8 april 2011
Battle: Los Angeles (2011)
Min of meer iedereen die zichzelf ook maar een beetje filmliefhebber durft noemen en kritisch naar hun films kijkt heeft een hekel aan Roland Emmerich en Michael Bay films. Dit zijn de twee grote krachten achter de idiote Amerikaanse cinema, waar personages, dialogen en plot zo cliché mogelijk zijn, maar een hele hoop gebouwen 'knal', 'krak' en 'boem' zeggen, en waar geweren communiceren via 'pieuwpieuw' en 'ratatatatatatat'. Er wordt flink wat gemanipuleerd om de kijker het gevoel te geven dat hij meeleeft met personages die op een halve minuut, zonder enige moeite samengesteld werden. Een film als The Day After Tomorrow of Transformers 2 creëren lijkt als kijker zo simpel omdat er geen greintje inventiviteit bij komt kijken. Luider en groter is altijd beter en fuck enige vorm van finesse. "Iedereen kan dat", zou je zelf dus bijna zeggen, maar daar komt deze Battle: Los Angeles kijken. Jonathan Liebesman leert ons namelijk een les in nederigheid: wees tevreden met die bouwpakket-blockbusters, want tegen mijn verwachtingen in vraagt het toch een zeker talent. Jonathan Liebesman beschikt duidelijk niet over het talent om de meest oppervlakkige en inhoudsloze cinema die je voor mogelijk kan houden tot leven te brengen. Dit was een afschuwelijke film, echt waar. Ik heb niet één positieve zaak te melden en een hele waslijst aan minpunten. En voor die reden introduceer ik een nieuw soort recensie op Not a Tumor: ik neem de moeite niet meer om een coherente tekst te vormen bij dit soort films. Ik zal mijn grote hoeveelheid kritiek gewoon ongestructureerd in een lijst vormen, want dit soort film verdient eigenlijk niet meer moeite dan dat.
De 24 redenen waarom Battle: Los Angeles een ramp is
1. We beginnen bij de absolute basis: de titel. Want hoewel volgens vele posters en pagina's als imdb de film effectief Battle: Los Angeles heet, krijgen we in koeien van letters 'WORLD INVASION: Battle Los Angeles' te lezen. Het is nooit een goed teken als een film niet tussen twee titels kan kiezen: bij goedkope B-films is dat nog enigszins begrijpelijk, bij een grote productie als dit is het verontrustend.
2. Aaron Eckhart zit in deze film. Het minpunt is daarmee niet de acteur - ik hou van Aaron Eckhart, wie niet? - maar dat hij juist in deze film zit. Want naast de zeer dubieuze kwaliteit van het eindproduct is dit vooral een contante actiefilm. Pakweg 80% van de film bestaat uit rondrennen, schieten en halve zinnen schreeuwen: daar hebben we Schwarzeneggers, Lundgrens en Stathams voor, een sterk acteur als Eckhart staat zijn talent hier volledig te verkwisten.
3. In Battle: Los Angeles wordt de wereld overlopen door aliens. He is dan heel erg Amerikaans om heel die wereldgebeurtenis te verfijnen naar één plaats in Amerika. Er wordt twee keer een zeer korte referentie naar "de rest van de wereld" gemaakt, maar uiteindelijk lijkt deze "strijd om de aarde" alleen in Amerika plaats te vinden.
4. Het openingskwartier van deze film is het slechtste dat ik heel lange tijd gezien heb. De personages binnen de film - wilde gok: acht ofzo - worden allemaal stuk voor stuk, om de beurt geïntroduceerd. We zien een soldaat, zijn naam verschijnt onderin beeld, we horen één van de vele genreclichés en hop naar de volgende. Het gaat heel snel en je leert geen enkel van de personages kennen, en daar verandert gedurende de rest van de film helemaal niets aan. Dit zijn nauwelijks personages te noemen, ze zijn er gewoon omdat het moet en als kijker kan het je geen bal schelen. Aaron Eckhart is er gelukkig nog om als herkenningspunt te dienen, verder is het een grote knoeiboel van namen en gezichten die je niet echt kan plaatsen.
5. En aangezien we de personages niet kunnen onderscheiden, zijn ook hun geforceerd achtergrondverhaal niet te volgen. We krijgen er een hele hoop: de leider die met pensioen gaat en slechte herinneringen heeft aan een vorige missie, de soldaat wiens broer gestorven is, de soldaat wiens vrouw zwanger is, etc. etc. Maar omdat we niet weten wie wie is weten we ook niet bij wie precies wat leeft. Verwarring alom. Er is een personage wiens broer gestorven is onder het bevel van Eckhart, en dat merk je pas eenmaal de twee aan het bekvechten zijn. Dan springt het plots te binnen: "aaaah, dus dat was diegene met de dode broer". Je kan zeggen wat je wil over Emmerich en Bay, maar zelfs in films als Armageddon worden de flinterdunne personages tenminste duidelijk gedefiniëerd. De introductie tot deze "personages" is misschien wel het zwakste dat ik ooit gezien heb: het toont aan dat deze karakters van geen enkel belang waren voor de regisseur, en hij alleen maar op de actie focust. En aangezien ons hoofdpersonage ook alleen maar herkenbaar is omdat hij Aaron Eckhart is (wat was onze protagonist zijn naam weer?) krijgen we geen enkel degelijk personage om ons doorheen het verhaal te loodsen.
6. Eén van de soldaten is de R&B zanger Ne-Yo. En hij is zo slecht als je zou verwachten.
7. En Ne-Yo draagt een overdreven dikke bril wat het allemaal nog heel wat onnozeler maakt.
8. Nog een soldaat die we terugvinden is Michelle Rodriguez als de sexy, Mexicaanse marine-chick met ballen aan haar lijf. Ik zal niet zeggen dat ik dat een vervelende rol vind, maar je kan tegenwoordig geen actiefilm met mariniers meer kijken zonder dat Michelle Rodriguez zich erin gewerkt heeft. Ze is flink bezig om haar hele carrière op te bouwen rond het Vasquez personage van Aliens, en dat begin ik stilaan flink beu te worden.
9. Na tien minuten (inclusief de openingcredits) wordt de aarde aangevallen en na een kwartier zijn onze non-personages al op weg naar het gevecht. Verder is er voor een groot deel geen verhaal: dit zijn de personages die vervolgens een uurtje naar aliens gaan schieten. Ik denk dat Liebesman daarmee het effect van de invasie wil nabootsen: snel en desoriënterend. Maar als gevolg van die aanpak valt zijn hele film ineen.
10. Die aliens zijn op zich nog niet zo slecht bedacht: ze lijken een beetje op Alpha van de Power Rangers, maar het zijn geen enorme high-tech aliens die allerhande lasers en jetpacks enzo hebben. Ze schieten met machinegeweren en raketten, waardoor het unieke aspect rond aliens wegvalt. De aliens in deze film hadden makkelijk - makkelijk! - vervangen kunnen worden door pakweg Arabieren om een overtuigende oorlog neer te zetten, en het enige dat veranderd zou moeten worden is het uitzicht van de tegenstanders.
11. Ze stralen ook gewoon veel te weinig dreiging uit. De grondtroepen hebben een zwakke plek in het midden van hun romp en we zien enkele voertuigen neergehaald worden met een enkele granaat of explosie. En daarbij zijn ze niet eens zo enorm talrijk, zoals de dreiging in zombiefilms gecreëerd wordt: het voelt simpelweg niet aan alsof dit soort leger andere grote wereldsteden zou kunnen omverwerpen, zoals gezegd wordt. Waarom zijn die gevechten überhaupt nodig? De aliens zijn hier niet om de mensheid te domineren, ze willen gewoon iedereen doden: je zou verwachten dat de hightech aliens wel met genoeg bommen vanuit hun ruimteschepen zouden kunnen gooien, in plaats van te moeten landen en iedereen individueel neer te schieten.
12. De motivatie van deze aliens slaat volkomen nergens op. Ik kan me enorm ergeren aan slechte wetenschap in "science fiction", dus als scheikunde je ding niet is: sla dit blok gerust over. In ieder geval komen de aliens hier om ons water te stelen, aangezien het het enige vloeibare water is in het gekende universum. Zou het dan niet zoveel logischer zijn om bijvoorbeeld naar de ringen van Saturnus te vliegen en daar een hoop ijs te ontdooien? Het zou in ieder geval heel wat minder moeite kosten. Maar wat vooral vervelend is, is dat water zogezegd als brandstof gebruikt wordt. Nuh-uh. Water is geen verbinding waaruit je energie wint: het is het eindeffect van hoe waterstof gebruikt wordt als brandstof. Waterstof verbranden tot waterdamp om er energie uit te halen, dat is het basisprincipe. Als je dat met vloeibaar water wil doen ga je in het beste geval (dus met 100% rendement) alle waterstof- en zuurstofatomen netjes verdelen, waardoor als je ze terug samenbrengt een even grote energiewinst hebt als je erin hebt moeten steken. Is het rendement lager dan 100%, dan kost het je energie. Neem daarbij dat waterstof en zuurstof twee van de vaakst voorkomende elementen in het heelal zijn, en kom tot de conclusie dat dit niet de snuggerste aliens zijn die op onze Aarde gesukkeld zijn.
13. Los Angeles ziet eruit als een oorlogsgebied. Ik begrijp wel dat je je film wil plaatsen binnen onze visie van "oorlog", maar er is simpelweg geen logische reden waarom het interieur van alle gebouwen in LA plots vernietigd zou zijn, waarom alles zo vuil is en er soms zo hinderlijk veel rook hangt. Tenzij het essentieel was voor deze aliens om modder over de muren van willekeurige gebouwen te smeren, natuurlijk, maar anders hoeven we het ook niet op de set te zien.
14. Een heel groot deel van de film is een aaneenschakeling van set pieces zonder een degelijk plot. Een paar militairen lopen de stad binnen om overlevenden te zoeken, en na zoveel uur worden er bommen gedropt. Ze lopen gewoon wat rond, er wordt een schot gelost en ze rennen bijvoorbeeld een gebouw binnen om te schuilen. Meer is er niet aan.
15. En dat zou misschien niet zo erg zijn (alhoewel, zonder personages...) als de actie degelijk geschoten was, maar ook dat is niet het geval. Het is weer een hele hoop shakycam en onoverzichtelijk in elkaar flansen, zodat je eigenlijk nauwelijks een idee hebt wat er gebeurt. Zo'n beetje als elke actiefilm sinds de Bourne-franchise, dus.
16. De dialoog bestaat quasi volledig uit clichés en bevelen. In combatsituaties horen we constant "move to live, marines", "gogogo" en dat soort zaken. In de iets rustigere momenten krijgen we dan weer zaken als "You're gonna get out of here, and you're gonna marry Cherice", of "I need you to be my little marine". Dat laatste was trouwens tegen een klein Mexicaans jongetje, niet dat u verkeerde ideeën krijgt.
17. Dat klein Mexicaantje is trouwens nog zo'n poging om sympathie bij de kijker los te wrikken. Er zitten een paar burgers in de film - uiteraard zonder ontwikkelde persoonlijkheid of memorabele naam, wat denkt u wel niet? - die de militairen helpen, waaronder een kleine jongetje dat zijn verliest vader. Wenen, zeg ik u. Wenen. Tranen. Tuiten. Wenen.
18. Het is zo belachelijk saai allemaal! Het is schieten op slechteriken, zonder ooit echt te weten wie er precies aan het schieten is. Ik werd meermaals compleet afgeleid door dingen als bijvoorbeeld een haar op mijn arm, wat geen goed teken is voor je actiefilm. Uiteindelijk wil je gewoon dat het schieten stopt en dat één kant wint: het maakt niet uit wie, zolang er maar iets interessants gebeurt.
19. En dat, net als de vijanden die geen dreiging uitstralen, had misschien wel een beetje geholpen kunnen worden door een beetje gore in de film te brengen. Mariniers die sterven omdat ze van een explosie wegspringen: gaap. Laat een beetje bloed zien en misschien zien we nog wel eens een échte dreiging in deze aliens. Het zou op zijn minst sterker entertainment zijn. Maar de PG-13 rating (die tegenwoordig vaker en vaker in ongepaste films komt kijken) verpest dat compleet.
20. De gebrekkige logica in het scenario. Er worden veel te veel dingen geforceerd die niet natuurlijk overkomen: wanneer een hoop ruimteschepen voorbijvliegen en één blijft hangen, roept een marinier meteen "ze traceren onze radiosignalen!". Wanneer enkele burgers en mariniers gered worden met een helikopter, blazen de aliens die helikopter op. Een tijdje later ontsnappen de centrale personages met een helikopter. Enfin, het soort fouten dat we tegenwoordig in elke blockbuster tegenkomen, dus.
21. Het is een flinke pro-oorlogsfilm. Regelmatig wordt ons erop geduid hoe cool het Amerikaanse leger wel niet is, hoeveel ze van hun land en diens inwoners houden en wat voor een eer het toch niet is om dat land te mogen dienen. Dit is gewoon twee uur propaganda voor het Amerikaanse leger, zoals dat vroeger wel eens vaker werd gemaakt.
22. Het einde is een enorme deus ex maquina. Plots komen de personages uit bij het moederschip en gaan ze er van uit dat zonder deze basis alle ruimteschepen zullen crashen, omdat Eckhart toevallig gezien had dat ze onbemand zijn. Enorm geforceerd, een simpele oplossing om de film te beëindigen zonder dat daar een echte aanleiding voor was.
23. En dat eindigt dan ook nog eens in een enorme anticlimax omdat het gigantische moederschip (denk aan de grootte van het schip in District 9) met één enkele raket neergehaald wordt. Yup, het hart van de aliens hun machinerie wordt neergehaald met één enkel raketje. Het is alsof een Terminator zou sterven omdat hij met een mes neergestoken wordt. Dat moederschip wordt uiteraard ook nauwelijks bewaakt, want zo zijn die aliens wel.
24. En uiteindelijk wordt dus de hele wereld gered omdat vijf mariniers per toevallig een raket op het moederschip afvuurden. Graag gedaan, Europa, Afrika, Oceanië en Azië. FUCK YEAH AMUHRICUH.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten