29 mei 2011
Species (1995)
In het teken van intergalactisch broederschap stuurt een aantal wetenschappers een basispakket informatie de ruimte in: de hoeveelheid mensen op aarde, onze DNA baseparen, etc. etc. Als antwoord krijgen ze een manier om quasi oneindig veel energie uit methaan te winnen: deze informatie blijkt te werken, de mensheid is dankbaar. Ook krijgen ze informatie om het menselijk genoom, zonder verdere uitleg, 'aan te passen': hey, het energie-gebeuren werkte, waarom dit niet eens proberen? Dat is in feite het scifi-equivalent van het openen van .exe bestanden uit spammails. Een foetus wordt behandeld, groeit extreem snel, ontsnapt uit het instituut, vermoordt mensen en vervolgens hebben we een nieuwe science fiction franchise volledig in het verlengde van Alien en Predator. Tip aan toekomstige wetenschappers die dit lezen: als buitenaards leven je een vage techniek opstuurt om het menselijke DNA grondig aan te passen, bedank dan vriendelijk.Species is op zich een B-scifi horrorfilm die werkelijk helemaal niets écht interessants doet dat we niet in eerdere, betere films gezien hebben. Maar toch was dit gek genoeg geen B-film die rechtstreeks op VHS verscheen, maar werd Species in de bioscopen vertoond en wist de film zelfs flink wat winst te maken. Misschien ligt het wel aan de cast die uit opmerkelijk grote namen bestaat, grote namen die (nog veel opmerkelijker) niet lijken te weten welke toon ze precies moeten aanhouden. Oscarwinnaar Ben Kingsley mag de kar trekken als de leider van het experiment: dit was twee jaar na zijn glansprestatie in Schindler's List, waardoor het nog veel frappanter is hoe hard Kingsley hier aan het prutsen is. Hij is aanwezig op de set en spreekt zijn zinnen verstaanbaar uit, maar meer inzet heeft Kingsley echt niet in deze film gestoken. Daar tegenover staat Forest Whitaker - nog geen gigantische naam in die tijd, maar toch een talentvol acteur - die dan weer veel teveel zijn best doet met zijn personage. Hij speelt een soort mentalist die bij momenten relevante informatie zomaar weet (een plot device om u tegen te zeggen) en van de ene extreme emotie in de andere sukkelt. Whitaker zag die opvolging van emoties duidelijk als een mogelijkheid om zijn acteertalent te etaleren... in een cheesy horrorfilm over een gecamoufleerde alien die mensen meestal offscreen vermoordt. Verder speelt Michael Madsen zo'n beetje dezelfde rol als in 80% van zijn films, laat Marg Helgenberger (van CSI) weinig indruk achter en is Alfred Molina de enige die echt wel plezier lijkt te hebben gehad tijdens het maken van de film.
Maar deze heel groep mensen is compleet vergeetbaar en weinig memorabel. Waar het eerder genoemde Alien en Predator vol interessante en amusante personages zat is Alfred Molina hier de enige die niet ronduit vervelend is wanneer hij schermtijd krijgt. De echte ster is de alien zelf: Natasha Henstridge debuteert hier als Sil, een blonde alien met zulke lange benen dat Cylon #6 van Battlestar Galactica er flink jaloers op zou worden. Henstridge is niet ruim bedeeld op vlak van acteertalent, maar wie kan dat eigenlijk wat schelen? Veel belangrijker is dat Henstridge een schoonheid is van een niveau dat we maar zelden op het witte scherm tegenkomen, het soort alien waarvan je hoopt dat - als je dan toch moet sterven - ze op z'n minst een facehugger is. Henstridge is hoogstwaarschijnlijk een topmodel dat per dom toeval op een filmset gesukkeld is, en is daardoor ongetwijfeld de enige reden waarom deze film werkt en enige populariteit verkreeg. Regisseur Roger Donaldson schaamt zich daar dan ook niet voor, en Henstridge krijgt een minimum aan woorden om zich druk over te maken terwijl ze minstens de helft van haar schermtijd in lingerie, dan niet topless rondloopt. En oké, dat is misschien oppervlakkig, goedkoop, seksistisch, objectiverend naar vrouwen toe en soms ronduit smaakloos... maar in het kader van deze film: driewerf hoera!!!!
Het interessantste aan Species is ongetwijfeld het scenario van de hand van Dennis Feldman: een schrijver waaroverover niet al te veel te vinden valt op het internet, maar overduidelijk een man voor wie Sigmond Freud zijn mouwen wel eens zou durven opstropen.
Alien Sil mag dan wel een ongeziene moordgriet zijn, maar verder heeft ze niet zo heel veel vaardigheden of kennis. Alles wat ze doet leert ze doorheen de film, door het op TV te zien of iemand anders na te doen (vergelijkbaar met die andere blonde, vrouwelijke alien: Sally van 3rd Rock from the Sun). Haar doel in de film is om een partner te zoeken: de alien wil zich voortplanten en heeft daar mannelijk zaad voor nodig. Ze verleidt enkele mannen om hen daarna af te wijzen en/of te vermoorden, totdat ze uiteindelijk succes heeft. Alfred Molina beleeft enkele van de meest genietbare minuten in zijn leven, waarna Sil een transformatie ondergaat. Waar ze voorheen nog het schoolvoorbeeld van een femme fatale was, verandert ze nadat ze Molina "veroverd heeft" in een afschuwelijk monster. Fysiek afstotend en een veel groter gevaar voor de mensen die haar zoeken dan eerst. Ook baart ze in die toestand een kind dat er ook bijna in slaagt één van de hoofdpersonages te vermoorden. Ik weet niet of meneer Feldman een ongelukkig huwelijk (en enkele ondankbare kinderen) achter de rug heeft of niet, maar als we teveel achter dit scenario zouden zoeken zouden we misschien durven concluderen dat Dennis Feldman geen grote waardering kent voor het vrouwelijke geslacht. Maar zo'n conclusie zouden we niet durven trekken over de schrijver die ook "Real Men" en "Just One of the Guys" aan de wereld schonk.
Uiteindelijk is Species een genreoefening die niets nieuws brengt en op zich slechts een veredelde tettenfilm is. De cast overtuigt niet, het verhaal is herkauwd, spanning bijna onbestaand, ... De speciale effecten variëren tussen degelijke praktische effecten en typische 90's CGI-rotzooi die gerenderd lijkt te worden op een Nintendo 64: het is van Kingdom of the Crystal Skull geleden dat het nog zo pijnlijk was om een fysieke manifestatie van aliens te zien. Het heeft bij momenten wel enige charme en Natasha Henstridge is een lust voor het oog (gezien haar verdere carrière zal ze altijd herinnerd worden als het sekssymbool uit deze film), en de enige verdienste van Species is dat het er wel in slaagt om niet al te saai te worden. Een ideale film om met één oog te volgen terwijl je ergens anders mee bezig bent, verder volkomen vergeetbaar.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten