17 januari 2010
Ratatouille (2007)
Pixar is een vreemd iets. Aan een zeer hoog tempo produceren ze steevast pareltjes van een onmiskenbare kwaliteit, maar toch mist het iets. Waar ik een groot liefhebber ben van een groot deel aan Disney-klassiekers (Aladdin, Lion King, Beauty & the Beast, ... de lijst gaat nog even door) heb ik nooit eenzelfde gevoel voor affectie gehad bij de Pixar-producten. Lange tijd schreef ik dit af aan nostalgische gevoelens, maar Ratatouille toont aan dat het eerder een ondefiniëerbare factor is die Pixar simpelweg (nog) niet altijd in zijn films weet te leggen. Zo vind ik het jammer dat Wall-E mij zeer weinig doet; alhoewel de eerste helft onmiskenbaar sterk is, is dit niet voldoende om mij een speciaal gevoel te geven. Dit verhaal gaat op voor de meeste Pixar films, maar Ratatouille is de eerste uitzondering (en wordt sinds kort ook door Up aangevuld).
Waarom dit zo is kan ik niet beschrijven. Het is een emotionele reactie die bij eerdere Pixars ontbreekt maar wel cruciaal is om de ervaring compleet te maken. Eén van de overeenkomsten tussen Ratatouille en het oudere Disney werk is Remy. In Remy krijgen we een klassiek
e animatieheld: een schattig-uitziend dier met antropomorfe kenmerken en een niet alledaagse karakteristiek. Dit is een blauwdruk waar Pixar meestal van afstapt, waardoor Remy de kokende rat beter past tussen de boogschietende vossen, onderzoekende muizen en vliegende olifanten die de Disney-catalogus rijk is. Maar verder is Ratatouille niet anders dan het oudere Pixar werk, het plot is bijvoorbeeld weer in één zin uit te leggen: Remy wil zijn droom vervullen en vindt daarmee een kompaan die hem helpt. Natuurlijk zijn er wat hobbels tijdens de weg naar het happy ending, maar grootse epiek is dit allerminst (niet dat iemand dat ook maar durft verwachten).Eén van de belangrijkste redenen waarom Ratatouille echt werkt is waarschijnlijk Brad Bird. Na het grote succes dat hij behaalde metThe Incredibles besloot Pixar hem er terug bij te halen. Bird, die vooral vertoeft
in de schaduw van Andrew Stanton, de man die de grootste Pixar-successen op zijn naam heeft staan (Finding Nemo en Wall-E), toont zich hier voor de tweede maal als de beste regisseur ten huize Pixar. Bird weet het verhaal van Remy perfect op te bouwen aan een aangenaam tempo terwijl hij zijn publiek de tijd gunt om te genieten van de visuele pracht die Pixar weer neer heeft gezet. Want laat ik dat nog even vermelden: de film ziet er weer absoluut subliem uit. De vormgeving van Parijs is prachtig en alles binnen de film geniet van een grote graad aan detail. En ook wel zo belangrijk in een film als Ratatouille: van het afgebeelde eten krijg je het water in de mond.9.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Brad Bird ís dan ook de beste regisseur die ze bij Pixar in huis hebben. Zijn "The Iron Giant" is één van de weinige non-Disney films die naast enkele gerespecteerde Classics kan staan. Ook de allerbeste Simpsons-afleveringen (niet eens vermeld op IMDB) werden onder zijn wakend oog gemaakt.
BeantwoordenVerwijderenMet "The Incredibles" bewees hij dat een animatiefilm écht geregisseerd kan worden, zoals een live-action film. Een meester op dat vlak, het is zelfs een beetje jammer dat z'n volgende project (vermoedelijk) geen animatiefilm is.
Persoonlijk vind ik The Incredibles nog steeds de beste Pixar film, maar Up kan daar wel eens bij in de buurt komen. Ratatouille vond ik dan, vreemd genoeg, weer een van de mindere Pixar films. Nog steeds leuk, maar had in mijn ogen niet dat speciale wat The Incredibles bijvoorbeeld wel had.
BeantwoordenVerwijderenFinding Nemo heb ik ook nooit heel geweldig gevonden overigens.
Ik denk dat ik The Incredibles ook de beste Pixar vind. Hoewel Finding Nemo ook erg sterk was.
BeantwoordenVerwijderenIk snap dat gevoel van 'ik mis wat' wel, zo'n gevoel heb ik zelf ook - maar ik heb het allang opgegeven om Pixar met de oldschool Disney te vergelijken.
Ratatouille beviel me trouwens wel goed, zeer vermakelijk maar voor mij geen topper.