4 april 2010
The Curious Case of Benjamin Button (2008)
Dat het scenario van The Curious Case of Benjamin Button - gebaseerd op een kortverhaal van F. Scott Fitzgerald - van de hand van Eric Roth komt mag geen verrassing zijn. De schrijver zijn grootste succes staat immers op naam van Forrest Gump, wat lang niet de enige overeenkomst tussen deze twee kassuccessen is.Benjamins moeder sterft reeds bij zijn geboorte waardoor zijn vader met zichzelf worstelt wat hij met zijn zoon aan moet vangen... tot hij hem voor de eerste keer ziet, Benjamin Button is immers een gatlelijke baby: een verrimpelde huid, zeer zwakke botten en nog een handvol andere ouderdomskwaaltjes. Zijn vader schrikt en beslist hem vondeling te leggen bij een bejaardentehuis. Benjamin lijkt geen lang leven beschoren
, maar keer op keer overschrijdt hij zijn (vrij letterlijke) deadline. Zodoende groeit Benjamin op tussen de ouderlingen die fysiek zeer weinig van hem verschillen, waar hij van tijd tot tijd met de dood geconfronteerd wordt. Benjamin blijkt achteruit te verouderen - te verjongeren zeg maar - waardoor hij er hoe langer hoe fitter uitziet. Op die manier begrijpt Benjamin als geen ander de vergankelijkheid van het menselijk leven, hoe de enige zekerheden in het leven de geboorte en de dood zijn; een moraal waar maar al te vaak op gehamerd word. En hoewel dat als zware kost klinkt is de overheersende toon er een van optimisme, dit blijft natuurlijk big-budget Hollywood.Nogal verwonderlijk dat juist David Fincher met dit materiaal aan de slag is gegaan dus. De man was jarenlang één van Hollywoods grootste zwartkijkers met een palmares vol donkere thrillers: Seven, Fight Club, Zodiac, ... niet meteen iemand waarmee je over de vrolijke dingen van het leven kan keuvelen denk je dan, maar toch is de feel-good vibe overduidelijk aanwezig. "Fincher sold out" wordt dan gezegd, wat misschien ook wel het geval is als we naar zijn volgende project
The Social Network kijken, een film over het veelzijdige en diepgaande onderwerp Facebook. Voor Eric Roth is dit dan weer een routinejob die verdacht veel wegheeft van Forrest Gump met een twist: waar Forrest Gump een simpel personage is met een zeer speciaal levensloop zien we in Benjamin Button eerder een zeer speciaal personage met een simpel leven. Benjamin ontmoet de president niet en bedenkt ook geen icoon zoals de smiley: hij leeft gewoon een leven dat enerzijds het vertellen wel waard is, maar niet veel meer te bieden heeft dan de memoires van een alledaagse Jan met de pet. Daardoor is de film gewoon niet boeiend genoeg en zijn er enkele momenten waar je interesse zeker zal verwateren, een probleem dat makkelijk op de werktafel had kunnen verholpen worden door er de schaar in te zetten, want twee uur en drie kwartier gewone gebeurtenissen is simpelweg te veel.Dat is jammer, want verder is er heel weinig mis met deze film. Zowel Pitt als Blanchett herhalen hun prestaties uit Babel en lijken een echte band te hebben, maar ook de figuranten worden nooit ongeloofwaardig in hun acteren. Pitt speelt weliswaar een moeilijke rol, want ongeacht de emotionele waarde die zijn personage meesleept zit iedereen toch vooral naar de speciale effecten te kijken en het moet gezegd, op een tweetal korte momenten na overtuigen
deze volledig. Pitt's omgekeerde levensloop is op elk moment geloofwaardig (al plaats ik toch enkele vraagtekens bij de continuïteit tussen zijn jonger en Blanchetts ouder worden). Ook de cinematografie is weer van hoog niveau waar er flink wat shots tussen zitten met een hoog dat-zou-in-mijn-woonkamer-niet-misstaan gehalte. De voornaamste fout die Fincher hier maakt is er vooral een van overschatting: de 160 minuten zijn er simpelweg een veertigtal teveel. Met een wat strakkere grip op de totale speelduur had Fincher hier misschien wel de evenknie van Forrest Gump in handen, maar The Curious Case of Benjamin Button wordt te dun uitgesmeerd om van een echte voltreffer te spreken.7.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten