2 mei 2010
Live Free or Die Hard (2007)
Nadat John McClane duidelijk heeft gemaakt dat het leven van een held een eenzaam bestaan is, vraagt de nieuwe, geeky sidekick (Justin Long) hem waarom hij dan de held uithangt. Het antwoordt luidt: "Omdat er niemand anders is die het kan doen. Geloof me, als er iemand anders was, zou ik het aan hen over laten." Een duidelijke veeg uit de pan naar de moderne actiefilm, die bijvoorbeeld ook door Sylvester Stallone gehoor kreeg. En zo is het nu eenmaal: de wereld heeft nood aan Die Hard, niet aan Michael Bay-producties.En in dat opzicht is dit vierde avontuur van John McClane, dat jammerlijk Live Free or Die Hard getiteld werd, een belangrijke film gebleken. Nochtans is de film geen simpele Die Hard 4 geworden; de fans die verwachtten dat Bruce Willis weer snel in een marcelleke zou springen om vervolgens twee uur rond te spurten zullen in dat opzicht maar gedeeltelijk bevredigd worden. Het was meer dan tien jaar geleden sinds John McClane een intens spelletje Simon Says speelde,
en in die tijd is niet alleen hij, maar de hele wereld veranderd. Alles in deze Die Hard 4 (vergeet dat hele 'live free' gebeuren, al zou de originele titel Die Hard 4: Tears of the Sun (u herkent een andere Willis film) niet veel beter klinken) draait rond computers: de badguys zijn hackers, de ontsteking programmeurs, het doelwit een databank, etc. Dat is een wereld die McClane niet kent, maar waar hij zich op karakter doorheen bluft: de technische kant is niet belangrijk, McClane doet gewoon wat hij moet doen. En wat McClane precies moet doen is zo badass mogelijk zijn terwijl hij zorgt dat uiteindelijk alles weer goedkomt; dat is precies waarom dit een waardige Die Hard is. De serie is nu eenmaal afhankelijk van het personage; het script voor nummer 4 was origineel niet eens bedoeld als een Die Hard script, maar werk McClane erin en zie: je hebt een verhaal dat perfect werkt door de cultuurclash tussen de moderne wereld en de klassieke agent die niet mee ontwikkeld is. Een beetje standaard misschien, maar het loopt nu eenmaal als klokwerk.Het is in feite vergelijkbaar met Indiana Jones and the Kingdom of the Crystal Skull. We krijgen dezelfde personages als vroeger in vergelijkbare situaties, maar we leven nu eenmaal niet meer in de 80's of 90's. Maar ook inhoudelijk zijn er wel duidelijke verschillen met de eerste drie films. Zo duurt het hele verhaal deze keer enkele dagen, waar in de originele films alles binnen de 24 uur opgelost was. Ook rent McClane nu door meerdere steden, waar de actie vroeger altijd grotendeels tot één locatie beperkt werd.
Het achtervolgen van busjes is nog iet of wat vergelijkbaar met de tweede helft van Die Hard: With a Vengeance, maar verder is de volledige opzet volledig anders dan de andere Die Hards. En dan is er nog de absolute shocker: de film werd gemaakt voor een PG 13-rating, wat betekent dat McClane niet meer mag vloeken. En hoewel de film op de uiteindelijke DVD-release een R-rating verdient valt zo'n commerciële beslissing alleen maar te beklagen. Yippee-ki-yay... Maar goed, zoals ik al zei is de essentie van de franchise in de vorm van John McClane wel terug en dan moet je al flink je best doen om er geen goede actiefilm rond te bouwen. En hoewel het type anders is is de actie constant indrukwekkend, over the top en compleet bevredigend. Voorbeeld: McClane haalt een helikopter neer met een politiewagen, omdat hij out of bullets zit. Of wat dacht u van een climax waar McClane in een vrachtwagen achtervolgd wordt door een straaljager? Het is net wat anders dan op je blote voeten terroristen neerschieten, maar op zijn eigen manier is het zeker even badass.Maar helaas, ik kan er niet omheen: Die Hard 4 mist een beetje de drive die de eerste drie films wel hadden. Het constant beklemmende gevoel (als McClane iets verkeerd doet sterven er een hoop onschuldige mensen) dat er in de eerste drie wel zit is hier afwezig, aangezien alles draait rond anarchie en economie, maar er nooit mensenlevens op het spel staan (behalve dan McClane's dochter, het blijft immers Die Hard). Dat valt een beetje op de kap van regisseur Len Wiseman (van de niet-zo-fantastische Underworld
franchise), die vooral naar het einde toe zijn film niet echt meer in de hand heeft. De natuurlijke opbouw wordt tegengewerkt en het eindpunt wordt erg artificieel gebracht: natuurlijk is alles weer in orde, maar voor hetzelfde geld was alles een half uur eerder al opgelost. Maar het is hem vergeven omdat hij de actiescènes wel sterk opbouwt en strak in beeld brengt, wat na Underworld al een opluchting is (al had hij zijn kleurfilters thuis mogen laten). In ieder geval is Live Free or Die Hard een goede sequel en een sterke actiefilm. Dat het niet even goed is als het origineel is niet meer dan logisch, maar het weet wel te overtuigen dat de bedoeling altijd was om een authentieke actiefilm te produceren, en je kan nu eenmaal nooit genoeg krijgen van John McClane.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten