18 januari 2010
Amores Perros (2000)
Een jongeman treedt binnen in de duistere onderwereld van Mexicaanse hondengevechten om geld bijeen te sparen en te vertrekken met de vrouw van zijn dromen: zijn broers vrouw. Een succesvolle redacteur verlaat zijn vrouw en kinderen om samen met een topmodel te gaan wonen, maar hun relatie verloopt moeizaam wanneer zijn vriendin gehavend uit een auto-ongeval komt. De situatie escaleert volledig wanneer hun hond ergens onder de vloer vast komt te zitten. Een ex-revolutionair - wiens dochter niet eens weet dat hij bestaat - leeft als huurmoordenaar op straat, met als enige 'kennissen' de honden waar hij voor zorgt. Drie verhalen, zeer veel drama en een heleboel honden: dat is Amores Perros.
De titel vertaalt zich naar "life's a bitch", oftewel: "het leven is kut", en dat is niet gelogen. In Amores Perros toont Alejandro Gonzales Innaritu hetzelfde deprimerende wereldbeeld dat hij in al zijn films vooropstelt. Wie bekend is met de man zijn later werk (21 Grams en Babel, oftewel Innaritu's trilogie over de dood) weet min of meer wat te verwachten:
geen enkel personage krijgt ooit maar een strohalm toegeworpen en hoe slecht de situatie er ook uitziet: het kan en zal nog erger worden. Dit maakt van Amores Perros een zware ervaring, want na ruim tweeënhalf uur toe te kijken naar de verschillende lijdenswegen zullen er maar weinig kijkers zijn die van enig optimisme blijk zullen geven. Neem daar nog eens de rauwe visuele stijl en de grafische - doch smaakvol gemonteerde - hondengevechten bij (het is geen toeval dat de film ons voor één keer aan het begin vermeldt dat er geen dieren gekwetst werden) en je zit na afloop zeker en vast met een flinke baksteen in je maag. Dat is dan ook het absolute minimum waar Innaritu voor gaat.Een film met dat effect kan alleen maar werken indien de regie nergens hapert, en het mag gezegd: de echte uitblinker hier is Innaritu zelf. Net als zoveel van zijn generatiegenoten is de invloed van Pulp Fiction erg voelbaar, maar in tegenstelling tot de vele
regisseurs die sindsdien Tarantino's structuur probeerden te kopiëren is Innaritu een van de weinigen die niet moet onderdoen voor het origineel. Hij paced elk verhaal op zijn eigen manier, schept steeds duidelijkheid en geeft elke keer net iets meer energie aan de centrale gebeurtenis tussen de verhalen; een werkelijke tour de force, en dat voor een debutant. Innaritu begeleidt hier een sterke, Mexicaanse ensemble cast waarvan vooral Gael García Bernal is doorgebroken (later nog terug te zien in ondermeer Y tu mamá también, Babel en Blindness) en Emilio Echevarría de show mag stelen. Die laatste speelt dan ook de enige voor wie het lot blijkbaar een greintje sympathie heeft, wat ervoor zorgt dat het gitzwarte verhaal toch nog beschikt over een lichtpuntje, hoe miniscuul het dan ook is.9.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Mooie film inderdaad =)
BeantwoordenVerwijderen21 Grams vond ik ook erg goed, Babel viel me dan weer tegen.