8 februari 2012
Zwarte woensdag
Door mijn notoir gebrekkig geheugen is een groot deel van mijn kindertijd een grote wazige vlek, waarin her en der wat momentjes van helderheid in verspreid liggen. Eén van die momenten die ik nooit zal vergeten was de week na 13 Oktober 1999, toen ik The Phantom Menace ging kijken. Als klein ventje had ik de originele trilogie al verslonden en was het wekenlang uitkijken naar het nieuwe deel. Je zit dan met je vader in een stampvolle zaal, op relatief slechte plaatsen, zenuwen gierend door je lijf. En wanneer het dan eindelijk begint... tja, er zal nooit nog zo'n moment van pure vreugde op een scherm geprojecteerd worden als het Star Wars logo die avond. Nooit.
En er zal ook nooit meer zo'n teleurstelling zijn als de twee uur die erop volgden.
Er was dan wel dat plot dat ik niet kon volgen, gevuld met te moeilijke woorden en politieke concepten die ik niet begreep, maar als je zo sterk naar iets hebt uitgekeken als dat moment, probeer je dat te negeren. De visuele effecten waren kwalitatief overdonderend (al is dat iets anders dan goede effecten), John Williams' score onvoorstelbaar en de podrace scène zo intens als verwacht. Ik probeerde mij vast te klampen aan de positieve zaken, in een poging mezelf voor de gek te houden. Maar hoe jong en onervaren ik ook was, hoe weinig ik ook wist over de kunst van film, één ding kon ik gewoon voelen: dit was geen Star Wars.
Dertien jaar later ben ik veel kritischer geworden en kan ik uren doorpraten wat The Phantom Menace zo afschuwelijk maakt (ik heb ooit een bescheiden poging gedaan, maar in feite is het onnodig om nog over de Star Wars prequels te praten: Redlettermedia heeft alles al gezegd). Maar wat wel buiten kijf staat is dat het mijn verwachtingspatroon aangepast heeft. The Phantom Menace zal, op het gebied van film, consequent de grootste teleurstelling aller tijden blijven. Niet alleen door de abominatie die het eigenlijk is, maar ook omdat ik nooit nog zo sterk naar een film zal uitkijken. 2012 biedt twee van de grootste 'vervolgen' (op vlak van franchise, alleszins) aller tijden: The Dark Knight Rises en The Hobbit. En ongeacht hoe goed ik hun voorgaande delen ook vond (vooral in het geval van The Dark Knight dan): ik verwacht in beide gevallen matige films. Het is een soort automatisch verdedigingsmechanisme dat er sinds 1999 is: je wil gewoon geen tweede Phantom Menace meer tegenkomen.
Die éne avond heeft zoveel veranderd binnen mijn liefde voor Star Wars, mensen die niet in hetzelfde bootje zaten kunnen dat niet begrijpen. Dus laat het mij zo stellen: toen ik tien was had ik al een poster van een podracende Anakin op mijn kamer hangen, nog lang voor ik de film te zien zou krijgen. Toen ik dertien was ben ik Attack of the Clones bij de VHS-release gaan huren. En toen ik zestien was heb ik Revenge of the Sith gewoon enkele jaren genegeerd. Het gevoel dat ik nu krijg als ik de originele Star Wars kijk, is het gevoel dat ik vroeger had wanneer ik de woorden 'Star Wars' nog maar hoorde.
Om even overdramatisch te klinken: The Phantom Menace heeft er eigenhandig voor gezorgd dat er een deel magie uit mijn kindertijd verdween.
En dat stukje geschiedenis wordt nu dus in 3D uitgebracht. Het pijnlijkste is misschien nog wel de manier waarop het aan de man gebracht wordt:
Het probleem daarin is niet alleen dat ze kinderen naar dezelfde teleurstelling als in 1999 proberen te lokken, maar ook de manier waarop ze het verpakken. Zo goed als elke actiescène in de hele film wordt in die trailer gebruikt, maar vreemd genoeg geen enkel shot waarin handelsovereenkomsten besproken worden in de senaat, of waar twee personages monotoon over fictionele politiek staan te praten in een CGI kamer. En waarom is dat? Omdat ze goed en wel beseffen dat dit is wat mensen willen zien. Dat ze weten dat de film rotzooi is die niemand wil zien. Ze lokken mensen met de film die ze in principe hadden moeten maken, en geven mensen dan het exact omgekeerde. Een cyinisch iemand zou bijna gaan geloven dat George Lucas echt alleen nog maar mensen wil pesten.
Maar goed, het klinkt waarschijnlijk wel een beetje raar om dat op dit moment te zeggen, maar de hele prequel trilogie kan mij niets meer schelen. Ik tel ze niet mee als canon voor de serie en hou er geen rekening meer mee (uitzonderingen zijn dagen als vandaag, of wanneer iemand erover in discussie wil gaan). Ik word hoogstens een beetje triest wanneer iemand zegt dat de nieuwe Star Wars niet zo saai is als de oude, en probeer iedereen af te raden om de prequels ooit te zien. Daar houdt het ongeveer op.
Maar het probleem is gewoon dat, indien genoeg mensen zich nog eens laten vangen, we binnen ruwweg 365 dagen met Attack of the Clones 3D komen. En dat kan me helemaal niets schelen. En als we binnen pakweg 730 dagen met Revenge of the Sith opgescheept zitten zal ik er mijn neus niet voor ophalen. Maar moest het zover komen dat we binnen ongeveer 1095 dagen A New Hope in 3D te zien krijgen, hoop ik echt dat ik tegen dan volwassen genoeg ben om het allemaal te kunnen negeren. Maar waarschijnlijk zal ook dat een zoveelste klap voor mijn Star Wars gezind hart zijn.
Ik weet eigenlijk niet eens wat de bedoeling was van dit artikel, behalve dan om het allemaal een beetje van me af te schrijven. Dus laten we op een positieve noot eindigen. Voor mensen die de prequel trilogie nog steeds verdedigen: Star Wars heeft niets met dit te maken.
Die koude aanpak is één van de vele oorzaken dat de prequels falen. Hoe kan je verwachten ooit een degelijk vervolg op Star Wars te maken op zo'n set? Maar het duidelijkste voorbeeld van de zielloosheid van de prequels is dat je meer humor, interesse en emotie kan vinden wanneer je even googlet naar setfoto's van de originele trilogie, dan wanneer je zes uur spendeert aan het kijken van de prequels.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten