29 april 2011
No Holds Barred (1989)
Als kind was ik, net als zoveel jongens rond de tien jaar, enorm gefascineerd door worstelen. Ik bleef op tot middernacht (in die tijd al een opgave) om de nieuwe WCW-aflevering te kijken, dewelke op videocassette werd opgenomen en de komende week herhaaldelijk werd afgespeeld. Ik speelde worstel-videogames, kladde worstelaars in mijn schoolboeken en speelde de sport na in de tuin en slaapkamer. Het is een heel vreemd fenomeen dat naar mijn gevoel niemand echt snapt. Wat is de aantrekkingskracht van overdreven gespierde mannen in idiote, weinig bedekkende kledij die doen alsof ze elkaar aftuigen? De idiote personages? De plotlijnen waar The Bold and the Beautiful jaloers op zijn? Het lijkt allemaal zo vreemd, en dat is het op zich ook wel, maar hoewel de markt hier grotendeels tot kleine jongentjes beperkt wordt is het in de USA een gigantische industrie, waar wij als volwassen Europeanen alleen maar eens raar van kunnen opkijken. En wie tegenwoordig al eens een wedstrijd op Eurosport ziet voorbijkomen weet dat het allemaal nog veel en veel idioter is dan vroeger, maar toch blijft het belachelijk lucratief bij onze overzeese buren. De persoon die als katalysator diende voor deze zeer vreemde show is Hulk Hogan, wiens populariteit in de jaren 80 zo onvoorstelbaar groot was dat hij waarschijnlijk makkelijk president had kunnen worden, als hij daar even zin in had gehad. En waarom die hele natie verliefd was op de halfkale superman met de blonde snor en beperkte woordenschat? Een eeuwig mysterie.Zijn eerste filmrol kreeg hij in Rocky III waar hij Stallone een aantal minuten in elkaar mocht meppen. Dat deed hij zo goed dat de marketingcampagne (ook wel "Hulkamania" genoemd) werk maakte van een film met Hogan in de hoofdrol. Aangezien het zijn allereerste hoofdrol was wordt Hogan hier nog wat binnen zijn comfort zone geplaatst en speelt hij een populaire worstelaar. Pas nadat dit hem goed afging zou hij vreemdere rollen toegespeeld krijgen, zoals een babysitter, iemand die denkt dat hij de Kerstman is en een intergalactische soldaat.
Yup, iemand vond dit een goed idee
Hogan speelt Rip, en ik ben vrij zeker dat die naam gekozen werd omdat Hogan zijn shirts altijd kapot scheurt. No Holds Barred was het begin van Hogan's carrière als familieman op het grote scherm. Zijn eigen abominabele 'Hogan Knows Best' familie buiten beschouwing gelaten: de Hulkster probeert hier duidelijk een graantje mee te pikken van Arnold Schwarzenegger's succes. Arnold werd, vooral door zijn samenwerkingen met Ivan Reitman (Kindergarten Cop, Twins en - slik - Junior), eerder een familiekomiek dan een actieheld. Arnold was in die tijd de absolute goedzak waar alle kinderen van hielden, en op diezelfde manier wordt Hogan hier neergezet als een ééndimensioneel, puur goed personage dat nooit ook maar iets fout doet. Een man van het volk, die niet wil dat zijn naam teveel gemarket wordt, maar zich vooral op liefdadigheid wil richten.
Hier afgebeeld: Hogans liefdadigheidsinstelling voor de arme kindjes in Afrika
Hulk Hogan is gewend van te acteren in een worstelring. Wanneer er weer eens een vreemde plotlijn geïntroduceerd wordt binnen de WWF-wereld moet zijn verbazing vanaf de achterste rijen merkbaar zijn. Logischerwijs is de Hulkamaniac dan ook geen meester van subtiliteit. Tijdens de opvulling tussen het vechten door kunnen we dat nog enigszins begrijpen: wanneer de film een liefdesverhaal probeert op te zetten is het logisch dat dat niet lukt met zo'n grote hoop manvlees aan de ene kant. Er zijn meerdere pogingen om ons dat te doen vergeten: wanneer Hogan en zijn vriendin-in-spé naar een Frans restaurant gaan wordt hij behandeld als een boer. "I suggest the quiche with escargots... that's 'cheesepie with snails' to you", zegt de ober. Want ja, Hogan ziet er nu niet bepaald geraffineerd uit. Maar wanneer de chefkok dan tot aan zijn tafel komt en vraagt of hij het gebruikelijke wil antwoordt Hogan "Oui, bien sure, j'ai faime". Want Hogan apprecieert de fijnere dingen, ondanks dat hij "maar een gewone man is". Een ander restaurant wordt dan weer overvallen terwijl hij toevallig aan het lunchen is. Hulk verslaat de gewapende overvallers door eten naar hen te gooien, want Hogan houdt eigenlijk helemaal niet van geweld, zelfs niet als hij er levens mee kan redden.
Dat zijn mooie pogingen om de grenzen met de realiteit te doen vervagen, maar het lukt allemaal totaal niet: we blijven altijd die rare worstelaar met zijn rare shirts zien. En dat is ook logisch; dat is zelfs waarom we überhaupt een film met Hulk Hogan zouden kijken. Belangrijker is dat je Hogan natuurlijk kan doen overkomen in actiescènes, en wel...
What's wrong with your faaaaaaaaaaaaaace?
Dit is Tom Lister, wie je misschien wel kent van zijn beperkte rol in The Dark Knight of als president van het melkwegstelsel in The Fifth Element. Zijn rol hier wordt beperkt tot het trekken van gekke gezichten en constant in het rond schreeuwen. Neen serieus, ik denk niet dat er vijf opeenvolgende seconden in deze film zitten waar Lister niet op een complete psychopaat lijkt. Dit is bijvoorbeeld hoe ze zijn personage introduceren.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten