13 april 2010
The Wicker Man (2006)
Het is makkelijk om The Wicker Man - remake van de gelijknamige film uit 1973 - volledig de grond in te boren als een desastreus stukje cinema: een absoluut verschrikkelijk script, bizarre regie en Nicolas Cage die zo sterk staat te overacten dat zelfs Al Pacino er even bij zou moeten gaan zitten. Maar uit al deze ingrediënten kan een weergaloos monument in onbedoelde humor worden gedestilleerd, nu al een klassieker en favoriet die nog vaak bekeken zal worden.Wanneer Nicolas Cage een brief krijgt van zijn ex-verloofde waarin hij leest dat haar dochter van een andere nooit gespecifiëerde man (spoiler: het is zijn dochter) vermist is trekt Cage zijn stoute schoenen aan en trekt hij naar het afgelegen eiland Summers Isle. Hier treft hij een sekte vol vrouwen die mekaar aanspreken met 'zuster' en mannen die schijnbaar stuk voor stuk gelobotomiseerd zijn en vooral dienst doen als - zo zeggen de tienjarige meisjes - 'phallic symbol phallic symbol'. Gedurende het verhaal probeert Cage zijn
dochter te vinden - grotendeels door doelloos door het bos te lopen - wat niet lukt. Dit loopt af op een uiteindelijke plottwist die je van mijlen- en mijlenver ziet aankomen, waar de sekteleider paradeert in een ode aan Mel Gibson: half Braveheart, half Passion of the Christ (wat trouwens geen toeval kan zijn, want Cage loopt er als agent ook vrij Mad Max bij). Wie de film serieus benadert kan daar wel wat betekenissen in vinden: is The Wicker Man een parodie op het seksisme al dan niet een aanklacht tegen het feminisme? Waarschijnlijk geen van beide, want de metaforen die er wel in de film steken (de cultleider is een bijenkoningin, snap je?) zijn allesbehalve subtiel. Maar het zou te makkelijk zijn om de vele gigantische fouten die de film maakt te benadrukken (oké, eentje nog: letterlijk elke flashback in de film), het is pas wanneer je The Wicker Man als een komedie benadert dat je zijn geniale tweede laag ontdekt.Moest ik ooit een komedie schrijven behoort 'Nicolas Cage slaat een vrouw in het gezicht' zeker en vast tot één van de sleutelscènes. Maar dat is slechts mijn beperkte blik en reden waarom ik waarschijnlijk nooit een film zal mogen maken, het zijn genieën als Neil LaBute die dat idee nemen en er een meesterwerk van maken: 'Nicolas Cage slaat een vrouw in het gezicht, gekleed in een berenkostuum'. Zo subtiel, zo geniaal.
Het script dat LaBute hier geschreven heeft is niets minder dan hilarisch, zo kijkt Nicolas Cage (terwijl hij nog steeds doelloos door het bos loopt) regelmatig of hij ontvangst heeft op zijn GSM; de cult die ver van alle technologie leeft zou maar eens een GSM-mast hebben opgebouwd. Eveneens de dialogen: "Wat zit er in de zak?" vraagt Nicolas Cage nadat er beweging te zien is in een juten zak. Hij gokt met een domme grijns op zijn gezicht: "Een haai?". Het is enerzijds een flinke opgave om iets in de film serieus te nemen, terwijl dat blijkbaar toch echt wel de bedoeling is geweest. Dit is simpelweg het high budget, thriller, iets minder grappige broertje van The Room; de film kan op exact dezelfde manier bekeken worden als een meesterwerk, terwijl het waarschijnlijk (nog veel zekerder dan bij The Room) een geval van onbedoelde humor is.Maar de man die ervoor zorgt dat The Wicker Man meteen plaats mag nemen in mijn favorietenlijstje is Nicolas Cage. Het maakt niet uit of hij een serieus gesprek probeert aan te knopen of een kamermeisje een kung-fu trap tegen de borst bezorgt: Cage is op elk punt in de film een komische God. En dat is een flinke verdienste, want het is één ding om tijdens de finale van de film
zo over-the-top te gaan, maar om dat niveau anderhalf uur vol te houden vraagt talent. En hoewel dat het bij momenten een regelrechte tour-de-force van Cage is - zoals wanneer hij met een pijnlijk verwrongen gezicht zijn vriendin vragend toeschreeuwt "How'd it get burned, how'd it get burned, how'd it get burned, how'd it get burned?" - weet Cage op elk moment wel een nuance in zijn prestatie te leggen waar je minstens om zal kunnen glimlachen (een compilatie aan hoogtepunten vind je 'after the jump'). Daarom - en alleen daarom - is The Wicker Man een aanrader voor mensen die dit soort onbedoelde humor wel kunnen smaken. Verwacht je echter een serieuze thriller dan wordt dit een héél zware zit.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten