9 april 2010
Percy Jackson & the Olympians: The Lightning Thief (2010)
Het heeft er alle schijn van dat deze Percy Jackson & The Olympians: The Lightning Thief (meer dan één mond vol) een poging is om een nieuwe Harry Potter te creëren. Chris Colombus' (regisseur van de eerste twee Potters) nieuwe film draait rond een tiener die over speciale krachten bezit, deze keer geen hocus pocus en toverdrankjes maar de mythische verhalen rond Zeus en co. De Griekse mythologie wordt hier geplaatst binnen onze moderne wereld, een gedurfde keuze die alleszins een beetje originaliteit teweeg zal brengen. Dus vol goede moed begint de film.Perseus - Percy voor de vrienden - is een halfgod: hoewel zijn moeder samenwoont met een bijzonder vrouwonvriendelijke marginaal is zijn echte vader Poseidon, God van de zee. En meteen verdwijnt alle goede moed die ik voor deze film had verzameld. Als je de beslissing maakt om je film in de oude mythologie te plaatsen kan je niet zomaar de mythologie aanpassen. Als je het hoofdpersonage per sé over water wil laten controleren, gebruik dan één van de zonen van Poseidon. Perseus een andere vader dan Zeus toeschrijven puur en alleen om de naam te gebruiken is een kaakslag voor iederee
n die ooit mythologie gelezen heeft of zelfs maar naar Clash of the Titans is gaan kijken. Het is als een gloednieuwe BMW kopen om vervolgens de pedalen en de ruitenwissers van plaats te veranderen: het is inconsistent, werkt niet en als je er twee uur in rondrijdt zal iedereen je zeggen dat je in een gesloten instelling thuishoort. Het is een punt waar ik niet overheen kan: waarom zou je eeuwenoude verhalen misbruiken gewoon om je hoofdpersoon "Percy" te kunnen noemen? Eén keer googlen leert me dat Poseidon een zoon had genaamd "Lycus": wat is er mis met Luke Jackson & The Olympians? Ik weet dat de film gebaseerd is op een boek en deze kritiek dus eerder naar de schrijver van de boeken dan het script gericht is, maar dit soort onnodige afwijkingen zorgen er voor dat de film meteen met een heel wrang gevoel begint.Maar goed, dat terzijde: Luke Jackson is verder een gewone, alledaagse, respectloze, arrogante kuttiener die zich niet bewust is van zijn krachten. Het is pas later - in een enorm domme scène waar Luke voor een barrière gaat staan om met een Minotaur te vechten, terwijl hij erachter onschadelijk zou zijn - dat hij zijn krachten leert gebruiken, helaas voor hem is zijn moeder op dat moment al ontvoerd door Hades
. Op het trainingskamp zijn de tientallen andere halfgoden sprakeloos en enorm onder de indruk wanneer ze zien dat hij water kan controleren, wat min of meer het equivalent is van Harry Potter die een vuurbal uit zijn staf schiet waarna Perkamentus hem vraagt hoe de fuck hij dat voor mekaar heeft gekregen. Hij gaat samen met zijn beschermer (half mens, half geit) en zijn love-interest (zo doet de slow motion vermoeden, want van enige emotionele interactie is geen sprake) op pad om zijn moeder terug te vinden, wat er op neerkomt dat hij eerst naar drie punten moet reizen om magische MacGuffins te verzamelen vooraleer hij uiteindelijk naar de Onderwereld (gesitueerd in Hollywood, hah) kan gaan om zijn moeder te bevrijden. Een plot dat zelfs voor kinderfilms behoorlijk mager is en de film absoluut niet kan dragen.Uiteindelijk zijn er twee positieve punten aan deze Lightning Thief: de CGI is grotendeels indrukwekkend (op enkele momenten, en vooral Medusa's slangenkapsel na) en de actiescènes gebruiken deze tamelijk goed. Daarnaast is hoofdrolspeler Logan Lerman tamelijk charismatisch en enthousiast, op wat occasionele foutjes na die we graag op de kap van het bronmateriaal schuiven. De rest van de cast bestaat vooral uit uitgebreide cameo's: een onbedoeld hilarische
Pierce Brosnan, Uma Thurman, Sean Bean, Rosario Dawson, Steve Coogan, ... veel bekende gezichten die zich wel lijken te amuseren, maar dat plezier nooit echt naar de kijker kunnen overbrengen. Daarnaast is er veel om over te klagen in deze gefaalde poging tot franchise (Godzijdank dat de film nog geen winst heeft geboekt): er is meermaals een gebrek aan continuïteit, de product placement is bijna beledigend, dialogen bestaan te vaak uit monologen waarin het plot uitgelegd wordt en de soundtrack (ondanks een sterk begin met AC/DC's Highway to Hell) bestaat vooral uit popmuziek die buiten het jaar 2010 niet meer herinnerd zal worden (po po po pokerface). Neen, dit is absoluut geen goede film, maar desondanks blijft ik zitten met die ene vraag: wat is er mis met Luke Jackson & The Olympians?3.5
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten