12 juni 2011
The Hangover Part II (2011)
The Hangover was een redelijk toffe film: in een tijd waar nu eenmaal geen écht goede komedies gemaakt worden (in de pakweg laatste vijf jaren schieten enkel Black Dynamite en In the Loop mij te binnen) stond deze wel degelijk boven de absolute rotzooi die er geproduceerd wordt in het romcom- en 'Voorzetsel Movie'-wereldje. Het kan zich niet meten met diverse Brooks of Zucker producties, maar het staat duidelijk boven de huidige middelmaat. Gezien de film schandalig veel geld binnenhaalde werd er heel snel een sequel ineen geflanst, en dat is pijnlijk duidelijk geworden in het eindresultaat. The Hangover Part II werd in sneltempo gemaakt terwijl het publiek nog warm was voor het origineel, het plot (nog steeds rechtstreeks van Dude, Where's My Car? overgeheveld) is een identiek framework waar grappige situaties en goede grappen ingeschreven konden worden. En zo'n luie aanpak... tja, het stoort mij niet bij komedies. Een komedie staat nog steeds op het aantal goede grappen en situaties, niet op de originaliteit van het overkoepelende verhaal. Jammer dus dat ik op moment van schrijven niet op één lachwekkend of enigszins memorabel element van de film kan komen.The Hangover was dan wel eerder grappig door zijn situaties dan door effectieve grappen, maar toch was de film behoorlijk scherp geschreven. Er was "paging doctor faggot", er was de masturberende baby, er was de Holocaust-ring, en zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Lang niet allemaal momenten om hardop mee te lachen, maar wel consequent amusant en er was gewoon heel goed over het script nagedacht. Daar was voor deze sequel geen tijd voor: alles moest snel gebeuren, wat leidde tot een barrage van platte moppen en makkelijke humor. En bij momenten worden er al eens dingen overgenomen van de eerste film (Mike Tyson is weer terug) of worden die vervangen door iets anders (de gestolen tijger uit deel 1 is deze keer een gekidnapt, rokende aapje met een Rolling Stones vest). Bijgevolg voelt de film herhalend aan zonder echt een nieuwe insteek te hebben, en heeft The Hangover Part II alle moeite om je aandacht vast te houden, laat staan je te laten lachen.
Zack Galifianakis is daar een mooi voorbeeld van. Waar hij in de eerste film nog een kinderlijke charme had is hij hier de helft van de tijd gewoonweg vervelend. Hij heeft nog altijd vlagen waarin hij vrij geestig voor de dag kan komen, maar door het zwakke materiaal werkt dat lang niet zo vaak als in de eerste film. Zo heeft hij bijvoorbeeld een tiental slapstick momenten waar hij struikelt en op de grond valt: zelfs één van de Marx-broertjes zou dat in deze tijd niet meer grappig kunnen maken. Nog veel vervelender is Ken Jeong, die veel meer schermtijd krijgt dan in de eerste film. Het was alweer een tijdje geleden dat ik een acteur zichzelf zo schaamteloos belachelijk zag maken als hij: enorm over the top flamboyant en verwijfd, en simpelweg irritant om bezig te zien.
De rest van de cast doet het even goed als in de eerste en weten de film nog enigszins draaglijk te maken, maar komen niet in de buurt van het redden van deze desastreuze sequel. Het script is gewoon enorm zwak. Of het nu visuele grappen zijn (zoals Ken Jeong met een miniscuul klein pietje) of de platte grappen (Ed Helms heeft seks gehad met een travestiet, lachen!), The Hangover Part II is dik geflopt in dat éne aspect dat belachelijk is voor een komedie: er valt gewoon veel te weinig te lachen in deze film. Daar kan de degelijke sfeer en goede cast helaas geen verandering in brengen. Ten zeerste te vermijden.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Gumbalah
BeantwoordenVerwijderen