28 augustus 2010
Remember Me (2010)
De schimmel groeit: twee jaar nadat Robert Pattinson zich voor het eerst zorgen maakte dat zijn vampierenpenis Bella in tweeën zou splijten mag hij diezelfde blik nog eens recycleren om de saaiste, langst uitgerokken, meest onuitstaanbare film voort te trekken sinds al de misère waar iedereen bij Precious om zat te blèten. Enfin, moge het niet duidelijk zijn: Remember Me is een kleine ramp van een film en neen, dat is lang niet allemaal de schuld van 's werelds meest beroemde vlek-op-het-scherm Robert Pattinson.We krijgen hier anderhalf uur ongeschonden gezanik voorgeschoteld dat absoluut nergens toe leidt. Patinson heeft problemen met zijn vader (Pierce Brosnan) en spendeert véél te veel tijd aan zijn overleden broer, die acht jaar eerder zelfmoord gepleegd heeft. Deze duistere bagage vinden we constant terug in Pattinsons getormenteerde zweverige blik, monotone stem, constant gerook en gebruik van dure woorden. Net zoals bij zijn portrettering van Edward Cullen verwart hij diepgang en emotie met verwarring en verveling; zijn inmiddels kenmerkende semi-gedrogeerde blik lijkt meer dan ooit te wijzen op mentale afwezigheid. Aan de andere kant: die enkele keren dat hij wel wat moeite doet loopt het zelden goed af. Pattinson heeft duidelijk veel moeite om zelfs maar te glimlachen en in een discussie met Pierce Brosnan staat hij zonder enige voeling met de scène maar met de volumeknop op 11 te schreeuwen. En ja, je leest het goed: Pattinson speelt tegenover Brosnan. Wie heeft het ooit in zijn hoofd gehaald om dé twee acteurs die hun gigantische beperkingen als acteur hebben kunnen verbergen in hun definiërende rol (de Twilight- en James Bond franchise) tegenover mekaar uit te spelen? Eén voordeel: Emilie de Ravin weet daardoor wel te schitteren. Of ze effectief goed speelt is moeilijk te zeggen, maar ze profiteert wel van het blanco canvas dat Pattinson en Brosnan voorzien.
Daarna gebeurt het volgende: Pattinson is boos op zijn vader, zijn zusje wordt gepest op school, hij ontmoet de Ravin na een incident met haar vader (een politieagent), ze beginnen een relatie, dat loopt even moeilijk, maar eind goed al goed. Als dat klinkt als enkele weken aan materiaal voor The Bold and the Beautiful, dan is dat niet zonder reden. Er gebeurt bijzonder weinig op anderhalf uur, en wanneer er dan al eens iets gebeurt is het altijd enorm betekenisloos. Remember Me mist een duidelijke verhaalark: er zijn geen motieven, geen eindpunt, geen evolutie, geen algemeen coherent plot. Het is gewoon anderhalf uur waarin kleine gebeurtenissen elkaar afwisselen, wat bijzonder vervelend om kijken is. Op het DVD-doosje stond te lezen dat de film 108 minuten duurt: het leek absoluut een uur of drie te zijn. Het blijft maar voortkabbelen zonder ergens over de nodige drive te bezitten om het je ook maar iets te doen schelen. En dat ligt niet aan mij: ik keek de film samen met twee mensen die wél tot de doelgroep behoren (Pattinson/Twilight-fans), waarvan er een middenin de film is gaan slapen omdat het allemaal zo Godvergeten saai is. En als Twilight-fans je film te flauw vinden, heb je het ergens gigantisch verprutst. Zelfs de zo vaak reddende onbedoelde humor factor is hier nauwelijks aanwezig: een scène waar Pattinson een tienjarig meisje haar bank omver gooit en een brandblusapparaat door het raam smijt is hilarisch, maar daar blijft het dan ook zowat bij.
Zoals maar al te vaak dit jaar (en het wordt stilaan repetitief om steeds te schrijven) valt er hier ook weer een enorm foute climax te beleven. In tegenstelling tot de meeste films dit jaar - die degelijke films reduceerden tot matige - gebeurt hier zowat het tegenovergestelde. Remember Me neemt zichzelf doodserieus als drama en de uitvoering probeert je steevast naar bed te sturen, maar het einde is zo ridicuul en bizar dat het één van de stevigste bulderlachen van het jaar heeft weten te bereiken. Alles is peis en vree bij de personages van de film: het koppel is terug bijeen, het zusje wordt niet meer gepest (denk ik?) en zelfs die vervelende Pierce Brosnan toont eens iets anders dan pure, geconcentreerde haat voor zijn dochter. Jaja, wat een leuk happy ending gaat dit worden zeg. Pattinson fietst naar het kantoor van zijn pa, maar die is net zijn zusje naar school brengen dus hij moet even wachten in zijn kantoor. Geen probleem. Ondertussen zitten we al in de klas van het zusje, de leerkracht schrijft de datum op het bord: 11 September 2001. Oh neen! We zoomen steeds verder weg van Patinson, tot we zien dat hij in een verschrikkelijk fake CGI World Trade Center staat. OH NEEN!!! Jawel, Remember Me is om een of andere reden een 9/11 film: het doen sterven van Patinson begrijp ik nog wel gezien de overheersende "pluk de dag" boodschap, maar waarom daar in Godsnaam de negen jaar oude terroristisch aanvallen bijgesleurd moeten worden? Ik ben blij dat ik geen Amerikaan ben, of ik zou het misschien zelfs nog beledigend vinden. De hele WTC-ramp - één van de zwartste pagina's in de geschiedenis van de USA - wordt hier volledig beperkt tot één enkele persoon, je zal maar naar de film kijken als overlevend familielid van een slachtoffer. Dat is als een Holocaust film maken waarin één Jood een eigen kamer krijgt en uiteindelijk op zijn eentje geëxecuteerd wordt...... en dat die Jood dan toevallig door Adam Sandler gespeeld zou worden helpt ook niet bepaald.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten