Posts tonen met het label David Fincher. Alle posts tonen
Posts tonen met het label David Fincher. Alle posts tonen
30 januari 2012
The Girl With The Dragon Tattoo, nog een keer
The Girl With the Dragon Tattoo is een film op hoog budget. Met bekende, goede acteurs in de hoofdrol. Van de hand van één van de meest geprezen regisseurs die op dit moment actief is. Gebaseerd op één van de meest succesvolle franchises die we de voorbije jaren hebben zien passeren. En het is één van de weinige films waarvoor die criteria gelden, die toch nog ondergewaardeerd wordt.Reden: er is al een film die dit verhaal vertelt. Het is me wat zeg, een film die uit Hollywood komt en geen nieuw verhaal vertelt. Dit is ongetwijfeld het begin van het einde. Lees de volgende zin drie keer, zodat u het nooit zal vergeten: The Girl With the Dragon Tattoo is geen remake, het is een adaptatie van hetzelfde bronmateriaal dat toevallig al eerder werd behandeld. Gigantisch verschil.
Op zich begrijp ik nog wel dat mensen dat oordeel al geveld hadden nog voor ze de film hadden gezien, niet iedereen leest die interviews waarin gezegd wordt dat ze zich compleet op de boeken richten. Maar de mensen die achteraf nog steeds het woord 'remake' in de mond durfden nemen mogen best wel eens vastgebonden worden en een metalen dildo in hun gat geschopt kr... oh wacht,ik ben te vroeg.
Mensen die zeggen dat er geen groot verschil is tussen de twee versies (of die de Zweedse beter vinden) hebben geen flauw benul van de technische kant van filmmaken. Ik wou dat ik dat statement minder lomp of arrogant zou kunnen maken, maar dat is waar het op neerkomt. Finchers versie is op letterlijk elk element waarop je een film kan beoordelen beter dan zijn Zweedse tegenhanger. Het is niet eens eerlijk om die twee films in dezelfde zin te vermelden, omdat het verschil zo groot is. Dat is als Kurt Cobain toestemming geven om in dezelfde kamer als Karen O en Trent Reznor rond te hangen, om dan Nirvana's versie van Immigrant Song op te zetten. Het is gewoon gênant voor iedereen, omdat de ene zoveel talent en kwaliteiten toont om een befaamd werk eigen te maken op een unieke en interessante manier, en de andere al bijna twintig jaar dood is. Wacht, ik mis het punt dat ik probeerde te maken.
The Girl With the Dragon Tattoo is een Fincher film, en dat betekent zoveel dat letterlijk elk detail rond deze productie waar hij ook maar enige inspraak in kan hebben perfect is. Casting? Foutloos. Cinematografie? Memorabele shots, prachtige stijl. Soundtrack? Fantastisch. De schattigheid van de kat? Juist goed. De jas die Daniel Craig draagt? Zeer cool. En voor alles geldt: vooral onvoorstelbaar veel beter dan de Zweedse versie. Alleen al de manier waarop Daniel Craig zijn bril onder zijn kin heeft hangen (serieus, hoe werkt zoiets? Magie? Visdraad? Magneten?) is eindeloos veel interessanter dan de zielloosheid die de Zweedse TV-productie ontsiert.
Dat de productiewaarden beter zijn, dat spreekt voor zich. Maar het is ook gewoon omdat Fincher zo goed is in het maken van films. De montage, bijvoorbeeld. Ik ben iemand die zowat altijd zal zeggen dat het moeilijk is om de essentie van monteren objectief te kunnen beoordelen, omdat het daarvoor minstens even belangrijk is om te weten wat eruit geknipt wordt, en wat je zelf dus niet kan zien. Maar het monteren in deze film is van een onvoorstelbaar hoog niveau. Van de grove lijnen waar we tussen de twee grote verhaallijnen spreken, tot het tempo van de hele film (een film van bijna drie uur die nauwelijks als anderhalf uur aanvoelt) en zelfs zaken als de montages waarin we in heel korte shots informatie te zien krijgen. Neem nu de moorden op de vrouwen in de films: in de Zweedse versie expliciet in beeld, bijna exploitatief, in deze versie korte foto's die net lang genoeg in beeld blijven om de informatie over te dragen, maar niet lang genoeg om alle afschuwelijke details op te kunnen nemen. Alleen al over de montage van deze film kan je uren praten, maar dat is dus gewoon op elk vlak het geval. De vergelijking is onbestaande: dit is een film die honderd keer beter ineen steekt. Op elk vlak.
Maar het punt waar vooral op verbeterd moest worden is het scenario, want dat was uiteindelijk wat de Zweedse film finaal de das omdeed. En ook dat steekt redelijk slim ineen: er worden kleine nuances uit het boek behouden, die zo goed werken en zo weinig moeite kosten, dat het gewoon vreemd is dat deze geschrapt werden in de Zweedse versie. Neem nu die kat die ik al noemde: het zet hoofdpersonage Mikael Blomkvist meteen neer als een sympathiek personage (hij bekommert zich immers om het onschuldige diertje), het injecteert een aantal keer wat humor (een verademing in een zware film als dit wanneer je Daniel Craig plots "CAAAAAAAAAT" hoort roepen) en uiteindelijk verhoogt het naar het einde toe ook de dreiging. Drievuldig positief effect voor iets wat weinig moeite of geld kost. En van dat soort aanpassingen zijn er doorheen de hele film wel te vinden.
Maar het beste aan dit scenario - en dit is nu eenmaal de grote brok als je over deze serie spreekt - is het personage van Lisbeth Salander. Ik ben in het verleden al ingegaan op de adaptaties van boeken naar het grote scherm, en de gouden regel blijft dat er vooral een hoop lef voor nodig is. Ander medium, andere mogelijkheden, andere beperkingen, ander effect. En Lisbeth Salander werkt simpelweg niet in het medium film. Om haar asociale gedrag efficiënt neer te zetten in een film is gewoonweg veel te veel tijd nodig. Zowat elk gesprek in de romans zien we Lisbeth die geen antwoord geeft op vragen, die stiltes van soms wel minuten inlast, die sociaal gezien zo ontvreemdend is dat je je al snel begint af te vragen wat precies de oorzaak en het effect daarvan is. In film heb je die vrijheid nu eenmaal niet: alleen al om het plot op een degelijke manier te verfilmen is een kleine drie uur nodig, als je daar Lisbeths karakteristieke gesprekken aan toevoegt kom je makkelijk uit op een slordige vijf uur.
De Zweedse versie wist dat probleem niet op te lossen, of simpelweg niet in te zien. Tegen autoriteitsfiguren kwamen ze er nog mee weg, maar in alle andere gevallen konden ze Lisbeths karakteristieke acties niet behouden. Hun 'oplossing' was simpel: condenseer alles tot de film van een acceptabele lengte is. Daarmee verloren ze de essentie van het personage in principe: de Zweedse Lisbeth - ongeacht hoe goed Noomi Rapace in die films is - is niet het interessante personage dat ze in de boeken is. Ze is een excentriek meisje dat moeilijk in de omgang is, maar heeft totaal niet hetzelfde gewicht als in het bronmateriaal het geval is.
De manier waarop The Girl With the Dragon Tattoo dit oplost verdient daarentegen heel veel respect. Het doet dat op een moeilijke, creatieve en enorm dappere manier: ze hebben het personage gewoon volledig veranderd. Rooney Mara's Lisbeth heeft in principe nog maar weinig te maken met die van het boek, en wel om twee redenen:
1) Ze is veel agressiever. Het originele personage is dat ook op een passievere manier, maar Mara speelt het gewoon constant duidelijk aanvallender. In plaats van veel stiltes en emotieloze antwoorden, zijn hier bijna al haar reacties venijnig of sarcastisch. De originele Lisbeth heeft als belangrijkste kenmerk dat ze andere mensen niet binnenlaat. Mara's Lisbeth maakt er juist een punt van om anderen actief buiten te houden. En dat is een belangrijke nuance.
2) Haar nood aan vriendschap wordt opgedreven. Belangrijk is altijd geweest dat Lisbeth in feite niet asociaal is, maar dat dat een verdedigingsmechanisme is, dat ze door haar verleden heeft opgebouwd. Uiteindelijk wil Lisbeth zelf meer dan wie dan ook dat iemand haar barrière kan doorbreken, het is gewoon dat ze daar ook heel bang voor is. In de Zweedse versie is dat aspect zowat volledig verdwenen, kijk alleen maar hoe ze het einde van het derde deel hebben aangepast: in het boek nodigt ze Blomkvist uit in haar appartement, in de film is er een afrondend gesprek waarna Blomkvist weer weggaat. Hoe hard kan je het punt van je hele serie missen met één enkele aanpassing? In de Amerikaanse versie wordt dat element belangrijker, en neemt Lisbeth zelf bijvoorbeeld meermaals het woord "vriend" in de mond.
Al de manieren waarop dit het personage beïnvloedt is eigenlijk teveel om op in te gaan, maar merk wel op: de basis blijft hetzelfde. Het wordt op een volledig andere manier, die niet helemaal strookt met het gedrag van het personage op zich, gebracht, maar het put fundamenteel wel uit dezelfde kern. En daarom is deze Lisbeth, hoewel oppervlakkig gezien een minder accurate weergave, juist een veel betere adaptatie van het personage dan wat de Zweden bij elkaar prutsten. Hoe het er naar uitziet zal je met behulp van de twee volgende films hetzelfde basisidee terugvinden in dit personage, en dat is een zaak waarin de Zweden simpelweg niet geslaagd zijn. Onder de andere accenten en nuances schuilen de principes die naar het scherm overgebracht moesten worden, en daardoor is dit gewoon een veel sterkere adaptatie.
Om dan nog niet te zeggen hoeveel beter een actief, duidelijk neergezet personage als dit niet werkt in drama. Lisbeths acties zijn gewoonweg veel interessanter dan ze in de Zweedse versie waren, en het einde is zoveel sterker dan het origineel (of het boek) dat het bijna grappig is. Het drukt dezelfde punten door als in de roman, zonder dat het afstotend wordt. Het is geen toeval dat het publiek verliefd wordt op deze vorm van Lisbeth, terwijl er bij de Zweedse vooral gesproken werd hoe 'cool' - geen emotionele, maar een cognitieve reactie - Lisbeth wel niet is. Je kan een emotionele investering in deze Lisbeth maken, omdat haar bedoelingen veel duidelijker worden weergegeven. En door die vorm van empathie is Finchers versie eindeloos veel meeslepender dan de Zweedse, dat vooral zijn best deed om het plot te adapteren.
Ook lovenswaardig: Rooney Mara verdient echt heel veel respect voor deze rol. Voorheen was ze vooral 'de vriendin die Mark Zuckerberg dumpt aan het begin van The Social Network' (op zich ook een hele prestatie, om in slechts twee scènes een blijvende indruk te maken), maar nu staat ze in één klap bovenaan de lijst indrukwekkende actrices. Niet alleen de manier waarop Mara - op basis van tv-interviews zowat de schattigste, meest aimabele persoon ter wereld - de harde Lisbeth eigen heeft gemaakt (al is daar helemaal niets op aan te merken), maar simpelweg de totale devotie die ze voor deze rol getoond heeft. Ze heeft tweeënhalf maand (!!!!) auditie lopen doen om Fincher te overtuigen dat ze geschikt was. Ze heeft zich lichamelijk volledig laten omtoveren (haren afscheren, wenkbrauwen bleken, piercings laten zetten, ...). De nodige naaktscènes gaat ze niet uit de weg (en dat is voor een onervaren actrice nochtans écht niet evident), ... Ze is fantastisch, en het lijkt dat er nog eens een groots actrice is opgestaan.
Een mens wordt dan eens curieus welke toekomstige projecten ze heeft klaarstaan: volgens IMDB is dat maar eentje, maar wat voor een. Houd u vast, en ga eens goed zitten: Lawless staat gepland voor 2013, geregisseerd en geschreven door Terrence Malick, met een cast bestaande uit Rooney Mara, Ryan Gosling, Christian Bale en Cate Blanchett. Mijn reactie tijdens het zien van deze IMDB-pagina kan enkel in een veelgebruikte, compleet relevante geanimeerde gif uitgedrukt worden:
Er valt niet zo heel veel aan te merken op The Girl With the Dragon Tattoo: technisch perfect met een zeer degelijk scenario. Goed, niet èlk probleem dat de Zweedse teisterde wordt opgelost (er zijn nog steeds te weinig uitgewerkte verdachten, al legt deze versie er minder nadruk op dan de Zweedse), en zo nu en dan zit er eens een foute zin in ("I need you to help me find a killer of women"), maar het is over de volle lijn een fantastische film. Het volledige eerste uur is droge opzet die je volledige concentratie vraagt, waarna je anderhalf uur kan genieten van de fantastische manier waarop deze inspanning wordt uitbetaald. Dat kan al eens een zware zit worden voor de ADD-generatie, maar dat zijn toch een bende losers, dus wie kan dat wat schelen?
Het grootste probleem met The Girl With the Dragon Tattoo is vooral dat het verhaal niet beter is, en dan moeten we dus naar het bronmateriaal keren. 'Mannen die Vrouwen Haten' is nu eenmaal niet veel meer dan een goedkoop, licht verteerbaar en niet eens heel goed moordmysterie, en de populariteit die het verkregen heeft is eigenlijk moeilijk te verklaren. Je kan zelfs zeggen dat Finchers verfilming het materiaal naar een nieuwe hoogte tilt, het klassevoller doet uitschijnen dan het materiaal werkelijk is, maar desondanks is het voor één keer eens juist het bronmateriaal dat de film tegenhoudt. Het is op zich knap dat The Girl With the Dragon Tattoo zo een fantastische film is geworden op basis van zo een middelmatig verhaal, maar het is vooral jammer dat al deze moeite niet gedaan is voor een betere film, want dan zouden we over een meesterwerk spreken.
Om te eindigen: mijn tegenstrijdige gedachten in verband met de sequels. Waar het eerste boek middelmatig is, zijn de opvolgers gewoon zwak. We hebben het over samenzweringen, tekenfilmfiguren als centrale slechteriken, en vooral hét sterke punt van het eerste boek - de relatie tussen Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander - die voor 90% genegeerd wordt. Dus zou het zeer jammer zijn om een regisseur met het talent van Fincher de sequels te zien doen, want er zijn heel veel interessantere projecten waar hij zijn tijd beter aan kan spenderen. Daarentegen heeft Fincher in deze film een specifieke stijl geïntroduceerd waar je alleen maar mee wegkomt als je over zijn enorme talent beschikt. Ik sta vooral niet te springen om te zien hoe een minder sterke regisseur Finchers regiestijl zal proberen te imiteren, wat hoogstwaarschijnlijk afschuwelijke cinema tot gevolg zal hebben. Dus wil ik eigenlijk ook dat Fincher de sequels wel doet. Het beste zou misschien nog wel zijn om de twee volgende films gewoon niet te maken, en The Girl With the Dragon Tattoo op zichzelf te laten staan (wat tevens perfect mogelijk is met deze versie), maar dat zal wel teveel gevraagd zijn zeker?
Maar als Fincher dan toch zou terugkeren - en eerlijk, naar mijn gevoel is hij dat Rooney Mara wel een beetje verschuldigd - mogen we vooral hopen dat hij er een pareltje als deze film van zal maken, hoe ongegrond die verwachting ook mag zijn.
29 januari 2012
Een verrassende terugblik op The Social Network
The Girl With the Dragon Tattoo draait in de bioscopen! Als voorbereidend werk heb ik niet alleen de Zweedse trilogie nog eens gekeken (dat blijven toch nog steeds redelijke draken - haha - van films), maar ook Finchers meest recente werk: The Social Network. Het is min of meer een jaar en drie maanden geleden dat ik The Social Network nog gezien had; een tijd waarin ik deze blog nog wanhopig probeerde te condenseren in vaste structuren en lay-outs, iets wat ik inmiddels duidelijk al lang heb opgegeven.Wat ik blijkbaar vooral heb overgehouden aan die film is het einde. Om de rand van arrogantie even te betreden en mezelf te citeren:
[...] omdat de film een behoorlijk slap einde kent. Niet onlogisch ook: we zitten momenteel op het hoogtepunt van Facebook, waardoor deze film ongetwijfeld te vroeg gemaakt werd. De slotscène komt heel erg plots en hapert duidelijk in de natuurlijke opbouw die een climax hoort te definiëren. Het lijkt mij meer dan waarschijnlijk dat ook Facebook ooit zijn relevantie zal verliezen: dat was het moment om deze film te maken, nu is het gewoonweg te vroeg.
De fout zat em namelijk niet zozeer in foute observaties of vergissingen, maar aan... moeilijk om een goede term te vinden zonder dat ik de geloofwaardigheid van al mijn eerder geschreven artikels een beetje in de voet schiet. Laten we zeggen: ervaring.
Als je kijkt naar het plot en het verhaal rond facebook klopt mijn punt nog volledig: het verhaal is niet helemaal af. Het is toch 'the rise of Facebook', en het zal nu nog steeds niet op zijn hoogtepunt zijn zeker? Want er komen vast nog heel veel gebruikers bij en.... ok,mijn kennis van Facebook is nog steeds onbestaand - zover ik weet dient de 'facebook-wall' om ons van Communistische Facebookgebruikers te scheiden - dus ik ga me er niet eens aan wagen, maar wat ik wél weet is dat Facebook nog niet gedaan is (toch?).
Maar het einde is dus allesbehalve te vroeg. Nu ik een jaar ouder en wijzer ben, zou ik het de perfecte climax noemen.
En het verschil tussen deze en vorige kijkbeurt (oftewel: wat ik in 2011 blijkbaar opgepikt heb), is dat ik personages niet meer als onderdeel van het verhaal beschouw. Vroeger zou ik zeggen dat een film een verhaal vertelt dat voortgestuwd wordt door personages. Nu zeg ik dat een film karakters volgt die een verhaal beleven. Twee compleet verschillende betekenissen.
Drama staat volledig op personages. Je creëert er empathie mee. Je zorgt dat kijkers zich in het verhaal kunnen plaatsen. Je zorgt er voor dat je verhaal voortstuwen. Maar uiteindelijk is een verhaal pas het vertellen waard als het zorgt dat personages erdoor veranderen, of je ze er beter door leert kennen. Je kan wereldschokkende verhalen vertellen, maar als dit geen heftig effect op een personage heeft zal dat niet goed overkomen op je publiek (regels van de kunst, natuurlijk, er zijn altijd genieën die dit soort zaken kunnen omzeilen).
Dat klinkt alsof ik tot op heden geen bal van film in het algemeen begreep. Maar kijk: ik weet dat dit de complete basis is. Dat iedereen die een beetje nadenkt over het creatieve en psychologische aspect van het vertellen van een verhaal, via eender welk medium, dat al lang beseft. En toen ik die recensie een jaar geleden schreef besefte ik dat ook. Maar toch, je kijkt naar The Social Network en vraagt je toch af waarom de film op zo'n anticlimax eindigt.
Nu begrijp ik dat het verhaal wél afgelopen is. De arc rond hoofdpersonage Zuckerberg is afgerond. Zijn onzekerheid en schijnbaar de wil om populair te zijn, dat zijn de twee drijvende krachten achter het verhaal: hij creëert Facebook om populair te worden, hij aanbidt Justin Timberlakes personage omdat dat alles is wat hij wil zijn. Maar uiteindelijk zien we dat het slechts een masker is, Rashida Jones' slotzin ("You're not an asshole Mark, you're just trying so hard to be") linkt rechtstreeks terug naar Rooney Mara's speech in de openingsscène ("You're going to go through life thinking that girls don't like you because you're a nerd. And I want you to know, from the bottom of my heart, that that won't be true. It'll be because you're an asshole."), en wanneer we de miljardair zien wachten of Mara zijn vriendschapsaanvraag (helemaal down met facebooktaal right here) zal aanvaarden weten we alles over dit personage. Hij begrijpt wat hij niet is, hij aanvaardt wat hij wel is. Het maakt niet uit hoeveel miljoen leden Facebook nog krijgt, het maakt niet uit of Mara zijn request aanvaardt: dat heeft verder geen effect meer op het basisthema rond Zuckerbergs karakter. Zuckerberg kan twee uur achter zijn laptop zitten en depressief worden, en Mara kan zijn request aanvaarden: voor dit personage verandert het niets. Het verhaal is afgelopen.
Maar waarom zag ik dat vroeger dan niet op die manier? Waarom was ik teleurgesteld dat het verhaal zo abrupt afloopt? Wel, het is heel simpel: het is een kwestie van ervaring. Ik ben ervan overtuigd dat de theorie hierrond door iedere filmliefhebber begrepen wordt. Maar dat wil niet zeggen dat je ook effectief op die manier naar een film kijkt. Het is makkelijk om de situatie van personages achteraf te bekijken, maar om tijdens het kijken te beseffen dat dit de essentie van het verhaal is: dat is niet zo evident. Dat is dus uiteindelijk het grote verschil tussen eind 2010 en begin 2012: ik keek deze keer naar een film over Marc Zuckerberg, en niet over Facebook. En de enige mogelijke reden die daarvoor bestaat, is dat ik genoeg films gezien heb dat ik er op een iets minder oppervlakkige manier naar kan kijken. Het is de reden waarom ik The Social Network nu een fantastisch meesterwerk vind, en vorige keer 'slechts' een technisch zeer goede film vond.
Elke dag leer je bij.
.
24 oktober 2010
The Social Network (2010)
Eenentwintig jaar, actief op het internet en zelfs "ik vind dit leuk" knopjes onder elk artikel. Het mag u verbazen, maar toch ben ik niet actief op Facebook, en het lijkt er steeds vaker op dat ik de enige ben. Andermans levens zijn niet interessant genoeg om op de voet te volgen tenzij ze aangevet of botweg gelogen worden, waar je bij geconcentreerde, "normale" sociale omgang geen last van hebt. En daarbij ben ik ook al geen fan van technologie waarvan de gebruiker eerder slaaf is dan meester. Maar om dat half miljard mensen dat mijn mening niet deelt (dwazen!) een plezier te doen heeft Aaron Sorkin een ijzersterk script geschreven (een adaptatie van The Accidental Billionaires) en mocht David Fincher het allemaal in beeld brengen. De Fincher die zijn strepen verdiende met gewaagde films als Se7en en Fight Club lijkt nu, na eerder ook al The Curious Case of Benjamin Button, nog nauwelijks herkenbaar.In "de Facebook-film" zien we het ongetwijfeld sterk gedramatiseerde verhaal van Mark Zuckerberg. Nadat hij gedumpt wordt door zijn vriendin - niet onlogisch, want Zuckerberg is een egocentrische, tactloze zak - bezat hij zich en zet de eerste stapjes van het fenomeen dat uiteindelijk 10% van de wereldbevolking zal veroveren. Vervolgens zien we de evolutie van de website en de rechtszaken die Zuckerberg daardoor krijgt aangesmeerd. Deze blok "documentaire" vormt het leeuwendeel van The Social Netwerk, en de grootste verdienste van de film is dat dit nooit vervelend wordt. De film raast aan een hoog tempo voorbij en weet vooral door de vlijmscherpe dialogen te overtuigen. Gesprekken vloeien bijzonder aangenaam voort en weten de zeer specifieke vakjargon zeer goed op te vangen. Het is
één ding om termen als "SQL" en "BASIC" zomaar rond te strooien, maar om ze in een mainstream-film te hanteren en toch niemand te distantiëren geeft blijk van een sterk uitgebalanceerd script. Het is ongeveer wat je zou kunnen verwachten dat Quentin Tarantino met een film als The Matrix zou uitspoken. Het is hip, het is aangenaam, het is cool, ookal heb je soms misschien geen idee wat bepaalde verwijzingen precies betekenen. Dat is de voornaamste steunpilaar van de film: haal de frisse dialogen weg en The Social Netwerk is plots een bijzonder flauwe film. Maar omdat de gesprekken nooit vervelen is het makkelijk om je aandacht volledig aan de film te schenken, waardoor de informatiestroom makkelijk op te nemen is. Het doet denken aan Finchers Zodiac, dat een zware informatiestroom volledig uitbouwde op zeer frequente dialogen.In Amerika wordt de film al bejubeld als "generatiedefiniërend" en "de beste film van het jaar". Waar ze dat precies vandaan halen is mij volledig ontgaan. Dit is vooral een film over de oprichting van Facebook, en dat was voor mij eigenlijk wel een verrassing. Je verwacht - zeker met de opmerkingen uit de USA in het achterhoofd - een commentaar op de sociale situatie die er nu heerst. Een kijk naar het effect dat Facebook gehad heeft. Maar dat komt allemaal nooit ter sprake, en in de plaats daarvan is The Social Network's "B-kant" een verhaal vol platgelopen paden als macht en verraad. Niet dat dat slecht gedaan is: naar het einde toe is er bijvoorbeeld een moment tussen Zuckerberg en mede-oprichter Eduardo Saverin waarbij je hart bijna breekt. Maar iets nieuws is dat niet. Om nog maar eens terug te keren
op Benjamin Button: de regisseur lijkt zijn scherpe kant kwijtgespeeld te zijn, en neemt de laatste tijd betreurenswaardig weinig risico's. Mogelijk het enige interessante facet is de manier waarop "de Harvard-ervaring" naar het internet wordt gehaald, waar het weinig verschilt van de normale speelplaats-omgang die wij allemaal hebben meegemaakt. Maar wordt daar ooit expliciet een punt over gemaakt? Betekent die analogie iets? Neen, het lijkt door het gebrek aan aandacht zelfs veel op toeval. Het is jammer dat er niet meer met de mogelijkheden werd gedaan, mede omdat de film een behoorlijk slap einde kent. Niet onlogisch ook: we zitten momenteel op het hoogtepunt van Facebook, waardoor deze film ongetwijfeld te vroeg gemaakt werd. De slotscène komt heel erg plots en hapert duidelijk in de natuurlijke opbouw die een climax hoort te definiëren. Het lijkt mij meer dan waarschijnlijk dat ook Facebook ooit zijn relevantie zal verliezen: dat was het moment om deze film te maken, nu is het gewoonweg te vroeg.The Social Network is dus het verhaal van een jongen die miljardair werd, waardoor hij distantieert van zijn vrienden en een paar rechtszaken te verduren krijgt. Is het dat waard? Zijn menselijke aspecten in het leven belangrijker dan tonnen geld? Wat je mening daarover ook moge zijn: na het zien van deze film zal daar niets aan veranderen. Door deze oppervlakkigheid weet de film ook geen al te diepe indruk na te laten. Maar als we al de commentaar op wat deze film niet is even achterwege laten is The Social Network wel degelijk een ijzersterke prent. Qua cinematografie en camerawerk is David Fincher subliem als altijd, en ook de sterke soundtrack van Trent Reznor (van Nine Inch Nails) is misschien wel onverwacht, maar ook een grote meerwaarde. In de cast z
itten een paar dubieuze beslissingen. Zo krijgt Rashida Jones een veel te kleine rol voorgeschoteld en mist er een onbepaalde chemie tussen de Winklevoss-broers. De reden daarvoor is omdat beide rollen door Armie Hammer gespeeld worden: hij doet dat goed, maar het is quasi onmogelijk om een echte relatie neer te zetten tussen twee personages die je zelf speelt. Onnodig experiment. Maar daarnaast staat Andrew Garfield heel sterk te acteren en ook Justin Timberlake overtuigt verrassend genoeg (de eerste film waar hij geen flashbacks naar *Nsync oproept?). Maar hoofdrolspeler Jesse Eisenberg steelt zowat elke scène waarin hij rondloopt. Hij werd al eens beschreven als een tweede Michael Cera, maar na The Social Network zal je dat niet vaak meer horen. Hij creëert moeiteloos een interessant, vermoeiend personage: een zelfvoldane eikel waar je toch sympathie voor voelt. Eisenberg weet de ironie van het personage (dat het grootste sociaal netwerk werd opgericht door een asociale eenzaat) perfect vast te leggen en levert een bijzonder sterke prestatie. Maar toch... het had zoveel meer kunnen zijn. Generatiedefiniërend is dit allerminst niet. Maar aan de andere kant heb ik mij twee uur sterk geamuseerd met een film over Facebook, dat is ook een zekere verdienste.
Ook te lezen op Filmorama
4 april 2010
The Curious Case of Benjamin Button (2008)
Dat het scenario van The Curious Case of Benjamin Button - gebaseerd op een kortverhaal van F. Scott Fitzgerald - van de hand van Eric Roth komt mag geen verrassing zijn. De schrijver zijn grootste succes staat immers op naam van Forrest Gump, wat lang niet de enige overeenkomst tussen deze twee kassuccessen is.Benjamins moeder sterft reeds bij zijn geboorte waardoor zijn vader met zichzelf worstelt wat hij met zijn zoon aan moet vangen... tot hij hem voor de eerste keer ziet, Benjamin Button is immers een gatlelijke baby: een verrimpelde huid, zeer zwakke botten en nog een handvol andere ouderdomskwaaltjes. Zijn vader schrikt en beslist hem vondeling te leggen bij een bejaardentehuis. Benjamin lijkt geen lang leven beschoren
, maar keer op keer overschrijdt hij zijn (vrij letterlijke) deadline. Zodoende groeit Benjamin op tussen de ouderlingen die fysiek zeer weinig van hem verschillen, waar hij van tijd tot tijd met de dood geconfronteerd wordt. Benjamin blijkt achteruit te verouderen - te verjongeren zeg maar - waardoor hij er hoe langer hoe fitter uitziet. Op die manier begrijpt Benjamin als geen ander de vergankelijkheid van het menselijk leven, hoe de enige zekerheden in het leven de geboorte en de dood zijn; een moraal waar maar al te vaak op gehamerd word. En hoewel dat als zware kost klinkt is de overheersende toon er een van optimisme, dit blijft natuurlijk big-budget Hollywood.Nogal verwonderlijk dat juist David Fincher met dit materiaal aan de slag is gegaan dus. De man was jarenlang één van Hollywoods grootste zwartkijkers met een palmares vol donkere thrillers: Seven, Fight Club, Zodiac, ... niet meteen iemand waarmee je over de vrolijke dingen van het leven kan keuvelen denk je dan, maar toch is de feel-good vibe overduidelijk aanwezig. "Fincher sold out" wordt dan gezegd, wat misschien ook wel het geval is als we naar zijn volgende project
The Social Network kijken, een film over het veelzijdige en diepgaande onderwerp Facebook. Voor Eric Roth is dit dan weer een routinejob die verdacht veel wegheeft van Forrest Gump met een twist: waar Forrest Gump een simpel personage is met een zeer speciaal levensloop zien we in Benjamin Button eerder een zeer speciaal personage met een simpel leven. Benjamin ontmoet de president niet en bedenkt ook geen icoon zoals de smiley: hij leeft gewoon een leven dat enerzijds het vertellen wel waard is, maar niet veel meer te bieden heeft dan de memoires van een alledaagse Jan met de pet. Daardoor is de film gewoon niet boeiend genoeg en zijn er enkele momenten waar je interesse zeker zal verwateren, een probleem dat makkelijk op de werktafel had kunnen verholpen worden door er de schaar in te zetten, want twee uur en drie kwartier gewone gebeurtenissen is simpelweg te veel.Dat is jammer, want verder is er heel weinig mis met deze film. Zowel Pitt als Blanchett herhalen hun prestaties uit Babel en lijken een echte band te hebben, maar ook de figuranten worden nooit ongeloofwaardig in hun acteren. Pitt speelt weliswaar een moeilijke rol, want ongeacht de emotionele waarde die zijn personage meesleept zit iedereen toch vooral naar de speciale effecten te kijken en het moet gezegd, op een tweetal korte momenten na overtuigen
deze volledig. Pitt's omgekeerde levensloop is op elk moment geloofwaardig (al plaats ik toch enkele vraagtekens bij de continuïteit tussen zijn jonger en Blanchetts ouder worden). Ook de cinematografie is weer van hoog niveau waar er flink wat shots tussen zitten met een hoog dat-zou-in-mijn-woonkamer-niet-misstaan gehalte. De voornaamste fout die Fincher hier maakt is er vooral een van overschatting: de 160 minuten zijn er simpelweg een veertigtal teveel. Met een wat strakkere grip op de totale speelduur had Fincher hier misschien wel de evenknie van Forrest Gump in handen, maar The Curious Case of Benjamin Button wordt te dun uitgesmeerd om van een echte voltreffer te spreken.7.0
Abonneren op:
Posts (Atom)