24 april 2010
Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans (2010)
Sommige mensen weten gewoon hoe je een goede film maakt en dit is daar een schoolvoorbeeld van. Neem bijvoorbeeld Nicolas Cage: de beste man staat soms ongezien sterk te overacten, mompelt, fronst zijn wenkbrauwen tot een knoop, is eigenaar van het slechtste haarstukje in de geschiedenis van de film en misschien wel de wereld... enfin, ondanks dat dit allemaal redenen zijn waarom ik een fan van hem ben toont dit allerminst de kenmerken van een goed acteur. Maar waar hij tegenwoordig gecast wordt voor diverse rollen van avonturier tot pseudo-superheld, is er geen één waar hij gewoon kan doen wat hij goed doet: en dat is wat deze film wel biedt. Deze Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans (een héél losse remake van de Bad Lieutenant met Harvey Keitel uit 1992) biedt een bijna epische hoeveelheid Cage waarin hij weer te pas en te onpas staat te schreeuwen, rondspringt als een kleuter vol suiker of juist té weinig emotie toont, maar ook deze keer zijn dat allemaal pluspunten.In deze match made in heaven speelt Cage een politieagent (ofja, luitenant) die verslaafd is aan pijnstillers, marihuana en cocaine. Zowat elk shot in de film is Cage' personage onder de invloed van minstens één van deze dingen, wat het perfecte canvas biedt om hem volledig en ongeremd los te laten gaan. Wanneer Cage plots staat te roepen en tieren is daar een verklaring voor: drugs. Wanneer Cage een lange, onbegrijpelijke pauze laat in een zin is daar een verklaring voor:
drugs. Wanneer Cage's lichaamstaal meer aandacht trekt dan zijn sprekende tegenspeler is daar een reden voor: drugs. Het hele idee om Cage een verslaafde te laten spelen werkt op zoveel niveaus, het is onbegrijpelijk dat niemand er ooit eerder aan gedacht heeft. Voor mede-fans van Cage hilariteit is het mooi om te zien dat hij zelfs binnen deze context nog wel eens durft overdrijven; tijdens enkele scènes staat hij zo gepijnigd, intrigerend en ronduit vreemd te staren dat het lijkt alsof hij een nieuwe emotie heeft uitgevonden en deze nu in zijn meest extreme vorm op het publiek loslaat. Het is in dit soort film lastig te onderscheiden of Nicolas Cage nu eigenlijk een heel erg slechte, dan wel een heel erg goede acteur is, maar één ding staat buiten kijf: Cage is een komisch genie.De hele drugs-themathiek is het centrale punt van de film, het effectieve plot is een moordzaak die Cage moet zien op te lossen, maar dat verhaal bevat opvallend weinig gewicht. Het werd allicht bewust als achtergrond gehouden en wordt vooral gebruikt om Cage-momenten te omkaderen, wat de film genoeg drive geeft om de twee uur vol te maken zonder vermoeiend te worden. Regisseur Werner Herzog weet Cage zijn performance geweldig in beeld te brengen en zorgt ook voor enkele memorabele momenten waar Cage niet centraal staat. Zo is er een moment wanneer
Cage een onderzoek binnenloopt en een update vraagt over de zaak. Plots draait hij zich om en vraagt aan iedereen: "What are these fucking iguana's doing on my coffee table?" Deze drug-hallucinatie is op zich al vreemd, maar wanneer de regisseur vervolgens een minuut lang het standpunt van de leguaan toont met Johnny Adams' Release Me als achtergrondmuziek vraag je je af waar je eigenlijk naar aan het kijken bent, op een goede manier. Nog zo'n scène die mensen zich in de toekomst zeker zullen blijven herinneren is wanneer een shootout tussen zes gangsters eindigt met aan één kant drie doden. "Shoot him again", zegt Cage, "his soul's still dancing!",waarna we getuige zijn van een halve minuut breakdance ondersteund door harmonica. Je zou bijna denken dat Cage de film zelf heeft geregisseerd.Maar goed, veel meer is er niet te vinden in deze film: een ongeremde Nicolas Cage die waarschijnlijk zelf backstage flink heeft lopen experimenteren met allerhande middeltjes. Maar toch is dit simpele gegeven de oorsprong van een heel erg onderhoudende film en zelfs een van Cage's beste films in zijn carrière. Werner Herzogs presteert ook degelijk, met opmerkelijk lange shots en weinig voorspelbare camerabewegingen (het leguaan-shot
uiteraard als hoogtepunt), maar het is gewoon een enorm plezier om Cage te aanschouwen terwijl hij zich zo staat uit te leven. Dit is misschien wel hét kroonpunt uit Cage zijn carrière als komisch acteur (al durf ik dat pas te stellen nadat ik Vampire's Kiss gezien heb). Hij is zonder twijfel de Christopher Walken of Arnold Schwarzenegger van deze tijd: vaak onbedoeld hilarisch in zijn acteren, maar juist daarom leer je van hem houden. Bad Lieutenant: Port of Call - New Orleans zal absoluut niet voor iedereen weggelegd zijn, maar als je het over-the-top acteren van Cage wel weet te waarderen is dit een bijzonder sterke, speciale komedie die absoluut niet teleur stelt.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Hyper Cage is prachtig om naar te kijken. Deze zet ik dus absoluut op mijn 'to watch' list.
BeantwoordenVerwijderenIs hij in Lord of War ook niet onder invloed van drugs? Ik heb in die paar films die ik met Cage erin heb gezien trouwens nooit zo gelet op z'n over-the-top acteren en meestal vind ik 'm eigenlijk niet meer dan totaal oninteressant. Toch 'ns meer op letten ofzo, of betere films van 'm kijken ;)
BeantwoordenVerwijderenLeuk nieuw rating systeem ook ^^
BeantwoordenVerwijderen