2 maart 2010
The Hurt Locker (2009)
"War is a drug", deze zin wordt gebruikt om The Hurt Locker te openen (en pronkt tevens op de poster hierboven). Dat is precies wat Kathryn Bigelow hier wil aantonen, en dan bedoelt ze niet het vrolijke soort drug waar je een gelukzalige glimlach en wazige blik van krijgt: oorlog heeft voor sommige soldaten (en jawel hoor, ook ons hoofdpersonage) een verslavend effect, waardoor ze na hun strijd niet meer kunnen functioneren in het dagelijkse leven.Tiens, dat komt toch enigszins bekend voor? En ja, in feite heeft dit moderne oorlogsepos weinig te zeggen dat The Deer Hunter niet deed toen de U.S of A vorige keer een of ander Oosters land dat hen scheef bekeek binnenviel . Junkie van dienst is William James (Jeremy Renner), een bommenspecialist en tevens rasechte rebel without a cause
die zich zoveel mogelijk wil amuseren met elke pseudo-suïcidale opdracht die er binnenkomt. Hij snauwt zijn kameraden af, negeert rechtstreekse bevelen, schermt zich compleet af van de buitenwereld en ga zo maar door; u kent het cliché vast, het verrast nog dat hij geen leren jack over zijn uniform draagt. De film focust volledig op hem en dat is uitzonderlijk jammer, want de rest van de cast is fenomenaal te noemen. Onbegrijpelijk eigenlijk dat mannen als Ralph Fiennes, Guy Pearce en David Morse hun bijrollen beperkt worden tot maximaal één sequens die vaak niet langer dan een vijftal minuten duurt.Het centrale personage hebben we allemaal al veel eerder gezien, en in hem schuilt dan ook de grote fout van The Hurt Locker. Dit wordt gemarket als een karakterstudie die de gruwelijkheden van de oorlog voor de zoveelste keer in kaart brengt, maar het karakter dat hier 'bestudeerd' dient te worden is daar veel te oppervlakkig voor.
Natuurlijk, we zien allemaal meteen dat hij de oorlog nodig heeft (alsof de eerder genoemde quote nog niet duidelijk genoeg was), maar verder gebeurt er niet héél erg veel rond hem: we kennen zijn personage al door en door omdat het zo'n cliché is. Dat is dan ook grotendeels de fout van de (sterk gefaalde) marketingmachine van The Hurt Locker geweest, want Bigelow weet zelf wel beter: het Jeremy Renner personage staat wel degelijk centraal en de hele film wordt rond hem opgebouwd, maar hij wordt niet mythischer gemaakt dan hij is. Geen bewieroking rond de fictieve lagen die het personage eigenlijk toch niet bezit; op die manier werkt het cliché wel.Want dit is boven alles een actiefilm. Het relatief oppervlakkige hoofdpersonage dient grotendeels als bindmiddel voor een van de meest actievolle scripts in lange tijd. We krijgen een handvol set-pieces die stuk voor stuk ijzersterk worden uitgewerkt: of het nu de ontmanteling van een specifieke bom is of een hinderlaag waarin de soldaten
terechtkomen, je zit meer op het puntje van je stoel dan dat je met de gedachten van Renner bezig bent. Daarin toont Kathryn Bigelow dat ze - in tegenstelling tot de productiestudio - echt wel weet waar ze mee bezig is. Elke actiesequens wordt perfect opgebouwd en uitgebalanceerd: onhoudbaar spannend wanneer het dat moet zijn, met elke keer opnieuw een finale die niet aanvoelt alsof de hele aanloop voor niets is geweest. Dat klinkt niet zo heel bijzonder, maar wordt in het huidige Hollywood veel te vaak verwaarloosd. Daarmee is The Hurt Locker een heel knappe actiefilm die wel iets te zeggen heeft, maar beseft dat die boodschap veel te repetitief is om twee uur te vullen en ter compensatie hopen gierend entertainment biedt.8.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Overrated!!!
BeantwoordenVerwijderen