4 februari 2010
World's Greatest Dad (2009)
Robin Williams op de cover, een gegeven waardoor iedereen zich een specifiek gedacht van kindvriendelijke slapstick en vermoeiend overacten voor de geest zal halen. World's Greatest Dad staat daar nochtans loodrecht tegenover, laat u niet verwarren door de hoofdrol van Williams en de titel die een aanzienlijke hoeveelheid Jacky Chan doet vermoeden: dit is een duistere komedie die over minder plezierige zaken dan een pot flubber gaat. Het geheel is vervreemdend en lichtjes onwennig, maar heeft wel zeker een bepaalde charme om zich.Robin Williams - die voor een keer heel erg ingetogen staat te acteren - is de vader van een gigantische rotzak. Kyle is een tiener die een hekel heeft aan muziek, film, boeken
en zowat alles wat je je kan inbeelden. Ongemanierd, pervers en arrogant en weet door de knappe vertolking van Daryl Sabara onder je huid te kruipen en een echte walging voor het personage te creeren. Samen met zijn vriendin Claire (gespeeld door de sympathieke Alexie Gilmore) onderneemt hij poging na poging om zijn zoon ook maar een beetje te veranderen. De eerste helft draait rond het rotkarakter van Kyle en is een onwennig stukje cinema. De film sleept zich voort aan een traag tempo zonder ooit echt grappig te worden en vooral te focussen op het vervelendste aanwezige personage.Totdat het plot ineens een onverwachte bocht neemt. Het is onmogelijk te vermelden zonder de verrassing te verpesten, dus ik zal er niet dieper op ingaan, maar vanaf dit punt ondergaat de film een complete metamorfose; de toon van de film verandert drastisch en het wordt plots weer aangenaam om volgen. Het is vanaf dit punt dat de
film bewijst dat er wel degelijk iets de moeite waard is in dit script: het Robin Williams personage is vindingrijk in een vreemde situatie en zorgt af en toe wel voor een lach. Of toch enigszins een gegrinnik, want écht volop lachen zit er niet bepaald in, daar is de humor veel te subtiel voor. Té subtiel zelfs, want hoe intelligent het script ook probeert te zijn; sommige grappen worden aangebracht zonder enige komische noot en verdwijnen volledig in de combinatie met de overheersende triestige sfeer. Wanneer het toch wel moedige script uiteindelijk afloopt op een sisser van een mierzoete finale (die in deze donkere film misplaatst aanvoelt en recht uit een film à la Mrs. Doubtfire lijkt te komen) blijf je achter met erg gemengde gevoelens.De grootste toegevoegde waarde van World's Greatest Dad zit hem dan nog - meer dan de effectieve humor - in de herkenbaarheid van het geheel. Hoewel het frustrerende personage van Kyle enigszins is uitvergroot kennen we a
llemaal het type tiener dat hiermee op de korrel wordt genomen. Kyle is een perfecte karikatuur van de egocentrische, oversekste en respectloze tiener die in serres gekweekt lijken te worden, maar we toch allemaal wel enkele namen op kunnen plakken. Zo ook de hypocritie in het tweede deel van de film, waar je perfect situaties uit je eigen leven kan projecteren en verbaasd zijn door de geloofwaardigheid van het geheel, terwijl dit uiteindelijk toch wel een farçe hoort te zijn. Dat is een leuk iets en zorgt er voor dat World's Greatest Dad uiteindelijk toch enigszins gered wordt. Voor de humor, personages of het verhaal hoef je het niet te doen, maar als je een goed beeld van massahypocrisie zoekt ben je hier op de goede plek.6.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten