19 februari 2010
The Wolfman (2010)
Neen, het zag er helemaal niet goed uit voor The Wolfman: regisseur Mark Romanek gaf er enkele weken voor het filmen begon al de brui aan: 'creatieve meningsverschillen', zoals dat zo mooi noemt. Uit een hele waaier van mogelijke opvolgers werd Joe Johnston gekozen, een man wiens stripboeknaam niet meteen een belletje doet rinkelen. Wel, ondanks dat hij deel uitmaakte van het team achter de effecten en het design van Star Wars en Indiana Jones beperkt zijn palmares als regisseur zich tot The Rocketeer, Jumanji en (slik) Jurassic Park III. Alsof dat nog niet genoeg vraagtekens bij de titel plaatst werd Danny Elfmans score eerst geweigerd, waarna Universal een andere componist de film een nieuwe soundtrack liet aanmeten. Uiteindelijk hebben ze die score geschrapt en zijn ze teruggekeerd naar Elfmans score, die met wat knippen en plakken binnen de nieuwe cut van de film werd gepast. En om alles af te ronden: de originele releasedate was november 2008. Je moet niet vragen met wat voor een verwachtingen je dan de filmzaal binnenstapt.En toch valt Wolfman - gezien de omstandigheden - goed mee. In feite krijg je met deze remake de exact omgekeerde film die het origineel is: de hele opbouw en verhaalscènes zijn ondermaats, maar de scènes waar de weerwolf flink van zijn oren maakt maken dit voor een groot deel goed. Dat klinkt als meer dan één oogje dichtknijpen, maar hoewel het zeker een groot minpunt is verschilt het maar weinig van de andere horror blockbusters van de voorbije jaren; je mag tegenwoordig niet meer verwachten van een duistere
popcornfilm die je een uur na de credits al quasi vergeten bent. De opbouw is erg rommelig en mist vooral een goede timing: sommige sequensen worden te lang uitgesponnen terwijl andere aspecten van het verhaal best wel wat meer tijd mochten krijgen om zich te ontplooiien. Het plot van de originele Wolf Man werd aangevuld met heel wat sub- en hoofdplot waardoor de film rond het derde kwartier flink inzakt en wat saai wordt: zo krijgen we de slechte verstandhouding tussen Lawrence 'Wolfman' Albot en zijn vader, de liefde tussen hem en zijn broers weduwe, het onderzoek van een resercheur, wat achtergrondverhaal over Lawrence' moeder, spanningen binnen de dorpsbewoners en af en toe slacht de weerwolf ook nog wat mensen af. De focus van de film verschuift veel te vaak, wat nefast is voor het tempo van de film. Less zou in dit geval heel wat more geweest zijn.Daar komt nog eens bij dat veel van de emotionele scènes gewoonweg niet werken door de zwakke banden tussen de personages. Het liefdesverhaal tussen Benicio del Toro (nog net iets behaarder dan normaal) en Emily Blunt komt gewoonweg niet over en heeft geen enkele emotionele impact. De reden hierachter? Tja, geen idee, want zowel
Del Toro als Blunt (die weliswaar niet veel te doen heeft) staan degelijk te acteren en zijn beide sympathiek genoeg. Het zou wel eens aan die dekselse Anthony Hopkins kunnen liggen, want ookal heeft hij in feite geen bal met de romance te maken legt Hopkins hier een beschamende prestatie neer die zelfs afbraak doet aan de scènes waarin hij zelf niet voor de camera staat. Het is beschamend om te zien hoe weinig interesse hij in het geheel lijkt te hebben: de man staat zo emotieloos te acteren (soms lijkt een intonatie zelfs te veel), weet zijn accent niet eens consistent te houden en is gewoonweg lachwekkend in zijn zoveelste schaamteloze Hannibal Lecter variant.Maar ondanks alles is The Wolfman toch een aangename pseudo-blockbuster. De all-out actiescènes waar de weerwolf zoveel mogelijk mensen aan stukken rijt zijn erg intens en entertainend, met uitzondering van de ietwat tegenvallende finale (inclusief ADHD-editing, geheel in de stijl van Transformers 2), maar verder zijn de actiescènes perfect: zowel qua hoeveelheid als kwaliteit
. Hetzelfde kan gezegd worden over de schrikeffecten die voor de eerste keer in vele jaren nog eens doel treffen in plaats van compleet voorspelbaar te vervelen. Verder is vooral het visuele aspect een groot pluspunt met een prachtige cinematografie, kostumering en omgevingen die de waanzinnige looks van de weerwolf (en ditto transformatie) volledig ondersteunen. In feite is The Wolfman een veredelde B-film: dat is enigszins beschamend op een budget van 150 miljoen, maar de film geniet wel dezelfde charme die dezelfde Universal monsterfilms 80 jaar geleden al bezaten. En zeg nu zelf: welke pure mainstream horrorfilm was de voorbije jaren wel de moeite? In The Wolfman krijg je tenminste precies waar je voor betaalt: weerwolfactie. Al de rest zijn slechte extra's.6.5
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten