5 maart 2010
The Blind Side (2009)
Deze Sandra Bullock-film is geen oscarmateriaal, dat mag niet als een verrassing komen aangezien de dame haar populariteit nu eenmaal niet heeft gebouwd op basis van intelligente of enigszins intrigerende cinema. The Blind Side is het type film dat een eeuwigdurende toekomst staat te wachten op de kabel-tv: middelmatig in elk aspect. Door het gebrek aan een Oscar voor beste programma-opvulling leek The Blind Side vooral een gedoemde toekomst tegemoet te gaan, maar door de verworven nominatie groeide deze blok clichés uit tot een groot succes. Oftewel: hoe een film zijn onderwerp perfect kan belichamen.Het had zo mooi kunnen zijn, tien films die kans maken op de meest prestigieuze Oscar, voornamelijk omdat een nominatie tegenwoordig qua marketing evenveel waarde heeft als een overwinning. Maar helaas wordt de categorie (zoals te verwachten viel) niet opgevuld met onvolprezen stukjes genialiteit (een nominatie
voor Moon zou bijvoorbeeld mooi zijn geweest, ondanks dat zo'n film nooit zal winnen). In de plaats krijgen we twee nominaties die bij een overwinning nog meer commotie zouden veroorzaken dan Crash en Chicago deden. Nuja, dan nog zijn er twee gewichten binnen deze twee: even slecht als Precious is dit zeker niet. Het grote probleem is dat The Blind Side nauwelijks een eigen persoonlijkheid heeft: het is lastig om sterke flaters of pluspunten op te noemen, de film laat zo goed als geen blijvende indruk achter. Uiteindelijk is dit een platte en kleurloze film die zeker niet goed is, maar ook niet veel fout doet en ook geen moeite lijkt te doen om wèl te overtuigen.We krijgen het verhaal van Michael Oher: een kansarme kleurling die kampt met enkele problemen: hij komt uit een slechte buurt, zijn moeder is een alcoholicus en hij is min of meer dakloos. Daarmee staat hij in de erg donkere schaduw van Precious: Michael Oher is gebaseerd op een echte persoon en zijn achtergrond wordt daardoor beperkt tot het realistische. De film slaagt er niet helemaal in om voeling met hem te creëren,
maar er is wel enige sympathie voor hem, in tegenstelling tot de vijf-personages-in-één die bij Precious centraal stonden. Er bestaan veel jongeren als Oher, dat weet je gewoon, bij Precious heb je eerder het gevoel dat dat er héél misschien wel eens een enkeling zoveel problemen met Murphy heeft gehad. Daarmee is Michael Oher in theorie een veel overtuigender hoofdpersonage, maar hij wordt veel te zwak ontwikkeld en neergezet om echt geslaagd te kunnen noemen. Oher wordt vooral gereduceerd tot reacties en staat er verder een beetje bij te staan terwijl hij volledig naar de achtergrond wordt gedrukt door Leigh Anne Tuohy: Sandra Bullock die wel overtuigt en naar goede gewoonte veel energie en optimisme binnen de film brengt, ondanks haar immens vervelende accent."Leigh Anne, you're changing this boy's life." "No....... he's changing mine." Schrijnend dat eender welke schrijver denkt dat hij met zo een oversentimenteel gezwets kan wegkomen. De clichés draaien overuren en kwaliteitsvolle dialogen zijn hier niet aan de orde, want zoals ik al zei: dit is een film voor kabel-tv. Het is op elk ogenblik voorspelbaar
, het heeft geen onderscheidende kwaliteiten en komt nooit boven de middelmaat uit, maar toch krijg je in tegenstelling tot veel gelijkaardige budgetbakfilms wel twee uur entertainment door het vlotte tempo en een energieke Sandra Bullock. In feite is dit misschien wel de tegenpool van Precious: waar die film kampte met een gigantisch teveel aan drama probeert The Blind Side eerder te weinig op je emoties in te spelen. Dat zorgt voor een nogal flauwe sisser die maar weinig mensen ècht zal weten te raken, maar je zal tenminste niet zitten zuchten tot de credits aflopen, en dat kunnen we van de in deze review al veel te vaak genoemde Precious niet zeggen.5.5
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten