10 november 2012

Not an Update


Zoals het ondertussen misschien is opgevallen is de tijd die ik momenteel aan deze blog kan spenderen volledig gereduceerd tot 0. Ik heb gekozen om alsnog mijn droomstudie te volgen, en door het retedrukke schema dat daar gehanteerd wordt heb ik nog nauwelijks tijd om films te kijken, laat staan er ook serieus over te schrijven. Ik kan natuurlijk wel heel snel in elkaar flansen dat bijvoorbeeld Skyfall en Looper fantastisch waren, maar om er echt fatsoenlijk op in te gaan (zoals ik vooral het laatste jaar van de blog altijd geprobeerd heb te doen) zit er simpelweg niet meer in. En dat soort makkelijke, oppervlakkige berichtjes zie ik al helemaal als tijdverspilling, dus daar begin ik maar niet aan. Misschien dat de combinatie school-schrijven uiteindelijk haalbaar wordt, misschien dat ik enkele stukken die ik voor school moet maken hier neerzet, maar échte blogposts zullen er waarschijnlijk nog een hele poos niet meer zijn.

Wat ik wel nog had liggen was de helft van mijn top 25 filmpersonages. Ik ga de tijd niet gebruiken om het ook effectief te vervolledigen, of om ook nog echt fragmenten te zoeken ofzo, maar het minste dat ik kan doen is dit stuk (war ondertussen al maanden staat te wachten) toch nog te posten. Dus misschien tot binnenkort, en misschien ook niet.





Vasquez - Aliens, Starship Troopers, Carnosaur 2 en alle Michelle Rodriguez films

Toen ik recent Aliens herkeek realiseerde ik me dat ik mijn favoriete actiefilm-archetype vergeten ben toe te voegen aan deze lijst. Dus ga ik nog maar eens valsspelen en twee verschillende personages op nummer 16 plaatsen. En dat mag, want het is mijn lijstje.

Goed, iedereen kent Vasquez wel zeker? De hardass hispanic spacemarine die meer testosteron in zich heeft zitten dan al haar mannelijke collega's bij elkaar. Het is sinds Aliens een huizenhoog cliché geworden natuurlijk, maar wel een waar ik elke keer weer enorm van kan genieten. De oorspronkelijke Vasquez (gespeeld door de verrassend Joodse Jeanette Goldstein) is dan wel met enige voorsprong de bekendste, maar het is dus eerder het cliché dat ik hier nog wil vermelden. De rol waar Michelle Rodriguez haar volledige carrière naar heeft gericht: sommige mensen vinden dat misschien saai of plat, ik vind het vooral heel erg tof. Deze extra plaats 16 gaat dus naar alle militaire manwijven die constant de meest gigantische wapens met zich moeten meesleuren, die het hachje van hun mannelijke collega's steeds weer moeten zien te redden, enkel en alleen gecreëerd werden om aan te tonen hoe compleet niet seksistisch de actiefilm is... en dat allemaal om vervolgens toch elke keer weer eerder te moeten sterven dan het typische vrouwelijke vrouwtje.
Beste moment: Stiekem heeft Vasquez helemaal niet zoveel te zeggen in Aliens. Er zijn enkele oerkreten als "Let's roooooock!", maar zonder de minste twijfel is haar beste moment de scène waarin ze geïntroduceerd wordt. Niet alleen één van de coolste verbale comebacks aller tijden, maar ook hoe ze pull-ups staat te doen, de klets in de collega zijn gezicht en het veelbetekenende compliment "You're just too bad". Het schreeuwt zo overdreven "zie hoe atypisch ze is!" uit, dat het weer boven de onvermijdelijke cheese-factor uitstijgt en zijn geheel eigen, compleet badass iets wordt.


Porco Rosso - Porco Rosso

Driemaal week Japanse animatiegoeroe Hayao Miyazaki af van zijn vaste concept. Drie films waarin het hoofdpersonage eens geen jong, lief, sympathiek, onschuldig, heroïsch en eigenlijk nogal saai meisje is. Er was The Castle of Cagliostro, waar hij zelf eigenlijk niet te beslissen had wie de personages zouden zijn. Princess Mononoke, waar hij koos voor een jonge, lieve, sympathieke, onschuldige, heroïsche en eigenlijk nogal saaie jongen (die er in Japanse animatie toch wel altijd als meisjes uitzien). En Porco Rosso, waar hij koos voor een Italiaans varken dat dienst heeft gedaan in de luchtmacht tijdens Wereldoorlog I. Lichte stijlbreuk. Maar het is niet zozeer de overduidelijke vorm waardoor Porco zo uniek is, maar het is vooral zijn karakter dat zo sterk verrast. Hij is namelijk Miyazaki's enige anti-held, een behoorlijk cynische misantroop die flink tegen zijn goesting in deze film staat. Maar het is gelukkig ook niet zomaar een cynische misantroop. Dit is niet zomaar van het patroon afwijken om anders te zijn, je voelt constant dat er meer achter dit personage schuilt dan die scherpe zuurpruim. En het is dat snuifje mysterie dan ervoor zorgt dat Porco eigenlijk Miyazaki's enige écht memorabele hoofdpersonage is.
Beste moment: "I'd much rather be a pig than a fascist" moet zo ongeveer de coolste zin zijn die ooit in een animatiefilm gesproken werd. Maar als we het echt over zijn beste moment hebben, is er hét pareltje uit Miyazaki's carrière: de origine van Porco's varkenssmoel, zoals ik em al in mijn originele recensie beschreef. Een sequens zo fantastisch en veelzeggend in al zijn eenvoud: pure filmmagie.


Antoine Doinel - Les 400 Coups, Antoine et Colette, Baisers Volés, Domicile Conjugal & L'amour en Fuite

Eigenlijk zou je voor de meeste personages op deze lijst kunnen zeggen dat het makkelijk is om ze te schrijven. Het is vooral een kwestie van een goed idee te verzinnen, en dat is eerlijk gezegd even afhankelijk van talent als van geluk. Maar om een personage te creëren dat in elk aspect aanvoelt als een echte persoon, dat is puur talent. En Antoine Doinel is op dat vlak eigenlijk ongenaakbaar. Het helpt natuurlijk dat François Truffaut en acteur Jean-Pierre Léaud vier films en een kortfilm hebben gemaakt over hetzelfde personage, verspreid over maarliefst twintig jaar. Je leert hem kennen als ondeugende twaalfjarige in Les 400 Coups; verkeerd begrepen, richtingloos en ook wel een beetje een pechvogel. Het is, volkomen persoonlijk uiteraard, één van de meest resonerende films ooit gemaakt. Een film waar je op elk punt precies begrijpt hoe Doinel zich voelt. En door die connectie met de twaalfjarige Doinel is het enorm fascinerend om het personage steeds weer terug te bezoeken, hoewel hij in de vier vervolgen steeds verder wegdrijft van die persoonlijke resonantie. Anderen zullen dat misschien compleet omgekeerd ervaren, maar het belangrijkste is dat - ook zonder zo'n persoonlijke band - hij op elk moment de gravitas van een echte persoon heeft. Truffaut heeft heel veel van zijn eigen leven in dit personage geschreven, en dat voel je er ook op elk moment aan.
Beste moment: Gezien de manier waarop ik hem net beschreef is het eigenlijk onmogelijk om één moment uit te kiezen. Je kan een persoon van vlees en bloed immer ook niet zo simpel samenvatten. Quasi elke dag opnieuw beleef je zelf nieuwe 'beste momenten', en zo ook Doinel. Er zijn geen grote, karakterdefiniërende gebeurtenissen om uit te putten, maar wel kleine, intieme momenten. Elke dag opnieuw. Zo keert hij in Les 400 Coups weer naar school na een dag te spijbelen. Zijn leerkracht vraagt hem voor een reden, en Antoine (die uiteraard zo ver niet had nagedacht) zegt het eerste wat in hem opkomt "mijn moeder is gestorven". De sympathie die hij van de leraar krijgt blijft niet lang duren. Of later, wanneer hij in Baisers Volés opmerkt dat de borsten van zijn vrouw niet gelijk zijn, en met de meest briljante oplossing komt om ze uit elkaar te houden. Goed, om toch één scène te kiezen (eveneens uit Baisers Volés): het meest intense punt van de hele reeks is wanneer Antoine emotioneel compleet in de knoop ligt. Hij gaat voor een spiegel staan, noemt de namen van de twee belangrijkste personen in zijn leven en blijft ze vervolgens herhalen. Onderschat acteur, die Jean-Pierre Léaud.


Gaston - Belle en het Beest
Om maar eens even een inhoudelijke 180° te doen. Die hele nouvelle vague is wel tof en alles, maar heeft die stroming ooit een personage voortgebracht dat elke dag zestig eieren eet? Ik dacht het niet he. Disney-animatiefilms hebben altijd memorabele schurken geleverd; Jafar, Scar, Cruella De Vil, Ursula, etc. Maar Gaston blijft voor mij huizenhoog favoriet, en dan vooral omdat hij... wel, gewoon hilarisch is. Ergens halverwege de film is er een klik waar hij al wat vervelender wordt, en tijdens de finale is hij een gigantische eikel, maar zeker tijdens de eerste helft is hij met gemak het scherpst geschreven personage in de hele film. Een man met de arrogantie om een menigte te bedanken om naar zijn trouw te komen, nog voor hij een aanzoek heeft gedaan. Een man met de bekrompenheid om te zeggen dat vrouwen niet zouden moeten lezen, want daar krijgen ze ideeën van. Een man die zich dan wel weer luidop afvraagt hoe je een boek zonder prentjes überhaupt kàn lezen. Een man die een vrouw probeert te verleiden door haar mee naar de taverne te nemen, zodat ze zijn trofeeën kan bekijken. Machogedrag op 11, en dat is nu eenmaal hoe ik mijn karikaturale personages graag zie: op 11.
Beste moment: Een heel makkelijke keuze: mijn favoriete Disney-nummer. Elke zin nog perfecter dan de vorige. "Ben ik nou zo'n geweldige stoooooooooooot-uh".


Butch & Sundance - Butch Cassidy and the Sundance Kid
Ik ben zo iemand die acteurs in 99% van de gevallen het minst vitale onderdeel van een film vindt. Slechts weinig acteurs (als die er al zijn) kunnen een ondermaatse regisseur of schrijver opvangen, terwijl er genoeg fantastische films zijn waar de voltallige cast nog geen deuk in een pakje boter kan acteren. Maar heel soms zijn er van die gevallen waar je moet stellen dat de geschreven dialoog misschien wel goed is, maar het de acteurs zijn die het naar een nieuwe hoogte tillen. En het gaat dan niet alleen over de levering, maar ook over het ontvangen. De constante wisselwerking waar een dialoog om vraagt. En zover ik weet is er nooit een duo geweest met een sterker charisma dan Paul Newman en Robert Redford, en het is eeuwig jammer dat ze samen maar twee (weliswaar waanzinnig toffe) films hebben gemaakt. Het is niet persé een kwestie van hoe de personages geschreven zijn (al moet ik duidelijk zeggen dat daar niets mis mee is), maar het is dat gevoel van vriendschap dat volledig overgebracht wordt in het acteerwerk van de twee. Het eeuwige gevit van de twee kameraden, dat de blauwdruk zou worden voor tientallen '80s buddy cop films, werkt niet omdat elk woord perfect gewikt en gewogen werd. En het werkt ook niet omdat ze op papier boezemvrienden zijn. Neen, het werkt omdat deze twee fantastische acteurs ook naast de set goede vrienden waren, en die energie wordt rechtstreeks op het scherm geprojecteerd.
Beste moment:De iconische eindscène. Butch en Sundance zijn vermoeid, gewond en omringd door tientallen gewapende mannen die klaar staan om hen zonder pardon neer te schieten. En in die uitzichtloze situatie gaan de twee even bespreken wat ze later gaan doen, nadat ze ontsnapt zijn. Dialoog die rijk is aan drama, emotie en humor, maar vooral ook een masterclass acteren. "Oh good, for a moment there I thought we were in trouble".


Clarence Boddicker - Robocop
In actiefilms kan je met je slechterik eigenlijk twee kanten uit. Ofwel kies je voor een genuanceerde, duidelijk gemotiveerde schurk waarbij het belangrijk is om zijn idealen goed neer te zetten. Dat is zeg maar de chiquere keuze. Anderzijds kan je ook gewoon de meest afschuwelijke klootzak bijeen schrijven die je maar kan bedenken. En als je die kant opgaat moet je er rekening mee houden dat dat personage al geperfectioneerd is in Clarence Boddicker. Geen geweten, geen fatsoen, geen manieren, geen loyaliteit, geen eer, ... alle elementen die je aan een badguy kan meegeven om hem toch net wat meer realisme mee te geven worden hier vierkant aan Paul Verhoevens laars gelapt. In feite kan je Clarence als een parodie op de gebruikelijke filmschurk zien; hij is compleet tot in het extreme gedreven, op letterlijk elk vlak. Op papier klinkt dat heel lomp, maar in de realiteit werkt dat gewoon bijzonder goed. Je hebt antagonisten die je haat, maar Clarence veracht je echt. Vanuit elke vezel in je lichaam.
Beste moment: Hij heeft wel een aantal klassiekers. "Can you fly, Bobby?", "You see, I got this problem. Cops don't like me, so I don't like cops.", "You can keep the gum", ... Maar geen scène zo perfect als Bitches leave, wat waarschijnlijk mijn vaakst geciteerde filmcitaat is (samen met "I'd buy that for a dollar". Straffe film, dat Robocop).


Jackie Chan - Elke Jackie Chan film



Faye - Chungking Express



Alex DeLarge - A Clockwork Orange



Jef Costello - Le Samouraï



Reverend Harry Powell - The Night of the Hunter



Han Solo & Indiana Jones - De Star Wars & Indiana Jones trilogie..... en Crystal Skull ook wel een beetje



Ash Williams - Evil Dead trilogie



Daniel Plainview - There Will Be Blood



Travis Bickle - Taxi Driver



Jeff 'The Dude' Lebowski - The Big Lebowski

Blogger: Cedric op 21:07

1 opmerking:

  1. Anoniem11 december 2012 om 08:49

    Heya i am for the first time here. I came across this board and I find It really useful & it helped
    me out a lot. I hope to give something back and help others like you aided me.
    Look at my web site Indigo Augustine DP

    BeantwoordenVerwijderen

Abonneren op: Reacties posten (Atom)