31 augustus 2010
The Expendables (2010)
Sylvester Stallone, Dolph Lundgren, Jason Statham, Jet Li, Mickey Rourke, Eric Roberts, ... Ja, ook ik was - net zoals waarschijnlijk iedere man die dit leest - enorm gehyped voor The Expendables. Het lijkt moeilijk om met zo'n cast geen goede balls to the wall actiefilm te maken, maar een paar weken voor de release kwam toch wat twijfel binnensijpelen. De film kan gewoon niet zo goed zijn als je op basis van de namen verwacht. De glorieperiode van onze oude publieksfavorieten is alweer een dikke twintig jaar geleden en de nieuwe lichting is niet wat deze actiefilm zo speciaal maakt. En maar goed dat die realisatie al optrad voor ik de zaal binnenstapte, anders had dit wel eens een flinke teleurstelling kunnen zijn.Aan het plot zal ik niet te veel woorden vuil maken: het is flauw, gewichtloos, voorspelbaar, etc. etc. Maar geen mens die dat wat kan schelen. Deze film staat volledig op de cast en actie. Sylvester Stallone is net als bij zijn andere post-carrière films - Rocky Balboa en Rambo - weer bezig met het schrijven, regisseren en neemt de hoofdrol op zich. Stallone toont een vreemde dualiteit: in feite heeft hij door deze eerdergenoemde films het meeste waardigheid kunnen behouden na de 80's door kwaliteitsvolle films te produceren die nog steeds relevant zijn en succes kennen. Maar aan de andere kant is het moeilijk om over waardigheid te spreken wanneer je eruit ziet alsof je een hersenbloeding gekregen
hebt terwijl je in een emmer botox aan het verdrinken was. Stallone manifesteert de gesmolten-kaars-look als nooit tevoren en kan geen normale gezichtsuitdrukking tevoorschijn toveren, al zou zijn leven er van uithangen. Mickey Rourke is dan weer flink bezig met zijn innerlijke Paris Hilton op te roepen en als blanke Dennis Rodman zit hij vooral in de film om één emotionele scène te dragen. Nu, de Mickey doet dat niet slecht en zijn monoloog is op zich een sterk moment, maar het heeft totaal geen plaats in de film en Rourke was beter thuisgebleven in plaats van zijn onnodige achtergrondverhaal uit te doeken te doen.Willis vond een gaatje in zijn wisselvallige kalender om even een praatje te komen doen - in de sequel zou hij een grotere rol krijgen - en de moeder aller rentrees stelt niet teleur: het is een genot om Arnold nog eens op het grote scherm te zien, want deze flauwe humor hier ligt hem toch veel beter dan zijn vorig eindstation in Around the World in Eighty Days. En dan is er nog mijn favoriet van de oude helden: Dolph Lundgren. Als enige van de oudjes heeft hij nog altijd het charisma én de fysiek om een actiefilm te dragen: petje af.Jason Statham is de beste actieheld die er momenteel rondloopt - om Clive Owen maar niet op die manier te bestempelen - en is ook hier weer het synoniem van cool, mede door zijn Brits accent en zijn persoonlijke barometer die op elk moment storm aankondigt. Jet Li toont vooral veel zelfspot en is aangenaam om bezig te zien. Randy Couture en Steve Austin doen het degelijk (en ex-worstelaar zijnde: zeer goed) en de in dit soort film toch wel vrij onbekende Terry Crews is misschien wel de grote verrassing, al
helpt het ook wel dat hij de coolste scène van de film toegeschreven krijgt. Rond deze cast werd dus een actiefilm gebouwd, en het probleem is ironisch misschien wel diezelfde cast. De film weet zijn acteurs niet te overschaduwen: iedereen krijgt twee scènes waarin hij de opperbadass mag uithangen en dat is het dan zowat. De samenhang is zo dun dat de film niet echt op zichzelf staat en de bedoelde hommage aan de 80's er nooit echt uitkomt: dit is - de homo-erotische spanningen binnen dit soort films daargelaten - vooral een liefdesbrief aan de acteurs, en niet zozeer de films. Het is erg amusant om Dolph Lundgren tegen Jet Li te zien vechten, maar geen enkel moment denk je dat "Gunner" tegen "Yin Yang" strijdt (ohja: de namen in deze film zijn verschrikkelijk). De film heeft geen eigen gezicht, maar gebruikt in de plaats de gezichten van de acteurs.Maar ook de actie hinkt op twee gedachten. In de eerste plaats is dit, net als Rambo, een fuck off naar de PG13 actiefilms van weleer. Het allereerste wapenfeit in de film is Dolph die een terrorist letterlijk doormidden schiet met een shotgun. De actie is over the top en héél erg expliciet (met jammer genoeg vreselijk CGI bloed). Maar anderzijds lijkt de kunst van overzichtelijke actie helemaal dood, want ook deze film - die zich zo authentiek 80's wil voordoen - kent weer de inmiddels welgekende problemen. Snelle
camerabewegingen, alles flink ingezoomd en een montage aan 5 frames per seconde. Soms werkt dat, maar op veel momenten is dat ook gewoon rommelig. En daardoor is de film veel te vergeetbaar, je zou vol adrenaline uit de zaal moeten stappen om thuis meteen 
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Naar aanleiding van je recensie, ben je dan niet wat te gul met een 7?
BeantwoordenVerwijderenVooral mijn laatste zin is daar belangrijk:
BeantwoordenVerwijderen"De film kent genoeg coole shootouts en flauwe oneliners om te overtuigen als moderne actiefilm, maar is absoluut niet de epische samenwerking die het had kunnen, en misschien wel moeten zijn."
Een 7 staat voor mij gelijk aan "goed", tussen de 6 van degelijk en de 8 van heel goed in. Het is een goede actiefilm, maar de iet of wat teleurstelling dat ik het geen 8 of 9 waard vind overheerst waarschijnlijk doorheen de recensie.
"wanneer je eruit ziet alsof je een hersenbloeding gekregen hebt terwijl je in een emmer botox aan het verdrinken was."
BeantwoordenVerwijderenLol!
Goede recensie. Ik had al besloten deze film voorlopig te laten voor wat ie is en door deze review hoef ik daar ook niet op terug te komen ofzo.
Machete ga ik zonder twijfel heen :D
Precies hoe ik er eigenlijk over denk. Prima filmpje, maar de actie had wat mij betreft wat minder verknipt gemonteerd mogen worden. Verder vond ik vooral Jason Statham weer uitblinken, wat toch wel mijn held van de huidige generatie actiehelden is (voor zover die er nog zijn).
BeantwoordenVerwijderenIk heb de film in de bioscoop gezien, en ik was eerlijk gezegd verrast.
BeantwoordenVerwijderenThe expendables kwam bij mij over als een keiharde actiefilm met een niet eens verkeerd verhaal. Ik weet dat het verhaal in een actiefilm als deze van ondergeschikt belang is, maar het plot was op zich niet vreselijk slecht, onder andere vanwege de kleine zijsporen in het verhaal die best aardig waren geschreven (bijvoorbeeld de pop / poppenspeler verhouding in halve illuminati stijl).
De cast vond ik bijzonder goed, maar ik begrijp je wel enigszins. Een aantal personages uit het Expandables team kwamen maar nauwelijks in beeld, en hadden slechts een kleine bijrol in de film.
Je kritiek op het camerawerk vind ik maar half gegrond. De ingezoomde shakey cam stijl kan ik wel waarderen bij een film van dit genre. In mijn ogen maakt het de hand to hand combat scenes alleen maar rauwer.
De choreografie van de gevechten was 'oke'. Soms voelde het wat herhalend aan.
Toch waren dit slechts kleine minpunten die de ervaring weinig schaade. Tenminste, zo heb ik het beleefd.
Zeker een film die ik tweemaal achter elkaar zou kunnen kijken. En dat heb ik niet vaak bij actiefilms.
Overigens, goede review. Prettig geschreven.