15 mei 2010
Date Night (2010)
In feite is de nieuwe film van Night at the Museum regisseur Shawn Levy niet meer dan amusant. Je kan er anderhalf uur naar kijken zonder je te vervelen, dat is het zowat. In vergelijking met veel romantische komedies waar je zin hebt om in de film te kruipen en het koppel een paar kletsen rond de oren te verkopen is dat al heel wat, maar er had effectief meer gezeten in Date Night. Het romantische deel overstijgt de platte genre-standaard nauwelijks en het komische deel kent slechts een handvol goede grappen. En daarmee is Date Night waarschijnlijk de beste 'romcom' die we dit jaar uit Hollywood mogen verwachten.Steve Carell en Tina Fey (twee van de meest succesvolle TV-komieken in Amerika, bekend van respectievelijk The Office en 30 Rock) zijn de Fosters: een normaal koppel van middelbare leeftijd wiens relatie flink in een sleur zit, voornamelijk door hun werk en kinderen. Wanneer een bevriend koppel scheidt om dezelfde reden willen de twee levenspartners terug wat vuur in hun relatie brengen. Ze gaan naar een chique restaurant waar ze de reservatie van de Tripplehorns inpikken:
een koppel dat ze niet kennen, maar gewoon niet is komen opdagen. Slechte zaak, want midden in hun diner worden ze door twee gangsters aangesproken: de Triplehorns bleken zich met louche zaakjes bezig te houden en de gangsters denken dat zij de Triplehorns zijn. Dat klinkt slap, dat is slap. Date Night verdwijnt al snel in de zee van vergelijkbare films: de Fosters ontmoeten de echte Triplehorns, leren waarom ze achtervolgd worden en lossen dat vervolgens op, dit alles terwijl ze op de hielen gezeten worden door twee handlangers van matige intelligentie. Min of meer op het niveau van een komedie waar tieners half Amerika moeten doorkruisen met een auto, of een film waar Rob Schneider verandert in iets dat niet grappig is. Schrijver Josh Klausner heeft zijn naam al staan op de scripts van The 4th Floor en Shrek the Third, en hoewel Date Night niet zo slecht is als deze twee beerputten van de moderne cinema kan je er toch aan ruiken dat ze op zijn minst in dezelfde straat wonen en bijtijds al eens bij elkaar op de koffie gaan.Want de grappen in het script van Date Night verhouden zich als de filmografie van Ridley Scott: voor elke geslaagde grap krijg je er een ongelofelijke misser én een kaalgeschoren Demi Moore bij. De casting van de nevenpersonages is degelijk, met Mark Wahlberg (in rasechte Marky Mark mode), Mila Kunis, Ray Liotta en een schitterende James Franco. Amusant om bezig te zien, maar nooit komt er een gevatte grap uit hun mond. Het zijn dan ook Steve Carell en Tina Fey die de humor moete
n redden en doorheen de film meermaals de moppen mogen improviseren. Het productieteam schaamt zich daar zelfs niet voor, want vermomd als bloopers zien we tijdens de credits Tina Fey en Steve Carell - tijdens verschillende takes van één shot - hun punchline telkens veranderen, waar de hele crew én filmzaal hartelijk om moeten lachen. Je weet dat je met een probleem zit wanneer je credits grappiger zijn dan het anderhalf uur dat er aan vooraf gaat. Zie het als een optreden van je favoriete muziekgroep, waar de zanger vals staat te zingen, de drummer geen maat kan houden, het geluid slecht geregeld wordt en er een twee meter grote papzak vlak voor je staat, maar waar je achteraf wel een gratis snickers krijgt. Het komisch duo wordt hier zodanig tegengewerkt door de verplichte grappen en het verhaal, dat het wat aanvoelt als de latere Leslie Nielsen films (al is dat een té zware belediging naar de film toe).Het grootste probleem is er echter een van toon. Dat romantiek en zogenaamde humor samengaan weten we, maar daar hoort geen actie of thriller bij te komen. Er is zo een moment waar de Fosters naar een donkere hut worden gebracht, de gangsters hebben hun pistool op hun gericht en er wordt effectief wat spanning opgebouwd. Ma Foster weet de gangsters neer te slaan en de twee rennen weg van het gevaar. Ze stappen een bootje
in dat heel traag gaat: dat is grappig. Maar dan komen de twee gangsters terug bij bewustzijn en wordt er in de richting van het koppel geschoten: daar is geen plaats meer voor humor. Hét absolute voorbeeld is echter een achtervolgingsequens naar het einde van de film toe: knap in beeld gebracht en goed uitgevoerd, maar dit is geen actiefilm. Shawn Levy lijkt maar wat te doen en nooit echt de controle over zijn film te bezitten. Dit is op elk moment de film van Tina Fey en Steve Carell, die net voldoende plezier en gegrinnik in de film kunnen duwen om niet te moeten spreken van een slechte film, maar het scheelt bijzonder weinig. Een aanrader voor wie meegesleurd wordt door zijn wederhelft en de keuze moet maken tussen Date Night of één van de romantische komedies waar Gerard Butler zich belachelijk maakt. Of kijk gewoon naar de credits, dat werkt ook.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik had het steken, mocht kiezen tussen romantische zever of dit.
BeantwoordenVerwijderenTuurlijk voor dit gekozen en viel best nog mee :)