5 mei 2010
Kick-Ass (2010)
Superhelden zitten een beetje in een dipje; het genre is een enorme melkkoe geworden waar jaarlijks een tiental films uitkomen, en hoewel daar onvermijdelijk ook kwaliteit mee gepaard gaat is dat niet precies het probleem waar ik op doel. Neem bijvoorbeeld The Dark Knight: een bijzonder sterke film en ongetwijfeld het sterkste dat de wereld van Marvel en DC Comics tot heden te bieden heeft, maar het is allemaal zo donker en serieus. 'In den ouden tijd' draaiden superhelden nog rond badguys vangen, coole actie en bovenal veel fun. Kick-Ass weet de superheldenfilm terug te brengen naar deze essentie, en vergis u vooral niet: dit is allerminst een stap terug.Dave is een doodnormale jongen: niet hip genoeg om bevriend te zijn met de cool kids, niet geeky genoeg om als sociaal gehandicapte nerd gezien te worden. Dave is een typische Peter Parker, gespeeld door Aaron Johnson (wie?) die zijn tijd voornamelijk vult met strips en indrukwekkend frequent masturberen. Wanneer hij een superheld wil worden bestelt hij een kostuum op eBay en begint hij zichzelf te trainen. Een soort superkrachten verkrijgt hij na zijn tegenvallende eerste missie in de vorm van een hoop metaal in zijn beenderen (niet zoals Wolverine) en kapotte zenuwuiteinden, waardoor hij vooral flink wat klappen kan incasseren. Bij elk succes
wordt hij stevig afgerost, maar het bezorgt hem wel wat aanzien van de man in de straat. Buiten zijn dubbele identiteit komt hij in contact met Katie, een meisje dat hem aanspreekt door het plotse gerucht dat hij homo zou zijn. Om van haar gezelschap te kunnen blijven genieten speelt Dave het spelletje mee; toegegeven, dat hele idee heeft een erg hoog sitcom gehalte, maar hoe zou je zelf zijn moest iemand als Lyndsy Fonsesca (de dochter in het populaire How I Met your Mother en tevens meest dromerig knappe vrouw die je dit jaar in de cinema zal mogen bewonderen) je zo'n kans geven? Ja, het is vrij onnozel, maar op een toffe en luchtige manier. Later vormt Kick-Ass ook even een duo met Red Mist, gespeeld door Christopher Mintz-Plasse (de dorky McLovin' van Superbad), zoon van een drugsbaron die met verve gespeeld wordt door Mark Strong, die zich duidelijk amuseert met zijn archetypische slechterikkenrol.Deze verhaallijn zet het uitgangspunt van Kick-Ass neer: waarom heeft er in het dagelijkse leven niemand de ballen om in een spandex broekje te kruipen en eigenhandig kleine criminelen tegen te houden? Aangezien de film zelf al vroeg het antwoord voorziet in de vorm van een zwaar gewonde Kick-Ass is dat alvast zeker niet bedoeld als deconstructie van het genre. Maar ook van een parodie kunnen we niet echt spreken, het is gewoon een fris uitgangspunt wat niet al vijftien keer eerder werd uitgevoerd. Kick-Ass heeft nu eenmaal niets inhoudelijk te
zeggen: het is puur entertainment. Door deze opzet vinden we ruimte voor een ietwat rommelige, maar mooie romance voor de held die eens niet voor al te veel problemen zorgt, in tegenstelling tot de scharrels van Spider-Man, Batman, Superman, etc. etc. We zien een hoofdpersonage dat belangrijker is dan zijn alter-ego, een herkenbare digitale maatschappij (Youtube, Facebook, etc. etc.) en een "realistisch" zicht op de wereld van de superhelden. Dat is ongeveer de eerste helft van de film, waar je al blij bent dat de film geen gekostumeerde komedie is zoals de trailers en marketing doen geloven. Maar ergens halverwege de film springt de tweede verhaallijn recht: Kick-Ass beseft dat hij maar een poser is en trekt zich wat terug van het heldendom (en daarmee ook de film) om plaats te maken voor de twee andere personages; deze tillen de film niet alleen naar een hoger niveau, maar toveren het plot ook om tot een Kill Bill-achtig wraakverhaal.Hit-Girl en Big Daddy zijn ook gemaskerde helden, maar veel overtuigender en indrukwekkender dan Kick-Ass. Vooral Hit-Girl (Chloe Moretz) zal voor veel kijkers de film helemaal stelen: ze is een elfjarig meisje dat getrained werd in martial arts en omgang met allerhande wapens, die schurken zonder aarzeling een been afhakt en vloekt als een ketter (controverse in Amerika natuurlijk, maar geloof me: er is niets cooler dan een klein meisje dat een groep brede mannen aanspreekt met "Alright, you cunts"). Na Nathalie Portman in Léon en Jodie Foster in Taxi Driver zien we een jong meisje dat dingen doet waar ze gezien de
R-rating zelf niet naar mag kijken, dit is een duidelijk punt waarop de film zijn publiek verdeelt: jonge mensen vinden dit he-le-maal de shit en sluiten haar meteen in hun hart, terwijl de oudere generaties het moreel onacceptabel vinden (schoolvoorbeeld: de ooit zo geweldige Roger Ebert die geen bal van de film begrijpt). Maar zoals elke keer opnieuw is ook de controverse rond het geweld zwaar overroepen: Kick-Ass bevat zeer veel grafische expleciete actie tijdens de stijlvolle gevechten (de John Woo referentie past precies), maar het wordt nooit smakeloos. Je krijgt hier exact hetzelfde soort over-the-top vuur- en mesgevechten als in bijvoorbeeld Shoot em Up, aangevuld met een geweldige soundtrack waarop ondermeer The Prodigy en Ennio Morricone te vinden zijn. Het enige verschil is dat deze scènes uitgevoerd worden door het ruigste tienermeisje in de filmgeschiedenis.Maar iedereen die af en toe eens wat leest op deze blog kan al raden wie de film helemaal afmaakt; ik val onderhand flink in herhaling, maar Nicolas Cage is weer helemaal on fire en straalt gepaste absurditeit uit. Cage's Big Daddy is een parodie van de door Adam West geportretteerde Batman van de 60's: Cage toont een bijna onnatuurlijke rust, praat wanneer hij in kostuum is met dezelfde timing als Christopher Walken en hanteert een groovy vocabulaire, gevuld met woorden als "babydoll". En tussen het gelach door draagt hij
ook nog eens een emotionele scène en weet hij de band met Chloe Moretz voelbaar te maken. Cage is na eerder al Bad Lieutenant duidelijk terug op het goede spoor door films uit te kiezen waar zijn gekheid werkt, in plaats van - ik zeg maar iets - een motorrijder met een vlammende schedel tussen zijn schouders. En ookal voelt deze recensie aan als twee verschillende films past uiteindelijk alles netjes samen in misschien wel de meest plezierige superheldenfilm ooit gemaakt. Waar The Dark Knight bewees dat stripboeken als medium wel degelijk gewichtig materiaal kunnen bieden, doet Kick-Ass het tegenovergestelde voor stripboek - pardon, "graphic novels" - elitairen. Niet nadenken, gewoon genieten van de rit: Kick-Ass verdient een quotering van FUCK YEAH op 10.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Heb m net gezien, Fucking awesome _o_
BeantwoordenVerwijderenMoet 'm nog zien, maar na het lezen van dit artikel ben ik er alleen maar enthousiaster over geworden.
BeantwoordenVerwijderen