24 januari 2010

Children of Men (2006)

Wanneer baby Diego wordt vermoord is de wereld in schok. Diego was immers de jongste persoon ter wereld en werd een icoon, ondanks zijn arrogantie die hem na achttien jaar het leven kostte. Achttien jaar? Jawel, want de wereld is flink naar de kloten: de mensheid kan al gedurende achttien jaar geen kinderen meer verwekken. Waarom? Dat is niet belangrijk, Alfonso Cuarón kiest ervoor om het achtergrondverhaal te laten voor wat het is: dit is een verhaal over de breking van de situatie, niet de oorsprong. Daarmee is Children of Men niet het meest hapklare toekomstbeeld (de oorzaak voor de grimmige wereld wordt nooit gegeven), maar eerder een verhaal dat zich afspeelt binnen een fictieve toekomst waar de situatie nu eenmaal is zoals ze is.

Deze situatie doet zich voor in de nabije toekomst van 2027. Terwijl vrouwen stuk voor stuk niet langer in staat zijn om kinderen te produceren en mannen zinloos met hun dwarsfluit staan te draaien is de wereld vervallen in anarchie en chaos. Binnen de politiestaat die Engeland is geworden probeert men de constante migrantenstroom tegen te gaan (door ze als beesten op te sluiten) terwijl er daardoor weer terreurgroepen ontstaan die zich tegen de enige overgebleven beschaving gekeerd heeft. In het midden van deze vervallen maatschappij staat Theo: een pseudo-depressieve eenzaat die op de rand staat van het alcoholisme balanceert sinds zijn zoontje gestorven is (aan een griepepidemie in 2008, wat u vast wel bekend in de oren klinkt). Wanneer hij Julian, een activiste en de moeder van zijn gestorven zoon, tegenkomt krijgt hij een levensbelangrijke missie opgedrongen: een zwangere migrant veilig naar een humanitaire organisatie smokkelen.

Elke scène in Children of Men draait rond Theo, gespeeld door Clive Owen die weer geweldig staat te acteren. De melancholie rond het personage is bijna tastbaar en als onconventionele actieheld straalt hij steevast een natuurlijk charisma uit, zelfs wanneer hij op sletsen rondloopt. De verdere casting is perfect met Michael Caine (die zich duidelijk staat te amuseren), Julianne Moore met flair en een aantal karakteracteurs. Het is echter Alfonso Cuarón die de show volledig steelt. Net als in Y tu mamá también houdt Cuarón het realisme centraal en worden er in weinig scènes verschillende shots gemonteerd. Waar dit in Y tu mamá también al voor vuurwerk zorgde tussen de personages, wordt de stijl hier ook gebruikt voor de grootse actiescènes. Vuurgevechten en achtervolgingen worden allemaal in één take opgenomen (met als absolute hoogtepunt de ruim tien minuten durende finale) en zijn een verbluffend stuk cinema. De absolute perfectie in de choreografie is overweldigend en zorgt voor enkele van de meest intense actiescènes ooit op film vastgelegd.

Children of Men is een uitzonderlijk stukje cinema dat alle elementen perfect weet te combineren. De maatschappelijke kritiek is duidelijk aanwezig, maar weet nooit de bovenhand te krijgen: de focus blijft gedurende de hele film op de personages en hun doel liggen, wat al een flinke verdienste is als je naar de concurrentie kijkt. Maar daarnaast werkt de film ook als een spectaculaire actiethriller met een intelligent script; niet alle informatie wordt per sé letterlijk gezegd, maar Cuarón durft het ook aan om om belangrijke informatie te vertellen aan de hand van een ludieke grap of zelfs achtergrondbeelden. Dit alles wordt verpakt in een net-niet-apocalyptische wereld die er fantastisch uitziet (Cuarón werkt wederom samen met cinematograaf Emmanuel Lubezki) ondersteund door prachtige acteerprestaties en een geweldige soundtrack. Children of Men is één van de grote prestaties van de moderne cinema en een prent die op elk vlak een absolute voltreffer is.

10.0
Blogger: Cedric op 12:26
Regisseur:

3 opmerkingen:

Abonneren op: Reacties posten (Atom)