2 augustus 2010
Eragon (2006)
Na lang nadenken kan ik drie positieve dingen zeggen over Eragon: Jeremy Irons en John Malkovich maken elke film waarin ze zitten beter (ookal zien we Malkovich als opperbadguy slechts vijf minuten) en Saphira - grotendeels de enige draak in deze film - ziet er overtuigend uit. En al de rest dat ik kan zeggen zijn minpunten. Eragon is een experiment: hoe vaak kan je Lord of the Rings en vooral Star Wars bestelen binnen anderhalf uur? Wel... heel vaak.Hoeveel van dit verhaal uit het boek afstamt kan ik niet verzekeren, maar als de verhalen die overal te horen zijn (dat het boek slecht geschreven is en alleen maar gepubliceerd werd omdat de ouders van de schrijver uitgevers zijn) zou dat wel eens heel veel kunnen zijn. Eragon - een titel die sowieso al klinkt als Lord of the Rings fanfiction met een typfout - is namelijk geen eigen verhaal, het is een gewijzigde kopie zonder enige originaliteit. Leer een aap schrijven, sluit hem twee weken op in een kamer met constant herhalende DVD's van Star Wars IV: A New Hope en The Lord of the Rings: The Two Towers en dit screenplay zal uiteindelijk het resultaat zijn. Nochtans is duidelijk te zien dat er teveel in het boek zit om het in anderhalf uur te gieten: Eragon raast voorbij aan zo'n verschroeiend tempo zonder dat de personages zich ooit ontwikkelen of dat je voeling met iemand krijgt, waardoor het geheel vooral aanvoelt als een opvolging van gebeurtenissen.
Lang geleden werd het land waar Eragon plaatsvindt geleid door drakenrijders, die zowat de rol van de politie op zich namen: noem ze gerust de "Varden", of het natuurlijkere "Jedi". Maar op een dag keert één van deze drakenrijders zich tegen de rest en vermoordt hij ze allemaal, maar dit is niet het achtergrondverhaal van Anakin Skywalker: het is dat van Galbatorix, de opperslechterik in Eragon en naar alle waarschijnlijkheid een dorpsgenoot van Asterix. Ons verhaal begint vele jaren later, waarin Galbatorix het land bestuurt en er enkel nog bepaalde groepjes rebellen hem durven tegen te werken. Een prinses - noem haar Leia - heeft een magische steen (Death Star plannen) gestolen van Galbatorix en deze blindelings weggestuurd. De steen wordt gevonden door een simpele boerenjongen: Eragon (Luke voor de vrienden). Het blijkt een drakenei te zijn waar al vrij snel een babydraakje uitkruipt dat na enkele uren héél plots (midden in een vlucht) uitgroeit tot een minstens tien keer grotere draak die via telepathie kan communiceren met Eragon. Dit wordt héél plots geïntroduceerd en nooit echt uitgelegd; het telepathisch praten kan ik nog begrijpen: het gebrek aan lipbewegingen is simpeler voor de animators én het biedt meer mogelijkheden in de postproductie. Maar waarom die draak zo ineens moet uitgroeien en ze dat niet een paar dagen kunnen laten duren stoort gewoon heel erg.
Ondertussen wordt Eragons pleeggezin vermoord en ontmoet hij een oude, gepensioneerde drakenrijder: Brom, oftewel Obi-Wan. U ziet dat ik niet overdrijf, aangezien ik onderhand al bijna de gehele cast van Star Wars vermeld heb. Dus voor iedereen die wil argumenteren dat dit toeval is omdat Star Wars toch wel een basisverhaal is: de vergelijking is nog altijd niet afgelopen. Eragon moet, drakenrijder zijnde, als symbool gaan dienen voor de rebellen die het tegen Galbatorix (die ondanks Anakins achtergrondverhaal toch wel de rol van Emperor Palpatine invult) durven opnemen. Maar - en dit zag u vast niet aankomen - Galbatorix maakt zijn handen niet graag vuil, dus heeft hij iemand aan zijn zijde die wél de confrontatie met de helden zal aangaan: Durza, oftewel Darth Vader. Ondertussen gebeurt er heel wat binnen het verhaal: Brom leert Eragon de force - pardon - elvenmagie gebruiken en er zijn ontmoetingen met urgals: een soort stormtroopers die er vooral uitzien (en klinken) als opgeblazen Uruk-hai. Maar gaandeweg ontdekt Eragon waar prinses Leia vastgehouden wordt - hoe precies is mij even ontgaan - en gaat hij haar bevrijden, waar Brom sterft door toedoen van Durza. Toch één pluim in de hoed van deze film: in Star Wars duurde die sterfscène een halve seconde, hier wordt het uitgerokken tot vijf minuten. Misschien geen vooruitgang, maar het is alleszins anders, en dat is al een hele opluchting. En terwijl hij aan het sterven is vindt Brom nog snel de tijd om Eragon een speciaal zwaard te geven, maar die puntjes had u inmiddels vast al zelf kunnen invullen.
Missen we nog een personage van A New Hope? Ah natuurlijk: Eragon en Leia worden geholpen door een jongeman die hen tot bij de rebellen moet brengen, terwijl hij moet opboksen tegen vooroordelen. Jawel: Han Solo vult de cast van Star Wars aan (Chewbacca en de droids zijn de enige die niet rechtstreeks gekopiëerd worden), en ik begrijp eigenlijk niet eens heel goed waarom. Het wordt er alleen maar duidelijker op dat dit een goedkope kopie van een klassieker is en het plot zou onveranderd blijven zonder de introductie van dit personage, maar goed: om de fans van de boeken gelukkig te maken, neem ik aan. Op dit punt heeft de film even zijn buik vol van Star Wars en richt het zich op Lord of the Rings, en dan vooral The Two Towers. Darth Vader geeft een speech aan een groot leger dat bijzonder veel doet denken aan de toespraak van Saruman, het rebellenleger vinden we in een grot achter een waterval (Djimon Hounsou draagt haarextensies om de rol van Faramir over te nemen) en de strijd die volgt doet denken aan die om Helm's Deep (inclusief hoorn). Eragon leidt de rebellen in deze strijd; waarom is niet helemaal duidelijk, maar hey: Luke deed het. Ondertussen zien we trouwens een heel mooi voorbeeld van het slechte schrijven: Leia werd tijdens haar ontsnapping vergiftigd door Vader, maar de rebellen blijken speciale helers te hebben die dat gelukkig kunnen oplossen. Dus voor wie een overduidelijk voorbeeld van een deus ex machina wil: ziehier.
Ondanks dat Obi-Wan op zijn sterfbed zei dat Saphira de draak nog veel te jong was om vuur te spuwen lukt haar dat toevallig wel een paar uur later (maar eerlijk is eerlijk: wanneer ze op één seconde tijd vertienvoudigt in grootte is dit plotse vuurspuwen misschien wel even onnozel, maar ook consistent). Er volgt een luchtduel tussen Luke op zijn X-Wing-draak en Vader op wat ik denk dat het rookmonster van Lost is: Luke wint en iedereen is blij. Iedereen behalve Galbatorix: hij is kwaad, snijdt een gordijn kapot en toont daardoor zijn eigen draak aan de kijker, tot hij onderbroken wordt door de eindcredits. Jaja, daar zullen we vast wel meer van zien in de sequel....... schattig. Het voelt aan als een kleuter vol ambitie horen praten over zijn eigen verhalen, waarvan je weet dat ze nooit volbracht zullen worden. En ook daarin toch nog één verschil met Star Wars: waar die film nog de moeite deed om nog snel even de Death Star op te blazen om de film opzichzelfstaand recht te houden gaat Eragon al uit van een zekere opvolger: verkeerd gegokt. En daar ben ik énorm blij om, want ongeacht het verhaal van de sequel (en The Empire Strikes Back en Return of the King zijn de beste delen van hun trilogieën, dus mogelijkheden zat) ben ik vooral blij dat er geen vervolg gebreid wordt op deze enorme stinker. Zelden een film gezien met zo weinig eigen ideeën: van plot tot design is alles overgenomen van andere, veel betere films. Triestig
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Lol, dat had ik je ook wel kunnen vertellen =p Boek is beter though.
BeantwoordenVerwijderenAls je het verhaal van de film opsomt wel ja, maar het boek is toch wel een beetje andere koek heur.
BeantwoordenVerwijderenFilm is idd stom :p maar de boeken zijn geweldig, diepe verhalen, mooie covers, uitgewerkte gebieden en personages.
BeantwoordenVerwijderen