28 april 2010

Yor: the Hunter from the Future (1983): Deel 1

Het Italiaanse avonturen epos Il Mondo di Yor (Yor: the Hunter from the Future) is al enige tijd één van mijn favoriete B-films. Het verhaal is onderhoudend, de actiescènes komen frequent voor en zijn memorabel, er valt altijd wel wat te lachen, ... het is één van die stukjes entertainment dat op elk mogelijk vlak tekort schiet, behalve qua amusementswaarde. En aangezien dat het enige doel is dat Yor: the Hunter from the Future voor ogen heeft, is daar helemaal niks mis mee. Mijn verbazing was dan ook groot toen ik erop werd gewezen dat de film een knip-en-plakwerk is, afkomstig van een vierdelige miniserie; jawel, het originele Yor: the Hunter from the Future duurt een flinke vier uur en werd in vier delen getoond op de Italiaanse TV-zender Rai Uno. Het is dan ook die versie die ik hier zal "recenseren"; tussen aanhalingstekens, want van effectief recenseren zal er niet veel sprake zijn, eerder een samenvatting van het volledige plot met wat kanttekeningen. Dus ja, er zullen vast wel spoilers in zitten (al valt er niet veel ècht te spoilen), dus als dat je niet aanstaat is het beter om niet verder te lezen.



We beginnen de serie met een lang shot van een landschap bestaande uit zand en rotsen. Dan komt Yor het beeld binnen gehuppeld (en huppelen is effectief het juiste woord), en om meteen aan te tonen hoe cheesy deze hele zit zal zijn horen we meteen Yor's hoogstpersoonlijke themesong: Yor's World, he's the man. Terwijl we aanhoren hoe keer op keer wordt benadrukt dat Yor wel effectief de man is en hij op zoek is naar de betekenis van zijn leven (of zoiets, probeer maar eens wijs te raken uit die lyrics) huppelt Yor nog wat verder rond; Yor is de man, ookal loopt hij als een meisje. Na deze korte introscène zien we - de plaatsing had hier weliswaar iets beter kunnen zijn - een introductie waarin we Yor en een vreemde stam leren kennen, die net vandaag hun groten Godenfeest houden: een groot vuur wordt aangestoken ter ere van hun God.

Niet aanwezig op dit feest zijn Pag; een gezette, oude, bebaarde man, en Ka-Laa; een knappe brunette, tevens prinses van de nederzetting. Ze jagen op een kleine hagedis, maar botsen op een woeste, papier-maché Triceratops. Pag doet zijn best om het op te nemen tegen deze dinosaurus en zwaait er eens stevig met zijn stok naar, maar het is Yor die het zaakje moet komen oplossen. In een rasecht showgevecht waar Yor in het rond draait en springt weet hij de bloeddorstige herbivoor neer te leggen door zijn schedel in te slaan met zijn stenen bijl, en ookal weet ik niet genoeg van dinosaurussen om dat met argumenten te ontkrachten lijkt het mij toch wel een flinke prestatie om dat voor elkaar te krijgen. Omdat Yor de man is drinkt hij het bloed van de gevelde Triceratops, want het bloed van je vijanden maakt je sterker. Ka-Laa krijgt het niet binnen en Pag blijft liever zwak.

Yor gaat mee naar het dorp van de twee en gaat gelijk mee feesten, het is immers nog altijd Godendag; een dag die Yor invult door als een debiel in zijn handen te klappen, van een grote homp vlees te eten en af en toe "heeee", "hoooooo" of "haaaaa" te roepen. Ka-Laa voelt zich hierdoor zo aangetrokken tot Yor dat ze prompt opstaat en een paringsdans voor hem uitvoert: ze schudt flink met haar gat en werpt Yor lustige blikken toe, die daarop drinkt en dom grijnst. Tussen het dansen en de ritmeloze percussie van de mannen door leert Yor van de hoofdman dat hij zijn medaillon - een voorwerp dat belangrijk schijnt te zijn - al eens eerder heeft gezien, aan de hals van een blonde vrouw die ongetwijfeld het doel zal zijn van Yor's volgende reis, zo zegt Yor met een logische arrogantie (hij is de zoon van het vuur dat gevallen is uit de hemel, hoe zou je zelf zijn?).

Alles gaat goed en iedereen amuseert zich te pletter, maar dan slaat het noodlot toe in de vorm van paarse holbewoners. De orders zijn simpel: vermoord alle mannen, breng de vrouwen levend mee naar de grot en bezorg de blonde man met het medaillon aan de leider. Yor laat zich echter niet zomaar overmeesteren, in een groot gevecht tegen de paarse mannetjes zorgt hij voor een afleidingsmanoeuvre: hij haalt één van de grote vuurbakens neer. Dit zorgt voor enkele seconden verwarring bij de holbewoners, Yor grijpt deze kans om weg te rennen met Pag en Ka-Laa, dat het dorp nu compleet verwoest is lijkt bijzaak. Na een achtervolging weet Yor zijn belagers af te schudden en gaat het trio het moeras in; hier komen ze ook weer drie paarse holbewoners tegen, maar vooraleer ze hen opmerken zinken de drie kleurlingen het moeras in: zijn er putten onder water, smelten de holbewoners weg of leeft er een monster dat het trio te pakken kreeg? Een beetje voorafschaduwing kan nooit kwaad. Het drietal splitst dan op: Yor en Ka-Laa gaan een beetje rondhangen terwijl Pag - na eerst nog even in de vlucht een holbewoner met pijl-en-boog neer te schieten - terugkeert naar het dorp en voor een tijdje de rol van badass overneemt.

Yor draagt Ka-Laa doorheen het moeras. "In onze cultuur", merkt Ka-Laa op, "wanneer een man een vrouw draagt, betekent het dat hij van haar houdt". Een romantische spanning is voelbaar tussen de twee, langzaam groeien de twee hoofden naar elkaar toe... totdat Yor's aandacht wordt afgeleid en hij haar in het moeras laat vallen. Yor's World, he's the man. De twee vinden een grot met dekens en houden zich daar koest terwijl Pag de aandacht opeist. Hij is inmiddels terug in het dorp en heeft de hoofdman zo goed als dood teruggevonden. Wanneer hij opgemerkt wordt door alweer enkele paarse holbewoners slaat hij op de vlucht, en welke vluchtweg is beter dan dwars door een vulkaan? Hij baant zich voorzichtig een weg langs de rand terwijl de holbewoners hem achtervolgen, Pag klautert via gevaarlijke wegen, springt over een afgrond en... draait zich dan om om één van de holbewoners neer te schieten terwijl de andere wegrent. Pag's world, he's - oh wacht. Hij blijft ook overnachten in een grot, niet dat dat enigszins logisch is binnen de situatie, maar het is verdorie wel handig voor later.

Yor en Ka-Laa hebben genoeg van een bijrol en rennen naar buiten, recht in de handen van een tentakelmonster dat in het moeras leeft. Deze grote dreiging - die schijnt te ademen door zijn oogbal - zat niet in de film en is één van de betere momenten van de serie. Yor wordt gegrepen door een tentakel, terwijl Ka-Laa gilt. Yor hakt deze af en rent naar Ka-Laa, die bedreigd wordt door een tentakel terwijl ze gilt (al een geluk dat dit Italiaans is en niet Japans). Tijdens zijn heroïsche actie wordt Yor gegrepen en richting het water gesleept, na nog wat meer te gillen doet Ka-Laa ook eens wat nuttigs en gooit een puntige steen in het oog van het monster, dat ontploft als een ballon. Hierna komen de twee in de buurt van de grot waar alle vrouwen van de nederzetting gevangen zitten. Het moet inmiddels niet meer gezegd worden dat ze worden aangevallen door paarse holbewoners, die Ka-Laa weten te ontvoeren, Yor K.O. slaan en zijn medaillon stelen. Net voordat ze hem over de rand van een klif kunnen smijten staat Pag voor de grot waarin hij ging slapen, die toevallig uitkijkt op de klif. Hij schiet één van de twee holbewoners neer, maar dat is niet genoeg om de andere tegen te houden Yor de afgrond in te smijten. Maar natuurlijk belandt Yor ergens op een rand enkele meter lager en niet in de kilometers diepe afgrond. Yor staat recht, veegt zijn schouders af, klimt terug naar boven en gaat op pad naar de grot van de holbewoners, en deel 2 van de serie. Deel 1 is heel interessant gebleken, met een hoop scènes die niet in de film zaten (dit uur materiaal werd herleid tot een klein kwartiertje), terwijl het tweede deel de meest epische scène van de film zal bevatten. Lees er volgende keer meer over: same Yor-show, same Yor-channel.
Blogger: Cedric op 12:05
Regisseur:

2 opmerkingen:

Abonneren op: Reacties posten (Atom)