16 maart 2010
Birdemic: Shock and Terror (2008)
Wanneer je eenmaal een bepaalde hoeveelheid B-films gezien hebt daalt er een zekere arrogantie over je neer. Er komt een punt wanneer je denkt dat je alles gezien hebt en je nooit nog iets zal aanschouwen dat zo slecht is dat het je daadwerkelijk van je sokken zal blazen. Wel, bij deze ben ik weer één illusie armer: Birdemic: Shock and Terror is het slechtste dat ik tot op heden gezien heb, en dat met enige lengtes voorsprong. Dit is de motherload der slechte films waar de hoeveelheid flaters nauwelijks bij te houden is, laat staan te beschrijven. Toch: een poging.We maken kennis met Rod, de protagonist die ons gedurende de film op sleeptouw zal nemen. Rod is een succesvol software-verkoper die net de grootste verkoop van zijn carrière heeft afgerond: een miljoen dollar, HOOYA! Tijdens zijn lunch spreekt hij Nathalie - een wel erg knappe blondine - aan met "ken ik jou niet ergens van?" Smooth. Maar jawel, de twee blijken elkaar van de middelbare school te kennen (nuja, kennen is een groot woord) en wisselen
van telefoonnummer: deze twee zullen (daar valt nu eenmaal niets tegen te beginnen) een romance starten. In aanloop naar deze romantiek zien we het dagdagelijkse leven van onze helden: Nathalie is een model, poseert voor een fotosessie en gaat op de koffie bij haar suïcidaal dikke, 70 jaar oude moeder. Rod rijdt wat rond in zijn Toyota, laat zonnepanelen installeren (waarvan hij de kostprijs subtiel afpingelt) en rijdt nog wat rond in zijn Toyota. De Goden lachen Rod toe wanneer het bedrijf waar hij werkt wordt verkocht voor een miljard dollar, DUBBELE HOOYA! Zijn relatie met Nathalie versnelt en uiteindelijk overnachten ze samen (want zo gaat dat bij huisbezitters) in een hotelkamer: de romanticus! Op dit moment zitten we, absoluut serieus, drie kwartier in de film.Het is vanaf dit moment dat de ware shitstorm losbarst waardoor je binnen enkele minuten de volledige eerste helft compleet zal vergeven. Het hotel waarin de twee zich bevinden wordt aangevallen door arenden die zichzelf in ware kamikazestijl torpederen en - je moet het zien om het te geloven - exploderen; hoe of waarom wordt nooit verder uitgediept, het grootste deel van de adelaars is echter niet explosief. Het centrale duo ontsnapt uit hun kamer en rent een andere kamer binnen, waar ze twee
kompanen vinden. Ze moeten naar hun busje zien te geraken, maar de vogels beletten hen dit. "We need something to protect ourselves", zegt het nieuwe mannelijke personage, en vervolgens gaan ze de adelaars met kleerhangers te lijf. Wanneer ze het voertuig bereiken heeft hun nieuwe vriend gelukkig een machinegeweer klaarliggen, just in case. Op dit moment stopt het plot van de film: de "schurken" van de film zijn geïntroduceerd en de rest van de film bestaat vooral uit rondrijden in het busje en vogels neerschieten. Enig achtergrondverhaal krijgen we nog aan de hand van monologen van respectievelijk een gekke wetenschapper en een hippie. De reden achter het psychopathische van de vogels - en pas op, dit zijn spoilers - blijkt terug te linken aan (klootzakken dat wij mensen toch zijn) GLOBAL WARMING! Geen wonder dat Al Gore het ten alle koste wil tegenwerken.Het verdere verloop van de reis bestaat uit toevallige gebeurtenissen; allereerst gaat de groep - geschrokken door het moordlustige gevogelte dat hen bedreigt - eens flink picknicken, dat spreekt voor zich. Verder worden ze al eens overvallen, redden ze een bus in nood, worden ze afgezet door een Aziatische winkelbediende en - in navolging van Alfred Hitchcock's The Birds
- valt het bijkomstige vrouwelijke personage ten prooi aan een arend terwijl ze aan het kakken is. Wanneer de film dan eindelijk eindigt (iets met duiven ofzo, ik begrijp het nog altijd niet goed) heb je in feite geen idee waar je naar hebt zitten kijken. Een poging tot korte omschrijving: een hopeloos amateuristische actiefilm, geschreven en geregisseerd door een Viëtnamees die zichzelf 'De Meester van de Romantische Thriller' noemt waar het leeuwendeel van het budget bestaat uit vervoerskosten. Gevuld met clichés, een dubbel politiek statement (global warming EN de Irak oorlog!); Birdemic is ongenuanceerd (qua understatement kan dat tellen) en fouter dan de gemiddelde 60's pornofilm.Verrassend - schrap dat: mindblowingly-dit-gaat-mijn-petje-te-boven-verbazingwekkend genoeg is het acteerwerk niet echt een punt waarop je Birdemic echt vol zal kunnen pakken. Goed, Alan Bagh (Rod) heeft een verschrikkelijke timing, intonatie, lichaamstaal en zo kan ik nog wel even doorgaan. Whitney Moore (Nathalie) is echter een verademing: op vlak van uiterlijk is ze relatief gezien een Godin (vergelijk haar met bijvoorbeeld
Lisa van The Room (YOU'RE TEARING ME APART!)), maar ze toont ook (na een aarzelend begin) enige presence op het scherm. Ook de bijrollen zijn ok: toegegeven, ze zijn slecht, maar ik heb slechter gezien. De grootste fouten komen op de kap van James Nguyen, een belabberd regisseur als er ooit een was. De man heeft absoluut geen gevoel voor timing, mise-en-scène of editing wat de dialogen nog veel pijnlijker maakt dan het halfbakken Engels dat hij neergeschreven heeft (al zal het niet verbazen dat dat ook niet van enig schrijverstalent kennis geeft). De quasi onbestaande productiewaarden tonen zich dan nog het beste in de audio: schijnbaar opgenomen met de micro van de gebruikte camera, het volume variëert constant waardoor sommige woorduitwisselingen onverstaanbaar zijn. Om dan op een winderige dag op het strand te gaan filmen helpt daar natuurlijk ook niet bij.Maar boven dit alles is er één reden waarom Birdemic misschien ooit een cult-fanbase zal vergaren: de speciale effecten (al is dat al teveel eer). In een tijd waar elke hobbyist met een computer en wat vrije tijd iets kan produceren dat als effect bestempeld mag worden zet James Nguyen enkele gigantische passen achteruit. De vogels
(tevens dé draaischijf van de film) zijn veeleer animated gif's dan dat het CGI is: de hele film door zien we dezelfde vijftal vogel-loopjes die tot in het oneindige gecopypaste werden zonder rekening te houden met diepte of continuïteit. Het resultaat overtreft elke fantasie en zet een nieuwe standaard binnen het genre der crapfests. Vijftig jaar na datum toont James Nguyen zich de nieuwe Ed Wood: een visionair die zich niet beperkt tot details als acteren of plot, maar wel met passie zijn best doet om iets kijkbaars af te leveren. En in dat aspect slaagt hij wel degelijk met Birdemic, de onbedoeld grappigste film in lange tijd. Class A rotzooi.3.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Heb even een stukje gezien op Youtube, maar damn wat amateuristisch. Had ook het idee te maken te hebben met een film wat met een handcam door een vriendengroepje in elkaar gedraaid is...
BeantwoordenVerwijderen