26 februari 2010
De beste films van 2000-2009
We zijn ondertussen ondertussen al 2 maanden bezig aan het nieuwe decennium, maar door terugkerend uitstelgedrag heb ik mijn favorieten van het vorige decennium nog altijd niet gepost; het is immers altijd makkelijker om iets slechts dan iets goeds aan te duiden. Het is uiteindelijk een top 25 geworden, waar onvermijdelijk enkele zeer sterke films niet in geraakten. Favorieten zoals Munich, Lost in Translation, Thank You for Smoking, Frost/Nixon, In Bruges, Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Memento en nog veel meer vallen net buiten de boot: jammer maar helaas.
Nog meer dan zijn grootste successen Se7en en Fight Club is Zodiac een verhaalfilm. Jake Gyllenhaal en vooral Robert Downey Jr staan goed te acteren, maar vallen nooit echt op. David Fincher houdt zijn film perfect in bedwang, maar trekt nooit echt de aandacht op zijn regie. Zodiac zuigt je compleet op en overtuigt door het verhaal. Het vraagt je aandacht om de gigantische hoeveelheid gebeurtenissen en personages bij te houden zonder verward te raken, maar het is die inspanning absoluut waard.
Zoals je kan verwachten van Tim Burton is Big Fish een visueel festijn waarin je van de ene verbazing in de andere sukkelt. Maar in tegenstelling tot veel films waar Burton de regie op zich neemt is er in Big Fish veel meer te vinden dan dat. Een verzameling hartverwarmende verhalen, bijgestaan door een sterke cast en een onbeschrijfelijke charme maken dit een van de weinig oprecht aanvoelende Burton films.
De Bourne trilogie is een van de sterkste actieseries van het decennium. Achtervolgd door een schokkerige camera probeert Matt Damon zijn verleden te ontrafelen, erg simpel materiaal dat zich in andere handen tot een zeer standaard thrillertje had kunnen ontpoppen. Maar vooral onder de handen van Paul Greengrass - die twee zeldzame beter-dan-het-origineel sequels regisseerde - bleek er achter Bourne een adrenalinerush van formaat te zitten. Popcornfilm van het hoogste formaat.
In navolging op Flags of our Fathers toonde Letters from Iwo Jima dezelfde specifieke slag binnen de tweede WereldOorlog langs de kant van de Jappen. Flags of our Fathers stelde teleur en draaide vooral rond de titel "held" wanneer de oorlog eenmaal afgelopen is voor een soldaat. Letters from Iwo Jima toont een gelijkaardig moreel dilemma middenin de actie, wat veel intenser is en zorgt voor een zeer sterk geheel.
Een documentaire over het Nintendo-spel Donkey Kong, daar kan je nu eenmaal niet zo'n hoge verwachtingen bij hebben, maar toch toonde The King of Kong zich verrassend als een pracht van een documentaire. Een groot deel lijkt een mockumentary, maar binnen deze hilariteit voel je toch enorm mee met de sympathieke schoolmeester die langs alle kanten tegengewerkt wordt door een kwaadaardige sausmarchant. Uniek en betoverend.
Niet het vaak bejubelde Wall-E of de grootste Pixar-hit Finding Nemo in dit lijstje, maar wel Ratatouille. Samen met Toy Story de enige Pixar-film die dezelfde onbeschrijfbare factor heeft die Disney vroeger steevast in haar animatiefilms wist te brengen. Kleurrijke personages, prachtig geanimeerde steden en gerechten en vooral hartverwarmend.
Voor veel mensen kwam het achteraf als een schok, maar de band Anvil bestaat wel degelijk. Hun verhaal is echter zo ongelofelijk dat je het die mensen niet kwalijk kan nemen, want de vergelijking met This is Spinal Tap! is nooit ver weg. Deze speciale Canadezen vinden echter een perfecte balans tussen humor en medeleven, wat volledig de verdienste van Sasha Gervasi is die - als fan van de groep - zich nooit laat verleiden tot het smakeloos uit de context rukken van bepaalde gebeurtenissen of dergelijke trucjes.
Tussen de Spy Kids films door nam Robert Rodriguez de tijd om nog eens echt zijn best te doen. Sin City is mogelijk de beste rechtstreekse stripboekverfilming ooit en blijft tot op vandaag uniek in stijl. De sterke monochrome beelden die soms gebroken worden zorgen voor een prachtige look, soms is er nauwelijks verschil te merken met de stripboeken. Voeg daar een handvol interessante verhalen en personages bij, gespeeld door een overtuigende all-star cast en je hebt een instant klassieker.
In een bijzonder stijlvolle remake zien we een van de weinige overtuigende westerns van het decennium. De actie is intens, de dialogen zijn interessant en Russell Crowe en Christian Bale staan enorm goed te acteren. Dat dat allemaal eindigt in een grootse shootout en een lastig te vatten einde (waar wel enigszins logica achter schuilt) is voor sommigen lastig te vatten, maar zo hoort een oldschool western nu eenmaal te eindigen.
Alejandro Gonzales Innaritu heeft in zijn debuutdecennium drie knappe films geleverd, maar het is vooral zijn eerste film die het meeste indruk maakt. Al lijkt dat in theorie lastig te vatten: Amores Perros is nog zwaarder dan zijn sequels, maar steekt hij knapper in elkaar. De sterke verhalen tonen alle drie een eigen soort persoonlijk drama en worden knap samengebracht in wat zonder twijfel de meest deprimerende film van de voorbije tien jaar is.
Deze blik binnen de Braziliaanse misdaad doet bij momenten denken aan een Zuiderse versie van Goodfellas, maar dan vooral qua thematiek. Cidade de Deus is één van de visueel meest geïnspireerde films van het decennium: Fernando Meirelles gaat bijzonder creatief te werk en geeft zijn film pakken energie. Daarbij een meesterlijke cast vol onbekende, maar sterk overtuigende Brazilianen en aangrijpende beelden maakt van Cidade de Deus een ontegensprekelijk meesterwerk.
Grotendeels zonder een echt plot weet Where the Wild Things are toch enorm aangrijpbaar te zijn. Spike Jonze geeft met deze adaptatie van het kinderboek geen avonturenfilm of een amusant verhaal, maar een film over de kindertijd. Als je écht van deze film wil genieten zal je moeten terugdenken aan je verleden en veel dingen in deze film herkennen, als je dat niet doet kom je niet veel verder dan de prachtige Wild Things en soundtrack. Maar als je wel zo ver komt word je beloond met een wondermooie ervaring.
Hayao Miyazaki heeft met Howl's Moving Castle (een goede film met een zwak einde) en Ponyo (een mooie film zonder veel inhoud) twee goede, maar beperkte animatiefilms afgeleverd binnen de 00'. Voor deze twee projecten had hij echter Spirited Away, een film die de positieve punten van al zijn andere werk samenbrachten in één film: een prachtige visuele stijl, kleurrijke en diverse personages en een hart alsof je naar een oude Disney film zit te kijken.
In theorie is Oldboy niet meer dan een wraakverhaal met een hoek af. In de praktijk is dit echter een visueel festijn waar de creativiteit van af druipt. Tientallen memorabele shots, die typische Aziatische gekte en enkele flinke twists maken dit de beste film die de grote Koreaanse opstanding binnen de cinema heeft voortgebracht.
Aan de oppervlakte is Y tu mamá también een roadtrip-film met oversekste tieners en een vrouw die ze niet allemaal op een rijtje heeft. Maar onder die oppervlakte zitten nog zoveel lagen dat het bijna niet meer bij te houden is. Alfonso Cuarón heeft wat te zeggen over allerlei onderwerpen, van Mexico als land tot het leven in zijn geheel en maar weinig films voelen zo oprecht aan als deze. Speciaal, maar onvergetelijk.-Days-of-Summer.png)
Met een betoverende Zooey Deschanel en Joseph Gordon-Levitt in de hoofdrol, een hipper dan hippe soundtrack, een creatieve regisseur, een aparte vertelstijl, emotionele klappen én geslaagde grappen is (500) Days of Summer een van de weinige romantische komedies die ècht de moeite is geweest in de 00's. Een romcom waar Sandra Bullock of Hugh Grant niets te zoeken hebben.
Wanneer je de Spaanse burgeroorlog en een bijzonder wrede kapitein langs een betoverende sprookjeswereld kan leggen zonder dat het geforceerd aanvoelt weet je dat je iets goeds doet. De creativiteit spat van het scherm in de fantasiescènes, maar de film wordt volledig gebouwd op basis van de gruwelijkheden en het drama in de echte wereld. Dusver is dit Guillermo del Toro's meesterwerk en hij mag flink zijn best gaan doen om dit nog te overtreffen.
Eigenlijk is er weinig speciaals te zien in Once. De visuele stijl is erg minimalistisch en het plot is zo basic dat het in principe onmogelijk lijkt om er een volledige film rond te bouwen. Maar toch, ergens tussen de prachtige muziek en de interactie tussen Glen Hansard en Markéta Irglová weet Once je te grijpen en je helemaal te laten opgaan in het leven van deze twee muzikanten. Once heeft iets, het is alleen lastig uit te leggen wat dat precies is.
The Visitor bevindt zich in datzelfde straatje als Once. Richard Jenkins als verbitterde man die wat plezier in zijn leven vindt is op papier niet geweldig, maar de film weet je aan te grijpen met zijn groot hart. Het is net als Once een simpele film die je toch op een manier emotioneel weet op te zuigen en je compassie bijna afdwingt.
Het was niet het beste decennium voor de Coens: de enkele pareltjes waren natuurlijk weer aanwezig, maar er zat ook flink wat afval tussen (het is eigenlijk niet te vatten dat The Ladykillers van de hand van Ethan en Joel is), maar met deze oscarwinnaar zetten ze dat terug recht. Een immens spannende thriller die alle conventies van het genre links laat liggen en je steeds weer verrast. En met een bizar spannende actiescène tonen ze ook nog eens hun veelzijdigheid.
Dat Scorsese zijn lifetime achievement oscar aan Mou Gaan Dou (Infernal Affairs) te danken heeft is geen toeval. Oscarwinnaar The Departed heeft zijn sterkste scènes rechtstreeks uit het origineel genomen, maar de locatie veranderd. In principe heeft Mou Gaan Dou daarmee de oscar voor beste film gewonnen, en zelfs als je het zo bekijkt is dat nog een volledig terechte overwinning ook. Dit is een ijzersterke thriller die heel knap in elkaar steekt en is een triomf binnen het genre.
De Duitse cinema heeft zichzelf sterk getoond dit decennium. Belangrijk bij de Duitsers is dat ze steeds binnen hun eigen geschiedenis reiken voor inspiratie: Das Leben der Anderen toont een voor veel mensen vreemde geschiedenis (het is voor een keer eens geen Hitler), en juist daardoor heeft de film zo'n impact. Schokkend op zijn eigen manier en enorm interessant. Vul zo'n achtergrond aan met sterke personages en een mooie verhaallijn en je hebt een winner van formaat.
Paul Thomas Andersons There Will be Blood is een triomf op elk mogelijk vlak. Het verhaal van oliebaron Daniel Plainview is een zeer knappe en overtuigende karakterstudie van een schurk van epische proporties. Anderson zelf schittert vooral door de visuele flair van de film (prachtige cinematografie en wondermooi camerawerk) en Daniel Day-Lewis leidt met een onvoorstelbaar goede prestatie een collectief sterke cast. Misschien wat traag voor veel mensen, maar dit is zonder twijfel een groots meesterwerk.
Met een hype en fanbase als The Dark Knight krijg je sowieso veel tegenstand. Maar ondanks de torenhoge verwachtingen bleek Christopher Nolan de beste stripboekadaptatie tot op heden op het beeld te toveren. Realistisch gebracht, gedreven door personages, een plot om u tegen te zeggen en dan natuurlijk die prachtige Joker van Heath Ledger die niet genoeg in de verf kan worden gezet. Door fanboys soms wat overdreven en vaak gewaardeerd voor de verkeerde dingen, maar The Dark Knight is een briljant stukje cinema.
Alfonso Cuarón stond al eerder op nummer 11 met Y tu mamá también, maar het Mexicaanse genie heeft zich hierna nog flink overtroffen met Children of Men: een uniek en grimmig toekomstbeeld met een prachtig achtergrondverhaal dat nooit wordt uitgelegd (wat veel mensen tegen de borst stoot), waarin er een klein lichtpuntje aan hoop te vinden is. Met als hoogtepunt de fantastische wereld en enkele van de beste gechoreografeerde actiescènes aller tijden is Children of Men een perfecte film waar niets mis mee is. En hoewel er heel veel mensen het daar niet mee eens zijn, is het daarmee zonder twijfel mijn favoriete film van het decennium.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mooie lijst :) Heb er alleen maar 11 van gezien :p Maar op de twee documentaires en The Visitor na zijn het allemaal films waar ik (mede door eerdere verwijzingen op NDomain) al een tijdje rekening mee houd. Een aantal van mijn favoriete films staan ook in 't lijstje, maar vanzelfsprekend missen er ook.
BeantwoordenVerwijderenBrokeback Mountain is voor mij nog zo'n noemenswaardige film. Vond hem echt prachtig. Requiem for a Dream raakte me hard. Verder nog van die films waar meningen wat meer over verdeeld zijn zoals Être et avoir, L'auberge espagnole en Gran Torino.
Ik heb nog veel meer goede films gezien, maar geen van die maakten zo'n uitzonderlijke indruk als bovengenoemde, en Big Fish, Sin City en Cidade de Deus die ook in jouw lijst staan.
Mooie lijst inderdaad. Grootste gedeelte heb ik allemaal gezien.
BeantwoordenVerwijderenMooi lijstje, echt waar, maar toch een aantal onterechte top 25's
BeantwoordenVerwijderenzodiac?, where the wild things are?
mijn top 10: 1) The Wrestler
2) No Country for old men
3) Cidade De deus
4) A Serious Man
5)There Will be Blood
6)Inglourious Basterds
7) Kill Bill
8) Oldboy
9) Sin City
10) Requiem for a dream/ Memento
Brokeback Mountain mag er ook nog bij
BeantwoordenVerwijderenen superbad, ghostwriter, the dark knight en into wild ook nog
BeantwoordenVerwijderenDark Knight staat er in, Ghost Writer is van 2010, Superbad hoort hier absoluut niet in thuis en de rest is er uit geknipt geweest.
BeantwoordenVerwijderen