16 februari 2011
The Fighter (2011)
Theorie en praktijk, helaas zijn dat vaak twee compleet verschillende werelden. Theorie: het aantal 'best picture' Oscars wordt uitgebreid van vijf tot tien, zodat minder grote films - die dan wel geen kans maken op de uiteindelijke overwinning - ook de voordelen van een nominatie kunnen genieten. Praktijk: The Blind Side. In datzelfde straatje vinden we The Fighter, die ook in andere categorieën nominaties wist binnen te halen (maarliefst zeven in totaal), en uiteindelijk blijkt het net als die Bullock-film een simpel, standaard, cliché sportdrama. Dat deze poging tot Rocky films als Shutter Island en The Ghost Writer van een nominatie weet te houden is op zijn minst belachelijk te noemen.Maar als ik heel eerlijk ben: ik hou van tijd tot tijd wel eens van een feelgood zero-to-hero verhaal. Daar moet je natuurlijk vooral niet te veel bij nadenken; nog voor het half uur kan je nagenoeg het hele verhaal zelf wel invullen, en niet één keer zal je voor een verrassing komen te staan. Mark Wahlberg is een bokser die door zijn broer getraind wordt, krijgt een dipje, werkt zich door alle tegenslagen heen en wordt uiteindelijk Pokémon-meester of zoiets. We hebben het allemaal honderden keren eerder gezien, en hoewel dit een redelijke invulling van het concept is hebben we het ook al veel beter gezien. Maar zelfs al was dit de meest onvoorstelbaar geniale invulling van dat stappenplan: verdient een inspiratieloze film als dat het wel om gezien te worden als iets meer dan simpel escapisme? Die hele 'American dream' onzin is iets dat Amerikanen natuurlijk slikken al ware het vloeibare Big Macs; het is niet de eerste keer dat dit soort film veel te veel erkenning krijgt in de Verenigde Staten, en het zal ook absoluut niet de laatste keer zijn.
Neen, dit is niet de nieuwe Rocky en komt niet in de buurt van Raging Bull, en is weinig meer dan de beste film over boksen sinds "die vorige film die ook over boksen ging". The Fighter is een degelijke boksfilm die zich op geen enkel vlak onderscheidt. Nuja, misschien toch één: het valt op dat alle vrouwen afschuwelijke specimens van het vrouwelijke geslacht zijn. Ofwel zijn het gatlelijke, marginale, vettige shemales van wijven, en anders wel staalharde, ijskoude, meedogenloze vrouwen, ongetwijfeld met een vleesetende plant verscholen tussen hun dijen. Marky Marks hele familie bestaat uit ma Flodders, zijn ex-vrouw is een of andere Terminator en zelfs de schaars geklede meisjes die tijdens het gevecht moeten rondwandelen vallen uit pure lompigheid al eens op hun gezicht. Redder voor het fijnere geslacht is de altijd geweldige Amy Adams, die weer eens een nieuwe kant van zich toont. Ballen aan haar lijf en onverdund charisma stromend door de aders: echt subtiel of divers is het allemaal niet, maar Adams zet een aangename rol neer.
Over niet al te subtiel gesproken: Christian Bale zit in deze film en hij is geweldig, maar niet heel erg goed. Hij Caget zijn rol een beetje: Bale is echt een gigantische brok energie in deze film. Hij heeft een enorme presence en geen seconde dat hij in beeld is dwalen je ogen van hem af. Bale wil duidelijk eens een Oscar en gooit alle registers open, gevolg daarvan is flinke overacting die van het scherm spat en heel erg tof om zien is. En aan zo'n rol heeft The Fighter misschien wel meer dan moest het een serieuze sterke rol zijn: face it, het bronmateriaal dat we hier zien is niet al te sterk, en een echt goede rol zou gewoon verloren gaan in de banaliteit van het geheel. Maar Bale maakt de film aangenamer, een leuker kijkstuk, een hogere amusementswaarde... en dat is toch vooral waar deze film het van moet hebben. Iedereen verbleekt natuurlijk naast Bale, maar Marky Mark toont zich toch een degelijk acteur. Meer dan eens horen we die inmiddels bijna typerende intonatie die hij in The Happening legendarisch maakte, maar als het goed is zeggen we het ook: algemeen gezien doet Wahlberg dat zeker niet slecht.
Dusja, zeven Oscarnominaties, en The Fighter hoeft voor mijn part geen enkel beeldje te ontvangen. Amy Adams misschien, al zou dat nogal idioot zijn om deze prestatie te bekronen, maar haar duidelijk superieure rol in Doubt dan weer niet. Verder is de film wel twee uur aangenaam amusement, maar verder is het een zoveelste dertien in een dozijn sportdrama dat verder betrekkelijk matig is, maar vast wel hopen positieve reacties zal weten te creëren op basis van de Oscarnominatie en Amerikaanse pers. Leuk voor een saaie zondag, als hij eens op TV verschijnt, maar zeker niet meer dan dat.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten