22 december 2011
Jingle all the Way to the bank
Jingle All the Way is zo'n film die op zijn eigen manier een klassieker kan genoemd worden. Al zo lang als ik mij kan herinneren wordt deze prent zo vaak op TV getoond, dat ik het mij eigenlijk niet kan voorstellen dat iemand em nog niet (zij het deels) gezien heeft. Het lijkt een simpele, typische kerstkomedie waar Arnold van de ene in de andere bizarre situatie belandt, in de hoop om zijn zoontje een leuke Kerst te kunnen bezorgen. En dat was het vroeger ook. Maar nu we ouder en volwassener zijn, en daardoor ook anders naar films zijn gaan kijken, is Jingle All the Way eigenlijk behoorlijk deprimerend.Van de hand van het creatieve genie Brian Levant (u herkent hem van meesterwerken als The Flinstones, Snow Dogs en Problem Child 2) valt er vormelijk weinig over de film te zeggen: het zijn slapsticky situaties die elkaar aan een hoog tempo opvolgen. Arnold loopt achter een bal aan, belandt in een gevecht met sneeuwmannen, of moet onmenselijk irritante monologen van "komiek" Sinbad ondergaan. Het lijkt onschuldig genoeg, maar het is slechts invulling voor een van de meest schaamteloos lang uitgerokken, subliminaal werkende reclamespots ooit gecreëerd. Het enige doel van deze film is het manipuleren van kijkers, om hen te doen geloven dat een goede Kerstmis gelijk staat aan een commerciële Kerstmis. Het is de anti-Die Hard, die daardoor dus juist geen bal met Kerstmis te maken heeft.
Arnold is een zakenman/workaholic die een slechte vader is omdat hij niet vaak thuis is. Zijn zoon (Jake Lloyd, die net als in The Phantom Menace toont dat hij zelfs in de modderpoel der kindacteurs een behoorlijke stinker is) groeit op terwijl zijn vader nooit naar zijn karate-voorstellingen komt kijken. Maar het is Kerstdag, de éne dag in het jaar dat je 364 dagen verwaarlozing kan goedmaken. Door dat cadeau te kopen wat hij echt héél graag wil.
En dat is waar de hele film rond draait: Arnold die dat éne cadeau moet vinden zodat dat rotverwende kutkind niet meer kwaad op hem is. Onderweg wordt er vakkundig op uw gedachten ingewerkt, zoals in dat ene schattige moment waar Jake Lloyd - zo goed als gehersenspoeld door TV - de hele reclamespot van zijn "Turbo Man" weet op te noemen. Of wanneer we te weten komen dat de enorm vervelende postbode Sinbad - die behoorlijk laag gevallen lijkt te zijn - zo is geëindigd omdat zijn vader hem zijn favoriete kerstcadeau (waar ook hij de reclamespot nog van kan opzeggen, uiteraard) niet heeft gekocht. Om dat duidelijk te maken zien we Jake Lloyd ongelukkig aan een bar zitten, terwijl hij een fles drank soldaat maakt. Koop maar snel dat cadeau, Arnold, anders verpest je het hele leven van je zoon!
En uiteindelijk is het een happy ending, want Arnold neemt letterlijk de vorm aan van Turbo Man. Wauw, nu is hij pas écht een goede vader! En Jake Lloyd krijgt nog eens de speciale limited edition van het speeltje dat hij wou: het is een Kerstmirakel! En dan heb ik het niet eens over thema's waar lichtjes aan geraakt wordt; de afschuwelijk slijmerige buurman die de Kerstsok van Arnolds vrouw wel eens zou willen vullen, de commerce waar zelfs niet meer rondgedraaid wordt wanneer we figuren als Bert & Ernie en Sonic in beeld zien, of Arnold die zelfs in een poging tot humor van pedofilie beschuldigd wordt.
In de allerlaatste minuut proberen ze de film weliswaar een hart mee te geven, wanneer Jake zijn limited edition Turbo Man aan Sinbad meegeeft. Sinbad, een afschuwelijke man die net een kind bedreigd en achtervolgd heeft. Maar ook hij wou het speelgoed voor zijn kind kopen, zodat hij een goede vader kan zijn, en Lloyd heeft hem toch niet meer nodig nu zijn vader de fysieke manifestatie van commercialisatie is. Een happy ending, zalig Kerstfeest!
Jaren geleden vond ik dit nog best wel een amusante film, maar nu is het onmogelijk om van dit wansmakelijk product (want meer dan 'een product' is het echt niet) te genieten. De enige reddende factor is Schwarzenegger, zoals altijd. De man mag dan, al zeker in niet-actiefilms als dit, een belachelijke acteur zijn, maar hij straalt altijd een zekere menselijkheid uit. Het is onmogelijk om Arnold niet sympathiek te vinden, dus hier, kijk onderstaande scène een paar keer en blijf dit jaar gewoon weg van Jingle All the Way.
Een van de kortste recensies op deze blog, maar zo dicht bij Kerstmis ga ik niet meer woorden aan deze draak verspillen. Om het goed te maken: komende kerstfilms zijn wél de moeite.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Ik keek deze film vroeger altijd met mijn ouders. Op één of andere manier wist Arnie met deze film een flinke lach op ons gezicht te toveren, ook al kan ie niet acteren. Het mierzoete einde vond ik echter als kind al om te kotsen...
BeantwoordenVerwijderen