22 januari 2011
New Moon (2009)
Onze favoriete emo zagetrien en charisma-, emotie- en acteertalentloze vampier zijn terug in New Moon, en geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om daar "The Twilight Saga" voor te zetten. Volgens de belachelijk grote fanbase van deze franchise zou de opvolger slechter zijn dan het originele Twilight, en dat komt dus van de cult die dat originele debacle effectief goed vond. Ik herhaal wat ik in die recensie al schreef: ik begrijp waarom meisjes van pakweg 15 tot 25 Twilight zo geweldig vinden. Dit is je reinste vrouwenporno: een domme, inhoudsloze romance en een half uur gespierde Indianen wiens bovenlichaam allergisch is voor eender welke vorm van kledij. Het zou enorm hypocriet zijn om die doelgroep dit niet te gunnen, en verklaringen dat dit wél goede cinema is zijn gewoon een manier om zich in te dekken. Diep vanbinnen weten die meisjes heus wel dat dit brol is, daar zijn ze al vaak genoeg op gewezen. Maar ik heb nooit de pretentie gehad dat ik niet aan die enorme hoop argumenten zou willen bijdragen, dus moesten er per ongeluk Twilight-fans zijn die dit lezen: dames, ik begrijp de aantrekking van deze franchise, maar om diezelfde reden voelen mannen de aantrekking om dit verhaal helemaal kapot te zeiken.Allereerst goed nieuws: ik vond New Moon iets beter dan zijn voorganger. Goed, het heeft een nog veel hoger emo-gehalte, maar ik heb mij minder verveeld tijdens deze film dan de vorige. Begrijp me niet verkeerd, Chris Weitz moet zich schamen voor de pretentie die hij hier toont: meer dan twee uur voor zo'n dun verhaaltje? Daardoor zijn er logischerwijs sequensen die behoorlijk saai zijn, wat makkelijk vermeden had kunnen worden. Maar gezien ik mij bij Twilight zowat het complete eerste uur verveeld heb is dat geen groter kritiekpunt dan eerst. En nog iets positiefs: de koude kleurenfilter ontbreekt grotendeels, dus de film is fysiek al minder onaangenaam om naar te kijken. En dat was zowat al het positieve dat er te zeggen valt. Om alvast met een punt te beginnen dat los van de rest van deze recensie staat: de muziek is afschuwelijk. De orkestrale score is matig, maar onderbouwt de scènes niet degelijk, terwijl de soundtrack dan weer vol goede muziek staat, maar elke scène zowat compleet naar de haaien helpen.
Bella is niet meer het platte, karakterloze personage dat ze was. Positief nieuws, want daardoor wordt het sowieso al interessanter. Jammer genoeg blijkt haar spiksplinternieuwe persoonlijkheid echter een afschuwelijk lelijk geval, waardoor je als kijker bijna niet anders kan dan haar personage verachten. Als introductie tot de nieuwe, "verbeterde" Bella wil ze zelf een vampier worden. Maar waarom? Edward wijst haar erop dat het een afschuwelijk bestaan is dat hij niemand zou willen aandoen. En wat dan nog te denken van haar arme vader, of haar vrienden? Wat zou de drijfveer kunnen zijn om de gevoelens van de twee belangrijkste mensen in haar leven zomaar aan de kant te schuiven en haar zelfbelang voorop te stellen? Een midlifecrisis. Bella zag namelijk in een droom dat ze ooit oud en lelijk zal worden, en heeft daarop prompt de beslissing gemaakt dat ze de metamorfose wil ondergaan. Ik denk dat er een beetje van schrijfster Stephenie Meyers onderbewustzijn in Bella gekropen is, want een achttienjarige met deze complimenten opzadelen is geen goed begin voor de film. Alsof het stereotiepe "de eerste rimpels" nog niet oppervlakkig genoeg was, geeft New Moon ons "het idee van de eerste rimpels".
Bella is jarig; ze wordt overladen met cadeaus en complimentjes en heeft 's avonds een feestje bij de Cullens thuis, haar vampieren-schoonfamilie in spé. Terwijl ze haar geschenken uitpakt is ze zo stom om zich aan het papier te snijden: een dikke druppel bloed stroomt langs haar vinger. Geen goed idee wanneer je omringd wordt door vampiers. Nu, de Cullens zijn gesofisticeerde vampiers en kunnen zichzelf bedwingen, op één na. Die begint enorm hard te stuiptrekken en Edward ziet dat hij op het punt staat Bella aan te vallen. Hij beschermt haar door haar met volle kracht tegen de borst te slaan, zodat ze aan de andere kant van de kamer tegen een kast aanvliegt! "Ik moet je beschermen Bella, dus AAN DE KANT TRUT!". Helemaal mooi is dat Bella's hele rechterarm nu compleet open ligt, zodat het bloed nog veel heviger stroomt. Vlot gedaan, Edward. Maar hij beseft zelf ook wel wat voor een randdebiel hij geweest is, dus hij beslist dat hij Bella moet verlaten. Hij - of alleszins zijn omgeving - is te gevaarlijk voor haar, dus verlaat hij haar. Niet door gewoon een normale uitleg te geven en het vervolgens simpelweg af te bollen, neeneen: dit is Twilight waarover we het hebben. Het is veel logischer om haar weg te jagen met pijnlijke opmerkingen: "je hoort niet bij mij", "ik wil je niet", "je haar ziet er stom uit", ... enfin, u begrijpt het principe. De bewuste scène kan u hieronder ongeveer bekijken, al zijnde het nog wat emotioneler.
Als we er even van uitgaan dat er effectief iets als "Team Edward" en "Team Jacob" is - en dus "Team Bella-is-een-slet" niet de enige juiste keuze is - zou de keuze simpel zijn: Jacob. Goeie God, zelden zo'n simpele keuze moeten maken, en wie er anders over denkt mag er eens aan denken een psychiater te bezoeken. Niet dat Jacob zo geweldig is: hij is een enorm naïef, dom en afhankelijk personage dat compleet met zijn voeten laat spelen. Aantrekkelijk? Allerminst. Maar wanneer het alternatief een arrogante, koude, nonchalante klootzak is die dan ook nog eens een vampier blijkt te zijn is het toch wel als een keuze tussen syfilis en een simpel griepje. Want van de charme die die Edward uitoefent op zowat alle goed gestockeerde eierstokken ter wereld begrijp ik nu eens helemaal niets. Zijn enige kwaliteit blijkt het uiten van pseudo-poëtische zinnetjes te zijn. Een kleine greep uit zijn repertoire: "You give me everything just by breathing", "The only thing that could hurt me is you", ... het komt allemaal niet in de buurt van het geweldig mooie heroïne-compliment, maar toch. Wat dan? Fysiek is hij nu toch ook allesbehalve aantrekkelijk. Binnen de juiste omgeving zal hij vast wel een knappe vent zijn, maar binnen New Moon is dat toch wel heel wat anders. Die idiote kuif, die bleke huid, ... het helpt natuurlijk ook niet dat Robert Pattinson zijn acteertalent helemaal in de strijd gooit deze keer. In Twilight was hij slecht. In Remember Me was hij slecht. Maar wat hij in New Moon laat zien is van een onvoorstelbaar abominabel niveau. In Friends zei Joey ooit dat, wanneer je als acteur op commando moet wenen, je met een pincet in je eigen vel moet knijpen. Pattinson lijkt deze methode gedurende de volledige film met een berenval uit te voeren. De pijn die deze jongen gedurende zowat elke scène uitstraalt is afschuwelijk. Zie bijvoorbeeld onderstaand screenshot, dit is vlak voordat hij Bella kust.
Niemand die kan ontkennen dat Edwards middagmaal op het punt staat om terug naar boven te komen. En aangezien Pattinson het acteur is dat zelden van uitdrukking of intonatie verandert is dit ongeveer het object waar "Team Edward" constant voor zit te juichen. En u hoeft mij niet op mijn inconsistentie te wijzen: ik weet dat er andere acteurs zijn die ik geweldig vind voor exact dezelfde reden.
Maar dat is iets compleet anders! Nicolas Cage verdient een standbeeld, Robert Pattinson verdient een stand-in. Want zelfs al zou je Twilight als komedie zou bekijken, dan nog is Pattinsons prestatie niet grappig: het is alleen maar verontrustend en dodelijk saai.
"Team Jacob" kan ik dan wel wat beter volgen, al valt daar ook wel een hoop op aan te merken. Allereerst blijf ik erbij dat Taylor Lautner - zeker met lang haar - de kop van een aap heeft. Ik probeer geen grap te maken en ik probeer hem niet zinloos te beledigen, maar het is iets wat ik er nu al meer dan een jaar in zie: letterlijk een aap.
Maar goed, dat effect verdwijnt wel aanzienlijk wanneer hij zijn haar kortknipt, dus we gaan daar niet op verdergaan. Want het mag wel gezegd worden dat zijn fysiek lovenswaardig is. Hij is enorm gespierd en aangezien hij meer dan de helft van de film zonder shirt rondloopt zal er niet al te vaak naar zijn apenkop gekeken worden. Net zoals de eerste Twilight moet dit effect natuurlijk ook overgebracht worden voor de blinde kijkers, dus wordt er regelmatig naar gerefereerd, met subtiele zinnen als "Wauw Jacob, you're so buff", "Nice biceps" of "You're so beautiful, Lisa". Alleen jammer dat zijn personage zo'n slappe vod is. New Moon is in tegenstelling tot zijn voorganger namelijk een poging tot een liefdesdriehoek, en dan ook nog eens een absoluut onlogische. Jacob is compleet afhankelijk van Bella en heeft geen enkele andere bezigheid in zijn leven. Bella heeft hem bij zijn ballen vast en sleurt hem mee waar ze maar wil. Ze moet zelfs nog tickets voor hem kopen wanneer ze naar de cinema gaan, omdat hij te jong is; zo sterk hangt hij van Bella af. Je zou verwachten dat New Moon daarmee behoorlijk feministisch is - dat is tenminste wat ik zou denken - maar niets lijkt minder waar. Want wanneer Bella Edward ziet vertrekken klapt ze helemaal toe. Ze zit half-letterlijk drie maanden in een stoel niets te doen, wordt 's nachts jankend wakker en wordt zelfs pseudo-suïcidaal. New Moon is dus eigenlijk tegelijk feministisch én conservatief. Verwarring alom!
Maar waarom is Jacob zo horendol van Bella? Dat Edward haar ziet zitten kunnen we nog wel enigszins begrijpen - hij kan haar gedachten niet lezen - maar buiten die kwaliteit heeft ze toch maar weinig anders te bieden. Ze is niet bijzonder aantrekkelijk, heeft nooit echt de aanwezigheid van enige intelligentie of een gevoel voor humor getoond en is zelfs nooit ook maar een beetje interessant. Ze is ongetwijfeld de meest vervelend saaie persoon in die hele school, maar om een of andere reden is Jacob smoorverliefd op haar. Dit is het moment waarop Bella's nieuwe karakter komt bovendrijven. Ze lijkt er geen moment aan te twijfelen dat Edward "de ware" is, maar in plaats van dit duidelijk te maken houdt ze Jacob aan het lijntje. Ze doet hem vermoeden dat hij misschien nog wel een kans maakt, om dan net wanneer hij lijkt te happen terug te trekken en opnieuw te beginnen. Deze emotionele mishandeling is nergens voor nodig, en als we de regie mogen volgen lijkt het er zelfs op dat we partij moeten trekken voor Bella. Yikes. Neen, Bella en Edward verdienen elkaar echt: twee van de minst sympathieke personages in de moderne filmgeschiedenis, en dan reken ik zelfs nog veel schurken mee. Bijgevolg - en dit komt onverwacht zeg - overtuigt de romance tussen Bella en Edward ook nooit. Elke scène tussen de twee komt geforceerd over, en niet één keer lijkt er een natuurlijke band tussen die twee te zijn. Hoewel dit jonge liefde hoort voor te stellen lijkt het meer op een echtpaar dat al vijftig jaar op elkanders kap heeft moeten zitten. Er zit een scène in de film waar iemand een foto van de twee trekt, met als begeleidende woorden "Show me the love". En dit is het resultaat.
En dan is er nog de discriminerende, typisch Amerikaanse ondertoon. Hoewel de hele franchise een duidelijke allegorie is die abstinatie voor het huwelijk propagandeert, valt daar weinig van terug te vinden in deze film. Dat is ongetwijfeld iets dat in de volgende delen sterker terug zal keren, maar in deze wordt er nauwelijks naar gehint. Neen, er is een beter onderwerp terug te vinden: geïmpliceerde homohaat!
Jacob en zijn troep halfnaakte Indianen is namelijk een metafoor voor homo-, of op zijn minst biseksuelen, en dat is op meer gebaseerd dan alleen het kietelgevecht tussen Jacob en zijn vrienden. Dit valt vooral terug te leiden tot twee grote gesprekken tussen Jacob en Bella, waar ze het hebben over Jacobs weerwolf zijn. Weerwolven hebben hier namelijk niets met volle maan enzo te maken, maar wanneer één van de Indianen pissed is ontploft hij gewoon als een gigantische wolf uit zijn jeans-short. Maar zonder specifiek over weerwolven te spreken krijgen we het meest vreemde gesprek uit de film voorgeschoteld, en dat wil al heel wat zeggen. Bella stelt een paar vragen als "Can't you find a way to stop it? I mean, it's just... wrong". Waarop Jacob antwoordt met opmerkingen als "It's not a lifestyle choice Bella, I was just born this way". En laten we eerlijk zijn: het hele weerwolf-gebeuren is nu niet bepaald een positieve eigenschap. De manier waarop meermaals geïmpliceerd wordt dat Jacob het maar "in de kast" moet opbergen laat weinig aan de verbeelding over: New Moon is duidelijk tegen het openbaren van homoseksualiteit. Vertel dat de volgende keer maar eens wanneer een vriendin weer over Jacob begint te vertellen.
En dat is zo ongeveer waar ik over te klagen heb bij deze film. De afschuwelijke dialogen van het origineel keren terug, opgevuld met nog afschuwelijkere personages. Er valt natuurlijk nog meer dan genoeg te klagen over het plot, wat ik voor één keer eens achterwege gelaten heb. Oké dan, één ding: Edward wil zelfmoord plegen door halfnaakt in een drukke stad rond te wandelen, zodat de opper-vampieren hem zullen doden voor het verraden van zijn soort. Het laatste wat iemand ooit zal denken wanneer ze een naakte, glinsterende man zien rondlopen is dat het een vampier betreft. Maar goed, de essentie van de film is de liefdesverhouding, en die is even afschuwelijk als verontrustend. Er is nog veel meer om af te keuren dan in het originele Twilight, maar daardoor is er ook meer om je effectief bezig mee te houden. Hoewel het personage van Bella verschrikkelijk is, heeft ze deze keer wel een persoonlijkheid. Daardoor is New Moon sowieso al een interessantere kijk dan zijn voorganger. Uiteindelijk slaagt de film zelfs volledig in zijn opzet, maar puur en alleen omdat het zo weinig ambitie kent, omdat het nooit meer wil zijn dan het allerlaagste. Een aantal zaken in deze New Moon waren zeer frustrerend, maar ik kijk liever naar New Moon, terwijl ik geïrriteerd ben door de inhoud, dan dat ik mij zit te vervelen bij Twilight.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik heb me goed vermaakt met deze recensie C, kudo's. Wat die aantrekkingskracht betreft: tsja, misschien is het omdat ik de boeken heb gelezen en weet wat er precies voor een emoties spelen (want ja, dat hele boek is eigenlijk een beschrijving van de gedachtegang van Bella). En ook vanuit Edward verklaart Meyer het een en ander, wat dat betreft is de continue kwelling op het gezicht van Edward wel goed gedaan want zo voelt hij zich ook.
BeantwoordenVerwijderenMaarja, aangezien dat in de film gewoon niet duidelijk wordt gemaakt, zoals wel meer dingen, en andere dingen juist te overduidelijk...
Waarom vind ik dit eigenlijk zo leuk? Ik ben een vrouw. Ik ben niet zo van generaliseringen op mezelf betrekken, maar in dit geval dekt het de lading wel denk ik zo. Romantiek, drama, vampiers, weerwolven, halfnaakte mannen en grappige (awkward) situaties. What's not to love?
Op naar deel 3! (leukste film én leukste boek van de reeks, imo)
Oh en C, je kunt altijd nog Team Mike zijn.
Maar Mike is een mietje!
BeantwoordenVerwijderenTeam Alice dan? :')
BeantwoordenVerwijderen