Not a Tumor: David A. Prior

Posts tonen met het label David A. Prior. Alle posts tonen

20 maart 2010

Deadly Prey (1987)

Beeld je de vleesgeworden versies van Rambo en Commando in. Deze twee personen krijgen een dochter, ter wereld gebracht door The Most Dangerous Game. Op school krijgt ze les van Terminator en Aliens, haar beste vriendjes op school zijn Robocop en Predator en haar eerste vriendje waarmee ze thuiskomt is Die Hard. Die persoon is DEADLY PREY, een film die het verdient om volledig in hoofdletters geschreven te worden.

Mike Danton is een average Joe. Bij zijn introductie leren we dat hij samenwoont met zijn knappe vriendin en een enorme hekel heeft aan opstaan, dat is ook zowat alles dat we echt over hem leren. Wanneer hij het vuilnis gaat buitenzetten stopt een rasecht verkrachtersbusje om hem de weg te vragen, Mike helpt hen vriendelijk verder wanneer iemand achter hem sluipt en hem vol op het hoofd slaat; deze onbekende is luitenant Danton van het Amerikaans

leger, we weten dat hij een badguy is want hij draagt een zonnebril (en niet het Matrix soort). Danton wordt ontdaan van zijn shirt (een simpele wifebeater) en zijn schoenen en wordt gedropt in een jungle, ondertussen draagt hij enkel nog een jeans short waar Tobias Fünke het diepste respect voor zou tonen (een shoutout naar de Arrested Development fans). Danton is ongewild onderdeel geworden van een supergeheim militair trainingsprogramma waar militairen jacht maken op een mens. Maar Danton is niet zomaar iemand, ooit was hij de grootste moordmachine die het leger ooit heeft voortgebracht. En zijn mentor...... was kolonel Hogan, die op dit moment leiding geeft aan het trainingsprogramma. DUM DUM DUUUUUUUUUM!

De rollen worden omgewisseld en Danton maakt nu (op ongezien creatieve wijze) jacht op de vele figuranten die in militair kostuum rondlopen. Hij slaat een soldaat neer en breekt zijn rug door hem op te nemen en horizontaal tegen een boom te stoten. Hij ontfutselt een granaat van een soldaat en gooit die vervolgens in diezelfde soldaat zijn broek, waarna enkel smeulende botten achterblijven. Wanneer hij zijn arm gebroken

heeft doorboort hij een soldaat met een willekeurige tak die binnen handbereik ligt. En net wanneer je denkt dat het onmogelijk is om nog cooler te zijn slaat hij ook nog eens een schurk neer met diens eigen arm, die Danton daarvoor zelf had afgehakt. Ook buiten de confrontatie schittert hij door zich perfect te kunnen camoufleren op een tak, drie meter boven de grond zonder gebladerte, of een halve meter onder ondiep, helder water. Geweren gebruikt hij niet, tenzij het als lokaas is om de aangetrokken soldaat daarna een dolk in de nek te steken. Mike Danton wil niet alleen zoveel mogelijk bloed zijn, hij wil het ook zo hardcore mogelijk verkrijgen. Mike Danton is BADASS!

"Hoeveel slachtoffers waren er voor mij?" vraagt Danton terwijl hij een curieuze gezichtsuitdrukking tevoorschijn tovert, iets wat hij gedurende de film wel vaker doet. "Ik heb echt geen idee, dit is mijn eerste dag", stottert een doodsbange soldaat. Danton wacht eventjes, en reageert dan "....slechte timing." Ted Prior toont zich hier een meer dan capabele actieheld: hij is atletisch, gespierd (zijn spieren hebben spieren) en hij weet hoe hij oneliners moet uitkramen

. En daarin schuilt de kracht van Deadly Prey, dat één van de beste B-actiefilms is die ik ooit heb gezien: het budget is niet hoog, maar ze persen er alles uit wat ze kunnen: het acteerwerk is cheesy maar passend, de soundtrack catchy (voornamelijk bestaand uit een korte "DUM DUM DUUM"), het script heerlijk fout en de effecten lachwekkend op hun best. Enige finesse is nauwelijks te bespeuren, maar dat hoeft ook niet in een actiefilm: Deadly Prey is één grote, logge, domme, anderhalf uur durende actiescène die geen seconde saai wordt. Diepgang, spanning of (bedoelde) humor zit er niet in, maar zelden was een actiefilm zo volgeladen en was een B-film zo entertainend zonder ooit stil te vallen. Een enorme guilty pleasure die zich in mijn ogen mag meten met de grote klassiekers.

8.0