28 maart 2011
Drive Angry 3D (2011)
We zitten een twintigtal minuten in Drive Angry 3D: tijd voor een seksscène. Nicolas Cage zit rechtop in bed: volledig in het zwart gekleed, inclusief leren jas en gigantische zonnebril (zo eentje die meestal door blinden gedragen wordt). In zijn schoot is een naakte vrouw druk bezig de epileptische aanval van haar leven te krijgen: ze schokt wild op en neer en lijkt Cage de moeder aller dryhumps te bezorgen. Opmerkelijk zicht, en zo vraagt de vrouw ook waarom Cage zich niet uitkleedt. Cage balanceert een enorm dikke sigaar in zijn mond en heeft logischerwijs een beetje moeite met praten, maar toch krijgt hij er een antwoord uit gesleurd: "I never disrobe before a gunfight". Perfect op tijd stormen de Satanistische schurken binnen, en in een orgie van slow motion waar zelfs Zack Snyder jaloers op zou worden begint het duel. Cage schiet de naamloze vijanden in het been, in het gezicht, waar dan ook, en vindt tussendoor - nog steeds in slow motion - de tijd om een flinke slok Jack Daniels te nemen. Wanneer al de vijanden geëlimineerd zijn staat Cage recht, sluit zijn broeksriem en wandelt naar buiten. Als kijker is je mond ruim een minuut eerder al opengevallen en worden je sokken inmiddels kletsnat omdat je de bioscoopvloer al volgekwijld hebt.Als u daarbij meteen denkt aan de vrijpartij/actiescène in Shoot 'em Up - en u maakt die referentie zonder van uzelf te walgen - is dit dé film voor u. Drive Angry 3D is de beste actiefilm die we sinds Shoot 'em Up gezien hebben, en pakt het genre op een gelijkaardige manier aan. Een degelijk plot is bijzaak en geloofwaardigheid is een zaak waar eens flink mee gelachen wordt. De hele film is een opeenvolging van compleet over-the-top actiescènes en het manifesteren van je personages als de grootste badassen die ooit op het grote scherm geprojecteerd werden. Op beide vlakken slaagt Drive Angry met glans.
De actie is talrijk, retevet en vooral overzichtelijk. Geen warboel op het scherm waar je maar moet zien uit te vissen welke ledematen er allemaal verschijnen (ik kijk naar jou, Expendables), maar degelijk opgezette shootouts en achtervolgingen waar je op elk moment weet waar de hoofdpersonages zijn en wat ze doen. Qua over-the-topheid valt het nog wel mee in vergelijking met Shoot 'em Up, dus geen enorm overdreven stunts, maar gewoon oerdegelijke actiefilm-momenten vol Amerikaanse musclecars en shotguns.
Hét punt waarin de film zijn onderscheiding haalt zijn de personages en cast. Allereerst is er Nicolas Cage, u weet inmiddels al wel dat ik een grote fan ben, maar dit is geen film die je voor hem moet gaan zien. Hij speelt het rustig en cool: het is de Con Air-Cage, en niet zozeer de Vampire's Kiss-Cage. Hij draagt constant een zonnebril en fluistert veel van zijn tekst: simpelweg een standaard badass. Amber Heard is dan weer de sexy sidekick, en daar kan je twee kanten mee op. Of ze had de hele film hulpeloos achter Cage aan kunnen hollen, schreeuwend bij elke vijand en klagen dat ze naar huis wil. Gelukkig is dat em niet geworden en speelt ze de harde, zelfzekere vrouw die er niet van terugdeinst om een twee koppen grotere vent op zijn gezicht te slaan. Een even groot cliché, natuurlijk, maar vele malen toffer om te zien.
Billy Burke - tegenwoordig vooral bekend als papa Twilight (/New Moon) - is de schurk, en is duidelijk beter in staat om een Satanistische cult te leiden dan het opvoeden van dat egocentrisch, maniakaal, sociopathisch stuk vreten van een Bella, dat afschuwelijk serpent van een personage dat de pure manifestatie is van de rotmentaliteit bij de huidige jeugd en... oh pardon, ik werd even afgeleid. Burke is dus de leider van een Satanistische cult en is behoorlijk psychopathisch (hij gebruikt het dijbeen van Cage's dode dochter als wandelstok!). Het is eigenlijk behoorlijk vreemd dat Burke als de leider van de groep klunzige handlangers die constant neergeschoten worden wel dreiging weet uit te stralen: vaak is zo'n opperschurk nogal flauw, maar Burke is daadwerkelijk intimiderend. Je krijgt daadwerkelijk het idee dat dit een zeer gevaarlijke man is, waar dit soort personage vaak verwatert in een compleet onmondig type (voor een voorbeeld: kijk maar eens naar zo'n beetje elke tekenfilmserie waar u mee opgegroeid bent)
Maar laat er geen twijfel over bestaan: William Fichtner steelt elke scène waarin hij te zien is. Ruimschoots. Hij is Satan's rechterhand die Cage terug naar de hel moet zien te sleuren, en straalt daarmee op elk moment een onnatuurlijke coolness uit. Zijn personage is natuurlijk ook gewoon briljant geschreven: zo is zijn eerste zin in de film het begroeten van een vreemdeling met "You, fat fuck". En hij krijgt nog enkele zeer coole momenten, zoals wanneer hij vanuit een rijdende truck op de motorkap van een voorbijschuivende auto stapt alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar Fichtner weet dit alles ook perfect te brengen: hij kan de ene scène een gewonde persoon martelen voor informatie en twee minuten later glimlachend voorbijrijden in een truck op de tonen van "That's the way (uhuh uhuh) I like it (uhuh uhuh)" zonder ook maar een beetje geloofwaardigheid te verliezen. Denk terug aan The Dark Knight: herinnert u zich hoe geweldig Fichtner daarin - ondanks zijn zéér beperkte tijd op het scherm - was en hoe hij de (in mijn ogen) meest quotebare zin van die film bracht? Wel, Fichtner speelt deze hele film op min of meer dezelfde toon, en dat is een absoluut genot om naar te kijken.
En dan is er nog de 3D. Zoals ieder weldenkend mens ontwikkelde ik al heel snel een afkeer van 3D-cinema en probeer ik er zo veel mogelijk van weg te blijven. Eén misstap (Alice in Wonderland) was genoeg om sindsdien - indien die mogelijkheid bestaat - voor de 2D-versies te kiezen. Piranha was nog leuk omdat de 3D als gratuite gimmick gebruikt werd: dingen naar de camera toe gooien, zoals het al sinds Jaws 3D en dergelijke horrorfilms gedaan wordt. Wel, Drive Angry 3D doet dat ook, én weet het te mengen met de zogenaamde atmosferische 3D die de halve wereld gezien heeft in Avatar. Nicolas Cage steekt al eens een shotgun het scherm in zonder dat hij er zelf uitziet alsof hij uit karton geknipt werd om op de voorgrond geplakt te kunnen worden. Deze film is opgenomen met 3D-camera's en dat zie je er aan: voor goedkope, trashy cinema als dit en Piranha mogen ze de 3D-technologie voor mijn part blijven uitmelken. Het is heel erg tof en met enige voorsprong het beste gebruik van 3D dat ik al gezien heb.
Kort samengevat: Drive Angry 3D is alles wat Machete beloofde te zijn, maar niet wist te brengen. Machete was een degelijke ode aan de exploitation-cinema, maar was daar te braafjes in. Robert Rodriguez hield zich soms duidelijk in om niet té ver te gaan en er werd nog snel een politieke boodschap ingeramd om de film niet geheel nutteloos te maken: Machete probeerde zowel de exploitation-fans als de mainstream-cinemaganger aan te spreken. Drive Angry is daarentegen hetzelfde soort pure grindhouse-cinema waar Tarantino en Rodriguez (met wisselvallige resultaten) recent een aantal liefdesverklaringen voor creëerden. Drive Angry 3D is geen pastiche op het genre: het geeft geen dikke knipogen om aan te tonen dat het allemaal niet te serieus moet genomen worden. De film gaat er van uit dat het publiek dat weet en gedraagt zich verder zoals je van een exploitation-film mag verwachten. Dit is een film waar genrefans van zullen smullen, en wat niet-geïnitieerden waarschijnlijk wansmakelijke cinema zullen vinden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten