3 februari 2010
The Princess and the Frog (2009)
Iedereen die van eind jaren '80 en begin jaren '90 afstamt zal zichzelf nu en dan al eens betrappen op commentaar met een hoog oude-lul-gehalte wanneer het gespreksonderwerp animatiefilms betreft. Deze generatie groeide op met de Disney renaissance waar klassiekers als Aladdin, Beauty and the Beast en The Lion King uit voortkwamen, geen wonder dus dat wij neerkijken op de jongeren die het met de bijna gênante hedendaagse kinderprogramma's moeten stellen. Sinds het misbaksel dat Home on the Range is leek de traditionele Disney animatiefilm dood en begraven, zeker omdat John Lasseter met Toy Story de digitale animatiefilm lanceerde en daarmee een basis legde die ruim tien jaar lang gevolgd zou worden. Maar kijk, in 2006 kwam diezelfde John Lasseter aan het hoofd van Disney en hij gaf meteen de opdracht om terug met de ouderwetse technieken aan de slag te gaan. En of we tevreden zijn!Handgetekende animatie, de term draagt tegenwoordig een nostalgische klank met zich mee. Het doet gelijk denken aan een periode waarin de speeltijd en dinokoeken nog centraal stonden, lang vervlogen tijden waar je van tijd tot tijd nog eens met een brede glimlach aan terugdenkt. Onterecht natuurlijk, want met The Princess and the
Frog toont Disney dat ze ze wel degelijk nog altijd kunnen maken zoals ze het vroeger deden. En het mag gezegd: het doet deugd om het uiteindelijke resultaat te kunnen bezichtigen. Het warme kleurenpalet, de wonderlijke achtergronden en gezellige personages zijn allemaal even betoverend als vanouds en - hoe goed Pixar ook zijn best doet - hebben een bepaalde charme die met CGI gewoon (nog?) niet mogelijk is gebleken. Vergeet The Emperor's New Groove, Lilo & Stitch en Brother Bear, films die - los van hun kwaliteiten - niet vergeleken kunnen worden met de 90's klassiekers, The Princess and the Frog kan wel degelijk naast The Little Mermaid geplaatst worden zonder belachelijk aan te voelen.Al is dit wel degelijk meer dan gewoon een poging tot het kopiëren van die oude successen. Het verhaal speelt zich af in het New Orleans van 1920 en zorgt voor een verfrissend likje verf over de standaard Disney-werelden zonder er te ver van af te wijken: in plaats van donkere wouden krijgen we een duister moeras, geen plaatselijke boeren maar sympathieke jazzmuzikanten en het grootse bal maakt deze keer
plaats voor de Mardi Gras parade. De keuze van New Orleans gaat gepaard met een heerlijke score van Randy Newman (die regelmatig met Pixar samenwerkt) die met de swingende jazz de film constant aan energie voorziet. De personages zijn op eenzelfde manier aangepast, zo is het hoofdpersonage Tiana geen prinses maar een hardwerkende serveuse en is haar antagonist de prins van platzakistan. Dr.Facilier is met sprekend gemak de beste Disney schurk in lange tijd die met voodoopraktijken en intimiderende schaduwen nog eens wat echte dreiging uitstraalt. En zelfs de comic relief sidekicks weten terug met enige regelmaat geslaagde grappen te vertellen; voor Louis de trompetspelende alligator ligt dat voor de hand, maar dat Ray de hillbilly vuurvlieg (in theorie vreselijk stereotyperend) grappig en aandoenlijk blijkt te zijn is toch wel verrassend te noemen.Het zijn Ron Clements en John Musker die de traditionele animatie van Disney weeral lijken te redden. Deze tandem was ook al verantwoordelijk voor de heropstanding van Disney in de 90's en lijkt nu twintig jaar later hetzelfde nog eens losjes over te doen. The Princess and t
he Frog is een onderhoudend verhaal dat niet té veel probeert te zijn en zich aan een relatief hoog tempo ontplooit. Maar het belangrijkste is dat er terug ruimte is gebleken om binnen één Disney animatiefilm zowel geslaagde humor als droevige scènes te plaatsen, terwijl het totaalbeeld over de hele lijn hartverwarmend mooi is. We kunnen slechts hopen dat dit de voorbode is van een nieuwe generatie Disneypareltjes, want als er iets is waar de kinderen van vandaag ècht nood aan hebben zijn het wel wat èchte Disneyfilms, me dunkt.8.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Het grootste deel van de Disney renaissance heb ik nooit echt bewust meegemaakt eigenlijk. Ik kan me ook nooit herinneren welke van die films ik gezien heb en welke niet, volgens mij zijn het er vrij weinig. Ik kan me wél herinneren vanaf Mulan alle Disney films in de bioscoop gezien te hebben tot Treasure Planet (nog nooit gezien). En met die films heb ik me ook geweldig vermaakt :) Ze zijn idd niet helemaal te vergelijken met die echte renaissance films (die je niet gezien hoeft te hebben om ze allemaal te kennen, de verhalen komen zo vaak terug in vanalles en nog wat), de verhalen zijn van een andere soort enzo, alhoewel ik moet zeggen dat Brother Bear qua niveau wel in de buurt komt. Maar goed, ik vind het dus wel enigszins jammer dat ik de renaissance niet helemaal meegemaakt hebt, maar ik heb dan weer heel erg genoten van de reeks Disney films die daarna kwamen :) En de kiddos van nu missen helemaal niks met Pixar als Disney vervanger als je het mij vraagt. Maar ik ga the Princess and the Frog nog wel zien denk ik, maak ik misschien ook nog een beetje de renaissance mee ;)
BeantwoordenVerwijderenMaster Foot
Het is nu eerder de re-renaissance he (hopelijk toch) =p En ik heb het al vaker gezegd, maar ik vind Pixar overroepen. Ja, ze maken mooie films, maar ik vind ze echt niet van het niveau van bijvoorbeeld Aladdin ofzo. Alleen Ratatouille en Up vond ik min of meer van dat niveau, Toy Story ook (maar dat ligt anders) en Monsters Inc. misschien, al heeft die ook wel zijn fouten. Het mist gewoon meestal iets vind ik, Disney-klassiekers hebben iets speciaals waar ik nooit precies mijn vinger op kan leggen, en het is dat beetje extra dat ik in de meeste Pixar films niet terugvind.
BeantwoordenVerwijderenDat vind ik ook dat Pixar echt iets onnoembaars mist. Maar tegelijkertijd zijn er ook geen Disney-klassiekers die ik heb gezien die mij een gevoel kunnen bezorgen om het voor mij een échte topfilm te maken, een echte favoriet. Maar ik houd van de overall kwaliteit :)
BeantwoordenVerwijderen