6 maart 2010
Inglourious Basterds (2009)
Het heeft even geduurd, maar na vijftien jaar kinkloppen levert Tarantino eindelijk weer een film af waarvan je echt kan zeggen: dit is een beauty. Vreemd eigenlijk, dat hij na klassieker der klassiekers Pulp Fiction geen echt goede prent meer uitbracht maar nog steeds op handen gedragen wordt door zowel filmliefhebbers als frat boys. Met de twee Kill Bills leverde hij nog amusant en goed gemaakt entertainment af, maar dat Jacky Brown en vooral Death Proof niets aan de man zijn status hebben veranderd is op zijn minst opmerkelijk te noemen. Maar goed, dat zijn inmiddels alweer oude koeien, want na deze Inglourious Basterds kan de opperkin vast weer vijftien jaar mee.Tarantino zal dit zelf wel zien als zijn ode aan oude oorlogsavonturen zoals The Dirty Dozen, maar er zullen buiten de Q-man zelf maar weinig mensen Inglourious Basterds op deze manier zien. Het groepje pissed off Joden dat de tijd doodt door Nazi's te scalperen is het bijverhaal van de film, de toegevoegde coolness-factor waardoor de film Tarantino's
naam mag dragen. Van tijd tot tijd krijgt het excentrieke groepje weer eens een overdonderende scène waarna ze plaats maken voor de kern van de film, een interval waar bij tijden flink wat minuten tussen zitten. De essentie van de film vinden we in Shosanna, een cinema-uitbaatster die vooral op wraak uit is; knap vertolkt door de furieuze schoonheid Mélanie Laurent, die haar personage niet laat ontsporen tot een cliché. Daar tegenover bevindt zich Hans Landa, waarschijnlijk tegelijk de meest sympathieke en angstaanjagende Nazi die ooit op film werd vastgelegd. Christopher Waltz steelt elke scène van de verder sterk getalenteerde cast en zal deze rol (waar hij de rest van zijn carrière mee vergeleken zal worden) niet snel meer overtreffen.De kracht van de film zit hem zoals altijd in het script. Tarantino toont eindelijk nog eens dat hij wel degelijk meer kan dan een schijnbaar eindeloze monoloog over Superman in zijn film proppen. In Inglourious Basterds steekt duidelijk meer moeite dan zijn vorige vier films bij elkaar: het plot is aangenaam en doet duidelijk meer dienst
dan enkel wat wat coole scènes aan mekaar rijgen, dat kan van Kill Bill niet gezegd worden. Ook de dialogen vloeien weer zoals vroeger en blijven vooral praktisch, zonder het einddoel uit het oog te verliezen door over de zoveelste popcultuur-referentie te beginnen, dat kan van Death Proof niet gezegd worden. De hele film bouwt logisch op tot een over the top, maar bevredigende climax en balanceert vooral de weg naar dat einde toe goed uit. Enkele fenomenaal spannende set-pieces (de opbouw in de Leone-scènes is weergaloos), de gebruikelijke coolness en de doeltreffende humor (waaronder de absolute dijenkleter 'buongiornow'), ... elementen die we stuk voor stuk misten in Tarantino's laatste werken.Eén van de weinige fouten waarin Tarantino hervalt is de verplichte filmschool die hij in zijn film verwerkt. Iedereen weet dat hij verliefd is op films en er gigantisch veel heeft gezien, maar de zoveelste obscure Franse film die genoemd wordt voelt te geforceerd
aan. En tja, veel dieper dan dat alles wordt er niet gegaan natuurlijk; Inglourious Basterds is naar goede gewoonte een absoluut voorbeeld van style over substance (alweer een hele generatie die verrast zal worden tijdens de geschiedenislessen), maar meer heeft niemand ooit verwacht; veel valt er ook niet te klagen wanneer de stijl zo goed is als hier. Tarantino mag dan weer absoluut geen bal te zeggen hebben in zijn film, maar dat wordt ruimschoots gecompenseerd door puur cinemagenot van een heel hoge plank.9.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten