5 juli 2010
Cop Out (2010)
Kevin Smith is altijd op de eerste plaats een schrijver geweest, en daarna pas een regisseur. Ja, hij regisseert zijn eigen films altijd, maar die draaien toch altijd rond de dialogen die hij schrijft: net als bijvoorbeeld Tarantino probeert Smith vooral coole conversaties te schrijven vol referenties naar huidige nerdcultuur, en rond dat uiteindelijke script draait hij een film waar twee personages Smiths script voorlezen. Het zouden in principe zelfs gewoon audioboeken kunnen zijn, die Kevin Smith films. Het is dan wel zo raar dat deze Cop Out niet door hemzelf geschreven is, maar door Mark en Robb Cullen (die voor Cop Out niets noemenswaardigs op hun CV hadden staan). Cop Out is een rechtstreeks gevolg van Live Free or Die Hard: in An Evening with Kevin Smith legt Smith uit hoe Bruce Willis en hij (Smith had een kleine rol en deed herschrijvingen van het script) in contact kwamen met elkaar en samen een film wouden maken. Dat project leidde tot deze Cop Out, een poging om de oude buddy cop films terug leven in te blazen: films van het type Lethal Weapon, Tango & Cash, 48 Hrs., Beverly Hills Cop, ... Dat is een nobel doel, maar het botst op twee problemen. Allereerst is het genre niet dood, het is gewoon gemoderniseerd: Rush Hour, Hot Fuzz, Bad Boys, ... populaire voorbeelden genoeg. Dus een reboot van het genre is niet nodig, maar daarnaast kampt de film met nog een veel groter probleem: het genre hoort onderhoudend te zijn, maar JEZUS CHRISTUS WAT IS COP OUT SAAI.
In een goede genrefilm staat de verhouding tussen humor en actie min of meer in balans: veel lichthartige karakterontwikkelingen en luchtige grapjes, maar ook intense shootouts en een schurk die uiteindelijk bestreden moet worden. Hier is de verhouding ongeveer 80-20, met de overduidelijke nadruk op de humor. Probleem: er zit niet één geslaagde grap in Cop Out. Het beetje actie dat er dan is komt ook tekort en komt vooral té hard over. Vooral door 
het ontbreken van humor wordt de actie niet verzacht en de gevechten lijken gewoon veel te serieus. In een goede film als Lethal Weapon kan je probleemloos elektrocutie-martelingen laten zien zonder dat de film zijn vrolijke, gespannen sfeer verliest, terwijl hier bij elke slag er een beetje plezier uit de film verdwijnt. De twee zielepoten die de grappen moeten maken zijn de eerder vernoemde Bruce Willis en Tracy Morgan van 30 Rock. Willis onderspeelt het geheel een beetje zoals hij in Unbreakable deed en lijkt zich als enige bewust te zijn van de treinramp die deze film is (heb je'm?). Morgan lijkt het gebrek aan humor ook wel te voelen, maar probeert dat op te vangen door gigantisch te overacten. In 30 Rock was hij al vervelend, maar het totale gebrek aan natuurlijk gedrag stoort hier nog veel meer dan het daar ooit deed. En dan ben ik aanbeland bij hét grote hekelpunt van de film: geen geslaagde grappen. De beste manier om dat aan te tonen lijkt mij om de rest van de recensie op te vullen met moppen die plat op hun gat vallen.
het ontbreken van humor wordt de actie niet verzacht en de gevechten lijken gewoon veel te serieus. In een goede film als Lethal Weapon kan je probleemloos elektrocutie-martelingen laten zien zonder dat de film zijn vrolijke, gespannen sfeer verliest, terwijl hier bij elke slag er een beetje plezier uit de film verdwijnt. De twee zielepoten die de grappen moeten maken zijn de eerder vernoemde Bruce Willis en Tracy Morgan van 30 Rock. Willis onderspeelt het geheel een beetje zoals hij in Unbreakable deed en lijkt zich als enige bewust te zijn van de treinramp die deze film is (heb je'm?). Morgan lijkt het gebrek aan humor ook wel te voelen, maar probeert dat op te vangen door gigantisch te overacten. In 30 Rock was hij al vervelend, maar het totale gebrek aan natuurlijk gedrag stoort hier nog veel meer dan het daar ooit deed. En dan ben ik aanbeland bij hét grote hekelpunt van de film: geen geslaagde grappen. De beste manier om dat aan te tonen lijkt mij om de rest van de recensie op te vullen met moppen die plat op hun gat vallen. Te beginnen met de allereerste scène. Onze Starsky & Hutch dienen een crimineel te ondervragen en Tracy Morgan zou dat wel héél graag alleen doen. Hij spurt de kamer binnen en gijzelt de misdadiger, maar oeioei: Tracy is helemaal niet goed in de "bad cop" spelen (hij ziet niet eens ingebeelde leguanen!). Wat hij dan maar doet is non-stop films citeren. Hij begint met Al Pacino in Heat en Denzel Washington in Training Day; grote speeches die eigenlijk wel bij de situatie passen. Maar dan komt de humor, want Tracy 
begint willekeurige zinnen uit willekeurige films te roepen. "If it bleeds, we can kill it", "We're gonna need a bigger boat", "Yippee ki-yay motherfucker", "Beetlejuice beetlejuice beetlejuice" (ok, toegegeven, om die laatste kon ik even glimlachen). Citeren om te citeren is niet grappig, en ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat er zeker vijftien quotes in die scène zitten. Op papier zal het vast wel heel erg grappig lijken om tijdens een ondervraagscène "These are not the droids you're looking for" te schreeuwen, maar als openingsscène weet dat de sfeer van gefaalde humor meteen goed te zetten. En om het dan nog net wat vervelender te maken krijgt Bruce Willis de pijnlijke rol aangemeten om elke keer de film van het citaat op te noemen, zodat de mensen die de citaten niet herkenden ook alvast op de grond kunnen beginnen rollen.
begint willekeurige zinnen uit willekeurige films te roepen. "If it bleeds, we can kill it", "We're gonna need a bigger boat", "Yippee ki-yay motherfucker", "Beetlejuice beetlejuice beetlejuice" (ok, toegegeven, om die laatste kon ik even glimlachen). Citeren om te citeren is niet grappig, en ik overdrijf niet wanneer ik zeg dat er zeker vijftien quotes in die scène zitten. Op papier zal het vast wel heel erg grappig lijken om tijdens een ondervraagscène "These are not the droids you're looking for" te schreeuwen, maar als openingsscène weet dat de sfeer van gefaalde humor meteen goed te zetten. En om het dan nog net wat vervelender te maken krijgt Bruce Willis de pijnlijke rol aangemeten om elke keer de film van het citaat op te noemen, zodat de mensen die de citaten niet herkenden ook alvast op de grond kunnen beginnen rollen.Als je een beetje thuis bent op het internet ken je vast All your base are belong to us wel. Al zo oud als het internet zelf, maar nu heeft Kevin Smith of het schrijversduo (ik heb geen idee van wie deze input zou komen) het ook ontdekt. Twee personages worden geïntroduceerd, de moeder vraagt wat dat "All your base are belong to us" eigenlijk is? Het zoontje antwoordt dat het een zin uit een computerspel is, waarvan de makers geen goed engels konden. Einde referentie. Of wat da
cht u van "Knock knock", 'Who's there?", "Orange", "Orange who?", "Orange you worried about etc. etc.". Lachen zeg, behalve als je ooit South Park gezien hebt. Hét absolute dieptepunt is te vinden in Sean William Scott's personage die af en toe - en ik snap nog altijd niet waarom dit niet geschrapt werd - andere personages napraat. Als een vervelende kleuter zegt hij exact hetzelfde als de persoon die tegen hem praat... het lijkt me sterk dat zelfs komedies van het kaliber Disaster Movie ooit naar zo'n "grap" zouden durven grijpen. Het is bespottelijk slecht geschreven, nooit grappig of natuurlijk en boven alles gewoon énorm saai. Want een slechte horror of actiefilm is bijna altijd nog wel onbedoeld grappig, maar een slechte komedie doet gewoon fysiek pijn om naar te kijken. Een film om héél ver van uit de buurt te blijven.
cht u van "Knock knock", 'Who's there?", "Orange", "Orange who?", "Orange you worried about etc. etc.". Lachen zeg, behalve als je ooit South Park gezien hebt. Hét absolute dieptepunt is te vinden in Sean William Scott's personage die af en toe - en ik snap nog altijd niet waarom dit niet geschrapt werd - andere personages napraat. Als een vervelende kleuter zegt hij exact hetzelfde als de persoon die tegen hem praat... het lijkt me sterk dat zelfs komedies van het kaliber Disaster Movie ooit naar zo'n "grap" zouden durven grijpen. Het is bespottelijk slecht geschreven, nooit grappig of natuurlijk en boven alles gewoon énorm saai. Want een slechte horror of actiefilm is bijna altijd nog wel onbedoeld grappig, maar een slechte komedie doet gewoon fysiek pijn om naar te kijken. Een film om héél ver van uit de buurt te blijven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
ik vond hem anders erg vermakelijk, heb om sommige stukken behoorlijk gelachen. vind er erg negatief over gesproken worden, maar over smaak valt niet te twisten
BeantwoordenVerwijderen