17 januari 2010
(500) Days of Summer (2009)
Als er één genre is waar je tegenwoordig niet van kan verwachten dat je van je sokken wordt geblazen is het toch wel de romantische komedie. De basis geworden voor domme cinema en allergisch aan originaliteit, een genre waarin 99% te vermijden is. Maar het is juist dat één procentje waarin een absoluut briljante film als (500) Days of Summer in verschijnt dat – ironisch genoeg – bol staat van de originaliteit.
Debutant Marc Webb weet elk cliché te ontwijken (goed, het einde is misschien de uitzondering) wat zeker in dit genre niet evident is. De non-lineaire verhaalstructuur (er wordt voortdurend doorheen de tijd (en daarbij ook emoties) gesprongen) werkt perfect en i
s nooit verwarrend wat zorgt voor een unieke ervaring. Je krijgt eigenlijk een liefdesverhaal te zien waarbij het niet-zo-leuke einde meteen vermeld wordt, waar plaats is voor geluk en voor verdriet met hier en daar ook nog eens een leuke anekdote er tussen gestoken. Een heerlijk volle film die geen tijd verspilt maar toch rustig aanvoelt; een weergaloze pacing. Al helpt de oprechtheid van de film wel, want het verhaal voelt altijd ècht aan, wat al een gigantische breuk met het verschrikkelijke genre oplevert.Net als de originaliteit binnen de film. Het ultieme voorbeeld is wanneer Tom wordt uitgenodigd door Summer; je ziet een splitscreen met zijn verwachtingen en de
realiteit, een absoluut briljante manier om – zonder woorden – Toms teleurstelling te tonen en als kijker te begrijpen. Zo zit er in elke scène wel iets unieks, wat zeer aanstekelijk werkt. Maar ook het script (wederom van de hand van 2 debutanten) voelt op elk moment uniek aan. Het IKEA-bezoek is iets dat je nooit zal zien in een Sandra Bullock-film, maar is zoveel krachtiger en duidelijker dan eender welk genrecliché.
Maar het zijn de 2 acteurs die het plaatje helemaal afmaken. Zooey Deschanel is de lichtjes excentrieke droomvrouw die uiteindelijk toch ongrijpbaar is en Joseph Gordon-Levitt is zoals altijd goed al
s het emotionele middelpunt van de film en weet steevast de perfecte noot te raken. De twee op zichzelf zijn goed, maar het is de interactie tussen het duo dat de film helemaal afmaakt. Er zijn maar weinig films die me zo raken en onder de huid kunnen dringen om daar vervolgens enkele dagen tot weken te blijven sluimeren; Once was die film vorig jaar, (500) Days of Summer is die film dit jaar. Niet te missen.10.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Moet ik nog steeds zien, maar staat zeker aan de top van mijn 'to see list'...
BeantwoordenVerwijderen