3 maart 2010
Precious: Based on the Novel Push by Sapphire (2009)
Het globale wereldbeeld van de Verenigde Staten is flink afgebrokkeld de voorbije jaren; het stereotiep dat de modale Amerikaan zijn hersenen liefst in zijn broekzak meezeult is tegenwoordig meer dan de standaard geworden. Eén belangrijke factor lijkt Oprah Winfrey te zijn: als simpele talkshowpresentatrice heeft ze maar één woord nodig om enkele miljoenen kijkers te laten doen wat ze zegt. Laat Oprah je boek aanraden op haar show en 's anderendaags sta je gegarandeerd bovenaan de verkoopslijsten. Als diezelfde Oprah dan een film produceert weet je wel hoe laat het is. Zelfs de Amerikaanse pers lijkt tot haar doelgroep te behoren, want met 90% op Rottentomatoes én zes oscarnominaties verwacht je toch een bepaald niveau qua film. Helaas, Precious is een rampzalig stuk cinema dat je vooral doet afvragen waar die Amerikanen toch met hun verstand zitten.Kent u de sketch The Four Yorkshiremen van Monty Python? Wel, dat is precies de manier waarop Precious geschreven is geweest: even over-the-top en je kan er ook al eens smakelijk om lachen. Ik zal het u even kort samenvatten: Precious is een zestienjarige, quasi-analfabetische negerin die eruitziet alsof ze een verkeerd stuk kauwgom uit Willy Wonka's chocoladefabriek heeft meegenomen.
Voor de tweede maal is ze zwanger nadat haar vader haar verkrachtte, de eerste keer werd ze gezegend met een mongooltje (die toepasselijk 'Mongo' werd gedoopt). Haar moeder haat haar (uit jaloezie, stel je voor!) en mishandelt haar dusdanig fysiek en mentaal. Ohja, haar vader had ook AIDS en zodoende Precious dus ook. Het is onmogelijk om deze compilatie aan Oprah-gasten serieus te nemen: dit is drama zoals een kleuter het zou schrijven. Gooi genoeg pech op één persoon en uiteindelijk zal het wel straffe kost zijn zeker? Zo werkt het natuurlijk niet en vanaf het moment dat AIDS ter sprake komt heeft Precious de overgang gemaakt van belachelijk zwak drama naar redelijk geslaagde donkere komedie.Deze film is een grote rommel op zowat elk mogelijk vlak. Regisseur Lee Daniels maakt zich hier enigszins belachelijk en lijkt zijn film nooit echt onder controle te hebben. Een groot deel van de film is meer een aaneenschakeling van scènes dan een geheel, een gevoel dat versterkt wordt door de idiote overgangen (een 'fade to black' of tien) die compleet verkeerd getimed worden. Om het geheel wat op te vullen werd er ruimte gelaten voor
scènes die niet direct met het plot te maken hebben, zoals een moment wanneer Precious tegen de grond wordt geduwd door enkele onbekenden. Tja, als dát de manier is waarop je sympathie voor je personage moet opbouwen mag je je echt vragen beginnen stellen. Mooi verspreid zitten er ook wat willekeurige shots (een shot van bakkende eieren tijdens een verkrachtingsscène, hoe haal je het in je hoofd?) en ontvreemdende muziek die er - samen met wel héél kinderlijke droomsequensen - voor zorgen dat de film constant van toon verspringt. De combinatie van deze factoren zorgt ervoor dat je achterblijft met een grote warboel waar nauwelijks nog enige regielijn in te zien is. Deze recensie zou perfect opgevuld kunnen worden met voorbeelden van meneer Daniels' fouten, maar aangezien de flaters hoogtij vieren is het misschien maar beter om het bij deze alinea te laten.Verder is er niet echt iets noemenswaardigs te vinden in deze stereotiep-versterkende 'white guilt' film die er alle schijn van heeft door blanken gemaakt te zijn. In feite kijk je naar platte personages die vooral spreken in scheurkalenderwijsheden en halve zinnen, en verder vooral zwijgend naar
Precious zitten te gapen, want boehoehoe wat heeft ze toch een tegenslag. Precious wordt gespeeld door Gabourey Sidibi, die dat niet slecht doet, al is de vraag maar of haar bereik als actrice het hier flink beproefde 'naar de grond staren' overstijgt. Feitelijk vinden we de beste acteerprestaties terug bij Paula 'tranen in de ogen' Patton, de recht uit een stripboek gestapte Mo'Nique en (slik) Mariah Carey. Dat wil toch al wat zeggen, lijkt me. Ohja, Lenny Kravitz draagt doorheen zijn twee scènes een knappe hybride van een muts en een haarnetje, waarom hij verder in de film zit is een groot vraagteken. Achja, ik kan maar eindigen met één besluit: rare jongens, die Amerikanen.2.0
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Leuke review ^^ Doet me er een beetje aan denken dat dit misschien net zo'n film is als Crash. Op zich vind ik Crash dan wel aardig, en het wil wel een belangrijk punt maken, maar sommige verhaallijnen zijn veel te overdreven. Al als idee (onrealistisch bijv.), maar dan ook nog eens heel dramatisch geacteerd, slow-motion en met van die bepaalde muziek. Met een film die het speciale thema racisme zo behandelt zullen critici waarschijnlijk wat soepeler moeten zijn ofzo. Die Oscars waren ook weer niet zo verdiend lijkt me. Met Precious hetzelfde?
BeantwoordenVerwijderen(Do the Right Thing schijnt erg goed om te gaan met datzelfde onderwerp als Crash, dus die ga ik zeker eens zien :))