30 september 2010
Sharktopus (2010)
Koning der B-films Roger Corman heeft duidelijk goed naar Mega Shark vs. Giant Octopus gekeken. De levende legende produceerde deze Syfy-film en alleen al door zijn aanwezigheid is Sharktopus een interessantere film dan het meeste werk dat dit televisiestation eerder al uitbracht. In feite zou je op voorhand al moeten weten wat je te wachten staat: verschrikkelijke speciale effecten, een plot dat in één zin samen te vatten is en bol staat van de pseudo-wetenschap, van het meest lachwekkende acteerwerk dat je ooit zal zien en - in de betere Syfy-films - één bekende kop in de cast. Dat alles is ook hier te vinden, maar toch is er één cruciaal verschil waardoor dit de beste Syfy-film is die ik tot op heden gezien heb.
Syfy is op dit moment nogal verzot op haaien: eerder dit jaar kwamen ze al met Dinoshark, en ook hier gebruiken ze een halve Jaws als centraal monster. De andere helft is echter wat het interessant maakt, want je kan onmogelijk beweren dat een half-haai-half-octopus niet héél erg cool klinkt. Alleen al het idee achter Sharktopus wekt angst en verwarring op. Het mag geen verrassing zijn dat Sharktopus het resultaat is van een gekke wetenschapper die samenwerkt met het leger; de zogenaamde S11 (hoe zouden S1 tot 10 er uitzien?) is een militair project om ongezien in vijandige wateren te kunnen rondkijken. Dat klinkt even subtiel als de luchtmacht die een pterodactyl creëert voor diezelfde redenen. Hij wordt gecontroleerd door een extern apparaat, maar je gelooft het niet: deze hoogtechnologische leiband stopt al vrij vroeg met werken, waardoor er een wilde sharktopus losloopt. Qua design is dit een interessant monster: het hoofd van een haai met daarachter een tiental tentakels, pinnen uit zijn kieuwen en - God weet waarom - een groot gat in zijn buik. Daarmee zijn nochtans veel van de doden waarschijnlijk niets dat je nooit eerder gezien hebt: ofwel zien we iemand op een boot gegrepen worden door een tentakel, ofwel zien we iemand in het water doodgebeten worden. Af en toe wordt iemand met een tentakel gegrepen en dan pas opgegeten, en als de schrijver zich heel creatief voelt wordt er al eens bijvoorbeeld een bungee-springer uit de lucht gehapt . Maar de Sharktopus heeft een nog veel coolere mogelijkheid om mensen te vermoorden: hij kan zijn tentakels gebruiken om op het land rond te lopen. En ookal ben ik geen marinebioloog weet ik toch dat het idee volgens eender welke logica nergens op slaat... maar wat is het een feest voor het oog om een haai rond te zien kruipen als Dr. Octopus in Spider-Man 2.
Deze superhybride werd bedacht door Eric Roberts, de man bij wie iedereen zich aan de scalp zal krabben om zich luidop af te vragen wat hij in deze film komt doen. Hij zat laatst nog in The Dark Knight en eerder dit jaar in The Expendables: zijn carrière is nog lang niet dood genoeg om zich tot Syfy te richten. Zoals altijd speelt hij hier een gigantische douche die Sharktopus moordzuchtiger heeft gemaakt dan de bedoeling was, niet wil dat het vermoord wordt en blablabla. Hij heeft in meerdere scènes een vrij groot glas whisky vast en speelt in die scènes zo overtuigend dat het onwaarschijnlijk lijkt dat Eric niet effectief schuppezat op de set stond. Zijn sexy dochter is een wetenschapster (omdat ze een bril draagt) en gaat samen met een oude vennoot van haar vader op Sharktopus-jacht, dewelke in een totaal onverwachte plotwending verliefd worden. Uiteindelijk is deze dunne plotlijn er alleen maar om wat personages te kunnen volgen, want de Sharktopus is logischerwijs waar de hele film rond draait. Zo zien we - tussen de tientallen schone vrouwen door - een boot waar een visser plots beet heeft. Hij trekt uit volle kracht aan de lijn en haalt uiteindelijk een namaak-vis boven, om zijn vriendin te foppen. En dan komt Sharktopus plots boven en maakt hij de boot kapot. Of we zien twee mannen op een stelling naast een boot. Ze bespreken de beste manier om te sterven wanneer er plots tentakels uit het water opduiken, waarop de dikke, bebaarde man roept: "No, not like this!". Zelfs Roger Corman krijgt een eigen cameo in een scène waar een vrouw - zoals 95% van alle vrouwen in deze film in bikini - op het strand rondloopt met een metaaldetector. Ze vindt een of andere zeldzame munt wanneer ze plots gesharktopust wordt. Roger Corman, die haar van een afstand aan het bekijken was rent daarop naar haar toe, grijpt de munt en is even snel weer weg..
Maar waar Sharktopus zich onderscheidt van eerdere, gelijkaardige Syfy films is in toon. Sharktopus is een slechte film en is daar trots op: er zitten zoveel knipogen in de film dat het geheel bijna een parodie op de traditionele Syfy-film lijkt. Tekenend hiervoor is een dialoog tussen radiopersoonlijkheid Captain Jack en zijn assistente Stephanie, uiteraard in bikini. Wanneer ze het nieuws van Sharktopus ontvangen discussiëren ze er even over, tot de assistente zegt "Maybe they're doing a movie". Captain Jack lacht wat met het idee, maar Stephanie verdedigt het: "I'd watch it". "Yeah, I know you would", zegt Jack, "that's because you're easily amused". Sharktopus is gemaakt om er mee te lachen, en dat werkt duidelijk bevrijdend. Zo is er bijvoorbeeld de geweldige themesong van The Cheetah Whores, met lyrics als "Sharktopus won't be kept at bay, and you can never ever ever get away". Sharktopus is vooral een heel erg plezierige film, en om die reden kunnen we het typerende flauwe plot, rommelige regie, slechte special effects en zoveel meer makkelijk negeren. Dit is één van de eerste Syfy-films die het écht verdient om gezien te worden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Zijn sexy dochter is een wetenschapster (omdat ze een bril draagt) - I love it :)
BeantwoordenVerwijderenGesharktopust is een awesome woord trouwens. Ik denk dat ik aan de trailer op YouTube wel genoeg heb gehad als ik dit zo lees.
Wanneer ga je trouwens Bronson reviewen?
Nooit van "Bronson" gehoord, maar samenvatting op imdb klinkt geweldig. Staat op het lijstje. Maar eerst die andere haaienfilm.
BeantwoordenVerwijderen