16 juni 2010
Samurai Cop (1989)
Kijk, dit is nu eens een coole poster. Een film met Samurai Cop als titel en zo'n poster kan bijna niet mislopen, zou je zeggen. Maar vergis je vooral niet: er komt nooit ook maar iets voor in deze film dat zelfs maar een klein beetje lijkt op wat hier afgebeeld wordt. Neen, dit is een soort van cash-in (al is dat nogal een loze term wanneer er zo weinig centen bij een film komen kijken) op Maniac Cop uit 1988. Tekenend voor deze inspiratie is de casting van Robert Z'dar: de grote meneer speelde eerder al de rol van Maniac Cop (zonder te spreken), en speelt hier ook weer de badguy. De film werd geschreven, geproduceerd en geregisseerd door Amir Shervan, een op dat moment zestigjarige Iraniër die naast een handvol Iraanse films ook Hollywood Cop op zijn palmares heeft staan. We zetten een roze zonnebril op en recenseren Samurai Cop, want wie weet wat voor een kwaliteit hier te vinden is.De badguys worden geïntroduceerd: Fujiyama is de Japanse baas van de "Katana" bende, zijn definiërende karaktertrek - naast zijn mullet en snor - is dat hij klinkt als een hond met keelpijn die al zijn zinnen blaft. Yamashita wordt gespeeld door de eerder genoemde Robert Z'dar wiens voornaamste karaktertrekken dan weer zijn baard en paardenstaart zijn. Die baard lijkt hem trouwens maar half te staan, maar het is pas wanneer je hem zonder baard ziet (gelukkig niet in deze film, maar zie hieronder) dat je pas écht onder de indruk bent van de grootsheid van Z'dars kin. Hij lijkt een beetje op een real life versie van Quagmire van Family Guy, en dat is eng. En dan is er nog Gerald Okamura. Hij is eigenlijk een beetje de grote naam in de cast (hij speelde ondermeer in Big Trouble in Little China en Hot Shots: Part Deux): zijn karakter wordt dan weer bepaald door zijn kale hoofd, snor en baard. In het bijzijn van een rosse vrouw bespreken ze een aanval op een andere bende, welke we zien in een gevecht van een halve minuut, waarbij het beeld versneld wordt (wat vals spelen is). Cut naar de goodguys: Joe (de "Samurai Cop") en Jack zijn een politieduo bestaande uit een blanke held met een mullet en een zwarte sidekick; Lethal Weapon ripoffs waren nogal in op het moment. Ze houden een drugsdeal in de gaten (op klaarlichte dag in een drukke wijk van Californië, dat is hoe drugs vroeger gedeald werden) en roepen de hulp van een helikopter in. De achtervolgingsscène die erop volgt is weeral versneld, wat duidelijk te zien is aan het normale verkeer dat op de achtergrond voorbij vliegt. Het ziet er niet helemaal goed uit, maar het gaat de praktische problemen die je anders zal tegenkomen in het filmen van zo'n sequens - zoals snel rijden - wel uit de weg. Na een achtervolging waar Joe en Jack elkaar steeds dezelfde tips toeschreeuwen ("Shoot", "Go", "Shoot him", "Go faster", ...) ontploft het busje nadat het tegen een heuvel zand oprolt.
De bestuurder ligt nu onder politiebewaking in het ziekenhuis. Terwijl Joe en Jack de moeite nemen om hem eens te gaan bekijken flirt Joe met een sletterige verpleegster in wat het eerste hoogtepunt van de film is. Een dialoog waar de gemiddelde pornofilm eens goed mee zou lachen en - om het écht hilarisch te maken - afzonderlijk gefilmde reactieshots van Jack tussen de zinnen door. Dit is iets dat wel vaker terugkeert in de film en élke keer voor hilariteit zorgt. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor, kijk zelf maar.De Katana-gang weet al snel te infiltreren wanneer de politieagent op wacht gelooft dat de rosse vrouw van eerder een verpleegster is. Ah, denk je dan, dus ze gaat de zwaar verbrande getuige vermoorden? Neen, het is veel beter dan dat: ze duwt een karretje voor zich uit - zo iets waar poetsvrouwen hun vuilnisbakken op neerzetten - waarin de twee meter grote en één meter brede Yamashita zich verborgen hield. De klassieke Samurai-in-een-karretje truc werkt en na een korte ontsnappingssequens (die grotendeels in één gang gefilmd werd) springen we naar het politiebureau. De kapitein van het bureau is pissed off en vooral héél erg awesome: een kleine, brede, schreeuwende man die érg doet denken aan de typische J. Jonah Jamesons uit de filmwereld. En daarna komen we aan bij het tweede hoogtepunt van de film: het duo verstoort de gangsters tijdens hun maaltijd en laat hen weten dat ze hun zinnen op de Katana-gang gezet hebben. Toegegeven, in theorie klinkt dat vrij standaard, maar het is de manier waarop het gebracht wordt wat het zo fantastisch maakt. Dit is duidelijk dé scène die acteur Matt Hannon thuis tientallen keren voor de spiegel heeft ingeoefend, want dit is het moment waarop hij kan schijnen. En dat doet hij.
Overtuigend, passioneel en een snuifje Christopher Walken. In het restaurant loopt er ook nog een garçon rond die homo's én Costa Ricanen belachelijk maakt, maar dat is té pijnlijk om te laten zien. Joe en Jack willen vertrekken, maar dat gaat zomaar niet: Fujiyama is in zijn eer gekrenkt ofzo, maar in ieder geval is Robert Z'dar niet blij en stuurt hij bendeleden op de twee af. Tussen de flauwe shootouts door - waar kogelwondes met paintballgeweren worden nagebootst - pakt één van de henchmen een katana; Jack schiet hem neer. Het is toch een behoorlijke gok van Amir Shervan om te denken dat acht jaar na Raiders of the Lost Ark niemand zal merken wanneer je één van de meest geliefde films aller tijden kopiëert. Al geeft hij er wel een eigen draai aan wanneer Samurai Cop de katana neemt en er iemand zijn arm mee afgooit. Aangezien de vechtscène gedaan is neemt Z'dar een machinegeweer en een granaat en blaast iedereen weg (behalve de agenten, natuurlijk). Het perfecte moment voor Amir om zijn gevoel voor humor boven te halen; Jack zegt: "The captain's gonna burn my ass for this". Joe antwoordt, volkomen normaal: "Yeah, he's gonna burn it charcoal-black". Waarop Jack met de punchline komt"It's already black". Hahahaha, je moet er maar op komen zeg. Nadat Jonah Jameson nog wat roept en tiert gaat de Samurai Cop naar het meisje (Jessica) dat aanwezig was tijdens het diner, en ja: ze is de love interest en als je hun screentijd samen optelt kom je er bij uit dat ze een gigantische slet is, maar dat is niets wat de mantel der liefde niet kan bedekken. Joe wordt nog eens aangevallen door enkele handlangers - want deze keer gaat dat wel lukken - en na een achtervolgingsscène die eindigt omdat de schurk héél dicht tegen een stilstaande auto loopt achterhaalt Joe het adres van Okamura. De volledige politiemacht (dat is: Joe, Jack, Peggy (de vrouw in de helikopter in de beginscène) en een nieuwe agent) is van plan het huis binnen te dringen, uiteindelijk gaan enkel Joe en Jack. Voor wie hem gemist had herhalen de twee de "burn my ass" grap nog eens (jawel, ze zeggen hem gewoon nog één keer, zo trots was Amir er op). En dan vinden de twee Okamura... in zijn onderbroek op het bed liggen.
Goeie God. De twee willen naar binnen rennen maar Joe krijgt de glazen schuifdeur niet open, waardoor Okamura de tijd krijgt om te ontsnappen. Terwijl Okamura wegrent van de helden op sloffen vindt hij - en hiervoor danken we Amir Shervan toch even - de tijd om kleren aan te trekken. Wanneer hij in de val zit gooit hij zijn pistool weg en eist hij een vuistgevecht, op eer. In dit eergevecht speelt Okamura twee keer vals en wordt hij neergeschoten door Joe, en het is op dit punt in de film dat het begint op te vallen dat onze twee politieagenten nog geen enkele persoon hebben gearresteerd. Heel veel doden en een arm afgehakt, dat dan weer wel. Fujiyama wil Joe plots niet meer vermoorden omdat dat argwaan zou opwekken, dus stuurt hij mensen om zijn benen te breken, wat niemand vreemd zal vinden. Joe wordt echter gewaarschuwd dat er benenbrekers zijn aangekomen door zijn secretaresse, die toevallig een gigantisch duidelijke alarmknop tegen de muur heeft hangen. In tegenstelling tot wat je zou verwachten is het eerste wat de beenbrekers doen wanneer ze Joe zien het vuur op hem openen, waardoor dit niet meer dan een zoveelste shootout wordt. Als je zoveel zicht krijgt op actiescènes beginnen de fouten in de regie ook pijnlijk duidelijk te worden: slechterikken staan in het midden van deurgaten of gewoon in een open ruimte te schieten, zonder de moeite te nemen om zich ergens te verschuilen tegen de aankomende kogels. En de enkele keren dat ze dan wel de moeite nemen om te schuilen is het achter een dunne paal, een plant of een krukje. Deze scène eindigt heel erg plots - één van de slechterikken werd zelfs nog niet neergeschoten - waardoor er plaats vrijkomt voor een seksscène tussen de rosse en Robert Z'dar, en voor iedereen die het kin-beeld van hierboven nog in gedachten heeft: welkom in mijn nachtmerries. En om het nog even te versterken: Z'dar kust als een vis.
Samurai Cop onderschept Jessica op weg naar de zondagsmis en zegt dat hij haar naar het politiebureau brengt. Maar, in tegenstelling tot wat hij gezegd heeft om haar uit de kerk te houden, ontvoert hij haar naar zijn thuis. Iemand onder valse voorwaarden naar een afgelegen huis brengen, dat soort Twilight-romantiek werkt nu eenmaal in slechte films. Maar goed, ze eten en zwemmen wat en Samurai Cop krijgt haar in zijn bed. Score. Ondertussen, in interessantere gebieden van de film, zijn Z'dar en zijn crew druk bezig met het achterhalen van Samurai Cop's adres. En dat is waar de rest van de politie in het verhaal komt kijken; herinner je je Peggy en de andere collega nog toen ze bij Okamura binnendrongen zonder dat die twee iets deden? Wel, nu kunnen ze elk een scène van enkele minuten opvullen; Amir Shervan kent zijn plotopvulling. De naamloze, mannelijke politieagent heeft de minst originele rol in dit stuk: hij wil niets zeggen, waarna ze zijn vrouw en hem vermoorden zonder het nog eens te vragen. Bij Frank is het al iets interessanter: hij komt de douche uitgelopen met een handdoek rond zijn middel. Twee gangsters bedreigen hem met een pistool en trekken zijn handdoek af, maar geen reden om weg te draaien van het scherm: Frank had een onderbroek aan onder zijn handdoek. Oef. De gangster dreigt dat hij Franks "black gift" eraf zal snijden (ookal houdt de acteur zijn handen rond het midden van Franks bovenbeen), maar Frank denkt snel en leidt de twee oelewappers af door te zeggen dat het adres in de kleerkast ligt, waarna hij ze neerschiet. "Het adres ligt in de kast", zonder twijfel een klassieker in wording. Maar dan komen we uit bij de climax van het onderzoek: Peggy is alleen thuis en is eten aan het klaarmaken. Ze heeft toevallig een pan vet op het vuur staan wanneer Z'dar en zijn crew haar tegen de tafel drukken en het gloeiend hete vet ter hoogte van haar kruis uitgieten. Auwch. Logischerwijze geeft Peggy het adres, en aangezien dat dat de laatste scène is waar Peggy in voorkomt mogen we aannemen dat ze later sterft aan vaginale brandwonden.
Terwijl iedereen vermoord werd hielden Joe en Jennifer een stomende seksscène vol viskussen. Wanneer hij de telefoon opneemt leert hij van Frank dat de Katana-gang naar zijn adres kwam vragen, Joe kijkt naar buiten en jawel: daar lopen ze toch niet net voorbij zeker. Joe rent uit het relatief veilige huis naar buiten en neemt Jennifer mee - dat moet zowat de eerste les op de politie academie zijn - en we krijgen weer een standaard shootout: geen oog voor dekking en vooral veel rondrennen, wat vooral duidelijk maakt dat dit een totaal ander huis is. Serieus, ze zwemmen en eten in een afgelegen villa met een erg mooie omgeving, maar het uiteindelijke vechten gebeurt in een typische woonwijk. Dus ofwel zijn de twee voor de seks naar een ander huis gereden, ofwel is dit een joekel van een continuïteitsfout. In zijn derde en laatste scène beveelt Jonah Jameson de twee om naar Fujiyama's huis te gaan en iedereen te vermoorden, wat een heel erg immorele opdracht is, maar het is niet alsof Joe en Jack iets anders hebben gedaan tot op dit punt. Na een korte komische insteek ("Hey Jack, waarom kruip je onder het hek en spring je er niet over?" "Omdat ik een undercover agent ben", hahahaha) komen we uit bij wat zowat de zesde shootout moet zijn. Deze keer in de hoofdrol: een gast met een machinegeweer die zonder te kijken rondloopt tijdens een vuurgevecht en een dikke kleurling in een veel te klein shirt die dekking zoekt achter boompjes, maar dan plots beslist om dekking te zoeken tussen twee bomen in. En er zijn nog wat speciale effecten zoals een fles die wordt kapotgeschoten, maar de tv er vlak achter niet. Good stuff.
Fujiyama houdt Jennifer dan onder schot, waarop de agenten hun wapens wegleggen. Fujiyama schiet Frank neer en wacht dan heel erg lang om op Samurai Cop te schieten, en ondertussen wordt hij neergeschoten door Frank. Want neen hoor, Frank was helemaal niet dood: hij droeg een kogelvrij vest! Dat was blijkbaar een ingenieuze ingeving van Frank, waar je zou verwachten dat het standaard protocol is, maar goed: Frank is trots op zijn idee. Iedereen is onderhand dood, behalve Z'dar. De twee gaan naar een chalet, waar ze in shootout nummer zoveel verzeild raken. Deze keer opmerkelijk: een gangster die de twee agenten met pistolen te lijf wil gaan met een katana. Dat klinkt behoorlijk dom, maar Joe toont dat hij nog net wat dommer is wanneer hij de man met zijn blote vuisten te lijf gaat. Jack schiet de man bedachtzaam neer (de Indy scène nog eens opnieuw). Veel figuranten (en de rosse vrouw) leggen wederom het loodje, maar dan komt Z'dar aan, en aangezien hij zijn hemd uitdoet weet je dat het nu helemaal los gaat lopen. Z'dar daagt Joe uit tot een zwaardgevecht, waarbij Joe de katana van de zojuist neergeschoten man gebruikt. Amir Shervan weet zijn plotelementen niet zo goed te verbergen. In dit laatste gevecht wordt het zwaardgevecht weer versneld, wat afgewisseld wordt door vuistgevechten. Uiteindelijk wint Samurai Cop het van de Samurai door zijn nek te breken... of alleszins half, want hij leeft nog en is bij bewustzijn. Hij smeekt Joe om hem met eer te laten sterven, maar vlak voor Joe de man onthoofd houdt Frank hem tegen met de woorden "No Joe, you're a cop!", waarop Joe zijn zwaard weggooit. Daarmee is het mysterie achter de vele doden en weinige arrestaties in deze film opgelost: Joe was vergeten dat hij een agent is. Z'bar pleegt harakiri, Joe en Jennifer gaan naar het strand en roll credits!
Samurai Cop zit vol vreemde ideeën. Voorbij het budget en het acteren kan je kijken, maar wanneer de mensen in vuurgevechten geen dekking zoeken heeft je film meer weg van een schietkraam dan een actiefilm. Maar daarin schuilt het genot van de film: dit is nog eens een pure nonsense B-film waar het budget en het amateurisme van af druipt, en dat levert zéér amusante "cinema" op. Er zitten nog vele fouten in de film, de meest opmerkelijke is dat Amir Shervan zelden twee personages in beeld neemt. Samurai Cop is een bouwpakket van een film: als je thuis zelf een videocamera hebt kan je minstens de helft van de film heropnemen zonder dat er inhoudelijk veel verschil is. En de cheesy synthpop soundtrack straalt ook niet meteen kwaliteit uit. Achja: dit is een heel slechte film, die heel slecht geschreven is en waar collectief slecht geacteerd wordt, maar hey... zo zie ik ze graag.
8 juni 2010
Zardoz (1974)
Zardoz is een gigantisch stenen hoofd dat door de lucht vliegt en aanbeden wordt door de bevolking. "The gun is good, the penis is evil" is de wijsheid die deze God verspreidt: mensen zijn slecht, geweren schieten kogels die dit slecht verwijderen terwijl de penis zaad schiet dat het kwaad verspreidt. Een duidelijk verschil met de Katholieke kerk, dus. Sean Connery is Zed, een van deze gelovigen die zichzelf het stenen hoofd in heeft gesmokkeld, waar hij - al dan niet per ongeluk - de man die het stenen hoofd bestuurt neerschiet. Het hoofd crasht en Zed bevindt zich in een hippiecommune die bestaat uit flamboyante mannen en schaarsgeklede dames, stuk voor stuk onsterfelijk en bezittend over psychische krachten. Wanneer de hippie-wetenschapsters hem vinden worden er testen op hem uitgevoerd en wordt hij in feite als slaaf gebruikt. Ter onderzoek naar erecties - geen mens die daar ook maar iets van begrijpt! - wordt Zed onderworpen aan beelden van een inefficiënt douchende dame en een partij modderworstelen. Kleine Bond beweegt echter pas wanneer Zed de moeite neemt om de wetenschapster eens goed te bewonderen: dat is de Sean Connery die we kennen en waar we van houden. Er zijn zo nog een paar momenten: wanneer Sean bij de zogenaamde Apathetics komt (mensen die letterlijk niets anders doen dan naar de grond staren) komen zijn primitieve driften bovendrijven en vergrijpt hij zich aan een van de vrouwen. Maar wanneer ze niet tegenstribbelt verliest hij zijn interesse vrij snel en gooit hij de vrouw op een berg hooi. En geloof me, wanneer ik zeg "gooien" is dat allerminst overdreven: ik heb een vrouw niet meer zo ruw aan de kant zien geschoven worden sinds Halle Berry een Oscar won.
Om toch eens even over Sean Connery uit te weiden: ik begrijp dat wanneer iedereen je als James Bond ziet je typecasting wil vermijden. Je wil niet het soort acteur worden waarvan je al meteen weet welk personage hij zal zijn, dat is een eerbiedwaardig doel als acteur. En het minste dat je kan zeggen is dat hij daar met Zardoz in slaagt. Twee jaar na Diamonds are Forever speelt Sean Connery misschien wel de meest onbegrijpelijke rol die je een acteur van dat formaat ooit zal zien spelen. Het gladgeschoren Bond-gezicht is hier al bijna onvindbaar onder de gigantische bakkebaarden en bijpassende Harley Davidson-snor, wat met een assorti gevlochten paardenstaart tot op borsthoogte absoluut geen zicht is. Maar het is de kostumering die ervoor zorgt dat je het hoofdpersonage van Zardoz gewoonweg niet serieus kan nemen. Connery's bovenlichaam wordt bedekt door twee dingen: rode bretellen die opgebouwd zijn uit ammunitie en een enorme gazon aan borsthaar. Oké, in de 70's waren vrouwen nog wild van zo'n borsttapijt, maar zelfs naar die standaarden is de wintervacht van Sean hier een beetje over the top. Daaronder enkel een rode onderbroek en om het geheel af te werken schoeisel dat enkel efficiënt omschreven kan worden als hoerenbotjes. Hij werd al eens regelmatig bekritiseerd omdat hij altijd - zijnde het Rus of Spanjaard - met hetzelfde accent praat, maar Connery mag van geluk spreken dat de bevolking zijn voorkomen in deze film collectief vergeten is.
Het blijkt uiteindelijk dat Arthur - de persoon die het stenen hoofd bestuurde - de hele stam der bruten grotendeels voor zijn plezier onderhield. Zed en zijn mede exhebi- em... 'exterminators' beperken de populatie en zorgen ervoor dat de slaven graan produceren, dat ze dan aan Zardoz offeren zodat de hippiecommune daar brood van kan produceren. Maar Zed blijkt intelligenter te zijn dan zijn soortgenoten, leert lezen en komt - na een volledige bibliotheek door te nemen - in contact met The Wizard of Oz. En hou je klaar voor deze shocker: als je je duimen precies goed positioneert zodat de "Wi" en "of" wegvallen staat er: ZARDOZ! Ja, het geloof van Zed's volk en het populaire sprookje delen een plot en Zed is daar niet bepaald blij om. In de hippiecommune zijn de onsterfelijken zich ondertussen onnoemelijk aan het vervelen. Wat is dat, film? Onsterfelijkheid is niet zo leuk als je zou denken? Dat lijkt een beetje het grote punt van Zardoz te zijn, wat gezien de hopen films, boeken en nummers die erover geschreven zijn een klein beetje achterhaald is.
Maar in dit stuk ligt ook wel de B-film charme die ik van de film verwacht had. De dialogen zijn overdreven pompeus, er wordt matig geacteerd en het verhaal is nogal een beetje rommelig, maar dat alles wordt nog opgevangen door Sean Connery die zoveel mannelijkheid uitstraalt dat het wel eens radioactief zou kunnen zijn. Dat we binnen driehonderd jaar groene stokbroden produceren met een machine die enkele vierkante meters groot is lijkt erg onwaarschijnlijk, maar het is wel amusant om te bezichtigen. De eerste helft is zelfs heel erg sterk, vliegt voorbij en voordat je het doorhebt zit je halverwege de film en heb je je geweldig goed geamuseerd. Goed, 70's sci-fi is geen 80's sci-fi en je wordt overdonderd met termen als "mediteren op het tweede niveau", maar dat is allemaal heel erg cool omdat je de film toch niet serieus neemt (elke geloofwaardigheid werd al uit het raam gegooid bij "The penis is evil"). Maar dat blijkt allemaal maar voorbereidend werk te zijn voor regisseur John Boorman. Na zijn grote succes Deliverance had hij genoeg geld en faam opgebouwd om een persoonlijk project te mogen creëren, en wees maar zeker dat dat persoonlijk project niet alleen bestaat uit Sean Connery in badpak. Het is net wanneer je begint te vermoeden dat Zardoz wel eens héél cool cult-entertainment zou kunnen zijn dat Boorman het voorgaande drie kwartier neemt en het mengt in twee grote emmers LSD en cocaïne.
"Seks en geweld gaan samen" en andere vergelijkbare "been there, done that" boodschappen worden hier tot uiting gebracht, maar niet door simpele narratief. Oh neen, John Boorman had iets veel interessanter in gedachten: citaten van beroemde filosofen, expressieve dans, artsy fartsy beeldprojectie en ga zo maar door. Het probeert allemaal net wat intelligenter te zijn dan het is - hallo! Sean Connery in een speedo - en dat zorgt voor een koppijn-opwekkende ervaring. Interessante thema's worden afgebroken om plaats te maken voor inhoudsloze waanzin (je kan altijd discussiëren dat er iets mee bedoeld wordt, maar het lijkt hier allemaal toch wel als decoratie te dienen). De tweede helft van de film is zo ontzettend verwarrend, zwak en gewoonweg niet prettig om te kijken dat dat al het plezier van de eerste helft doet vergeten en dat ik uiteindelijk overblijf met een verrassend lage score. De film teert volledig op de provocerende thematiek en overlaadt dat dan maar met zoveel mogelijk spiegels en dubbelzinnige beelden dat het uiteindelijk wel diepzinnig zal overkomen, zeker? Wel, dan mag je nog zo hard je best doen, maar uiteindelijk zit je nog altijd met een film waar sexy ruimte hippies Sean Connery's penis bestuderen.
7 juni 2010
Turkse Star Wars - DEEL 2 (1982)
Vervolg op deel 1Han en Luke gaan op café. In een gezellige setting waar originele Star Wars beelden van de Mos Eisley cantina worden aangevuld met shots van een halve seconde waarin we alle papier maché monsters te zien krijgen. De twee drinken rustig een pintje wanneer een gevecht uitbreekt: een groengehaarde blauwkop en een Romeinse gladiator slaan een redelijk normale vent ineen. Han en Luke blijven afzijdig totdat hun drankjes omgestoten worden, daarna slaan ze alles en iedereen in hun pad tegen de grond. Je fuckt niet met de gasten die steen kunnen laten ontploffen. Wanneer alles weer iet of wat rustig wordt teleporteert Darth Vader het café binnen. Meteen zegt hij tegen de helden dat het zinloos is om hem aan te vallen,
want hij bezit de kracht van elk organisme ter wereld en kan zichzelf vermenigvuldigen. Ter demonstratie plaatst hij een rode filter over de lens. Hij zegt dat hij Leia en het jongetje dat altijd rond haar loopt ontvoerd heeft, en dat ze maar beter probleemloos meekomen. Dan teleporteren robots het café binnen om hen toch maar gewoon te ontvoeren. Ze krijgen nieuwe, kleurrijke circuskleren van Vader en worden vervolgens gescheiden van elkaar. Luke wordt in een cel geplaatst waar de koningin - Darth Vaders vrouw? - ook al snel in teleporteert. Ze probeert Luke te verleiden, maar die verzekert haar dat hij alleen maar in Aardse vrouwen geïnteresseerd is. Maar in feite is een alien-vrouw minder vervreemdend dan de avances van je eigen zus, dus in dat opzicht is de Turkse Star Wars misschien zelfs wat minder raar dan het origineel.Ondertussen onderhandelt Darth Vader met Han. Hij vraagt hem om zijn hersenen af te geven - oké, onderhandelen is een groot woord - maar Han weigert en zegt dat de goeien vast wel zullen winnen. Darth Vader verandert zijn staf in een doosje, waarin plastieken hersenen zitten waarvan de betekenis nog niet echt duidelijk is, maar als je de klaarkomende soundtrack mag geloven heb je net de enige betekenis van het leven waargenomen. Maar blijkbaar heeft hij naast deze hersenen ook die van Han nodig (een plotelement dat nooit eerder vermeld werd)
om de aarde te kunnen controleren en/of vernietigen. Darth Vader haalt Leia en het kind binnen, waarop Han heel erg pissed off wordt. Vader teleporteert weg terwijl skelettenmannen en beerapen de kamer binnenstromen. Dit is een nogal typische vechtscène uit de film die vooral opvalt door zijn slechte editing, geluidseffecten en achtergrond-opvulling (je ziet enkele beerapen ronddansen), maar dan beslist Han dat er wat meer vuur in de film moet komen. Allereerst hakt hij de arm van een rode beeraap eraf en ramt die in zijn keel, daarna doet hij hetzelfde met de andere arm. Je gaat rechtzitten in je stoel. Han houdt een zwaard tegen met zijn handen, neemt het in de mond en breekt het in drie stukken. Je wordt plots héél enthousiast. Han schopt een been van een zwarte beeraap en, terwijl die staat rond te huppelen, schopt hij hem in zijn ballen. Cinema-orgasme.Ondertussen is Luke ontsnapt nadat er twee beerapen in zijn cel teleporteerden - een plotse rage in de film die zich sneller verspreidt dan Pokémon - terwijl hij er met de koningin zat, hij slaat de beerapen neer en rent naar Han toe die nog steeds de horde vijanden aan het neerslaan is. Darth Vader teleporteert rustig rond in de kamer, maar de... em... prins? voelt nattigheid en beveelt "beam them up!", wat dat ook moge betekenen. In ieder geval initieert het een hoop geluidseffecten en een gigantisch snelle montage, waarna de helden bewusteloos op de grond liggen, omringd door robots. Je zou denken dat dit het moment is waarop Vader Han's hersenpan open
boort en zijn hersenen steelt, maar blijkbaar moet Han - en Luke ook maar, uit gemakzucht - eerst gemarteld worden. De twee worden platgedrukt met isomo blokken, maar geven niet toe. Dan worden ze levend begraven!..... onder twintig centimeter zand. Ook nu blijven ze stand houden, het hoort behoorlijk indrukwekkend te zijn, want Koningin Vader begint te twijfelen. Ze zegt Darth Vader zelfs ronduit dat ze denkt dat de mensen sterker zijn dan hem. Bad move. Vader is behoorlijk pissed en spreekt een vloek uit - wat in het Turks klinkt als "Yoko Jackson" - waardoor de koningin verandert in een zombie. En dan in een tarantula. Vervolgens laten ze Han maar vechten tegen de opper-beeraap (die dat al die kindjes vermoordde), maar met behulp van zijn extreme trampolineskills weet Han hem een paar keer te dropkicken, waardoor hij wint en wegrent.Hij komt Oude Man tegen, die wederom wat achtergrondverhaal uit de doeken doet. Zoals altijd is dit waar het min of meer onvolgbaar wordt, dus ik doe mijn best om het te beschrijven: enkele honderden jaren geleden besloot de aarde om de Islam als de éne wereldgodsdienst te nemen. Een berg werd gesmolten en gevormd in een zwaard, terwijl wetenschappers (hah) al het goede en de kennis van de wereld samenbrachten in een gouden brein. Han rent naar de plaats waar deze bewaard worden -
er is sprake van boobytraps maar ik heb er geen gezien - en wordt aangevallen door ninja's met trechters op hun hoofd. Geen probleem voor Han, zelfs niet wanneer één van de ninja's nunchucks bovenhaalt die tijdens het zwaaien verdacht veel klinken als een man die snel in een micro blaast. Na nog een kort gevecht ontvangt Han de wapens: hetzelfde gouden, plastieken brein dat Vader eerder al toonde en een kartonnen, gouden zwaard dat gevormd is naar prikkeldraad. Deze wapens werden geproduceerd door de leider van de 13e stam, en die leider is.... Jezus Christus. Ik heb echt géén idee waarom Jezus en de Islam plots ter sprake komen, maar het voegt alleen maar toe aan de enorme what the fuck-sfeer die over de hele film heerst.Plots zien we Luke terug. Han is blij om zijn vriend terug te zien en verwelkomt hem, maar Luke grijpt het prikkeldraadzwaard uit zijn handen en begint Han er mee aan te vallen. Wanneer Han hem overmeestert verandert Luke in monsterscènes van een andere film, die Han heel snel naar een andere wereld helpt. Geen nood, het was geen écht verraad van onze held zijn beste vriend, het was een illusie! Want Luke is inmiddels gevangen genomen door Darth Vader, die hem tussen twee flikkerlichten en plastieken buizen heeft vastgebonden
met twee telefoonkabels. Vader wil Luke's brein innemen - dat is blijkbaar ook goed genoeg - maar hij kan er niet bij omdat het gebonden is aan Han uit loyaliteit en vriendschap. Han weet waar Luke wordt vastgehouden en spurt er als een gek naartoe terwijl hij tientallen beerapen, trechterninja's en gladiatoren neerslaat met het überwapen; al snel weet hij Luke te bevrijden. Luke toont een beetje dankbaarheid en eist dan het prikkeldraadzwaard op om alle henchmen neer te maaien, maar Han wil achter Vader aangaan. Als een echte vriend slaat Luke Han K.O. (met één slag) en steelt de wapens, wat een béétje op ondankbaarheid lijkt. Hij keert terug naar Oude Man en vraagt hem de kennis hoe hij de twee wapens het best kan gebruiken.Maar het bleek wederom een illusie, want Oude Man was eigenlijk Darth Vader in vermomming. Nadat Vader zijn awesome psychische krachten uitwerkt op Luke, komt Han ter redding door van een tien meter hoge klif te springen en de wapens uit zijn handen te slaan, waarna Vader een rookbom neergooit en verdwijnt. Een ramp ontweken, denk je dan, maar neen: in een zoveelste dat-was-ik-vergeten-te-vermelden-plotwending blijkt dat Vader bezit over de kracht om de Aarde te veroveren omdat hij de wapens heeft aangeraakt.
Luke vindt - niet geheel onterecht - dat het allemaal zijn schuld is en wil eerherstel. Hij rent naar de deur waar een landmijn ontploft en Luke sterft. Nu is Han natuurlijk helemaal pissed off en wil hij naast de wereld redden ook nog eens wraak, dus hij maakt zich klaar voor een finale confrontatie. Hij smelt het kartonnen prikkeldraadzwaard en de gouden hersenen samen, waardoor de wapens veranderen in gouden schoenen en handschoenen, wat volgens mij niet echt een goede ruil is? Hij kon al metershoog trampolinespringen en stenen breken met zijn blote handen, is het dan niet wat praktischer om ook een zwaard te hebben? Achja, Han stelt zich op voor tientallen beerapen, trechterninja's, WC-papiermummies, gladiatoren en robots die ook nog eens aangevallen worden door mensen (je ziet eigenlijk gewoon een warboel van tientallen mensen op een veel te klein oppervlak).Leia en de jongen worden nogmaals ontvoerd door de robot van Forbidden Planet terwijl Han zijn beste trampolineskills nog eens bovenhaalt. Darth Vader heeft zich inmiddels in een X-wing geteleporteerd en beveelt de Death Star om een planeet te vernietigen, opnieuw Alderaan. Wel, het was alleszins niet de planeet waarop gevochten wordt, het was ook niet de Aarde zelf... ik weet het op dit punt echt niet meer en mijn hersenen doen pijn. Han slaat een paar beerapen helemaal kapot, waarbij ledematen loskomen. Plots komt er een Stormtrooper in beeld. Han rukt het hoofd van een mummie af en gooit het naar een andere mummie, die ontploft. We zien beelden van steden die verwoest worden door aardbevingen. De film was d
e pedalen al vanaf de eerste minuut kwijt, maar lijkt nu ook het stuur en een wiel verloren te hebben. En dan is het tijd voor dé confrontatie: Han versus Vader. Vader gooit speren naar Han die ze kan ontwijken op zijn trampolines. Vader verandert zijn speer in gigantische, ronde shurikens, maar ook deze worden ontweken. Han gebruikt zijn gouden handschoenen om Vader te verblinden met gereflecteerd zonlicht. Hij maakt gebruik van de verwarring door ontploffende stenen naar Vader te trappen. De inmiddels verzwakte Vader wordt nu helemaal tot een pulp geslagen door Han, en om het helemaal af te maken wordt Vader verticaal in tweeën geslagen (zoals de rotsen!). De film toont ons dit door een shot van Vader te tonen waarbij de halve camera afgedekt wordt met een doek. Ugh, het is dringend tijd dat de film gedaan is. Omdat Vader verslagen is ontploffen alle badguys en is het kwade vernietigd. Han laat Leia achter, stapt in zijn Millenium Falcon en vliegt terug naar de Death Star. Eind goed, al goed!Dat is Turkse Star Wars; erg grappig en het kent enkele flinke slappe lach momenten, maar het is vooral heel erg vreemd. Het is een absolute must om de film af en toe te pauzeren, want geloof me maar wanneer ik zeg dat je af en toe moet bekomen van alles wat je te zien krijgt. Een opstapeling van what the fuck's van de eerste
tot de laatste seconde, die soms zelfs zo hoog reikt dat je zou kunnen vrezen dat je letterlijk gek aan het worden bent. De moeder aller remakesploitation films die zoveel steelt van Hollywoodfilms dat je je toch afvraagt of de Turken er zelf naar zijn gaan kijken. Toegegeven, de effectieve blockbusters waren op dat moment slecht of niet verspreid in Turkije, maar dit is allerminst een alternatief. Er wordt al eens gezegd dat je slechte films moet kijken om de goede te kunnen appreciëren, als dat waar is ben ik bang dat de volgende keer dat ik The Empire Strikes Back kijk mijn hoofd spontaan zal ontploffen.
4 juni 2010
Turkse Star Wars - DEEL 1 (1982)
The Man who Saved the World is op het internet een eigen leven beginnen leiden als de Turkse Star Wars. Het idee achter zogenaamde remakesploitation (low budget versies van blockbusters die copyright schaamteloos schenden) wordt hier naar ongeziene hoogten getild in wat - naar mijn gevoel - de vreemdste filmervaring is die ik al heb meegemaakt. Sterker nog, dit is objectief gezien misschien wel de slechtste film die ik ooit heb gezien, maar jongens toch wat heb ik gelachen.Om de sfeer gelijk te zetten beschikt de film over wat zowat de slechtste credits ooit moeten zijn. Lelijke, wazige teksten die schijnbaar op papier voor de camera worden geschoven, vergezeld van verschrikkelijke Turkse synthpop. Dat klinkt als aanstellerij, maar nog nooit in de geschiedenis van B-films heb ik iets gezien dat enige hoop op iets goeds zo snel de grond in kan boren. Na de credits wordt de muziek vervangen door het themanummer van de originele Battlestar Galactica
serie, een geluk dat de film vooral bekende muziek steelt en niet meer van die verschrikkelijke eigen creaties gebruikt. We zien de Millenium Falcon, X-Wings, een Star Destroyer en een Russische raket die gelanceerd wordt, wat voor de Turken in de 80's blijkbaar ook science fiction was. Meteen valt op hoe lelijk alles is, en dan heb ik het niet over de slechte kwaliteit van de print: de stock footage van Star Wars - en dat is toch een goede twintig minuten van de film - is heel erg vervormd. De aspect ratio wordt in de breedte samengeperst waardoor het lijkt alsof de halve film vastgeklemd zit in een schroefbank. En dan wordt het achtergrondverhaal uit de doeken gedaan, en zorg maar dat je er goed voor zit want het wordt al meteen héél erg vreemd.We zien de Death Star een planeet opblazen, wat in Star Wars natuurlijk Alderaan was, terwijl de voice over iets zegt over de Aarde. Was dat de Aarde die net opgeblazen werd? De samenstelling ziet er min of meer hetzelfde uit, dus het zou wel eens kunnen. Maar neen, dat zou te simpel zijn. De Aarde waar over gesproken wordt is eigenlijk de Death Star. De verwarring die je nu kent is logisch, maar de film biedt een uitleg voor het visuele verschil tussen de Aarde die we kennen en de Aarde die we zien. Wel, de Aarde in de film ligt onder vuur: de slechterikken willen alles kapotmaken, en het metalen oppervlak dat we zien beschermt onze wereld. Deze metalen platen zijn... het is moeilijk om het op te schrijven, maar goed: samengedrukte moleculen van de hersenen van mensen op Aarde, die gestructureerd
worden om een schild te vormen. Als dat niet het vreemdste uitgangspunt is dat je ooit gehoord hebt, petje af. Dat heeft verder tot gevolg dat de badguys in deze film de X-wings zijn die de Death Star aanvallen, terwijl de TIE fighters bezet worden door mensen die hun planeet proberen te beschermen. Om een of andere reden wordt er actief gezocht naar de grote vijand van de Aarde, expedities waarvan nooit iemand terugkeert. Maar toch worden ook deze keer de twee sterkste Turkse krijgers - voor het gemak noem ik hen Han en Luke - buiten de ondoordringbare barrière gestuurd om uit te zoeken wie het brein achter al dit kwaads is. Deze ruimtescènes zijn bijzonder amusant: je ziet de persoon in kwestie met een helm op schudden terwijl achter hem (hoe werkt dat eigenlijk? Is het hele schip van glas gemaakt?) Star Wars getoond wordt op een scherm. De scènes die getoond worden lijken echter volledig willekeurig: bij momenten zien we X-wings die ontploffen, maar op andere momenten zie je dan weer een rustig overvliegende Star Destroyer of de Millenium Falcon die naar lightspeed springt.Dan wordt de badguy geïntroduceerd. De Turkse Darth Vader is een man met dikke snor en baard, die gevangen lijkt te zitten in een grote mossel waar decoratieve zonnestralen rondom geplaatst werden. Soms draagt hij dan ook nog eens een onpraktische helm (een soort schup met make-up), om zo evil mogelijk over te komen neem ik aan. En dan horen we het themanummer van Raiders of the Lost Ark, de eerste van vele tientallen keren dat dit nummer ongepast gebruikt wordt. Dit is blijkbaar het startsein voor de achtergrondprojectie
achter onze dappere ruimtehelden om helemaal door te slaan: we zien een grote radar, een ontploffing binnen in de Death Star en gewoon volledige stukken film, inclusief het editen tussen verschillende camerastandpunten. Een mens zou van minder afgeleid worden en de twee vliegen tegen elkaar... denk ik... om niet te moeten gokken: er is een explosie waardoor het duo buiten strijd is. Terwijl het begin van het Flash Gordon theme te horen valt wordt uitgelegd wat het precieze doel is van de slechterikken: als ze één menselijk brein kunnen vangen, kunnen ze daar op een of andere reden het schild mee penetreren en de aarde overnemen en/of vernietigen. Waarom de mensen ook maar ooit één iemand buiten de veilige barrière zouden sturen is slechts de vraag. Op dit punt pauzeer je de film best even om op adem te komen, en dat waren de eerste 10 minuten!Onze favoriete Turkse astronauten worden wakker in een woestijn. Waar zijn ze? Wat is er eigenlijk met hen gebeurd? Hoe hebben ze het overleefd? Waar zijn de brokstukken van hun ruimteschepen? Hoe komt het dat de twee op enkele meter van elkaar beland zijn? Dat zijn slechts enkele van de vragen die in andere, betere films behandeld zouden worden. Ze kiezen een richting uit en beginnen te wandelen, maar dan worden ze aangevallen door skeletten op paarden. Nuja, eigenlijk zijn het veel te dikke acteurs in slechte
skeletkostuums, maar in elk geval worden ze vrij snel overwonnen omdat Han goed op paarden kan springen. Nu ze een vervoersmiddel hebben gaat de reis wat vlotter, maar geloof me maar dat het vrij hilarisch is om Han om zijn paard zien te hobbelen terwijl het beeld gefastforward wordt. Als je toch willekeurige soundtracks gaat stelen; Benny Hill had hier absoluut niet misstaan, al zorgt het Raiders theme voor een leuk contrast. De twee worden dan tegengehouden door robots, die hen klaarmaken om als twee gladiatoren te vechten voor hun amusement. Terwijl Han en Luke hun beurt afwachten wurgt een robot - een handlanger van Darth Vader en halfbroer van de robot van Forbidden Planet - een kind. Daardoor willen de twee niet meer vechten, waarna ze pijnlijk makkelijk ontsnappen.Ze vinden onderdak bij een stel hippies, waar Han meteen touche heeft bij de vrouwkes. Een blond Barbarian Queen type die toch elke ochtend de moeite doet om bloedrode lippenstift aan te brengen. Ze spreekt niet, iets wat Han wel zint. Terwijl ze elkaar met grote ogen bekijken komt er een oude man binnen. "Wie ben je?", vraagt Han. "Een oude man", antwoordt Oude Man. In een lange monoloog wordt meer achtergrondverhaal verteld, en eerlijk gezegd werd het me vooral tijdens dit achtergrondverhaal een beetje donker voor de ogen. Een uitsterste poging om het verhaal samen te vatten (het wordt later nog veel vreemder): de oude samenleving die vroeger op Aarde leefde gebruikte hun technologie voor goeds, dit was "de 13e stam". Maar na een Atoomoorlog brak een stuk van de Aarde af - de "planeet" waar
ze zich nu op bevinden - dat onder de invloed van Darth Vader is. Dat is niet helemaal wat er gezegd wordt denk ik, maar iets beters kon ik er niet van maken. En juist op dat moment zitten Darth Vader en zijn crew in de Millenium Falcon, op weg naar de rots waar het dynamische duo zich nu bevindt. Hij heeft 1000 "ruimtejaren" gewacht op wraak, maar die zit er nu aan te komen. Turkse Han Solo en stille Leia verdwalen nog wat verder in elkaars ogen, waarna Han en Luke op pad gaan om te verdwalen in de grotten. Maar dan worden ze aangevallen door... mummies en grote behaarde beesten (half aap, half beer) die in de grot wonen (men zou zich af beginnen vragen hoe de twee groepen elkaar nooit eerder kunnen ontmoet hebben, aangezien ze in dezelfde grot wonen). De met WC-papier ingewikkelde en de in gekleurde kostuums rondlopende acteurs vechten tegen de hippies, terwijl de opper-beeraap al de kinderen vermoordt. Eventjes slikken voor de hippies. De lijken van de dode hippies worden verzameld, waarna - als een bejaarde Dracula - Darth Vader het bloed van de lijken opdrinkt via een gekronkeld rietje, waardoor de hippies veranderen in mummies.Ter voorbereiding op wat nog gaat komen beslissen Han en Luke om hun skills wat op te poetsen in de beste trainingmontage ooit: vergeet Rocky en The Karate Kid maar. Han en Luke doen hun shirt uit (want sex sells) en slaan vervolgens tegen rotsen (want dé manier om sterk te worden is elk bot in je hand verbrijzelen), duwen tegen een zak stenen of drukken een niet bepaald indrukwekkende steen op, waarna Han zijn dusver verkregen kracht toont door een rotsblok in tweeën te slaan.
Na een korte pauze om hun kapotte handen te verzorgen vliegen de twee er weer vol in, met Luke die een hoop zand kletst op de tonen van het Raiders theme. Han is ondertussen bezig met het trainen van zijn beenspieren, hiervoor bindt hij stenen rond zijn voeten om vervolgens rond te stappen. En te joggen. En spurtjes te trekken. Door zijn pasverworven superbenen kan hij meters hoog springen (het lijken wel trampolines!), een toren - opgestapeld uit, jawel, stenen - omschoppen met een karatetrap en een rotsblok tegen zo'n snelheid wegschoppen dat deze spontaan ontploft. Na de uren training zijn de twee heren goed geoliede moordmachines, en ookal bezitten ze nog steeds de fysiek van tweederangs Turkse acteurs: de resultaten spreken voor zich. De slechterikken bevuilen zich al bij het idee dat deze twee achter hen aankomenVervolg te lezen in deel 2
Abonneren op:
Posts (Atom)