor, en alleen al om die reden is How to Train your Dragon gigantisch veel beter dan de vele Over the Hedge of Flushed Aways die het productiehuis in het verleden heeft uitgebracht. Gezien dit voor een groot deel een Pixar-film lijkt te zijn verrast het mij ook niet dat de film enorm populair en - in mijn ogen - flink overschat wordt, want net als bij quasi de volledige Pixar-catalogus worden er weinig risico's genomen, is het verhaal niets speciaals en kent de film meer dan genoeg fouten. Maar toch: dit is duidelijk de beste film die Dreamworks dusver naar voren heeft gebracht, maar toch kan het niet tippen aan Toy Story 3.

Denk er vooral niet aan dat regisseurs Dean DeBlois en Chris Sanders verantwoordelijk zijn voor Lilo & Stitch, anders klinkt het basisconcept al meteen als recyclage. Hiccup is een Viking zonder Viking-kwaliteiten: klein en mager. In een wereld waar Vikingen tegen draken vechten is hij nogal een buitenbeentje. Hij weet dan een niet-gecatalogiseerde draak neer te halen, en al snel leert hij dat die draken zo slecht nog niet zijn. Pas op: het wordt véél beter uitgewerkt dan dat het in Lilo & Stitch gebeurde, maar origineel is dat natuurlijk niet meer. En ja, ik weet dat de film gebaseerd is op een boekenserie en dat maar half gegronde commentaar is, maar dat verandert de manier waarop je het verhaal ervaart niet.

De manier waarop Hiccup met zijn draak (Toothless) leert omgaan is behoorlijk amusant om te bewonderen. Draken zijn in feite weinig anders dan katten: Toothless is aanvankelijk bang van Hiccup, tempert mettertijd, trekt gekke gezichten en is vooral bezig met eten en slapen. Maar goed, katten zijn dan ook enorm coole dieren en dat gedrag maakt deze draken alleszins aangenaam om bezig te zien. Even belangrijk binnen het verhaal zijn enkele menselijke relaties. De manier waarop Hiccups liefdesinteresse Astrid geschreven werd is hopeloos oppervlakkig: Astrid heeft een half uur lang een hekel aan Hiccup, wordt dan ontvoerd voor een vlucht op Toothless (trouwens een grote Aladdin-ripoff) en plots houdt ze van hem. Dat is even het oude Dreamworks dat weer om de hoek komt kijken. De relatie tussen Hiccup en zijn vader is dan weer veel sterker: de twee lijken in de verste verten niet op elkaar - de vader is het prototype van een Viking - en je ziet hoe moeilijk hij het daarmee heeft. Zeker wanneer de affaire met Toothless uiteindelijk uitkomt voel je hoeveel pijn het de oerprincipiële leider doet om zijn zoon te moeten straffen.

Maar toch is het scenario niet altijd even sterk. Er zijn genoeg plotgaten te bespeuren, zo leren een hoop secundaire personages in de tweede helft van de film op draken vliegen. Net als Hiccup, met als verschil dat Hiccup daar dagen voor nodig had, en die anderen op een half uurtje tijd naar vijandige draken toegegroeid zijn. Nog knapper is echter de moraal van het verhaal; zoals u ongetwijfeld niet zal verbazen is dat er een van tolerantie. De relatie tussen Hiccup en Toothless leert de Vikings dat draken helemaal niet zo slecht zijn als ze altijd dachten. Goed, ze lijken misschien wel groot en gemeen, maar dat zijn slechts vooroordelen. In wezen zijn ze draken even bang als de Vikings zelf zijn. Zouden deze twee groepen niet in harmonie kunnen samenleven? Kunnen we niet..... wat? Een nog grotere, schijnbaar nog gemenere draak? AFSLACHTEN!!!

Voor de stemmen werd er uitvoerig van de Apatow-crew geleend. Jay Baruchel heeft naar mijn mening een te vervelend stemgeluid om als protagonist door de film te gaan, maar Jonah Hill en Christopher Mintz-Plasse zijn degelijk in minder belangrijke rollen. Beste stemacteur is met gemak Gerard Butler als de grote Vikingleider Stoic: Butler amuseert zich duidelijk met de bombast van het personage. Wat wel heel sterk opvalt zijn de accenten: waar de volwassen Vikings met een Schotse tongval praten (in de USA geldt nu eenmaal: Europa is Europa) praten de kinderen dan weer met een Amerikaans accent. Dat Hiccup anders praat, dat zou nog wel kunnen (hij hoort immers "anders" te zijn), maar aangezien het ook voor de andere kinderen geldt stoort deze opzet gewoon heel erg.

En dan is er nog de animatie. Sommige vlieg-sequensen (die iedereen in 3D zo bejubelde) lijken soms een beetje lang door te gaan, iets dat we wel vaker tegenkomen binnen films die het 3D-effect willen gebruiken. Verder leken mij vooral de monden van de volwassen Vikingen (waar meestal een baard voorhangt) niet altijd natuurlijk te bewegen, maar dat is op zich geen groot punt. De film is namelijk prachtig geanimeerd en het overgrote deel is een genot om naar te kijken... maar niet alles. Ik vind het raar dat ik deze opmerking verder niet gehoord heb, maar er zitten 5 à 10 minuten in deze film waar de Vikingpersonages afschuwelijk slecht geanimeerd zijn. De stijl die binnen de hele wereld gebruikt wordt vergaat dan, en het lijken wel (matig tot slechte) videogame filmpjes. Ik heb geen idee hoe dat dit kon gebeuren: te weinig geld of te weinig tijd? Wat mij vooral schokt is dat ik deze commentaar niet eerder gehoord heb: het is overduidelijk en niet zomaar een detail. We doen de vergelijkende test.

Dit is hoe de film er voor een groot deel uitziet. Scherp, realistisch op een cartooneske manier en vooral zeer expressief. Dit is een personage dat emoties kan tonen op een overtuigende manier. En dan kijken we nu naar die enkele mindere momenten (in totaal een stuk of 5 à 10 minuten van de film): de screenshots zien er iets beter uit door de verkleining, dus beeld er de iets minder scherpe texturen zelf bij in. En in beweging wordt het natuurlijk al helemaal triestig.

Deze screenshots doen de verschrikking absoluut geen recht aan, maar er is toch duidelijk een kwaliteitsverschil (ookal lijkt het veel kleiner dan het werkelijk is). Misschien is het een gevolg van de conversie (3D + mist = slechte 2D?), maar het is wat mij betreft toch wel een flinke smet op een - ondanks de vele minpunten - heel aangename film. Dreamworks' beste film, maar er zijn nog altijd meer dan genoeg aspecten om te verbeteren.

4 januari 2011

Mr. Nobody (2010)

Mr. Nobody was een titanenstrijd die ons land zelden gezien heeft. Jaco van Dormaels (van Toto le Héros en Le Huitième Jour) eerste film in veertien (!!!) jaar. In die tijd heeft hij ondermeer zeven jaar aan het scenario gewerkt, een jaar gemonteerd en nog een flinke tijd centen bijeen geschraapt. Uiteindelijk is het met een budget van 37 miljoen euro de duurste Belgische film ooit, waarvan elke cent op het scherm te zien is. Indrukwekkende speciale effecten toveren de surrealistische wereld op het scherm en er werken bekende acteurs als Jared Leto en Diane Kruger mee. Dit is waarschijnlijk de meest Hollywood-aanvoelende Belgische film aller tijden, maar inhoudelijk zou het onmogelijk verder van de hoofdstad van de cinema kunnen staan.

Tegen mijn gewoonte in kent deze recensie spoilers. Ik "verklap" ondermeer het einde, en in hoeverre dit soort film echt spoilbaar is worden de "verrassingen" hieronder wel benoemd. Dat getuigt alleen maar van de impact die deze film op mij had: ik had er nood aan om mijn gedachten in verband met deze film op orde te brengen, en deze blog is daar het perfecte medium voor. Maar als lezer bent u gewaarschuwd.

Nemo Nobody heeft de bijzondere gave dat hij alle mogelijkheden van het zogenaamde "butterfly-effect" kan zien. De theorie die beweert dat elke keuze die we maken een drastisch gevolg kan hebben in ons leven. Gedurende de film volgen we Nemo's mogelijke paden: we zien hoe ongelukkig hij is bij vrouw A en hoe hij sterft bij vrouw B. En dan is er nog vrouw C: Anna. Bij Anna leidt Nemo het leven dat we allemaal willen: puur geluk. Maar door dom toeval blijft dat ook niet duren. In de verscheidene scenario's die we doorheen de film zien is er geen één waarin alle rozegeur en maneschijn is.

Van Dormael refereert vaak naar allerhande wetenschappelijke theorieën, en de film kent gelijkenissen met onder andere de chaos- en snaartheorie. "Zolang je geen keuze maakt blijft alles mogelijk", wordt een aantal keer vermeld. Keuzes worden beschouwd als energiekwanta, die vooraleer ze "beslissen" over een lading (positief of negatief) beide tegelijk zijn, gezien ze over het potentieel beschikken. In iets mindere abstracte vorm valt dat te bezien als Schrödingers kat: er zijn twee mogelijke situaties, maar zolang er geen zekerheid is (in de vorm van een keuze) zijn ze beide tegelijk realiteit. En dat is hoe de film beleefd wordt. Centraal staat één grote keuze: Nemo's ouders scheiden en hij moet op één specifiek ogenblik kiezen bij wie hij blijft. Gezien zijn gave ziet hij wat voor ons anderhalf uur film betekent: een aantal mogelijke paden binnen zijn leven. Als kijker probeer je maar te achterhalen welk pad hij moet volgen om een gelukkig leven te leiden. Aan welke (in feite miljarden, maar binnen de film slechts een stuk of drie) variabelen moet hij voldoen om de rest van zijn dagen met Anna te mogen slijten? Wel... geen enkele.

Een gigantische pluim in de hoed van Van Dormael is dat het scenario effectief dynamisch is. Het is niet voldoende om alles te lezen (zoals, laat ons eerlijk zijn, in quasi 99% van alle films), het moet ook binnen de juiste tijdsgeest beleefd worden. Het als kijker zoeken naar de juiste keuze voor Nemo is een essentieel onderdeel om de film te begrijpen. Gezien er geen juiste keuze is klinkt dat behoorlijk deprimerend, maar uiteindelijk worden we gezegend met de zeemzoete levensles: er is geen juist pad, maar ook geen verkeerd. Elk pad is de moeite waard en kent een zekere schoonheid die als kijker onzichtbaar is. Hoe kan je schoonheid zien binnen het leven waar Nemo's vrouw manisch depressief is en hem uiteindelijk verlaat? Het is een heel "pluk de dag" gebeuren: wij beschikken niet over Nemo's gave en moeten het stellen met de keuzes die we maken, ookal belanden we op ons dertigste in een coma.

Want uiteindelijk is vrije wil een illusie, ookal wordt het in Mr. Nobody compleet omgekeerd weergegeven. Een keuze maken zonder de uitkomst van beide kanten te weten is gokken, en gokken is dan weer het exact tegenovergestelde van een eigen keuze maken. Voor de kijker die niet over Nemo's gave beschikt bestaat er dus niets als een keuze, alleen maar een gok. En zelfs al zouden we alle uitkomsten weten: wat als er geen enkel eindpunt voor ons bestaat waar we mee willen leven? Daar valt nu eenmaal niets aan te veranderen. Dat lijkt allemaal behoorlijk deprimerend, luguber en zelfs sadistisch, en dat is het op dat moment ook.

Maar de keuze die Nemo uiteindelijk maakt lijkt compleet haaks te staan op de verdere thematiek van de film. Hij kiest voor vader, noch moeder en loopt weg van de situatie. Hij weigert te kiezen en houdt op die manier beide mogelijkheden open. Gedreven door "het lot" eindigt hij - in tegenstelling tot eender welke keuze hij doorheen de film ook maakt - samen met Anna. Ik weet het, dat klinkt als "romantische komedie" materiaal, maar hou die zucht nog even achterwege. Gezien vrije wil in het grote geheel onbestaand is, zal iedereen uiteindelijk eindigen "waar hij hoort te eindigen". Er is een levensweg voor ons voorgeschreven, en ongeacht wat we denken te kiezen, zullen we bij het juiste einde aankomen. Of dat juiste einde even mooi is als dat van Nemo is een andere zaak, maar zolang de tijd lineair is bestaat er geen manier om te weten hoe je leven anders verlopen zou zijn. Want ookal is het volkomen menselijk om melancholisch terug te denken ("als ik die andere job had gekozen zou mijn leven er zoveel beter uitzien"), toont Nemo Nobody dat zo'n zaken onmogelijk in te schatten zijn. Door het lot te laten beslissen blijkt dat de film die tien minuten eerder nog zo'n duistere thematiek kende, gelooft in de ware liefde. Hij belandt bij de persoon bij wie hij hoort te belanden, ondanks de zoveel duidelijkere mogelijkheden.

Misschien is het juist daarom dat Mr. Nobody zo'n indruk op mij heeft achtergelaten. Een film die zo sterk teert op de wetenschap, maar uiteindelijk gewoon even dom romantisch is als de gemiddelde romcom. Het stemt in met het beeld dat ik mezelf graag voorhou: als man van wetenschap die niet verbitterd raakt door pure feiten. Bestaat ware liefde? Bestaat vrije wil? Bestaat er een God? Het zijn twee kanten van een spectrum die steeds weer met elkaar botsen: er is de rede, en er is het geloof. Maar waarom zouden we een kant moeten kiezen? Mr. Nobody is een mooie weergave van hoe we als mens ook in wezen een energiekwantum zijn: zolang we geen kant kiezen zijn we vrij om beide tegelijk te zijn. Het bestuderen van de wetten van de wetenschap, maar ook je eigen spiritualiteit onderzoeken en jezelf onderwerpen aan minder tastbare ideeën. Het is één van de weinige filosofische zaken waar ik zelf als eens aan denk, en Mr. Nobody heeft deze dogma's in mijn ogen - al zij het indirect - sterk geneutraliseerd.

En dat is slechts de oppervlakte van de thematiek in Mr. Nobody. Van Dormael heeft nog veel meer te zeggen over minder existentiële zaken, en de schrijver/regisseur komt maar net weg met die karrevracht aan onderwerpen. Op een gegeven punt lijkt de film te gaan barsten onder zijn eigen gewicht, maar het weet dat probleem feilloos te omzeilen. Mede door het plot zelf. Als kijker ben je logischerwijs bezig met al de mogelijkheden van Nemo's toekomst, maar uiteindelijk heeft dat nauwelijks met de essentie van de film te maken. Om Mr. Nobody in zijn meest ruime betekenis te kunnen begrijpen is die ingewikkelde structuur niet nodig: dat had gerust korter én op een lineaire manier gekunnen. Maar door deze vertelstijl prikkelt Van Dormael zijn publiek: we denken mee en blijven daardoor geïnvesteerd in de film. Want emotioneel is er nu eenmaal geen gigantische band met de film (alsnog sterker dan het gros der hedendaagse films), daarvoor is Nemo Nobody nu eenmaal te plat; je kan een personage dat ruim tien verschillende vormen aanneemt ook niet echt grondig uitbouwen. Maar door de uitdagende structuur kan je Mr. Nobody echt beleven, waar veel gelijkaardige films simpelweg ondergaan zouden worden. Inception deed het op dezelfde manier: zorg ervoor dat je publiek zijn focus behoudt door niet alles driemaal hapklaar voor te schotelen. Met het verschil dat het bij Mr. Nobody nog eens écht allemaal iets te betekenen heeft ook. Wie durft beweren dat "Inception te complex is" hoeft aan deze Mr. Nobody niet te beginnen: het is een gelijkaardige manier van film kijken, ookal verschillen de films verder op zowat elk vlak.

Er wordt goed geacteerd, de cinematografie is bijzonder knap en de soundtrack is fenomenaal. Maar dat zijn zaken waar ik in het geval van Mr. Nobody niet echt over wil uitbreiden. Want hoewel het op elk vlak een zeer knappe film is, is dat niet de reden waarom ik er zo intens van genoten heb. Cinema als medium is op zijn sterkst wanneer het een introspectieve kijk biedt en bijna persoonlijk lijkt te worden, en zo heb ik geen film meer gezien sinds... Where the Wild Things Are? Al is dit nog van een heel ander kaliber. Uiteindelijk is er ook sinds Inception geen film meer geweest die zo bij me is blijven rondspoken, al was dat bij Nolans film alleen maar in verband met het verhaal. Ach, het zal wel duidelijk zijn: ik ben onder de indruk van Mr. Nobody. Ik zou er nog een hele tijd over kunnen doorgaan, maar ik rond af om niet in herhaling te vallen en het enthousiasme binnen de recensie niet te laten uitdoven. Die 37 miljoen euro zullen ze nooit terugverdienen, maar Mr. Nobody was elke cent waard.


Mijn excuses voor de meest nerdy videogame-referentie quotering die deze blog dusver kent, maar ik wou absoluut geen oranje vis onder deze recensie plaatsen. Voor de duidelijkheid: dat is dus zonder twijfel een 5/5.

2 januari 2011

Devil (2010)

De dochter van de demonische vrouw in Drag me to Hell, een goedkopere versie van Samuel L. Jackson, een oude vrouw die dwangmatig steelt, Joseph Gordon-Levitt's beste vriend in (500) Days of Summer en een louche mechanicus stappen een lift in. Alles gaat goed (zover een drukke liftcabine goed kàn gaan) wanneer de lift stilvalt. Geen bijster interessante film, denkt u, maar er is meer. Eén van deze vijf personages is namelijk Lucifer, Beëlzebub, Dracula, El Diablo, Satan, jawel: de duivel hemzelve! Daarmee weet je vanzelf al dat je geen grootse cinema moet verwachten, maar toch: is dit redelijk interessante uitgangspunt voldoende om de rit interessant te houden, of liet deze helse whodunnit ons toch maar koud?

Wie mij een beetje kent weet dat ik van de naam M. Night Shyamalan altijd enthousiast word. Shyamalan-films zijn nu eenmaal "like a box of chocolats" wanneer je suikerziekte hebt: goede films heeft die man nooit echt afgeleverd (Unbreakable heeft mij nooit iets gedaan en The Sixth Sense bleek grotendeels plagiaat). Maar ik geef hem op basis van de wonderbaarlijke hilariteit die The Happening is toch nog minstens vijf films krediet. Zijn eerste kans wist hij finaal te verprutsen met het afschuwelijke The Last Airbender, en zijn tweede kans... wel, dat zou in principe deze Devil moeten zijn. Maar van een Shyamalan kunnen we niet echt spreken. Vooraf werd gezegd dat de zogenaamde Night Chronicles-trilogie (hoe dik kan een nek überhaupt worden?) opgezet zou worden uit Shyamalan-scripts, die door andere regisseurs gedraaid zouden worden. Niets van dat: het scenario werd geschreven door Brian Nelson (die eerder met Hard Candy al een gelijkaardig "een aantal mensen in een kleine ruimte" script schreef) en Shyamalan wordt enkele genoemd als schrijver van het verhaal. In principe is dit dus een film waar Shyamalan andere filmmakers bij zich nam, en zei "maak eens een film zoals Tien Kleine Negertjes, maar dan in een lift met de duivel". Meer dan dat heb je niet nodig om de epische bewoording "The Night Chronicles" te verdienen.

Devil komt door zijn beperkte scope en korte speelduur (ongeveer een uur en een kwartier) over als een aflevering van een Twilight Zone-achtige serie. Er worden vijf platte personages in een specifieke situatie gedropt, enige thematiek of personageontwikkeling moet je daar niet in verwachten. Devil draait puur om de rit: hoeveel fun heb je met het volgen van deze situatie? En in dat opzicht is het één van de beste films waar Shyamalan zijn naam al mee heeft besmeurd.

Belangrijk bij een whodunnit is natuurlijk de ontknoping. Gezien Shyamalan's reputatie zoekt iedereen vanaf het begin naar de twist (wat in een film als The Village voor een bijzonder pijnlijke tegenvaller kan zorgen), en het is aangenaam om nog eens écht verrast te worden. Jawel, ik zag em totaal niet aankomen! Natuurlijk heb je tegenwoordig altijd mensen die zullen zeggen dat ze het wisten: in een film als Shutter Island kan dat natuurlijk, maar iemand die beweert dat hij van begin tot eind wist wie de duivel is verdient een klap in het gezicht.

Ik las achteraf pas op IMDB dat Shyamalan het scenario niet geschreven heeft, en dat heeft mij effectief verrast. Vooral omdat het er echt alle schijn van heeft dat dit scenario uit de pen van deze ex-nachtwinkeluitbater geperst werd. Zo is er een bepaald plotpunt dat zo volkomen hilarisch is dat het probleemloos binnen The Happening had gepast. Onder de crew die de beelden van de beveiligingscamera observeert zit een hypergelovige Mexicaan. Op een bepaald ogenblik is hij er van overtuigd dat één van de vijf personen de duivel is, maar hoe kan je andere mensen overtuigen van zo'n lastige zaak? "When he's near, everything goes wrong", zegt hij, waarop hij een boterham met confituur de lucht in gooit. De boterham landt met de besmeerde kant naar beneden: de duivel is aanwezig! Of gewoon compleet ridicule dialogen, zoals de politieagent die de vijf liftgevangenen gerust probeert te stellen: "You won't have to keep up with this much longer, we have the building surrounded by police".

Qua regie is het behoorlijk secuur, met een aantal schoonheidsfoutjes. De film beginnen met een omgekeerde skyline is belachelijk en de sterftes binnen de lift zijn niet echt geïnspireerd. Maar toch weten John Erick Dowdle en zijn broer een zekere spanning te creëren. Atmosferisch zit de film zeer goed, vooral tijdens de scènes die zich in de lift afspelen. Het is slechts wanneer we buiten die kleine ruimte treden dat Devil een beetje van zijn glans verliest.

Want niet alleen zijn die scènes minder interessant om volgen, maar er wordt ons ook een hoop zinloos subplot opgedwongen. Een wel heel domme bewaker die zichzelf elektrocuteert, het verleden van een resercheur, ... Devil heeft het allemaal niet nodig. Het lijkt vooral opvulling om een min of meer acceptabele speelduur te bereiken. Dus in principe is Devil te dun gesmeerd om echt over een goede film te kunnen spreken. Het materiaal biedt drie kwartier lang dikke fun, maar er zit wat afval tussen dat wat afbreuk doet aan de film en het tempo soms een beetje doet stotteren. Devil is absoluut niets hoogstaands en je kan met gemak flinke gaten in de dunne (maar amusante) premisse prikken. Maar de amusementswaarde ligt vrij hoog en - ik blijf erbij - het einde is gewoon gigantisch tof. Kom maar op met die tweede Night Chronicles.