Not a Tumor: Ishirô Honda

Posts tonen met het label Ishirô Honda. Alle posts tonen

14 februari 2010

King Kong Escapes (1967)

Wanneer productiestudio Toho een flinke 200.000 dollar neertelt voor de rechten om sequels te mogen maken op King Kong ga je ervan uit dat ze de centen die ze voor de grote aap neertelden zo goed mogelijk zouden gebruiken. Het liep echter flink anders: de tweede Kong film werd uiteindelijk aangepast tot Godzilla vs. the Sea Monster. Wanneer Kong dan toch eindelijk zijn tweede Japanse film kreeg was het in samenwerking met de Amerikaanse animatiestudio Rankin/Bass ter promotie van de animatieserie rond Kong (die met die geweldige theme song). Dat ze na (het in Japan zeer succesvolle) King Kong vs. Godzilla en deze collaboratie hun peperdure rechten nooit meer bovengehaald hebben is op zijn minst een lichte misrekening te noemen.

Het verhaal laat zich omschrijven als een van de meest inspiratieloze (maar hilarisch cheesy) samensmelting van plot en personages. Dr. Who (neen, niet Dr. Hu ofzo) wordt ingehuurd door Madame X - die een niet nader genoemde regering vertegenwoordigt - om een grote hoeveelheid element X op te graven. Maar aangezien deze stof zo sterk radioactie

f is kan Dr. Who zijn henchmen het niet laten doen, dus creëert hij een mechanische replica van King Kong (het legendarische wezen dat - normaal gezien - niemand ooit gezien heeft). Wanneer die echter ook niet tegen de straling kan beslist Dr. Who om de echte Kong te kingnappen. Ik moet verder niet uitleggen hoe bizar het verhaal wel niet is, maar in navolging van King Kong vs. Godzilla is dit een gigantische stap voorwaarts. Er zijn deze keer ook enkele menselijke rollen die met overtuiging 'personages' genoemd mogen worden en er is effectief een opvolging van gebeurtenissen die - zijnde het met stripboeklogica - wel een plot vormen. Geen goed plot ofzo, maar er is wel iets dat de hele film een bij mekaar houdt, wat al een enorme vooruitgang is op de rotzooi die zich voordeed toen Kong het tegen Godzilla opnam.

King Kong Escapes voelt in elk detail erg cartoonesk aan, wat niet toevallig is gezien de samenwerking met het bedrijf achter de tekenfilm. In Dr. Who krijgen we een schurk die niet zozeer een 'mad scientist' is, maar eerder een compleet geschift persoon die net uit een instelling lijkt ontsnapt te zijn, assortie met rare wenkbr

auwen, een slecht gebit en een Dracula-cape. Verder zijn er nog meer stockpersonages zoals het prototype van een held waar het testosteron van afdruipt of een lady-in-distress die ten alle tijden aan een leiband gehouden zou moeten worden. Kong zelf ziet er net iets minder verschrikkelijk uit dan in King Kong vs. Godzilla, maar veel scheelt het niet. Vooral de proporties van het lichaam lijken nu iets logischer, maar de aap staart nog altijd uit een suffe papier-maché kop en lijkt zwaar aan de drugs te zitten. Misschien was het wat beter geweest als hij zijn kaken tegen mekaar zou kunnen drukken, maarja.

Het belangrijkste verschil met zijn voorganger is dat deze film wel de entertainmentwaarde bevat die je van een belachelijk over-the-top monsterfilm verwacht. Het verhaal op zich is al genoeg om de hele tijd onderhoudend te blijven, maar ook de effectieve gevechten zijn van een hoger niv

eau dan in King Kong vs. Godzilla. De uiteindelijke eindclash tussen King Kong en Mecha-King Kong valt tegen en is eigenlijk een abrupte en flauwe Empire State Building rip-off. Het gevecht tussen Kong en de Gorosaurus - een soort Tyrannosaurus Rex die in staat is om dropkicks uit te voeren - overtuigt dan weer wel en voegt alleen maar toe aan de grote hoop fun die deze film al om zich heeft. In principe is het nog altijd een tegenvaller waar veel meer in had gezeten, maar in vergelijking met zijn voorganger is dit meerdere stappen in de goede richting en een film waar je wèl enigszins plezier aan kan beleven.

5.0

King Kong vs. Godzilla (1962)

Wanneer je een Japanse sequel kijkt op een Amerikaanse klassieker die dertig jaar eerder verscheen kan je je verwachtingen maar beter beperken. Maar met een titel zo episch als King Kong vs. Godzilla is dat allerminst evident, zo'n titel klinkt meteen als een weergaloos spektakelstuk en instant klassieker. Maar helaas: na een hoop miserie die veel te uitgebreid is om hier uit te schrijven werd de film uiteindelijk een grote tegenvaller. Lang verhaal kort: het Japanse origineel was eigenlijk een obscuur soort komedie waar alleen in Japan mee gelachen wordt, dus werd de film in Amerika opnieuw in mekaar gestoken om het gevecht tussen de twee legendes (wat in het origineel voornamelijk een subplot was dat als achtergrond diende voor de film) als centrale plot neer te zetten.

Natuurlijk heeft het gevecht absoluut de draagkracht niet die daar voor nodig is. Universal Studios dacht dat King Kong vs. Godzilla niet geschikt zou zijn voor Amerikaanse kijkers en besloot de film daarop aan te passen. Dit komt er min of meer op neer dat scènes die de personages uitdiepten geschrapt werden en vervangen door frustrerende nieuwsuitzendingen van de Verenig

de Naties. Tijdens deze zéér frequent voorkomende onderbrekingen kijk je eigenlijk naar een of andere douchebag die de plotlijnen - die door de editing niet meer kloppen - terug aan mekaar probeert te knopen. Een hopeloos amateuristische rommel die het tempo keer op keer uit de film haalt. Deze 'eigen visie' op de film bouwt volledig op naar het eindgevecht en - zoals je wel kan verwachten - is dit een van de minst voldoenende climaxen van eender welke grootste monsterclash. Godzilla spuwt vuur en gooit wat stenen, King Kong smijt ze terug en de twee worstelen wat rond. Na enkele minuten stopt het gevecht plots zonder een duidelijke reden of winnaar en rollen de eindcredits. Knullig, om het licht uit te drukken.

Het verhaal is zo banaal als je kan verwachten, en dat is niet per sé negatief. Godzilla ontwaakt uit de ijsberg waarin hij vast zat en sneller dan de gemiddelde anime-fan raast hij zich een weg naar Japan toe. Kong neemt een omweg en wordt door enkele zakenmannen/ontdekkingsreizigers meegenomen naar het

platteland waar - je zag em vast niet aankomen - hij ontsnapt. De twee lopen wat rond door Japan en komen dan tot een gevecht: Godzilla blaast wat vuur richting Kong, die op zijn beurt wegloopt. Even later komen Godzilla en de pussy (die vergast werd en met behulp van ballonnen (ja, ballonnen!) tot bij Godzilla werd gedreven) elkaar weer tegen en dan gaat de strijd min of meer gelijk op. Het enorm saaie gevecht - waar Kong enkel en alleen overleeft omdat hij kracht put uit stroom (je leest het juist) - kent geen winnaar en eh... tja, dat was de film wel zowat. Je zou misschien verwachten dat een duel tussen de twee meest iconische monsters uit de filmgeschiedenis wat meer ballen zou hebben, maar dat valt flink tegen.

De stopmotion stijl van de eerste King Kong werd overboord gesmeten en de productie ging volledig voor de Godzilla-stijl: Japanners in kostuums die miniatuursteden afbreken. In theorie is daar niets mis mee (het Godzilla pak ziet er degelijk uit), maar het Kong-kostuum is een grote grap en kaakslag voor het origi

neel. Zijn gezicht is onbeweeglijk en lijkt op hersenbeschadiging te duiden, terwijl het lichaam beplakt is met het schijnbaar geschoren haar van enkele ongelukkige straathonden. De Amerikaanse versie van King Kong vs. Godzilla is in elk aspect een farçe en een misdaad tegen het origineel. Het lijkt dat na de 200.000 dollar die voor de Kong-rechten betaald werden (een indrukwekkend bedrag in 1963) het budget volledig op was en de film dan maar gemaakt werd door vrijwilligers die niet betaald moesten worden. Dat zou in ieder geval een excuus zijn voor deze grote teleurstelling.

2.5