Not a Tumor: Fernando Meirelles

Posts tonen met het label Fernando Meirelles. Alle posts tonen

15 januari 2010

The Constant Gardener (2005)

Justin Quayle is een verlegen,vriendelijke diplomaat die een zeker gebrek aan kracht uitstraalt. Door zijn besluiteloosheid haalt hij niet veel plezier uit zijn job en richt hij zich vooral op tuinieren, los van de grote problemen. Tessa is zijn tegenpool: een gedreven activiste die zoveel mogelijk mensen wil helpen. Maar toch vinden ze elkaar en gaan samen naar Afrika, waar Tessa - inmiddels Justins vrouw - vermoord wordt. Justin moet weten waarom en trekt op onderzoek; vreselijke plannen van farmaceutische bedrijven worden duidelijk en gaandeweg zien we Justin steeds meer veranderen in Tessa.

Dat is slechts één van de sterke elementen van The Constant Gardener, een geweldige film van Fernando Meirelles gebaseerd op het gelijknamige boek. Boven alles is dit een aanklacht tegen farmaceutische bedrijven: medicijnen worden in Afrika uitgedeeld puur om de bijwerkingen te testen, aangezien deze mensen toch sowieso zouden sterven en er niemand is die om deze

mensen geeft. In hoeverre dit waar is is lastig te stellen, maar elk weldenkend mens zal hier toch flink van onder de indruk zijn. Een zekerder gegeven dat hierdoor knap tentoon wordt gesteld is de verwaarlozing van het Afrikaans continent door het Westen. Jawel, The Constant Gardener is een geladen politieke thriller die heel wat te zeggen heeft en weet door zijn originele thematiek indruk te wekken. Niet dat dit allemaal zou werken zonder een goede verhaallijn: het verlies van Justin is sterk en wordt door de structurering van de film heel knap uitgewerkt. Daarnaast leveren Rachel Weisz en vooral Ralph Fiennes (één van de beste acteurs van dit moment) ijzersterke prestaties: Weisz weet in haar scènes (die volledig uit flashbacks bestaan) het emotionele middelpunt van de prent te worden en Fiennes speelt zijn progressie op een hartverscheurende manier en is op elk moment perfect.

Maar ook op technisch vlak is dit een knappe prestatie. Meirelles houdt vast aan de rauwe stijl die hij in Cidade de Deus al gebruikte (zijnde het iets soberder) en zorgt

hiermee voor een energetische inbreng. Het camerawerk is van hoog niveau met een constante handcam die niet te veel aandacht op zichzelf vestigt, maar wel met een uitzonderlijke finesse beheerst wordt. In combinatie met de perfecte mix van Westerse en Zuiderse muziek in de soundtrack resulteert dit in een een krachtige Cidade de Deus-light stijl die de thematiek van The Constant Gardener perfect aanvult; een krachtige film met een ingewikkeld plot, prachtig acteerwerk en een stevige morele impact.

8.5