18 januari 2010
House of Flying Daggers (2004)
In wezen is House of Flying Daggers een kettingreactie van visueel overweldigende set pieces. We krijgen confrontaties tussen ninja's te zien in open landschappen en gesloten bossen, in de zon en in de sneeuw, hoog en laag en elke andere variant die je daarop kan bedenken. Regisseur Zhang Yimou houdt dit elke keer fris en zorgt ervoor dat wanneer de strijd losbarst het nooit als een herhaling aanvoelt; er is voldoende te beleven in elke strijd. Dat deze sequensen ook nog eens aan elkaar hangen door een plot en personages kan je eigenlijk meteen al vergeten.
En je zal het ook vergeten: het verhaal van House of Flying Daggers is niet meer dan een klassieke liefdesverhouding. Persoon X is verliefd op persoon Y, maar ze behoren tot twee groepen die tegenover elkaar staan, en persoon Z komt zich er ook nog wat mee moeien. N
iet veel meer dan een variant op Romeo & Julia, dus. Maar in tegenstelling tot vele actiefilms (of het nu martial arts is of niet) neemt het daardoor niet te veel hooi op de vork. Waar veel moderne actiefilms zichzelf overschatten door een groots verhaal (inclusief plottwists) te vertellen verliezen ze de essentie uit het oog of voelen ze veel te afstandelijk aan. House of Flying Daggers houdt het simpel en zorgt ervoor dat het verhaal zich rustig kan ontplooien en dat je als kijker wat emotionele voeling hebt met de personages: hoe minimaal die ook is, de band is tenminste aanwezig. Hoogstaand is het allemaal niet, maar het zorgt wel dat de emotionele finale voor een keer eens niet plat op zijn gat valt.Maar goed, dat is niet zozeer een pluspunt als het ontbreken van een vaak voorkomend minpunt. Uiteindelijk heeft een film als deze spektakel nodig om zich te manifesteren als een sterke genrefilm, en daarin zal je als kijker zeker niet teleurgesteld zijn. Wanneer aan het begin een soort tromme
l-en-mouwen spel wordt gespeeld (je begrijpt het wanneer je het ziet) geraak je helemaal in een trance door de opvolging van shots en de muziek. Dat deze trance naadloos aansluit op een knap gechoreografeerde vechtscène zegt veel over de regie van Zhang Yimou. Maar het absolute hoogtepunt komt er wanneer meerdere tegenstanders het tegen de held opnemen in een bamboebos: vliegend van de ene bamboestok naar de ander. Waar dit misschien gelijkend klinkt aan de scène in de boomtoppen van Crouching Tiger, Hidden Dragon wordt het hier veel intenser opgezet waardoor de vechtscènes geen moment te lang aanvoelen. En voor een film die volledig draait rond de kunst van martial arts is dat een flink pluspunt.8.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten