24 april 2010
Surrogates (2009)
Het grote idee achter de stripboekverfilming Surrogates - mensen kunnen via een machine één worden met een androïde - is niet al te origineel; dit jaar alleen al werd het voorafgegaan door Avatar en Gamer. In deze versie wordt dat uitgangspunt echter gebruikt op een andere manier, waar de hele samenleving gebruik maakt van deze "surrogates" om hun dagelijkse leven te leiden. Dat is nog steeds geen originele science fiction, maar het biedt wel mogelijkheden tot een interessante thriller waar de vergelijkingen met ondermeer Blade Runner en Minority Report nooit ver weg zijn. Als de immer charismatische Bruce Willis ook nog eens als leading man wordt gecast kan je je verwachten aan een amusante film, want waar Bruce Willis, is een weg.
Aangezien iedereen een betere, veiligere en opgepoetste versie van zichzelf heeft rondlopen in de echte wereld komt niemand nog effectief zijn huis uit. "Opgepoetst" kan veel betekenen: je kan een jongere, knappere kopie van jezelf zijn of als dikke, behaarde vent door de straten rondlopen als een jong, wulps meisje: een fysieke versie van het huidige internet dus. Onze held Bruce Willis loopt rond in een jongere versie van zichzelf met daarbovenop - speciaal voor de tiende verjaardag van zijn coiffure in The Sixth Sense - een haarstukje dat zo ongezien fout is dat zelfs Nicolas Cag
e en zijn hoofdmarmot het recht verdienen om daar eens flink mee te lachen. Deze zogenaamd perfecte samenleving blijkt, zoals elke perfecte samenleving in geschiedenis van de cinema, niet zo perfect te zijn en je kan je de vraag stellen of een veilig leven zonder ècht menselijk contact wel zo ideaal is. Een iet-of-wat interessante premise die verder nooit wordt uitgediept. Terwijl het verhaal toch zeker wel wat sociale kritiek zou kunnen bevatten toont de film op geen enkel moment een degelijk gefundeerde tweede laag: de imperfectie van een perfecte samenleving zien we niet, de nadelen van extreme zelfmodificatie worden nooit getoond, en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Het potentieel dat het uitgangspunt van Surrogates bevat is groot, maar er wordt nooit een poging ondernomen om wat meer te zijn dan een standaard halfbakken moordmysterie, wat te beklagen is.Er komt een wapen tevoorschijn in de robotwereld waar de autoriteiten niet bepaald blij mee zijn: wanneer het afgevuurd wordt op een surrogate sterft de mens die eraan verbonden is, doodsoorzaak: "their brains are liquified in their skulls". Dat wapen valt in handen van een extremistische groepering (onder leiding van een rastafari Ving Rhames, die na Pulp Fiction
terug het doek deelt met Bruce Willis) die tegen het gebruik van surrogates is. Bruce Willis laat zijn surrogate (en daarmee gelukkig ook dat haarstukje) voor wat het is en gaat op pad in de echte wereld, op zoek naar het ding. Daarin zien we een stuk of twee toffe, maar brave actiescènes (de verwachte actiefilm blijft uit) en een behoorlijk flauw einde dat veel te weinig suspense biedt en - sorry, laatste keer - gladder is dan de coupe van robo-Willis. Dit gesprek aan spanning is karakteristiek voor de volledige film die zwak opgebouwd wordt; Jonathan Mostow (die van Terminator 3) overtuigt op geen enkel ogenblik en lijkt gewoon niet veel zin te hebben in het maken van deze film.Al heeft dat misschien ook wel te maken met de korte speelduur van anderhalf uur. Geef dit verhaal een half uur extra, bouw er wat betekenis en spanning in en je hebt plots een heel andere, betere film. Zonder dat half uur is de hele film eigenlijk maar plattekes: de personages zijn plat en ééndimensionaal en iedereen (zelfs in bepaalde mate het hoofdpersonage) lijkt verwaarloosbaar en oninteressant. De narratief lijdt daar ook onder,
het hoofdverhaal is een beetje rommelig bij momenten maar had gered kunnen worden door enkele sterke personages, die er gedurende de film nooit zijn. En dat is dan weer deels de oorzaak door het platte acteerwerk, want hoewel dat waarschijnlijk wel de bedoeling is geweest (ze horen nu eenmaal robots te spelen) helpt dat de voeling met de film niet en zorgt het voor frustrerende fouten in de continuïteit: de ene robot blijft altijd koeltjes en de andere durft al eens te schreeuwen. Uiteindelijk is er niets dat speciaal of enigszins memorabel is aan deze film, op dan misschien Bruce Willis na, die als vanouds weer op flink wat natuurlijke sympathie kan rekenen. Een interessant concept dat verder zo goed als niets te bieden heeft.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten