2 oktober 2010
The Disappearance of Alice Creed (2009)
The Disappearance of Alice Creed begint met een heel knappe collage, die volledig staat zonder dialoog. Twee mannen stelen een busje, kopen allerhande producten in een doe-het-zelfzaak, isoleren een kamer, stellen een bed op, gooien enkele extra sloten op de deur en zagen houten platen uit ter grootte van de vensters. Waarom weten we nog niet precies, maar de atmosfeer in dit vroege hoogtepunt is zo kil, emotieloos en berekend dat je voelt dat er iets niet koosjer is.
De twee mannen ontvoeren titelpersonage Alice Creed en sluiten haar op in de zojuist opgerichte kamer. Dit is het decor voor het overgrote deel van het komende anderhalve uur: dit is een kleine, intieme film. Gemaakt op een laag budget, grotendeels gefilmd in één ruimte met slechts drie acteurs om het verhaal uit de doeken te doen: dit is oercinema waar geen overdreven poespas bij komt kijken. De 3 voorwaarden om daarin te slagen zijn een goed verhaal, sterke acteurs en een strakke regisseur. Twee van die voorwaarden (het scenario en de regie) neemt debutant J Blakeson voor zijn rekening.
Blakeson kiest ervoor om zijn film zo sober mogelijk op te bouwen: geen camerabewegingen waar je je ogen van open trekt of flitsende montages. Hij begint zijn film met een zekere emotionele steriliteit, en stapt later over op iets meer empathisch camerawerk. Wanneer Alice Creed eenmaal een echte rol krijgt toegeschoven laat de film haar ware kleuren zien: hoewel het grotendeels het label 'thriller' waardig is wordt er ook een aanzienlijke hoeveelheid schermtijd besteed aan de emotionele kant van de ontvoering. Niet alleen bij Alice, maar ook tussen de twee schurken wordt een stevige nadruk op de emotionele impact gelegd. Daardoor is het ritme van de film een beetje vreemd: wanneer de film een thriller is werkt het zeer goed en zit je op het puntje van je stoel, maar wanneer de dramatiek meer benadrukt wordt verdwijnt de drive soms een beetje. De film kent daarmee een paar nogal dode momenten, maar lang duren die gelukkig nooit.Het is ergens wel vreemd dat de film zich zo sterk op de emotionele kant focust, want verder worden de personages nauwelijks uitgebouwd. We leren de motivaties van de ontvoerders niet (er is natuurlijk losgeld, maar verder?) en hun verleden wordt beperkt tot enkele details die benodigd zijn om het plot uit te leggen. Net als in de visuele stijl probeert de film zo klein mogelijk te blijven: er is geen subplot te vinden, maar ook geen grote achterliggende gedachte of moraal. In feite is The Disappearance of Alice Creed een film die alleen
bestaat om spanning op te bouwen, en hoewel dat werkt maakt dat de film ook enigszins plat. Alles staat in dienst van het plot, waardoor de film niet uitnodigt tot een tweede kijkbeurt en ook niet lang blijft nazinderen. Wat het wel doet is gedurende het anderhalf uur boeien: Alice Creed is een film die volledig staat op de plottwists. Blakeson trekt een paar keer het tapijt onder je voeten vandaan, waardoor je de situatie weer van een andere kant dient te bekijken. Je wordt verrast door een openbaring, waarna de bal vrij snel weer een andere richting uit gekaatst wordt. Dat zorgt voor een actieve film die niet teveel treuzelt, maar zoals gezegd: bij herbekijken is The Disappearance of Alice Creed gedoemd om saai te worden door het ontbreken van die verrassing.De cast weet moeiteloos te overtuigen. Martin Compston is een onbekend gezicht, maar overtuigt in zijn emotionele dualiteit. Hij is eigenlijk het personage dat de film moet dragen, en weet zowel sympathie als afkeer op te wekken. Eddie Marsan staat als de tweede ontvoerder te schitteren als altijd: er zijn maar weinig acteurs die echt zo onder je huid kunnen kuipen als hij. De manier waarop hij kan snauwen en schreeuwen (terwijl speeksel in het rond vliegt) roept, ook in combinatie met zijn uiterlijk, authentieke walging op. Maar deze twee sterke acteurs worden net niet van het scherm geblazen door Gemma Arterton, in de rol van het slachtoffer. Gemma is een beetj
e uitgegroeid tot huidige koningin (of eerder prinses) van de blockbuster, met grote rollen in Quantum of Solace, Prince of Persia: The Sands of Time en Clash of the Titans. Maar deels onverwacht schittert ze hier in een bijzonder rauwe rol: ze zet alle overwegingen in verband met haar imago aan de kant en geeft zich volledig over aan wat de rol vereist. Zo wordt ze naakt vastgebonden op een bed, een prop in de mond geforceerd en komt ze een paar keer onzacht in contact met Eddie Marsans rechterhand. Ze heeft dit niet nodig voor haar carrière, maar doet simpelweg waar de film om vraagt, en dat zullen we andere Hollywood-diva's niet snel zien doen. Als personage dwingt ze medeleven af, als actrice respect. Moest een van deze drie of J Blakeson niet overtuigen was The Disappearance of Alice Creed gedoemd om een flauwe genrefilm te worden. Maar omdat iedereen op hoog niveau staat te presteren is dit een goede film geworden, zij het niets dat we niet eerder gezien hebben.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten