2 januari 2011
Devil (2010)
De dochter van de demonische vrouw in Drag me to Hell, een goedkopere versie van Samuel L. Jackson, een oude vrouw die dwangmatig steelt, Joseph Gordon-Levitt's beste vriend in (500) Days of Summer en een louche mechanicus stappen een lift in. Alles gaat goed (zover een drukke liftcabine goed kàn gaan) wanneer de lift stilvalt. Geen bijster interessante film, denkt u, maar er is meer. Eén van deze vijf personages is namelijk Lucifer, Beëlzebub, Dracula, El Diablo, Satan, jawel: de duivel hemzelve! Daarmee weet je vanzelf al dat je geen grootse cinema moet verwachten, maar toch: is dit redelijk interessante uitgangspunt voldoende om de rit interessant te houden, of liet deze helse whodunnit ons toch maar koud?Wie mij een beetje kent weet dat ik van de naam M. Night Shyamalan altijd enthousiast word. Shyamalan-films zijn nu eenmaal "like a box of chocolats" wanneer je suikerziekte hebt: goede films heeft die man nooit echt afgeleverd (Unbreakable heeft mij nooit iets gedaan en The Sixth Sense bleek grotendeels plagiaat). Maar ik geef hem op basis van de wonderbaarlijke hilariteit die The Happening is toch nog minstens vijf films krediet. Zijn eerste kans wist hij finaal te verprutsen met het afschuwelijke The Last Airbender, en zijn tweede kans... wel, dat zou in principe deze Devil moeten zijn. Maar van een Shyamalan kunnen we niet echt spreken. Vooraf werd gezegd dat de zogenaamde Night Chronicles-trilogie (hoe dik kan een nek überhaupt worden?) opgezet zou worden uit Shyamalan-scripts, die door andere regisseurs gedraaid zouden worden. Niets van dat: het scenario werd geschreven door Brian Nelson (die eerder met Hard Candy al een gelijkaardig "een aantal mensen in een kleine ruimte" script schreef) en Shyamalan wordt enkele genoemd als schrijver van het verhaal. In principe is dit dus een film waar Shyamalan andere filmmakers bij zich nam, en zei "maak eens een film zoals Tien Kleine Negertjes, maar dan in een lift met de duivel". Meer dan dat heb je niet nodig om de epische bewoording "The Night Chronicles" te verdienen.
Devil komt door zijn beperkte scope en korte speelduur (ongeveer een uur en een kwartier) over als een aflevering van een Twilight Zone-achtige serie. Er worden vijf platte personages in een specifieke situatie gedropt, enige thematiek of personageontwikkeling moet je daar niet in verwachten. Devil draait puur om de rit: hoeveel fun heb je met het volgen van deze situatie? En in dat opzicht is het één van de beste films waar Shyamalan zijn naam al mee heeft besmeurd.
Belangrijk bij een whodunnit is natuurlijk de ontknoping. Gezien Shyamalan's reputatie zoekt iedereen vanaf het begin naar de twist (wat in een film als The Village voor een bijzonder pijnlijke tegenvaller kan zorgen), en het is aangenaam om nog eens écht verrast te worden. Jawel, ik zag em totaal niet aankomen! Natuurlijk heb je tegenwoordig altijd mensen die zullen zeggen dat ze het wisten: in een film als Shutter Island kan dat natuurlijk, maar iemand die beweert dat hij van begin tot eind wist wie de duivel is verdient een klap in het gezicht.
Ik las achteraf pas op IMDB dat Shyamalan het scenario niet geschreven heeft, en dat heeft mij effectief verrast. Vooral omdat het er echt alle schijn van heeft dat dit scenario uit de pen van deze ex-nachtwinkeluitbater geperst werd. Zo is er een bepaald plotpunt dat zo volkomen hilarisch is dat het probleemloos binnen The Happening had gepast. Onder de crew die de beelden van de beveiligingscamera observeert zit een hypergelovige Mexicaan. Op een bepaald ogenblik is hij er van overtuigd dat één van de vijf personen de duivel is, maar hoe kan je andere mensen overtuigen van zo'n lastige zaak? "When he's near, everything goes wrong", zegt hij, waarop hij een boterham met confituur de lucht in gooit. De boterham landt met de besmeerde kant naar beneden: de duivel is aanwezig! Of gewoon compleet ridicule dialogen, zoals de politieagent die de vijf liftgevangenen gerust probeert te stellen: "You won't have to keep up with this much longer, we have the building surrounded by police".
Qua regie is het behoorlijk secuur, met een aantal schoonheidsfoutjes. De film beginnen met een omgekeerde skyline is belachelijk en de sterftes binnen de lift zijn niet echt geïnspireerd. Maar toch weten John Erick Dowdle en zijn broer een zekere spanning te creëren. Atmosferisch zit de film zeer goed, vooral tijdens de scènes die zich in de lift afspelen. Het is slechts wanneer we buiten die kleine ruimte treden dat Devil een beetje van zijn glans verliest.
Want niet alleen zijn die scènes minder interessant om volgen, maar er wordt ons ook een hoop zinloos subplot opgedwongen. Een wel heel domme bewaker die zichzelf elektrocuteert, het verleden van een resercheur, ... Devil heeft het allemaal niet nodig. Het lijkt vooral opvulling om een min of meer acceptabele speelduur te bereiken. Dus in principe is Devil te dun gesmeerd om echt over een goede film te kunnen spreken. Het materiaal biedt drie kwartier lang dikke fun, maar er zit wat afval tussen dat wat afbreuk doet aan de film en het tempo soms een beetje doet stotteren. Devil is absoluut niets hoogstaands en je kan met gemak flinke gaten in de dunne (maar amusante) premisse prikken. Maar de amusementswaarde ligt vrij hoog en - ik blijf erbij - het einde is gewoon gigantisch tof. Kom maar op met die tweede Night Chronicles.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
De film Devil heeft mij aardig verrast en ik vond deze ook gewoon goed. Niet hoogstaand, maar wel lekker griezelig. Van de naam Shyamalan word ik helemaal niet enthousiast juist. Juist wanneer de naam verschijnt bij een film vraag ik me af "wat voor rotzooi heeft hij nu weer gemaakt?" uit nieuwsgierigheid ga ik dan wel vaak de film bekijken, omdat ze altijd even wat anders zijn de doorsnee film. Ik begrijp dat de Shyamalan voor de studio's een verkoop truc is, vanwege het succes van the sixth sense. Maar waarom ze hem toch steeds een kans geven, is mij een raadsel.
BeantwoordenVerwijderenin u nodig niuwe website !))
BeantwoordenVerwijderen